2 คนใกล้ตัว

“สุขสันต์วันเกิดนะฟาง” พิจิกายิ้มก่อนจะกล่าวอวยพรวันเกิดให้เพื่อนรักที่คบกันมานานถึงเก้าปีด้วยเสียงสั่นเครือ

หลังจากเอาเค้กและของขวัญแขวนไว้ที่หน้าประตูห้องของกรวีร์แล้วพิจิกาก็กลับมาที่รถ แต่ก็หากุญแจรถไม่เจอ หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเอาพวกกุญแจใส่ไว้กับถุงของขวัญจึงรีบวิ่งขึ้นมาเอาตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วเธออยากจะรีบกลับไปให้ถึงบ้านก่อนเพราะกลัวว่าฝนจะตกขึ้นมาอีกครั้ง

เธอไม่คิดเลยว่าตนเองจะเจอเพื่อนรักกับคนรักของตนกำลังนัวเนียกันอยู่ในห้อง

“ผิง อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ผมก็แค่มาส่งฟางที่ห้องแล้วฝนมันตกชุดผมเปียกไปทั้งตัว” ปรัชญารีบแก้ตัว ส่วนกรวีร์นั้นได้แต่นั่งหน้านิ่งเพราะคิดไม่ถึงว่าเพื่อนจะกลับมาที่ห้องของเธออีกครั้ง

“เหรอคะ ถ้าชุดแห้งก็รีบกลับนะคะ ฟางเองก็คงเปียกเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ถึงได้นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัว แปลกดีนะที่ไม่รีบหาเสื้อผ้าใส่ทั้งที่มีเสื้ออยู่เต็มตู้” เธอพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“ผิง ฟางนึกว่าผิงกลับไปแล้ว”

“ผิงก็กำลังจะกลับ แต่บังเอิญว่าลืมกุณแจรถน่ะ ได้กุญแจแล้วผิงก็จะกลับ” หญิงสาวหยิบกุญแจรถที่อยู่ในถุงของขวัญขึ้นมาแล้วยิ้มให้กับคนทั้งสอง

“รอผมก่อนได้ไหม” ปรัชญารีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

“จะให้รอทำไมคะ ในเมื่อคุณเพิ่งบอกฟางไปเองว่าคืนนี้จะค้างกับเธอที่นี่” พิจิกาได้ยินบทสนทนาของทั้งสองดี เพราะเธอขึ้นมาถึงที่นี่ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาเอาของที่เธอแขวนไว้ตรงลูกบิด

“ผิงกำลังเข้าใจผิดนะ ผมกับฟางก็แค่สนุกกันเท่านั้นนะ ไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆ”

“แต่ผิงไม่สนุกด้วยนะคะ นานแค่ไหนแล้วที่คุณกับฟางทำแบบนี้ คุณสองคนคงสนุกมากที่ทำอะไรลับหลังผิง” พิจิกาพยายามไม่ร้องไห้แต่เธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เพราะความรู้สึกที่โดนคนรักกับเพื่อนรักหักหลังนั้นมันเจ็บเกินจะทน

“มันก็แค่เรื่องบนเตียงนะผิง อย่าคิดมากสิ ผมกับฟางไม่ได้จริงจังอะไรเลย เราก็แค่หาความสุขเท่านั้นเองนะ”

“แค่เรื่องบนเตียงเหรอคะ แล้วถ้าผิงไปนอนกับคนอื่นบ้างคุณจะคิดว่าแค่เรื่องบนเตียงไหมล่ะ”

“ผมรู้ว่าผิงไม่มีทางทำแบบนั้น ขนาดผมผิงยังไม่ยอมเลย” เรื่องนี้ทั้งสองคนพูดกันมาหลายครั้ง ปรัชญาพยายามขอแต่หญิงสาวก็ปฏิเสธ เขาจึงต้องหาทางระบายออก

“เพราะผิงไม่ยอมคุณเลยนอกใจผิงเหรอคะ”

“มันไม่ใช่การนอกใจนะ คนเราก็ต้องหาความสุขใส่ตัวกันบ้าง ผิงจะมาโทษผมไม่ได้นะ ผมเป็นผู้ชายก็ต้องมีความต้องการเป็นธรรมดา ผิงเองก็เอาแต่ห่วงตัว แค่จับมือยังต้องขออนุญาต เราคบกันมาสี่ปีแล้วนะ”

“ผิงจะไม่ว่าอะไรเลยถ้าคุณจะไปมีอะไรกับใครที่ไหนแต่ทำไมต้องเป็นเพื่อนของผิงด้วย มันใกล้ตัวเกินไปผิงรับไม่ได้” เธอต่อว่าด้วยเสียงสั่น

“ผิง ฟางขอโทษ”

“ฟางไม่ผิดหรอกนะ ผิงผิดเองที่ไว้ใจเขาเกินไป”

“ผมว่าเราต้องคุยกันนะ ผมสัญญาจะเลิกกับฟาง”

“บอล” กรวีร์มองหน้าปรัชญาด้วยสายตาที่ไม่พอใจ ที่ผ่านมาเขาพร่ำบอกกับเธอว่ารักเธอหลงเธอ แต่พอถูกแฟนจับได้เขากลับทิ้งเธอโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดสักนิด

“ผมขอโทษนะฟาง แต่ผมรักผิงมาก” ชายหนุ่มตัดสินใจได้ไม่ยาก

“แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร คุณบอกรักฟางคุณให้ความหวังฟางทำไม”

“พอเถอะบอล เรื่องของเราผิงว่าให้มันจบแค่นี้เถอะ ในเมื่อคุณกับฟางมาถึงขั้นนี้กันแล้วคุณก็ควรจะรับผิดชอบ”

“แต่ผมรักผิงนะ แล้วผมก็รู้ว่าผิงเองก็รักผม”

“ค่ะ ผิงเคยรักคุณมากแต่ตอนนี้ความรักของผิงมันไม่เหลือแล้ว ผิงไม่อยากมีสามีคนเดียวกับเพื่อน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“ผมก็บอกแล้วว่าจะเลิกกับฟาง ผมเลือกผิงนะ” ชายหนุ่มย้ำอีกครั้ง

“อย่าเลยค่ะ ผิงกลับไปจุดเดิมไม่ได้อีกแล้ว ผิงหัวโบราณเกินกว่าจะรับเรื่องนี้ได้”

“เวลาผ่านไปผิงก็จะลืมเอง ให้โอกาสผมสักครั้งนะได้ไหมที่รัก”

“อย่าเรียกผิงแบบนั้นอีก ผิงไม่ใช่คนรักของคุณอีกต่อไปแล้ว ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราสามคนได้คุยกันนะ ผิงไปก่อนล่ะ ขอให้ชีวิตคู่ของคุณกับเพื่อนรักของผิงมีความสุขนะคะ” พูดจบพิจิกาก็รีบเดินออกจากห้องไปด้วยน้ำตานองหน้า ความรู้สึกผิดหวังและเสียใจถาโถมเข้ามาราวกับพายุลูกใหญ่ ไม่คิดมาก่อนเลยว่าตนเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง

พิจิกาเดินมาถึงรถแล้วนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นนานเกือบสิบนาทีก่อนที่จะออกจากหอพักของเพื่อน เธอกลับมาถึงบ้านมารดาก็เข้านอนแล้วเพราะท่านจะต้องตื่นนอนมาเตรียมของขายตั้งแต่เช้า

เรื่องพี่เจอมาคืนนี้มันค่อนข้างหนัก เธอกับปรัชญาคบกันมานานถึงสี่ปี แต่ไม่เคยมีอะไรกันเพราะหญิงสาวอยากเก็บสิ่งมีค่าไว้มอบให้กับคนรักในคืนวันแต่งงาน แม้เขาจะพยายามล่วงเกินเธออยู่หลายครั้งแต่เธอก็เอาตัวรอดมาได้ตลอด

เธอรู้ว่าผู้ชายทุกคนมีความต้องการ เขาจะไปนอนกับใครหรือเที่ยวผู้หญิงที่ไหนเธอไม่เคยว่า เธอขอแค่ให้เขารู้จักป้องกันตัวเองทุกครั้ง แต่ไม่คิดมาก่อนว่าเขาจะนอนกับคนใกล้ตัวแบบนี้

หญิงสาวเป็นคนแนะนำให้กับทั้งสองรู้จักกันเมื่อหนึ่งปีก่อน จากนั้นเพื่อนของเธอก็ไปสมัครงานบริษัทเดียวกับชายหนุ่ม เธอดีใจมากที่เพื่อนรักกับคนรักได้ทำงานที่เดียวกัน เธอฝากให้ปรัชญาช่วยดูแลกรวีร์เพราะหญิงสาวนั้นอยู่ตัวคนเดียวและไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน แต่ไม่คิดว่าการดูแลของเขามันจะมากเกินกว่าที่คิดไว้