ตอนที่ 2 เพื่อนรัก เพื่อนร้าย

เมื่อครั้งที่ฉันใช้ชื่อพริตา ทุกอย่างดูเรียบง่ายสุดแสนธรรมดาการใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ โดยไม่มีคนของป๊ามาคุมมันเป็นอะไรที่แปลกสำหรับฉันมาก แต่ก็ดีมากเช่นกันเพราะว่ามันน่าตื่นเต้นไปหมด

ตอนนั้นสาวน้อยแสนซื่อที่โคตรจะโง่อย่างฉันรู้สึกว่านี่แหละชีวิตที่ฉันใฝ่ฝันมานาน ชีวิตที่ไม่ต้องมีใครมาเรียกคุณหนู จะทำอะไรก็ได้ทำ จะคบกับเพื่อนยังไงก็ได้ ชีวิตนี้เป็นของฉันไม่ต้องคอยให้ป๊ามาบงการ

มหาวิทยาลัยเปิดวันแรกมีเพื่อนมากหน้าหลายตาและฉันก็ได้พบเจอกับเพื่อนคนหนึ่ง เธอชื่อแก้ว แก้วเป็นผู้หญิงสวยน่ารักท่าทางเรียบร้อย แต่พอรู้จักจริง ๆ แล้วไม่ใช่แบบที่เห็น แก้วเป็นผู้หญิงก๋ากั่นเลยล่ะ แต่ทางบ้านแก้วฐานะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ครอบครัวมีปัญหาจึงต้องสู้ชีวิตเพียงลำพัง

ฉันสนิทกับแก้วมากเรียกได้ว่าเป็นเพื่อนรักก็ว่าได้ เวลามีคนมาแกล้งฉันแก้วจะปกป้องฉันตลอด แก้วทำให้ฉันรู้จักโลกภายนอกขึ้นเยอะ ไม่ว่าจะเป็นนิสัยของคน การงาน การสู้ชีวิตและการเอาตัวรอด แก้วสอนให้ฉันรู้สิ่งที่ไม่เคยรู้ เห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็น

ฉันสนิทกับแก้วจนถึงปี3 บอกตามตรงแก้วแทบจะเป็นเพื่อนคนแรกที่ฉันรักจนสุดหัวใจ ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าแก้วจริงใจกับฉัน ฉันในชื่อของพริตา เดชเดชา

ฉันเคยคิดนะว่าเมื่อฉันเรียนจบฉันจะเปิดเผยตัวตนจริง ๆ กับแก้ว แต่ใครจะรู้ ประโยคที่ว่า ‘รู้หน้าไม่รู้ใจ’ มันจะเกิดขึ้นกับฉัน

วันนั้นแก้วชวนฉันไปเที่ยวซึ่งมันเป็นปกติเหมือนทุกครั้งที่มีออกมาเที่ยวบ้างเป็นครั้งคราว แต่ครั้งนี้แก้วบอกให้ฉันแต่งตัวสวย ๆ แก้วจัดการแปลงโฉมให้ฉันทุกอย่างด้วยตัวเอง

แก้วพาฉันไปร้านเหล้า ซึ่งปกติฉันจะไม่ดื่มเพราะฉันไม่ชอบดื่มของมึนเมา แต่วันนั้นแก้วบอกว่าดื่มเป็นเพื่อนหน่อยเครียดทะเลาะกับแฟน ด้วยความที่รักเพื่อน ฉันก็โอเคดื่มก็ดื่ม

แต่เพราะฉันคออ่อนดื่มแค่นิดเดียวก็เริ่มมึน ฉันจึงหยุดดื่ม

ฉันยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดีทุกอย่างเพราะมันทำให้ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปเพียงชั่วข้ามคืน

หลังจากที่แก้วดื่มไปพอสมควร แก้วชวนฉันกลับ ระหว่างที่ยืนอยู่หน้าร้านมีผู้ชายใส่สูทท่าทางน่ากลัวพร้อมเหล่าบอร์ดี้การ์ดยืนคุมหลัง เหล่าบอร์ดี้การ์ดกระจายตัวมาล้อมฉันและแก้วไว้ก่อนที่ชายใส่สูทจะพูดกับแก้ว

"คนนี้ใช่ไหม" ชายใส่สูทมองมาทางฉัน ฉันเริ่มงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"ใช่ค่ะ คนนี้แหละบริสุทธิ์แน่นอน" แก้วตอบด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ

"ก็ดี เอาตัวผัวมันออกมา" ชายคนนั้นหันไปสั่งบอร์ดี้การ์ดของเขา

"แก้วมาช่วยพี่แล้วใช่ไหม" สภาพของแฟนแก้วยับเยินมาก แล้วที่ว่าช่วยคืออะไร

"เกิดอะไรขึ้นกับแฟนแกอะแก้ว" ฉันเหลอหลาถามออกไป เริ่มรู้แล้วว่าไม่ใช่เรื่องดี

"..." แก้วเงียบเลือกที่จะไม่ตอบและหลบสายตาฉัน

"นี่อย่าบอกนะว่ามึงหลอกอีนี่มา แล้วมึงจะเอายังไง กูไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนั้นนะ" ชายใส่สูทพูดอย่างหัวเสีย

"แก้ว มึงต้องช่วยกูนะ กูเป็นผัวมึง แค่เพื่อนเดี๋ยวก็หาใหม่ได้" แฟนของแก้วรีบพูดกดดัน

"..." แก้วยืนน้ำตาคลอ แล้วหันมามองฉัน เธอส่ายหน้าไปมาก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้โลกของฉันหยุดหมุนชั่วขณะ "กูขอโทษนะมึง แต่กูต้องช่วยผัวกู กูรักเขาชีวิตนี้กูขาดเขาไม่ได้"

อะไรกัน ฉันเริ่มงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่ที่แน่ใจมาก ๆ คือ ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังไม่ปลอดภัย

"ตกลง มึงเลือกผัว" ชายใส่สูทเอ่ยถาม

"ค่ะ" คำตอบสั้น ๆ ของแก้ว ทำหัวใจของฉันหลุดลอย

"เฮ้ย จับตัวอีนี่ไว้" ลูกน้องของชายใส่สูทปรี่เข้ามาจับตัวฉันไว้ ฉันไม่มีแรงที่จะดีดดิ้นเพราะรู้สึกหมดแรงกับเหตุการณ์ตรงหน้าและถึงดิ้นไปฉันคงจะเจ็บตัว ฉันเคยเห็นคนของป๊าทำแบบนี้กับคู่อริ

ฉันมองแก้วที่ยืนร้องไห้กอดผัวตัวเองไม่มองหน้าฉันเลย นี่เหรอเพื่อนที่ฉันรัก เพื่อนที่ฉันไว้ใจ เพื่อนที่เป็นคนยื่นทุกอย่างที่ฉันไม่เคยรู้จักให้ฉันรู้จักแล้วสุดท้ายก็ยื่นความฉิบหายมาด้วย

"ขอเวลาคุยกับเพื่อนรัก สักพักจะได้ไหม" ฉันหันไปถามชายใส่สูทด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มาถึงตอนนี้จำเป็นต้องอ้อนวอนอะไรล่ะ

"อย่านาน เพราะฉันไม่ค่อยมีเวลา" เมื่อได้รับอนุญาต ลูกน้องของชายใส่สูทปล่อยฉัน ฉันเดินไปหาแก้ว แก้วหันมองฉันทั้งน้ำตานองหน้า ร้องไห้เพราะผัวเจ็บสินะ

"ขอบคุณที่ทำให้กูรู้จักโลกภายนอกที่โหดร้ายใบนี้ ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นเพื่อนกัน กูรักมึงมากนะแก้ว และหลังจากวันนี้ถ้ากูรอดไปได้ มึงเตรียมรับของขวัญชิ้นสุดท้ายจากกูได้เลย"

"..." แก้วมันไม่พูดอะไร ยืนกอดผัวอยู่แบบนั้น

คงจะมีแต่ฉันที่เห็นมันเป็นเพื่อนรัก มันน่ะไม่เคยมองฉันแบบที่ฉันมองมัน ฉันโง่เอง

"ไปจับตัวมันมา หมดเวลาร่ำลาแล้วสาวน้อย" ลูกน้องของชายใส่สูทเดินมาจับตัวฉัน พาฉันเดินไปขึ้นรถ ฉันหันไปมองแก้วอีกครั้ง ซึ่งแก้วมันพยุงผัวมันแล้วเดินหายไป

หึ น่าขำสิ้นดี อยากมีชีวิตแบบคนธรรมดา เป็นไงล่ะ ธรรมดาแบบที่มึงต้องการไหมลูกหว้า

คงถึงเวลาแล้วสินะ เวลาที่ฉันจะต้องกลับไปเป็น ลลิตา คนใหม่เลิกงอแงเอาแต่ใจ ทำตัวเป็นเด็กไร้เดียงสา

ป๊าลูกหว้าขอโทษที่ดื้อจนทำให้เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ ลูกหว้ากลัว กลัวเหลือเกิน

ถ้าลูกหว้ากลับไปหาป๊าได้ ลูกหว้าคนนี้ขอสัญญา ลูกหว้าจะทำตามที่ป๊าบอกทุกอย่าง ลูกหว้าจะเลิกโง่ เลิกมองโลกในทางที่ดี เลิกอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์ที่มีม้ายูนิคอร์น ลูกหว้าจะมองแต่ชีวิตจริงบนโลกที่โหดร้ายนี้

รถเคลื่อนตัวออกมาจากร้านเหล้า ฉันไม่รู้ว่าพวกมันจะพาฉันไปไหน ทำอะไรฉันบ้าง ฉันได้แต่ภาวนาตลอดทางขอให้ฉันรอดไปได้ ขอให้ฉันได้กลับไปตอบแทนความฉิบหายที่เพื่อนรักของฉันมอบให้ทีเถอะ