บทนำ

Pandin part / Mo15.03.20xx 20.38 p.m.

@ Dragon Club

บรื้นนนน~ เอี้ยดดด!!

ปึก!

เสียงล้อรถบดกับถนนดังสนั่นเมื่อผมขับรถแลมโบกินีคันโปรดสีดำทะมึนของตัวเองมาจอดหน้าผับไอ้ไซเรน พร้อมกับลงมาจากรถแล้วโยนกุญแจให้เด็กไอ้ไซมันขับไปจอดที่ลานจอดรถให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในผับตามที่พวกมันนัดมาเจอกัน

จริงๆ ก็ไม่ต้องนัดผมมาหรอก เพราะช่วงนี้ผมสถิตอยู่ที่ผับไอ้ไซบ่อยกว่าสนามแข่งรถของตัวเองซะอีก ไม่นัดผมก็มานั่งดื่มคนเดียวของผมอยู่แล้ว...

“เอ้าเฮียผมนึกว่าคืนนี้จะมาช้าซะอีก เห็นวันนี้ลงแข่งรถ ผมเลยยังไม่เตรียมเด็กให้เลยว่ะ”

ทันทีที่ผมเดินมาถึงชั้นสองหน้าห้องวีไอพีที่เป็นห้องประจำของพวกผม ในขณะที่กำลังจะผลักประตูเข้าไป ไอ้ไซมันก็เดินเข้ามาทักพอดี ผมจึงหันไปหามันที่กำลังเดินมาหาผม ก่อนจะตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบ ๆ ในเวลาต่อมา

“คืนนี้ไม่ต้อง”

“ทำไมวะเฮีย น้องพายของเฮียกลับมาแล้วเหรอว่ะ”

ไอ้ไซทำหน้างุนงงทันทีที่คืนนี้ผมปฏิเสธเด็กร้านมัน ก่อนจะถามถึงพายอาร์แฟนที่ผมคบอยู่ในปัจจุบัน...

ใช่ครับผมมีแฟนและแฟนผมเธอก็ชื่อพายอาร์ ส่วนสาเหตุที่ไซเรนมันถามแบบนั้นก็เพราะพายอาร์เธอชอบหนีผมอยู่เรื่อย ไม่รู้เป็นห่าอะไรนักหนา เดี๋ยวหายเดี๋ยวกลับมาหาผม ซึ่งบางเดือนผมก็อยู่คนเดียวคล้ายคนโสด มันเลยไม่ใช่เรื่องแปลกที่มันจะสงสัยแล้วถามผมแบบนั้น

แล้วถ้าถามว่าผมไม่ตามหาพายอาร์เหรอ ผมเบื่อจะตามแล้วต่างหาก ผมตามไปพังงานของเธอทุกที่ที่เธอไปทำเพื่อลากเธอกลับมาอยู่กับผมแต่เธอก็กลับมาอยู่กับผมแป๊บเดียว เธอก็หนีไปอีก...

ผมเลยคิดว่าถ้าไม่รักดีกับผมก็แล้วแต่ เพราะผมก็รำคาญแล้วเหมือนกัน ทุกวันนี้ผมเลยเหมือนคนโสดที่ชอบมาสถิตอยู่ผับไอไซแล้วหิ้วเด็กที่ผับมันกลับไปแทน คืนนี้มันก็คงคิดว่าเหมือนเดิมเลยเดินมาบอกผมก่อน...

“ยัง” ผมตอบมันไป

“เออๆ งั้นผมออกไปข้างนอกก่อนเดี๋ยวมา”

มันบอกผมพร้อมกับยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาด้วยท่าทางรีบๆ ของมัน ก่อนจะเงยหน้ามามองผมที่มองมันอยู่ก่อนแล้ว...

“อืม”

ปึก!!

ผมตอบมันแค่นั้นแล้วหันไปผลักประตูเข้าไปในห้องที่ค่อนข้างจะมืดสลัวไปหน่อยแต่ก็พอเห็นควันจางๆ ลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ ก่อนจะเริ่มปรายตาไปที่แต่ละคนที่นั่งอยู่บนโซฟา...

เริ่มจากไอ้รามสูรมันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ เฮียทัพนั่งสูบบุหรี่ องศานั่งแดกเหล้า จนสายตาผมมาสะดุดกับคนสุดท้ายที่กำลังนั่งจ้องผมอยู่ก่อนแล้วอย่างไอ้เจคหรือเจเคพี่ชายคนรักเก่าของผม

ใช่ครับ...มันเป็นพี่ชายคนรักเก่าของผมที่ผมโคตรรักมากอย่างเจนีน แต่ผมกับเจนก็ต้องห่างกันไปด้วยเหตุผลส้นตีนบางอย่างทำให้ผมกับพี่ชายของเธอระหองระแหงกันไปโดยปริยายแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกกลัวหรือประหม่ากับสายตาของมันตอนนี้เลยสักนิด

ถึงแม้ว่าจะเจอกันครั้งแรกในรอบหลายปีก็ตาม แต่แค่รู้สึกแปลกใจที่เห็นมันมาอยู่ที่นี่หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานเท่านั้นเอง

เพราะตั้งแต่เรียนจบมันก็ไปช่วยงานครอบครัวที่นิวยอร์กแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าแม่งจะกลับมาด้วยซ้ำ จนกระทั่งตอนนี้ที่แม่งมานั่งจ้องหน้าผมด้วยสายตานิ่ง ๆ อยู่บนโซฟาด้วยทรงผมที่เกือบจะปิดตาของมันอยู่แล้ว

ผมจึงสู้กลับด้วยการจ้องหน้ามันนิ่ง ๆกลับไปเช่นกันก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวข้าง ๆ มัน...

“ไง ได้ข่าวว่าวันนี้แข่งรถ ชนะเหมือนเดิมอะดิ” มันทักผมทันทีที่ผมนั่งลง

“อืม” ผมตอบมันด้วยสีหน้าเรียบเฉยขณะที่มือกำลังหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเล่น

“โห่! ระดับเฮียดินจะเหลือเหรอว่ะเฮีย แชมป์ทุกรายการ ยกเว้นตอนที่เฮียรามโดนเมียเอาคืนตอนนั้นเอง”

ไอ้องศาพูดเสริมหลังจากที่ผมตอบไอ้เจคไปเมื่อกี้ด้วยท่าทางขี้เล่นของมันพร้อมกับแซะไอ้รามไปด้วย และใช่ครับ นอกจากผมมีสนามแข่งรถเป็นของตัวเองแล้วผมยังเป็นนักแข่งรถอีกด้วย

“หุบปากมึงไปองศา” ไอ้รามที่นั่งตรงข้ามองศาว่าพร้อมกับปาน้ำแข็งใส่หน้าองศาที่พาดพิงถึงมันด้วยสายตาเอาเรื่อง

“ฉิบ! เฮีย! มึงแม่งน้ำกระเซ็นโดนหน้าหล่อ ๆ กูหมด โว๊ะ!”

องศาโวยวายพร้อมกับยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำที่เปียกหน้ามันออกอย่างลวกๆ หลังจากที่เมื่อกี้มันหลบน้ำแข็งจากไอ้รามได้ แต่กลับมีน้ำกระเซ็นโดนหน้ามันอยู่ดี

“สมน้ำหน้ามึง อยากแส่เรื่องกูดีนัก” ไอ้รามด่ามันกลับอย่างไม่ยี่หระ

ผมที่เบื่อจะนั่งดูพวกมันสองคนทะเลาะกันจึงเลิกสนใจพวกมันแล้วหันมารินเหล้าใส่แก้วตัวเองแล้วนั่งดื่มไปเงียบ ๆ แทน แต่แทนที่ผมจะได้ดื่มเหล้าอย่างเงียบ ๆ ผมกลับรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องหน้าผมอยู่ ผมจึงหันไปมองก่อนจะเห็นว่าเป็นไอ้เจคที่กำลังจ้องหน้าผม

“มึงมีปัญหาอะไรกับหน้ากูหรือเปล่า กูเห็นมึงจ้องกูตั้งแต่กูเดินเข้ามาแล้วน่ะ” ผมถามมันเสียงเรียบ

“ได้ข่าวว่ามึงมีแฟนใหม่แล้วเหรอว่ะ”

หึ ที่แท้ก็อยากแส่เรื่องผมนี่เอง เมื่อก่อนจำได้ว่ามันไม่ค่อยชอบแส่เรื่องชาวบ้านเหมือนไอ้รามน่ะ ผิดกับตอนนี้ที่ดูอยากรู้จนตัวสั่น

“อืม” ผมตอบมันกลับไปสั้น ๆ ตามด้วยกระดกเหล้าเพียว ๆ เข้าปากตามไป

“มึงตัดใจจากเจนีนน้องกูได้แล้วว่างั้น”

“...”

กึก!

แก้วเหล้าในมือของผมที่กำลังจะยกขึ้นดื่มอีกครั้งชะงักลงกลางอากาศทันทีที่มันถามแบบนั้นพร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบขึ้นมาดื้อ ๆ เมื่อได้ยินชื่อของคนที่เมื่อหลายปีก่อนเคยทำให้ผมเสียศูนย์ไปพักใหญ่

ผมจึงเลือกนั่งเงียบไม่ตอบอะไรมันไป และไม่ใช่แค่ผมที่เงียบแต่ทั้งห้องเลยต่างหาก คงเป็นเพราะว่าทุกคนรู้ดีว่าเรื่องนี้มันเซนซิทีฟสำหรับผมแค่ไหน

และผมก็ไม่เคยลืมเจนน้องมันด้วย...ถึงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีผมจะคบใครกี่คน คนที่อยู่ในหัวใจของผมก็คือน้องมันเสมอ ผมเลยไม่รู้ว่าควรตอบมันยังไง เพราะหนึ่ง...ผมกับเจนเราไม่เคยเลิกกัน!

ใช่! เราไม่เคยเลิกกัน!

“ที่มึงเงียบเพราะมึงยังตัดใจจากเจนไม่ได้ใช่ไหมว่ะดิน แต่มึงเสือกมีแฟนใหม่ไปแล้ว จริงๆ กูก็ไม่ได้อะไรกับเรื่องของมึงและน้องกูหรอกน่ะแต่กูแค่อยากมาบอกและเตือนมึงไว้” มันเงียบแต่สายตายังจ้องหน้าผมไม่วางตา

“...วันนี้เจนมันกลับมาแล้ว มันไปแลกเปลี่ยนที่นิวยอร์ก และมันกลับมาทำเรื่องฝึกงานที่นี่ กูหวังอย่างยิ่งว่ามึงจะไม่ยุ่งไม่เหี้ยใส่น้องสาวกู เพราะมึงมีแฟนใหม่แล้ว ต่างคนต่างอยู่ยิ่งดี”

พรึบ!!

พูดจบแม่งก็ลุกขึ้นทันทีเพื่อเตรียมตัวจะเดินออกไปจากห้อง แต่ด้วยความปากไวของผม ผมเลยพูดดักมันไว้ก่อนที่มันจะก้าวพ้นประตูห้อง...

“กูกับเจนเราไม่เคยเลิกกัน” ผมละสายตาจากแก้วเหล้าในมือแล้วเงยหน้าพูดกับมันด้วยแววตาเรียบนิ่งแต่เจือไปด้วยความจริงจังอยู่ไม่น้อย ซึ่งมันเองก็จ้องตาผมกลับด้วยแววตาเรียบนิ่งเช่นกันแต่ดูเหมือนมันจะไม่ค่อยชอบใจกับประโยคที่ผมบอกมันไปสักเท่าไหร่ เพราะผมเห็นว่ามันดูโกรธและกำลังกำหมัดข่มอารมณ์ไปด้วย

“แต่มึงมีคนใหม่แล้วไอ้ดิน”

“นั่นมันเรื่องของกูที่กูต้องจัดการเองเจค” ผมส่วนมันกลับไปทันควันอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นักก่อนจะนั่งจ้องหน้ามันนิ่ง

“มึงหมายความว่าไง” มันถามด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเดิม

“ฮึ น้องมึงทำกูแสบมากถ้ากูจะเอาคืนกูก็สมควรทำไหมวะ” ผมถามมันกลับไปพร้อมร้อยยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ขณะที่สายตาก็จ้องหน้ามันที่เริ่มกัดฟันกรอกต่อหน้าผม

“ไอ้เชี้ยดิน! มึง!”

ผลัวะ!

ทันทีที่ผมพูดจบมันก็ก้มลงมาจับคอเสื้อผมแล้วง้างหมัดขึ้นมาต่อยหน้าผมทันทีจนหน้าผมหันไปอีกข้าง แต่ผมกลับแสยะปากยิ้มที่โดนมันต่อยจนหน้าหันก่อนจะค่อย ๆ ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มเช็กฝั่งที่โดนมันต่อยอย่างช้า ๆ

จนรู้สึกได้ถึงคาวเลือดเค็มๆ ที่ออกมา ผมจึงใช้หลังมือตัวเองเช็ดเลือดออกก่อนจะเหลือบตาขึ้นไปมองมันด้วยสายตาเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเกรี้ยกราดอยู่ไม่น้อย ก่อนที่มันจะผลักหน้าอกผมออกอย่างแรง!

ผลัก!

“ถ้ามึงมายุ่งกับน้องกู เพื่อนอย่างมึงกูก็กระทืบไม่เลี้ยงน่ะไอ้ดิน อย่าให้มิตรภาพมึงกับกูต้องมาพังเพราะมือมึง”

พูดจบมันก็เดินหน้าเข้มออกจากห้องไปทันทีโดยมีสายตาของผมที่มองตามหลังมันไปจนพ้นประตูห้อง ก่อนที่จะหันกลับมาทางเดิมที่มีพวกที่เหลือในห้องกำลังนั่งพิงโซฟากระตุกยิ้มมุมปากให้ผมอยู่โดยไม่ได้พูดห่าอะไรออกมา

หลังจากที่ไอ้เจคเดินออกไปสักพัก ผมก็นั่งนิ่งนึกถึงคำพูดของมันที่พูดออกมาเมื่อกี้ แสดงว่าที่มันโผล่หัวมาคืนนี้เพื่อมาเตือนผมอย่างที่มันพูดเหรอว่ะ

ฮึ! แต่ผมจะบอกอะไรให้นะ...ไอ้เจคมันพลาดแล้วที่มาบอกให้ผมรู้ เพราะผมรอวันนี้มานานแล้ว ผมรอเวลาที่น้องมันจะโผล่หัวกลับมาหาผมอีกครั้งมานานแล้ว...

...ใช่ครับ ผมคิดมาตลอดว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้แล้ว ถ้ามันใช่สักวันเราจะหวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง และแล้ววันนี้เธอก็หวนกลับมาหาผมจริงๆ แล้วจะให้ผมรออะไรอีกวะ...

พรึบ!

“นั่นมึงจะไปไหนไอ้ดิน” เป็นเฮียทัพที่เอ่ยถามผมหลังจากที่มันเห็นว่าผมลุกขึ้นจากโซฟา

“กูขอไปเตรียมสังเวียนสำหรับแฟนเก่ากูหน่อย” ผมตอบมันพร้อมกับเผยรอยยิ้มร้ายกาจกลับไป

ฮึ ผมโคตรจะอยากไปยินดีต้อนรับเจนสู่อ้อมกอดแฟนเก่าอย่างผมใจจะขาด นี่ขนาดยังไม่ได้เห็นหน้าเจนนะ หัวใจของผมมันยังกระสันขนาดนี้เลยคิดดู ถ้าได้เห็นหน้าจริง ๆ มันจะสั่นขนาดไหนกันวะ

“ไอ้สัส ไอ้เจคเตือนมึงแล้วมึงหูหนวกรึไงว่ะ”

ไอ้รามด่าผมที่ผมพูดแบบนั้น แล้วไงว่ะ ผมไม่แคร์พี่ชายอย่างไอ้เจคหรอกน่ะ เพราะผมรอเวลานี้มานานแล้ว และตอนนี้โชคมันก็เข้าข้างผมแล้วด้วย ผมใช้เวลารอเจนกลับมาหาผมกี่ปีมีใครรู้บ้างไหม เพราะฉะนั้นตอนนี้มันเป็นโอกาสของผมแล้วที่จะได้สะสางกับเจนเรื่องที่เธอหนีผมไป

“กูไม่สนไอ้เวรหน้าไหนทั้งนั้น กระทืบมากูกระทืบกลับ มึงอย่าโง่ไอ้ราม”

ผมว่าไอ้รามกลับไปอย่างหงุดหงิดที่มันห่วงว่าผมจะโดนไอ้เจคกระทืบอยู่ฝ่ายเดียว นี่มันไม่เห็นหรือไงว่าผมก็มีมือมีตีน จะยอมให้คนอื่นทำอยู่ฝ่ายเดียวทำเหี้ยไรละครับ

“เออ มีปากก็พูดไป ไอ้เจครักน้องมันมากมึงก็รู้ดิน”

“กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่สนใครทั้งนั้น ใครขวางทางกู กูจัดหมดอะ” ผมว่าพร้อมกับจ้องหน้าไอ้รามนิ่งก่อนจะเดินออกจากห้องในที่สุด

...ผมบอกไว้เลยนะ ว่าต่อให้เจออุปสรรคแค่ไหนผมก็จะไม่ยอมปล่อยยัยตัวดีอย่างเจนีนอีก ถึงเรื่องข้างหน้ามันจะปวดหัวขนาดไหนก็ตามผมก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแน่นอน...

เพราะเจนต้องอยู่กับผมไปตลอดชีวิต!