บทที่ 3 ป่วยเพราะใคร

เกือบสายของวันแมคนัสต้องรีบตามหมอให้มาดูอาการของเมธาวีที่นอนตัวสั่นเพราะพิษไข้เล่นงาน ลูกน้องของเขาก็ทำงานได้เป็นอย่างดีแถมยังตามหมอผู้ชายมาอีกด้วย

“อดัม ฉันสั่งไปว่าอะไร”

“คุณชายรองสั่งให้ไปตามหมอครับ”

“ไอ้เหี้_กูรู้แล้ว ไม่มีหมอผู้หญิงแล้วหรือไง!” แมคนัสหัวเสียขึ้นมาที่เห็นหมอผู้ชายแถมยังหนุ่มยังแน่นจนเขารู้สึกหวงคนตรงหน้าไม่น้อย

“เอ่อ ให้หมอตรวจไหมครับ”

“โถ่ว คุณชายรองผมหาได้แค่นี้”

“เชิญ” แมคนัสมายืนเฝ้าดูคุณหมอตรวจอาการของหญิงสาวไม่ห่าง เมื่อหมอกำลังจะฟังเสียงเต้นของหัวใจแมคนัสจึงไม่พอใจคิดว่าคุณหมอกำลังลวนลามคนป่วย

“นั้นหมอจะทำอะไร”

“หมอกำลังจะฟังเสียงหัวใจครับ” คุณหมอเหงื่อแตกพลั่กเพราะมีคนไม่ป่วยมายืนกดดันแถมยังไม่ให้สัมผัสกับตัวคนป่วยอีก หวงยิ่งกว่าจงอาง

“คนไข้ไม่เป็นอะไรมากครับ อวัยวะเพศคงจะฉีกขาดจากการร่วมรักที่รุนแรงช่วงนี้ต้องงดไปสัก 2 สัปดาห์ก่อนนะครับ เดี๋ยวหมอจ่ายยาให้”

เขาเห็นรอยแดงเป็นจ้ำอยู่บริเวณต้นคอจึงเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นตรงหน้าก็เป็นคนมีชื่อเสียงทำไมเขาจะไม่รู้จัก คุณหมอจ่ายยาลดไข้และยาไว้มา แมคนัสจึงรีบให้ลูกน้องไปส่งคุณหมอเรียกว่าไล่จะดีกว่า

“อืม อือ” เมธาวีลืมตาขึ้นมาด้วยความยากลำบากเพราะหนังตาที่หนักอึ้งเหมือนมีใครเอาค้อนมาวางไว้ เมื่อขยับตัวนิดหน่อยตรงบริเวณใจกลางสาวก็รู้สึกเจ็บและแสบไปหมด

“เจ็บมากไหมคะคนเก่งพี่ขอโทษ” แมคนัสเดินไปนั่งข้างกายหญิงสาวเมื่อเห็นแววตาที่หวาดกลัวเขา ชายหนุ่มจึงยื่นไปลูบศีรษะเบาๆ อย่างเอ็นดู

เมธาวีนึกย้อนกลับไปเหตุการณ์เมื่อคืนภาพที่เธอร่วมรักและร่อนเอวอยู่บนตัวเลยเข้ามาในโสตประสาท พร้อมเสียงร้องขอของเธออย่างหน้าไม่อาย

“พี่ถามว่าเจ็บไหมคะ?”

“จะ เจ็บค่ะ”

น้ำเสียงแหบพร่าตอบกลับไปด้วยขยับตัวจะถอยห่างแต่ถูกแมคนัสคว้าตัวเองไว้เสียก่อน ตอนนี้เธอจึงตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยเข้าจมูกทำให้เธอรู้มวนท้องไปหมด

“ไม่ต้องห่วงพี่จัดการไอ้เฒ่าหัวงูนั้นแล้ว” แต่ไม่บอกว่าจัดการกับแม่ของเธอกับพ่อเลี้ยงยังไง แมคนัสจัดการเป่าสมองของเสี่ยบ้ากามจนสมองกระจุย และสั่งให้ลูกน้องเคลียร์กับนักข่าว

“เมขอบคุณคุณชายรองมากนะคะที่ช่วยเมแต่เมต้องกลับไปทำงานต่อแล้ว”

“กลับไปทำงาน? น้องเมไม่รู้หน้าที่ตัวเองเหรอคะ” แมคนัสถามออกไปเรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หญิงสาวไม่คิดจะเรียกร้องให้เขารับผิดชอบหรือร้องห่มร้องไห้เลยหรือที่เขาได้ความบริสุทธิ์จากเธอมา

“หน้าที่อะไรคะ”

“ก็หน้าที่คอยนอนอ้าขาให้พี่อยู่บนเตียงไงคะ รับรองพี่ไม่ปล่อย โอ๊ะ...”

“ฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณ”

หญิงสาวตบเข้าไปที่แก้มของชายหนุ่มจนเกิดรอยแดงขึ้นมาเป็นครั้งแรกที่เขาถูกผู้หญิงตบหน้า หากเป็นคนอื่นเขาคงตบกลับไปแล้วแต่เป็นเมธาวีเขาต้องใจเย็น

“ฉันกระแทกเข้าออกจนรูฉีกขาดนั้นไม่เป็นผัวแล้วจะให้เป็นอะไร เธออย่าทำให้ฉันโมโหนะเมธาวี” สรรพนามที่เปลี่ยนไปชายหนุ่มตะคอกจนหญิงสาวสะดุ้งด้วยความตกใจและปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสาร

“ฮึก ฮือ”

“โถ่เว้ย! แม่งผู้หญิงคนอื่นเขาอยากได้ฉันเป็นผัวแค่ไหนฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าฉันแค่สงสารเธอและได้เปิดซิงเลยจะให้อะไรตอบแทนอย่าคิดว่าฉันพิศวาสก็แล้วกัน”

แมคนัสเดินออกไปและปิดประตูเสียงดังพร้อมกับสั่งให้ลูกน้องไปส่งเมธาวีที่บ้านของเขา ในเมื่ออยากอวดเก่งเขาก็จะทำให้หญิงสาวกลับมาอ้อนวอนขอขึ้นเตียงกับเขาอีก

“ไปถึงมึงสั่งให้แม่บ้านใช้งานเมญ่าหนัก ๆ”

“แต่น้องเมไม่สบายอยู่นะครับ” ห่าวซวนแปลกใจเมื่อเช้ายังโวยวายให้พวกเขาไปตามหมอมาอยู่เลยพอช่วงสายก็หน่อยก็ผีเข้า จนเขาตามอารมณ์ไม่ทัน

“มึงไปมีน้องตั้งแต่ตอนไหน” แมคนัสขัดใจกับสรรพนามที่เรียกเมธาวีไม่น้อย

“ผมก็เรียกน้องเม...โอ๊ยไม่เรียกแล้วครับ” ห่าวซวนหลบขวดน้ำที่เจ้านายโยนมาได้ทันไม่งั้นคงได้จมูกใหม่ หวงก็บอกหวงไม่เห็นต้องมาโมโหกลบเกลื่อน

เมธาวีนั่งดูกองผ้าตรงหน้าเมื่อแม่บ้านสั่งให้เธอมาซักผ้าและไม่ต้องใช้เครื่องซัก ถึงแม้จะไม่สบายแต่ก็ฟื้นทน เธอรู้ว่าแมคนัสกำลังโกรธที่เธอปฏิเสธ

“เมเดี๋ยวหลินช่วย”

“อีนังหลินแกมาทำหน้าที่ของแกอย่าไปยุ่งเรื่องของคนอื่น” แม่บ้านเก่าแก่ตะโกนกลับมาและลากคอหลินกลับไป เธอหมั่นไส้เมธาวีเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ตอนเที่ยงหญิงสาวยังคงนั่งซักผ้าแต่จำนวนผ้าในตะกร้าไม่ลดลงเลยสักนิด บวกกับฤทธิ์ยากำลังเล่นงานเธอหญิงสาวรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ยิ่งเวลายกของหนักยิ่งเจ็บไปจนถึงมดลูก เมื่อจะลุกขึ้นภาพทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าก็ดับไป

แมคนัสกำลังนั่งประชุมด้วยสีหน้าและแววตาบ่งบอกว่าเขาอารมณ์ไม่ดีการประชุมครั้งนี้จึงมีแต่ความตึงเครียด ผู้จัดการพรีเซ็นงานไม่ผ่านและสั่งให้แก้ต่อหน้าเขา

อดัมได้รับสายจากแม่บ้านจึงชั่งใจว่าจะเข้าไปรายงานคุณชายรองดีหรือไม่เพราะการประชุมครั้งนี้นั้นสำคัญมาก แต่ถ้าหากเขาไม่รายงานเขาก็จะถูกเจ้านายเล่นงานอยู่ดี

“เจ้านายครับ...” อดัมก้มลงไปกระซิบเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคน แววตาของแมคนัสแผ่ซ่านออกมาอย่างน่ากลัวจนคนที่แอบมองต้องรีบหลบตา

“ยกเลิกการประชุม!”

“แต่งาน...”

แมคนัสมุ่งหน้ากลับบ้านทันทีเขานึกโทษตัวเองที่โมโหจนเผยทำร้ายหญิงสาว และคนที่จะต้องรับกรรมคงหนีไม่พ้นแม่บ้านทั้งหลาย

“เมญ่าพักอยู่ที่ห้องคนงานค่ะ”

“หลีกไปให้หมด !!” ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปในห้องพักของเมธาวีเมื่อเห็นแผลที่หน้าผากเขาก็โมโหให้ตัวเองชายหนุ่มคุกเข่าที่พื้นจนคนที่เห็นพากันปรายตามองอย่างสงสัย

“กลับไปพักกับพี่นะคะ” ชายหนุ่มอุ้มเมธาวีขึ้นมาและสาวเท้าออกจากห้องพักคนงานไป เขาพาหญิงสาวขึ้นมาพักที่ห้องของเขาและไม่เคยมีใครได้สัมผัสเตียงของเขา ชายหนุ่มวางหญิงสาวลงอย่างเบามือ

“แผลที่หน้าผากไม่เป็นอะไรครับแต่ก็น่าจะปวดหลายวันอยู่”

“กูสั่งให้มึงดูเมญ่าดี ๆ ทำไมมึงไม่ดูวะ”

“ขอโทษครับ”

“ไปขนของเมญ่าขึ้นมาให้หมด” แมคนัสสั่งลูกน้องโดยที่ไม่หันหน้าไปมองสายตาของเขายังจดจ่อที่หญิงสาวที่หลับอยู่บนเตียงกว้าง

“เอาไปเก็บไว้ที่ไหนครับห้องข้าง ๆ คุณชายไหมครับ”

“ห่าวซวนมึงโง่หรืออะไร เก็บมาไว้ห้องกูสิ” ห่าวซวนไม่รอช้ารีบเดินออกจากห้องไปตอนที่เมธาวียังไม่เข้ามาทำงานที่นี่เจ้านายของเขาโหดกว่านี้หนึ่งเดือนที่มีเมธาวีเข้ามาทำงาน ทุกอย่างในคฤหาสน์ก็ดูเปลี่ยนไปรวมถึงเจ้าของบ้านด้วย