ตอนที่ : 05

@เวลาต่อมา

"ยินดีต้อนรับค่ะท่านประธาน" เสียงของพนักงานดังขึ้นพร้อมกับก้มโค้งเคารพเจ้านาย ซึ่งฉันเองก็ต้องทำตาม โดยที่ยังไม่รู้ไม่เห็นหน้าเลยด้วยซ้ำว่าท่านประธานที่พนักงานพูดถึงหน้าตาเป็นแบบไหน

"คนไหนเลขาของผม?"

"ฉะ ฉันค่ะ ฉันเอง" ฉันเอ่ยตอบรับน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ผู้จัดการให้ฉันทำงานเป็นเลขาวันนี้และก็ตอนนี้เลยด้วย ฉันเองก็ตอบตกลงปลงใจเพราะอยากได้เงินเดือนเพิ่มจะได้ไม่ต้องไปรบกวนพี่หมอกเยอะ

"ตามผมมา"

"ค่ะ"

ฉันเดินก้มหน้าตามหลังผู้ชายคนนั้นไป ก่อนที่เขาจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน ซึ่งแม่บ้านน่าจะมาจัดเตรียมทำความสะอาดไว้ให้ตั้งแต่เช้าแล้ว

"เอาล่ะ ผมไม่ชอบเสียเวลา เอางานมาให้ผมได้เลย"

"นี่ค่ะ นี่เป็นเอกสารตั้งแต่ปีแรกจนถึงปัจจุบันค่ะ ผู้จัดการจัดเตรียมมาให้ท่านประธานเรียบร้อยแล้ว" ฉันเพิ่งเข้ามาทำงานในบริษัทไม่ได้อยู่มาตั้งแต่เปิดบริษัทเหมือนกับผู้จัดการ คนที่มีความรู้คนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดก็เห็นทีว่าจะเป็นผู้จัดการ

"ไม่ต้องเรียกผมเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ ผมชื่อเวคิน เรียกว่าคุณคินก็พอ"

"ค่ะคุณคิน"

"คุณเพิ่งมาทำงานเหรอ?"

"ค่ะ ฉันเพิ่งมาทำงานได้ยังไม่ถึงปีเลย"

"งานที่นี่เป็นยังไงบ้าง ผมอยากรู้ว่ามันหนักไปสำหรับพนักงานหรือเปล่า"

"ไม่เลยค่ะ"

"อืม..."

"...."

"คุณออกไปทำงานของคุณเถอะ ถ้ามีอะไรผมจะเรียกใช้งานเอง"

"ค่ะ"

เป็นอย่างที่ผู้จัดการบอกเอาไว้ไม่มีผิด ท่านประธานเป็นคนที่เนี๊ยบมากๆ ถึงมากที่สุดเลยก็ว่าได้ ดูก็รู้ว่าเขาเป็นคนที่เรียบร้อยกับงานมากแค่ไหน นี่ถ้าฉันทำผิดมีหวังถูกด่าเปิงแน่นอน

ครืด ครืด ครืด

สายเรียกเข้า >> คุณครู

ฉันชำเลืองตามองหน้าจอโทรศัพท์ อยากจะเอามากดรับนะแต่ก็กลัวว่าคุณคินจะออกมาเห็น ที่ฉันเอาเรื่องส่วนตัวมาปะปนในเวลางาน

แต่บางทีคุณครูอาจจะมีเรื่องด่วนเรื่องสำคัญก็ได้ ถึงได้โทรมาหาฉันในเวลานี้

"สวัสดีค่ะ" ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย

( ใช่คุณแม่ของเด็กชายสกายหรือเปล่าคะ? )

"ใช่ค่ะ ฉันเป็นแม่ของสกายเอง"

( พอดีว่าน้องมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนในโรงเรียนน่ะค่ะ ก็เลยอยากจะเชิญผู้ปกครองมาตักเตือน )

"วันไหนเหรอคะ?"

( พรุ่งนี้ค่ะ ทางเราเชิญผู้ปกครองมาทั้งสองฝ่ายเลย )

"ได้ค่ะ"

ฉันกดวางสายพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ น้องสกายเป็นอะไรทำไมถึงไปมีเรื่องกับเพื่อนที่โรงเรียนแบบนั้น แต่ฉันมั่นใจนะเพราะฉันเป็นคนเลี้ยงแกมาเองกับมือฉันรู้นิสัยของลูกดี แกไม่ใช่เด็กเกเรไม่ใช่เด็กที่ชอบรังแกเพื่อน แต่ยังไงฉันก็ต้องถามความจริงจากปากของลูกอยู่ดี

"แฮ่ม!"

"อุ้ย ขอโทษค่ะคุณคิน"

"งานของผมเสร็จหรือยัง?"

"ใกล้แล้วค่ะ เสร็จแล้วฉันจะเอาเข้าไปให้ในห้องทำงานนะคะ"

"อืม ตอนกลางวันสั่งอาหารให้ผมด้วยนะ"

"ได้เลยค่ะ ว่าแต่คุณคินจะทานอะไรเหรอคะ"

"ข้าวกล่องธรรมดาก็ได้ ผมไม่ใช่คนเรื่องมาก"

"ค่ะ"

ฉันถอนหายใจออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้ฉันรู้สึกโล่งอกที่ไม่ได้ถูกดุเพราะใช้โทรศัพท์ในเวลางาน พรุ่งนี้ฉันคงต้องแวะไปที่โรงเรียนของน้องสกายก่อนสินะถึงจะมาทำงานได้

@เวลาผ่านไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะคุณคิน ฉันเอาข้าวมาส่งค่ะ"

"ด้านในเป็นอะไร?"

"เป็นผัดกระเพราไก่ไข่ดาวค่ะ"

"อืม...แล้วคุณล่ะกินแล้วเหรอ?"

"เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

ฉันเดินออกมาจากห้องทำงานของคุณคินก่อนจะคว้าโทรศัพท์เดินไปตรงมุมเสาแล้วกดโทรออกไปหาพี่หมอก ช่วงเวลานี้พี่หมอกก็น่าจะพักอยู่เหมือนกัน

( ว่าไง พี่กำลังกินข้าวอยู่ )

"เมื่อเช้าคุณครูประจำชั้นของน้องสกายโทรมา บอกว่าน้องสกายไปมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อน"

( ว่าไงนะ น้องสกายเนี่ยนะไปมีเรื่องกับเพื่อน! ) ขนาดพี่หมอกยังไม่เชื่อเลย ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกแต่ก็ต้องไปอยู่ดี

"ค่ะ คุณครูเป็นคนบอกเอง"

( แล้วคุณครูได้บอกมั้ย ว่าสาเหตุที่น้องสกายทะเลาะกับเพื่อนเพราะอะไร )

"คุณครูไม่ได้บอกเลยพี่ ได้แต่บอกว่าจะเรียกพบผู้ปกครองเพื่อตักเตือนพรุ่งนี้"

( เราว่างมั้ยล่ะ ถ้าไม่ว่างเดี๋ยวพี่จะเป็นคนไปให้เอง )

"ไม่เป็นไรหรอกพี่หมอก เดี๋ยวมายลองลาพักกับเจ้านายครึ่งวันก่อนก็ได้"

( โอเคๆ กลับบ้านไปค่อยคุยกันแค่นี้ก่อนนะ )

"ค่ะ"

เรื่องนี้มันต้องมีสาเหตุสิ ฉันไม่เชื่ออยู่แล้วถ้าอยู่ดีๆ น้องสกายจะไปแกล้งเพื่อนหรือไปทำร้ายเพื่อนแบบนั้น ฉันเลี้ยงแกมาเองกับมือฉันรู้นิสัยของลูกดี แกไม่ใช่คนใจร้อนไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนไม่รังแกใครก่อนด้วย

@ผ่านไปสักพัก

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตค่ะคุณคิน"

"มีอะไรหรือเปล่า"

"คือว่าพรุ่งนี้ฉันขอลางานครึ่งวันค่ะ"

"ขอสาเหตุ"

"ฉันมีธุระต้องไปทำจริงๆ ค่ะ เสร็จธุระแล้วฉันจะรีบมาเลย"

"แล้วถ้าผมไม่อนุญาตให้คุณลาล่ะ?"

"....." ฉันยืนเงียบไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป ถ้าคุณคินไม่อนุญาตให้ฉันลางานก็คงจะเป็นหน้าที่ของที่หมอกไปแทน

แต่ความจริงฉันก็อยากจะไปเองมากกว่านะ

"พรุ่งนี้ผมก็ต้องไปธุระเหมือนกัน ก็คงจะกลับมาพร้อมกันนั่นแหละ"

"คุณคินอนุญาตให้ฉันลางานได้ใช่มั้ยคะ"

"อืม"

"ขอบคุณมากๆ ค่ะ"

หลังจากที่คุยตกลงกันเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็เดินออกมานั่งทำงานต่อ พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องมีงานอะไรที่มันเร่งรีบ เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเสร็จตอนไหน

@ตกเย็น

ฉันออกมายืนรอรถแท็กซี่ที่หน้าบริษัท และก็เป็นจังหวะเดียวกันที่คุณเวคินท่านประธานคนใหม่ของบริษัทขับรถออกไปพอดี คนรวยก็แบบนี้แหละเนาะมีรถหรูๆ ขับ มีบ้านหลังใหญ่ๆ มีคนใช้มีคนคอยอำนวยความสะดวกให้ทุกอย่างไม่ต้องลำบาก

ไม่นานฉันก็ได้รถแท็กซี่นั่งกลับไปที่บ้านของตัวเอง ตลอดทางฉันก็ได้แต่คิดถึงเรื่องของน้องสกาย

ก็คนเป็นแม่อ่ะเนาะลูกมีเรื่องแบบนี้ในโรงเรียนก็ต้องรู้สึกเป็นห่วงเป็นธรรมดา ไม่รู้ว่าลูกต้องเจอกับอะไรทำไมแกถึงเป็นแบบนั้น

ตอนนี้ในหัวของฉันมันคิดหลายอย่างมาก คิดจนมันพันกันยุ่งเหยิงไปหมด และฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะเรียบเรียงคำพูดไหนมาคุยกับแกก่อนดี แต่คงจะไม่ใช่คำพูดที่รุนแรงเพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของแก