Bad Engineer นายตัวร้ายของยัยวิศวะ

(ฮัลโหลครับ…) เสียงทุ้มต่ำของเจ้าของปลายสายที่เอ่ยรับพร้อมกับกรอกเสียงตอบกลับใครอีกคนด้วยน้ำเสียงปกติ

"ฮัลโหลบอส…ว่างอยู่หรือเปล่า เราคุยได้ไหม" เสียงใสของหญิงสาวร่างบางอย่างชะเอมนักศึกษาปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังใจกลางเมืองมหานคร หญิงสาวร่างเล็กเจ้าของใบหน้าเรียวใสที่มีดวงตากลมโตเสริมให้หญิงสาวดูน่ารักน่าเอ็นดู ผิดกับนิสัยที่ออกทางห้าวหาญ และไม่เคยยอมใครตามแบบฉบับหญิงสาวที่มักจะมีเพื่อนเป็นผู้ชายสะส่วนใหญ่

(ว่าง…คุยได้) เสียงทุ้มต่ำของบอสที่เป็นแฟนหนุ่มรักแรกที่คบกันมาตั้งแต่มัธยมปลายเอ่ยตอบกลับผ่านโทรศัพท์เครื่องพอดี

"เฮ้อ…วันนี้เหนื่อยจัง เรียนก็หนักแถมพรุ่งนี้ยังต้องไปรับน้องอีก…"

"…คิดถึงบ้านจัง" ร่างเล็กตอบเสียงอ่อยที่เต็มไปด้วยความงอแงก่อนที่จะเบะปากเมื่อนึกถึงบ้านเกิดที่เธอจากมาได้หนึ่งเดือนที่เปิดเทอมมาเพื่อมาเรียนต่อในเมืองหลวงจนทำให้เธอต้องแยกกับครอบครัวและแฟนหนุ่มที่เรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยบ้านเกิด

(เธอบ่นแบบนี้มาทุกวันแล้วนะ)

"เบื่อที่จะฟังเราบ่นแล้วเหรอ?…" ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆ เบาเสียงลงด้วยความน้อยใจที่เพิ่มมากขึ้น แน่นอนว่าเธอไม่เคยห่างบ้านเลยสักครั้งซึ่งการที่ต้องมาอยู่ห่างบ้านแบบนี้ทำให้เธออดที่จะคิดถึงและเศร้าใจไม่ได้ เธอคิดถึงทุกคนที่เคยอยู่ด้วยกันทั้งครอบครัวรวมไปถึงแฟนหนุ่มที่แต่ก่อนทั้งสองแทบจะตัวติดกันตลอดเวลา

(ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย)

"เฮ้อ...สงสัยคงจะคิดถึงบ้านมากไปหน่อย ขอโทษนะ" สุดท้ายร่างเล็กที่เริ่มรู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะไร้เหตุผลในเรื่องไม่เป็นเรื่องก็รีบเอ่ยขอโทษแฟนหนุ่มไปทันที่

(อย่าเศร้าสิ ดูไม่เป็นชะเอมเลย)

"ฮ่าๆ จริงเนอะ" เรียวปากเล็กหัวเราะร่าปกปิดความเศร้าหมองของตัวเองเพื่อให้อีกคนสบายใจ

(งั้นแค่นี้นะ เดี๋ยวเรามีเรียนต่อ)

"โอเค~" ทันทีที่ปากเล็กพูดจบปลายสายก็ตัดสายไปก่อนที่รอยยิ้มหวานจะค่อยๆ จางลงพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงนอนด้วยความเหนื่อยล้าจากคลาสเรียนในช่วงเช้าของวัน

เช้าวันต่อมา

ทันทีที่ตื่นเช้ามาร่างเล็กก็เร่งรีบแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาตัวโคร่งพร้อมกับกระโปรงพลีทเลยเข่า แต่งหน้าอ่อนไปประตามสาคนที่ไม่ค่อยสนใจทางนี้สักเท่าไหร่ก่อนที่หญิงสาวจะสะพายกระเป๋าข้างคู่ใจแล้วเดินออกไปนั่งวินมอเตอร์ไซค์ไปมหาวิทยาลัยที่อยู่ไม่ไกลไปจากคอนโดของเธอ

"ทำไมวันนี้มาเช้าจัง ฝนจะตกไหมเนี่ย ยัยชะเอมมาก่อนเวลา" เสียงแวดของบิวตี้สาวประเภทสองที่ร่างกายยังคงร่างของผู้ชายไว้หนึ่งในเพื่อนสนิทของหญิงสาวที่พึ่งจะมารู้จักกันในวันแรกของการเข้ามหาวิทยาลัยเอ่ยดังขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตั้งใจจะเอ่ยกวน ทันทีที่ร่างเล็กเดินเข้ามานั่งลงใกล้เธอ

"บิวตี้อย่าไปว่าเอมดิ วันนี้ฝนคงไม่ตกหรอก แต่พายุเข้าเลยแหละ" จนสุดท้ายจีน่าเพื่อนสนิทในวัยเด็กเพียงคนเดียวที่ตามกันมาเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันเป็นฝ่ายเอ่ยตอบเพื่อนสนิทอีกคน ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ

"มาถึงก็กวนตีนเลยนะ เหมือนฉันมาสายทุกวันอย่างนั้นแหละ" โดยที่ร่างบางที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยตอบเพื่อนสนิทสองคนที่พากันหัวเราะไม่หยุด

"หนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็สายทุกวันนะ" ซึ่งทันทีที่ชะเอมพูดจบบิวตี้ก็เอ่ยตอบขึ้นทันทีทำให้เจ้าของใบหน้าเรียวใสมุ้ยหน้าออกมาอย่างไม่พอใจโดยที่ไม่ได้คิดจริงจังอะไร

"ชิ…เลย์ล่ะ" จนสุดท้ายริมฝีปากเล็กถามหาถึงเพื่อนสนิทที่เป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในกลุ่มเมื่อเห็นไม่ว่าชายหนุ่มนั้นอยู่ที่โต๊ะ ก่อนที่เสียงทุ้มจากข้างหลังจะดังขึ้นพร้อมกับเจ้าของใบหน้าหล่อดูดีที่เดินเข้ามานั่งใกล้เธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีตามประสา

"มาแล้วครับผม คิดถึงฉันเหรอ?" เลย์ก็ฉีกยิ้มมองไปที่ร่างเล็กราวกับต้องการจะกวนอย่างที่มักจะทำซึ่งนิสัยที่เหมือนกันของทั้งสี่คนกับเวลาหนึ่งเดือนที่เปิดเทอมมาทำให้พวกเธอสนิทกันอย่างรวดเร็ว

"ใช่ค่าที่รัก คิดถึงสุดๆ มาให้กอดที" บิวตี้เอ่ยขึ้นพร้อมกับอ้าแขนรับเจ้าของร่างสูง

"มึงถอยไปเลยไอบอล อย่าเข้ามาใกล้กู!!" โดยทันทีที่เลย์ตอบกลับทำให้เพื่อนสนิทที่นั่งกันบนโต๊ะพากันระเบิดหัวเราะดังลั่นไปทั่วโรงอาหารกลาง

"เดี๋ยวเถอะที่รัก เดี๋ยวตบด้วยปากเลย" ก่อนที่กลุ่มแก๊งของเธอจะพากันคุยด้วยท่าทางออกรสพร้อมกับลุกเดินออกไปเมื่อถึงเวลาเรียนในคลาสเช้าของวัน

.

.

"ถึงเวลารับน้องแล้วใช่ปะ ตื่นเต้นอะ" โดยทันทีที่ออกจากห้องเรียน เสียงบิวตี้ก็ดังขึ้นระหว่างทางที่พวกเธอกำลังเดินเข้าไปที่ลานกิจกรรมเมื่อถึงเวลานัดของรุ่นพี่ที่แจ้งให้เข้าร่วมกิจกรรมรับน้องที่กำลังจะเริ่มจัดวันนี้เป็นวันแรก

"ได้ข่าวว่าเฮดว้ากหล่อมาก" จีน่าเอ่ยพร้อมกับฉายใบหน้ายิ้มกริ่ม

"อ้าย…งั้นฉันจอง" เสียงแหลมของบิวตี้เอ่ยพร้อมกับบิดตัวไปแสดงทีท่าเขินออกมาเต็มที่

"รีบไปไหม ก่อนที่จะโดนลงโทษกันหมดนี่" เมื่อร่างเล็กของชะเอมพูดจบเพื่อนที่เหลือก็ต่างพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่จะพากันสาวเท้ารีบเดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเพื่อนอีกหลายๆ คนที่ต่างพากันมารออยู่ก่อนแล้ว

"สวัสดีครับน้องๆ พี่ชื่อดีนเป็นเฮดว้ากปีสองแล้วนี่ก็คือพี่ว้ากทั้งหมด" เจ้าของใบหน้าหล่อตี๋ที่ยืนอยู่ท่ามกลางนักศึกษาปีหนึ่งพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเข้มตามประสาคนที่ได้รับหน้าที่เป็นหัวหน้าในการสอนกฏระเบียบให้แก่รุ่นน้องที่เข้ามาใหม่

"หล่อจริง" บิวตี้หันมากระซิบกระซาบกับเพื่อนสนิทพร้อมกับจ้องมองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางเพ้อฝัน

"อยากได้" จีน่ากระซิบกลับ

"หยุดกระซิบได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนลากออกไปหรอก" ก่อนที่ชะเอมจะกระซิบตอบกลับเพื่อนพลางเงยหน้าขึ้นไปมองยังรุ่นพี่ที่กำลังแนะนำตัวทีละคนจนกระทั่ง…

"น้องกลุ่มนั้น" เสียงทุ้มต่ำของเฮดว้ากตะโกนดังลั่นพร้อมกับจ้องมองมายังเธอสามคน

"จนได้" ริมฝีปากบางพึมพำเบาๆ โดยที่เพื่อนสนิทอีกสองคนก็ส่งยิ้มแห้งออกมาอย่างยอมรับผิด

"คุยอะไร" ตามด้วยเสียงเข้มที่ถามพร้อมกับจ้องหน้าทั้งสามคนนิ่งทำเอาร่างสามคนที่ถูกถามก้มหน้าก้มตาลงทันที

"เปล่าค่ะ" ชะเอมเอ่ยตอบด้วยความน้ำเสียงปกติ ก่อนที่จะหันไปมองเพื่อนรอบข้างที่ต่างพากันสนใจกลุ่มของเธอทั้งสามคน

"รอบนี้ถือว่าเป็นการเตือน แต่คราวหน้าจะไม่มีการเตือนใดๆ ทั้งสิ้นทุกคนทราบ!"

"ทราบ!" แล้วทุกคนก็พากันขานรับพร้อมเพรียงกันจนเสียงก้องดังไปทั่วลานกิจกรรม

"…ฟู่ว" ร่างเล็กถอนหายใจพรืดใหญ่โล่งอกที่ไม่ต้องออกไปหน้าแถวเพื่อให้เป็นที่จับตามองด้วยนิสัยที่ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ เธอเลยมักจะไม่ค่อยแต่งหน้าแต่งตัวเพื่อให้เด่นไปกว่าคนอื่น