ตอนที่5(BADBOYสอนรัก)

20:00น.

บ้านของพีเค….

ยี่หวา หวันยิหวา….

“happy birthdayนะคะสิบทิศ”ฉันเอ่ยขึ้นพลางยื่นถาดเค้กรสสตรอว์เบอร์รี่ไปตรงหน้าของสิบทิศแฟนของฉัน เขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องครัวก็ค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมกับส่งยิ้มหวานละมุนมาให้ฉัน

“ขอบคุณครับ”

“อธิษฐานสิคะ”

“ครับ…”สิบทิศว่าก่อนจะหลับตาลงมือทั้งสองข้างกุมกันไว้ตรงหน้าอกก่อนจะอธิษฐานในใจ

“ฟู่วๆๆ”สิบทิศเมื่ออธิษฐานเสร็จแล้วเขาก็เป่าเทียนบนหน้าเค้กรูปหัวใจสีชมพูที่ฉันเป็นคนทำเองกับมือ

“ขอบคุณนะครับ….แฟนเรา”

“ค่ะ”

“วันเกิดเราปีนี้….เราขออะไร…ยี่หวาหน่อยได้ไหมครับ?”

“ขออะไรคะ?”ฉันมองหน้าสิบทิศพลางขมวดคิ้งงุนงงและสงสัยก่อนจะค่อยๆวางถาดเค้กลงบนโต๊ะกินข้าวที่ห้องครัวบ้านของฉันไม่สิบ้านที่ฉันอาศัยพี่เคอยู่ต่างหากล่ะ

พรึบ

“ยี่หวาก็รู้….ว่าการที่คนเราเป็นแฟนกัน…ไม่ใช่แค่เราคบกันโดยบอกคนอื่นว่าเราเป็นแฟนกันนะ…เราคบกันนะ..”

“แต่มันเป็นเครื่องเตือนและบอกให้คนอื่นรู้ว่า….เรามีเจ้าของแล้ว…หรือยี่หวามีเจ้าของแล้ว…”สิบทิศว่าพลางชี้ไปที่ตัวเขาและตัวฉัน

“และการที่คนเราจะรักกันมากขึ้น….เราควรจะรวมกันเป็นหนึ่งเดียวกัน…”สิบทิศทำสีหน้าจริงจังและแววตาจริงจังมองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าสิบทิศไปอย่างตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูดอยู่ในตอนนี้

“รวมกันเป็นหนึ่งเดียวเหรอคะ…”ฉันขมวดคิ้วงุนงงกับคำพูดในประโยคนี้ของเขา

“คือยังไงเหรอคะ?”ฉันว่าพลางขมวดคิ้วสงสัยหนักขึ้นไปอีก สิบทิศก็ยื่นมือมาจับมือฉันทั้งสองข้างไปกุมไว้

“ความรัก….คนเป็นแฟนกันเขาไม่ใช่ทำแค่จูบ…หรือหอมแก้มกัน….แต่เราควรจะทำมันมากกว่านั้นนะครับ”สิบทิศว่า ฉันกับสิบทิศยังไม่เคยจูบหรือหอมแก้มกันเลยนะ

“ทำมากกว่านั้นเหรอคะ?”ฉันยังคงทำหน้าตาใสซื่ออยู่ ทั้งที่ในใจก็รู้ว่าสิ่งที่สิบทิศต้องการคืออะไร

“คนเป็นแฟนกัน….เราต้องมีอะไรกันครับ…ถึงจะรักกันมากขึ้น…”

“จริงเหรอคะ?”ฉันไม่เชื่อเลยว่าจะรักกันมากขึ้น ฉันไม่เห็นว่าพี่เคจะรักฉันเลย เขาเอาแต่ทำร้ายจริงใจฉัน ทั้งๆที่เขาก็รู้ว่าฉันชอบเขา พี่เคคือเพื่อนสนิทพี่ปอนพี่ชายฉันเองและเขาก็ยังเป็นเจ้าของบ้านที่ฉันกับพี่ปอนอาศัยอยู่ในตอนนี้ด้วย และที่สำคัญฉันก็แอบชอบพี่เคมาตั้งแต่มัธยมต้นชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เรา…มีอะไรกัน

“ยี่หวาจะยอมเป็นของเราได้ไหมครับ….”สิบทิศว่าพลางทำสีหน้าขอร้องและอ้อนวอนไปในตัว

“เราสัญญาว่าเราจะรัก….ยี่หวาให้มากกว่าเดิม…..”

“กะก็ได้ค่ะ….ว่าแต่…สิบทิศมีเครื่องป้องกันไหมคะ?”ฉันอำ้ๆอึ้งๆทำเสียงอ้อมแอ้มเอียงอายถามสิบทิศไป เขาก็ยิ้มกริ่มขึ้นมาก่อนจะขยับใบหน้าหล่อๆของเขาเข้ามาหาฉัน

“เครื่องป้องกัน….มีสิครับ…”ฉันยิ้มอย่างเขินอายใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อสิบทิศคว้าเอวฉันเข้าไปสวมกอดแถมเขายังจับมือฉันให้วางไปตรงกางเกงในช่องกระเป๋าที่มีรูปร่างทรงสี่เหลี่ยมอยู่ด้านใน ทำให้ฉันรู้ว่าเขาเตรียมพร้อมมาแล้ว

“งั้น….เราขึ้นห้อง…ยี่หวากันเลยนะครับ”สิบทิศว่าพลางปล่อยเอวฉันให้เป็นอิสระเมื่อเขาทำให้ฉันรับรู้แล้วว่าเขามีเครื่องป้องกันจริงๆแถมมีเป็นกล่องเลยด้วย

“ได้ค่ะ”ฉันตอบอย่างเอียงอายก่อนจะเดินนำหน้าสิบทิศขึ้นไปยังห้องนอนของฉันแต่แล้วเรายังไม่ทันได้เดินขึ้นบันไดของบ้านเลย เสียงดังเอะอะโวยวายก็ดังขึ้นมาจากทางหน้าบ้านซะก่อน เสียงที่คุ้นหูของฉันทำให้ฉันมองหน้าสิบทิศและยิ้มแหยๆให้เขาทันที

“เห็นทีว่า….วันนี้คงจะไม่ได้แล้วล่ะ….”

“พี่ปอนกลับมาแล้ว…และมากับเพื่อนๆของเขาซะด้วย”ฉันบอกสิบทิศไปเขาก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะทำมองหน้าฉันอย่างเสียดายและเรือนร่างของฉันอย่างเสียดาย

“วันนี้ทำไม่ได้…วันอื่นก็ได้หนิคะ”ฉันยิ้มร่าอย่างให้ความหวังสิบทิศ

“ใครปิดไฟว่ะ…”พี่ปอนเอ่ยขึ้นอย่างงุนงงและสงสัยเพราะฉันเป็นคนปิดไฟทั้งบ้านเพื่อให้สิบทิศเป่าเทียนวันเกิดเขาเองแหละ และก็เลยลืมเปิดไฟหน้าบ้านและห้องนั้งเล่นเปิดแต่ไฟในห้องครัว

“มึงไม่ได้จ่ายค่าไฟรึไงไอ้ปอน?”เสียงของพี่เคเอ่ยถามพี่ปอนอย่างหงุดหงิด

“จ่ายดิว่ะ…สงสัยยัยยี่หวายังไม่กลับมามั้ง”

“ยี่หวากลับมาแล้วค่ะ”ฉันเดินจูงมือสิบทิศเข้าไปหาพี่ปอนพี่เทลและพี่เคเพื่อนสนิททั้งสองของพี่ชายฉัน

“พี่ปอน…สวัสดีครับ”สิบทิศยกมือไหว้พี่ปอนอย่างเคารพและพี่ปอนก็ยิ้มและยกมือรับไหว้สิบทิศ

“หวัดดีๆมาส่งยัยยี่หวาเหรอ?”

“ใช่ครับ….พอดีวันนี้เป็นวันเกิดผม….ยี่หวาเลยทำเค้กให้ผมทานน่ะครับ”

“เราก็เลยปิดไฟเป่าเค้กกันด้วยน่ะครับ”

“อ้อ…เออเกือบลืม…นี่ไอ้เทล…นู้นไอ้เค…เพื่อนพี่”พี่ปอนหันไปชี้มือแนะนำพี่เทลพี่เคให้สิบทิศรู้จัก สิบทิศหันไปยกมือไหว้พี่เทลพี่เคอย่างเคารพ โดยที่พี่เทลยกมือรับไหว้แต่พี่เคกลับทำเป็นไม่สนใจสิบทิศเหมือนเขามองไม่เห็นสิบทิศ เชอะหยิ่ง!

“สิบทิศคะ…เราไปทานเค้กกันเถอะค่ะ”

“อ้อ…ได้ๆ”สิบทิศหันมายิ้มให้ฉันหลังจากที่เขาทำหน้าเศร้าสลดที่พี่เคไม่ยอมรับไหว้เขา

“ป่ะ..”ฉันว่าพลางยกมือกอดแขนของสิบทิศและออกแรงลากร่างเขาให้เดินตามฉันมา

“นี่จะไม่ชวนพี่กับเพื่อนๆพี่เลยหรือไง?”

“ไม่อ่ะ…ยี่หวาตั้งใจทำให้สิบทิศกินคนเดียว”

“ไอ้น้องใจร้าย!”พี่ปอนหน้าเข้มใส่ฉันพลางทำหน้าน้อยใจด้วย ฉันก็แค่ยักคิ้วให้เขาก่อนจะพาสิบทิศเดินหายเข้าไปในครัวโดยทำเป็นไม่สนใจพี่เค ที่เขาแอบชำเลืองหางตามามองหน้าฉันด้วยแหละ ดีชอบทำเป็นเมินดีนักเชอะ!

“เดี๋ยวเราป้อนนะ”

“ครับ….”

“มีความสุขมากๆนะ”

“เราก็มีความสุขทุกวันแหละ….ที่ได้อยู่กับยี่หวาน่ะ”

“ปากหวาน…”

“ลองชิมดูไหมล่ะครับ…”

“สิบทิศอ่ะ…”

“เอ่อ…เธอกินเค้กไปก่อนนะ…เดี๋ยวเราขึ้นไปเอาของบนห้องแปปหนึ่ง”ฉันบอกสิบทิศไป เขาก็ยิ้มและเคี้ยวเค้กตุ้ยๆที่ฉันตักให้อย่างเอร็ดอร่อยพลางพยักหน้ารับรู้ ฉันก็ยิ้มให้เขาก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูพิ้งที่สวมใส่อยู่ในขณะที่ทำเค้กเมื่อตอนช่วงเย็นก็นำไปวางไว้ที่ชั้นแขวนและเดินมุ่งหน้าไปยังชั้นสองที่ห้องนอนของฉัน โดยที่พวกเพื่อนๆของพี่ปอนคงจะพากันทำรายงานอยู่ที่ห้องนอนของพี่ปอนหรือไม่ก็ห้องพี่เคนั้นแหละ