BAD MAFIA EP.3 ไม่มีงานทำ

EP.3

บอดี้การ์ดทั้ง 3 คนกลับมายืนที่หน้าห้องเจ้านายตามจุดเดิมของแต่ละคน หลังจากเสร็จภารกิจการช่วยเหลือตัวเองในห้องน้ำ แต่ทว่า...

"ไอ้ต้า ไอ้บาน มึงฟังเสียงให้กูที ทำไมกูได้ยินเสียงผู้ชายสองคนครางในห้อง" หาญบอกกระซิบกับบอกดี้การ์ดทั้งสองให้ช่วยกันฟังเสียง

"เออว่ะ หรือนายเราฝึกหัดครางสองเสียงวะ" บานเอ่ยขึ้นแล้วหันหน้ามองเพื่อนสองคนที่ยืนขนาบข้าง

ผั๊ว~ หาญตบศีรษะบานเต็มแรงให้กับความโง่ของมัน คิดมาได้ยังไงนายฝึกครางสองเสียง ประสาทจริง

"โอ๊ย~ ตบกูทำเหี้ยอะไรวะ" บานยกมือขึ้นลูบศรีษะตรงที่ถูกตบด้วยความเจ็บ

"มึงโง่หรือโง่กันแน่ ใครมันจะมาบ้าฝึกครางสองเสียง" หาญต่อว่าเพื่อนที่พูดออกมาไม่คิด

"แล้วตกลงเสียงใครอีกคน" บานถาม

"ถ้าอยากรู้ก็แง้มประตูเปิดไปดูสิวะ" ต้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอยากรู้เต็มที

ประตูห้องทำงานบานใหญ่ ถูกเปิดด้วยฝีมือของต้าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน

"เชี่ย คุณคีตาว่ะ มาตอนไหนวะ" ต้าถามทันทีที่รู้ว่าผู้ชายที่อยู่ในห้องทำงานของเจ้านายเป็นใคร

"มาตอนไหนไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ กู ไอ้ต้า ไอ้บาน ตายแน่" หาญแสดงสีหน้าหวาดกลัว กลัวว่าเจ้านายจะเล่นงานเพราะไม่มีใครยืนเฝ้าประตูที่หน้าห้อง ถึงแม้คนที่เข้าไปในห้องจะเป็นเพื่อนสนิทก็ตาม

ร่างบางผอมเพรียวหุ่นนางแบบที่มีส่วนสูงถึง 170 เซนติเมตร เธอสวมเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำกางเกงยีนส์สีเข้มรัดรูป กับรองเท้าส้นสูงสีเงิน ยืนอยู่ที่หน้ารั้วประตูบ้านคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ ด้วยบุคลิกท่าทางที่ดูเป็นสาวมั่นใจ ทะมัดทะแมงดูคล่องแคล่ว แต่ทว่านัยน์ตาสวยเธอกลับเศร้าเมื่อได้อ่านข้อความตรงหน้า

ขายทรัพย์สิน

ห้ามบุกรุก

ดวงตาสวยเฉี่ยวอ่านป้ายไวนิลสีขาวข้อความสีแดงทุกตัวอักษรอย่างตั้งใจ และเบนสายตามองไปยังข้างในตัวบ้านที่เงียบสงัด มีเพียงใบไหม้ปลิวไสวอยู่บนพื้นตามแรงลม

ร่างบางในหุ่นนางแบบ เธอทำได้เพียงแค่มองบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่อยู่ด้านนอก เธอไม่สามารถเข้าไปด้านในได้เพราะมีโซ่เส้นใหญ่พร้อมกับลูกกุญแจคล้องเอาไว้ราวกับว่าบ้านคฤหาสน์หลังนี้ถูกปิดตายสนิท เสมือนว่าเป็นบ้านร้าง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือขาวสวยเปิดกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูที่หน้าจอ

อาดิษ

"ค่ะคุณอา หยาอยู่หน้าบ้านค่ะ"

...

"คุณอาสะดวกพาหยาไปพบคุณพ่อคุณแม่ที่เรือนจำวันไหนคะ"

...

"ได้ค่ะ สวัสดีค่ะ"

รองเท้าส้นสูงก้าวถอยหลังเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปในรถแท็กซี่ แล้วหันมองบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่เป็นครั้งสุดท้าย

"ออกรถได้เลยค่ะ ไปคอนโดเลอมิวร่าตรงสุขุมวิท" ปากสวยอิ่มอมชมพูเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือกับคนขับรถแท็กซี่

เธอกดกลั้นความเสียใจเอาไว้ลึก ๆ ไม่อยากอ่อนแอต่อหน้าใคร ดวงตาสวยเฉี่ยวทอดมองไปยังหน้าต่างนอกรถ มองสภาพความเป็นอยู่ในประเทศไทยที่เธอจากมาเป็นเวลาสองปี

ยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแม้แต่ความเจริญ

ย่าหยา หรือเรยา นรารักษ์ วัยยี่สิบห้าปี เธอเพิ่งกลับมาจากประเทศนิวซีแลนด์ และได้สำเร็จการศึกษาคณะ Business and law มหาวิทยาลัยของที่นั่น เธอเพิ่งจะยื่นจบการศึกษาด้วยซ้ำและก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องได้เพียงหนึ่งสัปดาห์ เธอโทรคุยกับคุณพ่อคุณแม่ให้มาหาเธอที่ประเทศนิวซีแลนด์ เพื่อมาดูความสำเร็จของเธอแต่มันกลับไม่มีวันนั้น...

ทันทีที่เธอได้ทราบข่าวว่าคุณพ่อคุณแม่ของเธอไปยุ่งเกี่ยวกับ Forex-3 โดนเพื่อนสนิทหลอกให้ร่วมลงทุน และยัดเยียดข้อหาว่าพ่อกับแม่ของเธอเป็นคนก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาเพื่อหลอกให้คนมาร่วมลงทุน Forex -3 ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่

พ่อแม่ของเธอเองก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะชื่อบริษัทกลายเป็นชื่อของพ่อกับแม่เธอเป็นคนก่อตั้งขึ้นมา หลักฐานเพียงชื่อและลายเซ็นต์ที่อยู่ในเอกสารมันมัดตัวไว้ไม่สามารถแก้ตัวได้เลย ท่านทั้งสองคนถึงได้รู้ว่าเพื่อนสนิทต้มตุ๋นและหลอกลวงพวกท่าน สุดท้ายคนผิดจึงลอยนวลแต่คนบริสุทธิ์กลับต้องมารับโทษแทนอย่างน่าหดหู่

ครอบครัวเรยาเป็นตระกูลเก่าแก่ เป็นที่นับหน้าถือตาในบรรดาแวดวงไฮโซ

การกลับมาประเทศไทยอย่างกระทันหันในครั้งนี้มันเปลี่ยนชีวิตของเธอจากหน้ามือเป็นหลังมือ บ้านก็โดนยึดรวมไปถึงทรัพย์สินของคุณพ่อคุณแม่ในจำนวนมหาศาลเธอเองไม่สามารถประเมินเงินทองพวกนั้นได้

คอนโดเลอมิวร่า

ร่างบางผอมเพรียวยืนอยู่ในห้องคอนโด 48 ตารางเมตร กับกระเป๋าเดินทางลากสีครีมหนึ่งใบ ดวงตาสวยเฉี่ยวกวาดมองสิ่งของต่าง ๆ ในห้อง ทุกอย่างยังคงอยู่ครบทุกชิ้น

ทรัพย์สินที่เธอมีติดตัวเมื่อกลับสู่บ้านเกิด ก็คงมีแค่คอนโดห้องนี้ที่คุณพ่อเธอซื้อเอาไว้ให้ เมื่อตอนเรียนปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลอันดับหนึ่งของประเทศ และคุณพ่อเธอได้โอนกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของเธอเมื่อตอนอายุย่างยี่สิบสาม เงินบัญชีไทยเธอมีติดตัวอยู่หลักล้าน พอให้เธอยังใช้ได้อย่างสบายแต่ก็ต้องประหยัดอยู่ดี

ระหว่างนี้เธอไม่รอช้า หยิบโน้ตบุ๊คออกจากกระเป๋าแล้วเปิดเว็บไซต์หางาน นิ้วเรียวสวยกดไปที่แป้นพิมพ์เพื่อกรอกรายละเอียดการสมัครงานเพื่อรอทางบริษัทติดต่อมา

ย่าหยาหว่านใบสมัครออนไลน์ตามบริษัทใหญ่โตที่มีชื่อเสียงและมั่นคง ระหว่างนี้เธอก็คงได้แค่รอว่าจะมีสักบริษัทเรียกเธอเข้าไปสัมภาษณ์

....

จนแล้วจนเล่า สองวันก็แล้ว สามวันก็แล้ว สี่วันก็แล้ว ก็ยังเงียบไม่มีใครโทรมาหาเธอเลยนอกจากคุณอาดิษ ส่วนเพื่อน ๆ ของเธอไม่มีใครโทรหรือทักมาถามเลยสักคน

หญิงสาวจึงคิดเองว่าพวกนั้นคงทราบข่าวแล้ว และคงไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธออีก เธอเองก็ไม่คิดจะทักไปหาและไม่พร้อมที่จะคุยอะไรกับใครทั้งนั้น

ติ๊ง~ ข้อความ facebook

nara : กลับไทยมาละเหรอ ได้ข่าวว่าไม่มีบ้าน

nara : มีเงินใช้ไหมล่ะ

nara : ถ้าไม่มีฉันแนะนำได้นะรายได้ต่อเดือนหลักแสน

nara : ถ้าสนใจก็โทรมาหาฉันที่เบอร์ 085xxxxxxx

ดวงตาสวยเฉี่ยวอ่านข้อความของเพื่อนตอนเรียนปริญญาตรีที่ (ไม่สนิท) ทักหา

yayha : งานอะไร

nara : ตอบไวเชียวนะ สงสัยจะร้อนเงิน

yayha : ฉันถามว่างานอะไร

nara : ใจร้อนจริง

nara : เด็กนั่งดริ้งค์รู้จักไหม

เธอเงียบ ไม่คิดว่าเธอคนนี้จะมาแนะนำงานแบนี้ให้กับเธอ

nara : เงียบแบบนี้คงไม่รู้

yayha : รู้

nara : แล้วสนใจไหม สวย ๆ อย่างเธอพวกเสี่ยกระเป๋าหนักมันชอบจะตาย หน้าสวยคม สูง หุ่นดี แถมยังมี sex appeal สูง ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังชอบเลย นับประสาอะไรกับผู้ชายที่บ้าร่องสวาทในดินแดนมหัศจรรย์

yayha : น่าเกลียด ฉันไม่ทำเด็ดขาด

nara : ก็แล้วแต่นะ ถ้าคิดว่าตัวเองหางานได้ ในเมื่อนามสกุลของเธอมันฉาวโฉ่ คงจะมีบริษัทรับเข้าทำงานหรอก

yayha : ก็เรื่องของฉัน ไม่ต้องมาสะเออะบอก

nara : คนอุตส่าห์หวังดีแท้ ๆ ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมาได้ตลอด

ปลายนิ้วเรียวสัมผัสหน้าจอกดเลือกคำว่า Block ก่อนจะพ่นน้ำลายใส่โทรศัพท์ด้วยอารมณ์โมโห

"ฉันไม่ทำงานทุเรศแบบนั้นหรอกนะ สวย ๆ และมีสมองอย่างฉัน ยังไงเสียบริษัทก็ต้องรับฉันเข้าทำงานแน่"

"กรี๊ด~ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม" เธอส่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาอย่างปลดปล่อยอารมณ์ น้ำตาใสไหลรินลงมาเป็นสายน้ำอาบสองแก้ม ในมือกำโทรศัพท์แน่นไ มือไม้สั่นเหมือคนใกล้สิแตกเข้าไปทุกที ที