ยั่วรัก - 3 บังคับ

วันต่อมาทิชามาส่งฉันที่บ้าน บอกตามตรงว่าไม่อยากกลับสักเท่าไรเพราะรู้ว่าพ่อคงจะพูดเรื่องว่าที่คู่หมั้นจนน่ารำคาญ

“แกยังไม่บอกเลยนะว่าเมื่อวานคุยอะไรกับคุณคัลเลน เขาจะรับผิดชอบหรือเปล่า”

“รับผิดชอบหรอชา ฉันไม่ต้องการให้คนแบบนั้นมารับผิดชอบเลยสักนิด” แค่ได้ยินชื่อก็หงุดหงิดแล้ว ผู้ชายคนนั้นแม้แต่ชื่อฉันยังไม่อยากพูดถึง คนเลวๆ แบบนั้นอย่าให้เจอกันอีกเลย

“แต่…..”

“อะไรที่เสียไปแล้วก็ช่างมัน ฉันพลาดเองและแกไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก….คิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ฉันเป็นห่วงแกนะเกล”

“ไปก่อนนะ ส่วนแกไม่ต้องตามเข้าไปในบ้านถ้าพ่อรู้ว่าฉันกลับมาก่อนแกจะถูกบ่นไปด้วย”

“อื้อ มีอะไรก็ทักแชทมานะเกล”

“อือ”

ฉันเปิดประตูออกมาจากรถ ก่อนที่ทิชาจะขับรถออกไปจากบ้าน ไม่นานก็มีลูกน้องของพ่อมาช่วยถือกระเป๋าเดินทางที่มีมากกว่าสามใบ

“ไม่คิดจะบอกพ่อเลยหรือไง” เพียงแค่ก้าวขาเข้ามาในบ้านก็ได้ยินเสียงของพ่อท้วงขึ้นมาทันที

“บอกเรื่องอะไรคะ”

“อย่าคิดว่าพ่อไม่รู้นะว่าลูกกลับมาตั้งแต่เมื่อไร”

“รู้ก็ดีแล้วค่ะ” ฉันมักจะพูดกับพ่อแบบนี้ จริงๆ ไม่ค่อยสนิทกับพ่อเท่าไร ฉันสนิทกับแม่มากกว่าแต่ตอนนี้แม่ไม่อยู่แล้ว

อาจจะมองว่าฉันเป็นคนกร้าวร้าวแต่สิ่งที่ทำพ่อสมควรได้รับ ในวันที่แม่ป่วยหนักอยู่ที่โรงพยาบาลไม่มีแม้แต่เงาของพ่อโผล่มาเยี่ยม ทั้งที่พี่เรย์โทรไปร้องไห้ขอให้พ่อมาดูใจแม่ แต่ก็ไร้เงา และพอรู้เหตุผลก็ยิ่งทำให้โกรธยิ่งกว่าเดิมเพราะพ่อก็แค่ติดเด็กนักศึกษา ไม่ใช่มีงานสำคัญอะไรเลยและจะไม่โกรธขนาดนี้ถ้าวันนั้นไม่ใช่วันที่แม่เสีย

ฉันรู้ว่าพ่อเป็นคนเจ้าชู้และพ่อกับแม่ก็ถูกจับให้แต่งงานโดยที่ไม่ได้รักกันแต่ทำแบบนั้นมันใจดำเกินไปหรือเปล่า นี่หรอเบื้องหลังนักธุรกิจใจบุญที่หลายคนต่างชื่นชม ถึงแม้ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนฉันคงไม่มีวันลืม

“หัดพูดกับพ่อให้มันดีๆ หน่อยเกลลิน”

“แล้วเกลพูดไม่ดีตรงไหน”

“อยากถูกทำโทษใช่ไหม!!” พ่อตวาดถามเสียงดัง เมื่อก่อนพ่อมักจะลงโทษฉันบ่อยๆ เพราะดื้อไม่เชื่อฟัง ที่ถูกส่งไปเรียนอเมริกาก็เพราะแบบนี้

“เกลโตแล้วค่ะ”

พ่อถอนหายใจออกมาหนักๆ เหมือนพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้หงุดหงิดกับฉันไปมากกว่านี้

“พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อม บารอนจะมารับลูกไปกินข้าว”

บารอน ให้เดาคงเป็นผู้ชายที่พ่อกำลังจับคู่ให้สินะ แบบนี้มันมัดมือชกกันชัดๆ

“เกลพูดเรื่องนี้ไปแล้วนะคะ”

“พ่อก็พูดไปแล้วเหมือนกัน”

“ไม่ค่ะ เกลไม่ไป เกลจะไปช่วยงานที่บริษัท”

“งานที่บริษัทมันเป็นหน้าที่ของพี่ชายลูก อย่าทำอะไรที่พ่อไม่ชอบ อย่าให้ถึงขั้นต้องบังคับ”

“พ่อ!!!” ฉันตวาดเสียงดังพร้อมกำมือแน่น มันโกรธที่รู้ว่าคนเป็นพ่อตรงหน้าไม่เคยสนใจและถามไถ่อะไรเลยเอาแต่บังคับบงการชีวิตของฉันตั้งแต่เด็กจนโต

“เกลกลับมาตั้งแต่เมื่อไร” เสียงเรียกชื่อตัวเองดังขึ้นฉันรีบหันไปมองก่อนจะเห็นพี่ชายของตัวเองเดินเข้ามาในบ้าน “พี่เรย์”

“แอบกลับมาไม่บอกพี่ใช่ไหม” พี่เรย์ถามเสียงดุ

“ปิดพี่เรย์ไม่ได้จริงๆ สินะ” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้ม ในบ้านหลังนี้มีแค่พี่เรย์ที่ฉันรักมากที่สุด เพราะตั้งแต่แม่เสียไปก็เหมือนว่าเรามีกันอยู่แค่สองคนพี่น้อง

“ไม่เอาแบบนี้นะเกล พรุ่งนี้พี่จะให้ลูกน้องตามไป ห้ามขัดด้วย”

“นี่พี่เรย์ก็รู้เรื่องที่พ่อจะให้เกลแต่งงานหรอคะ” ฉันขมวดคิ้วมองหน้าพี่ชาย คิดมาตลอดว่าพี่เรย์จะช่วยพูดให้แต่เหมือนมันไม่เป็นอย่างนั้น

“บารอนเป็นคนดีนะเกล”

“แล้วเรารักกันหรอคะ เราไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ”

“ไม่เอาน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้ทำความรู้จักกันแล้ว”

“เกลคิดไปเองหรือเปล่าคะ เหมือนพี่ชายของเกลเปลี่ยนไปมากเลยนะ”

ความรู้สึกที่แทรกเข้ามาคือความผิดหวัง และเหมือนว่ากำลังสู้อยู่คนเดียว รู้แบบนี้ฉันคงไม่กลับมาไทยเหมือนเอาตัวเองมาติดกับดัก

“ตอนนี้พี่มีปัญหาทางธุรกิจ ถ้าเกลแต่งกับบารอนจะช่วยครอบครัวเราได้เยอะเลยนะ”

“นี่หรอคะเหตุผล เกลไม่เห็นจะเข้าใจเลย”

“พวกมันมีอำนาจมากกว่า เกลเข้าใจพี่กับพ่อหน่อย”

“พ่อกับพี่เรย์นั่นแหละไม่เข้าใจเกล”

“ลูกคนนี้ทำไมถึงดื้อด้านขนาดนี้ห๊ะ!!” พ่อที่เงียบอยู่นานตวาดขึ้น แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันสะทกสะท้านสักเท่าไร

“ปัญหาที่ว่าคือกับคนที่ชื่อคัลเลนหรือเปล่าคะ”

“รู้จักมันได้ยังไง” พี่เรย์ขมวดคิ้วถาม ก่อนที่ฉันจะแสยะยิ้มจางๆ แล้วพูดต่อ “จะไม่รู้จักได้ยังไงละคะในเมื่อ…เกลไปนอนกับเขามา”