บทนำ

ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจย้อนวันวาน

“คืนวันศุกร์แบบนี้ เราอย่าเสียเวลากันดีกว่า เชิญรับความสุขจาก...วง Divinity good กันได้เลยคร้าบบบบบ!”

“สวัสดีครับ เริ่มต้นเพลงแรกด้วยเพลงความหมายดี ๆ บรรยากาศดี ๆ ที่ผมอยากมอบให้ทุกคนในที่นี้กับเพลงคืนที่ดีที่สุด”

‘กรี๊ดดดดดด!!’

‘เสียงก็เพราะ คนร้องก็หล่อ โอ๊ยยย! ไม่ไหวแล้วแก ฉันอยากได้เขา’

‘หล่อทั้งวงเลยอ่ะ ดีไปหมด’

‘แต่ฉันจองนักร้องนำ’

เสียงสาว ๆ ด้านล่างเวทีเอ่ยปลื้มปริ่มกับภาพตรงหน้า นักร้องนำที่มีแววตาเพชฌฆาต กวาดสายตาไปมุมไหนก็สามารถเรียกเสียงกรี๊ดได้เป็นอย่างดี

รูปร่างที่สูงโปร่งสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสามเม็ด โชว์แผงอกสีขาวเนียน ส่วนท่อนล่างสวมใส่กางเกงยีน เมื่อทุกอย่างอยู่บนร่างกายกำยำสมวัยกลับส่งให้เขาดูดีขึ้นไปเท่าตัว

“พีทนี่หล่อเนอะ”

“ฮึ! อย่าบอกนะว่าแกหลงเสน่ห์หมอนั่นอีกคน” เดียร์น่าละสายตาจากเวทีแล้วหันไปล้อเพื่อนสาวคนสนิท

“เออ! อยากได้สักคืน” อิงลดายักคิ้วสื่อความหมาย

“ฉันบอกให้ได้นะ ถ้าแกเอาจริง” ที่กล้าพูดออกไปอย่างนั้นเพราะรู้นิสัยเพื่อน

“ไว้ฉันเคลียร์หนุ่ม ๆ ในสต๊อกฉันหมดก่อนแล้วกัน ฉันจะให้แกไปยิงตรงให้เลย”

“ไม่มีปัญหา” เดียร์น่ายักไหล่กลับไป

“แต่ฉันว่า...กว่าจะถึงฉันคงเอวเคล็ดหมดแล้วมั้ง”

เดียร์น่ามองไปตามที่เพื่อนส่งสัญญาณ ก่อนจะเห็นหญิงสาวอีกคนที่เธอคุ้นตาเป็นอย่างดี ผู้หญิงตรงหน้าคือเด็กในสังกัดค่ายหนังบริษัทพ่อของเธอเอง

“ออกมาเที่ยวแบบนี้ ทางค่ายไม่ว่าเหรอวะ” อิงลดาถามต่อ

“ใครจะกล้าว่านางเอกซีรีส์เบอร์หนึ่ง” ยิ่งเป็นตัวทำเม็ดเงินให้บริษัทมากมาย ยิ่งไม่มีใครกล้าแตะต้อง การมาเที่ยวในสถานที่อโคจรได้จะต้องมีบอดี้การ์ดตามมาด้วย คอยเก็บกวาดภาพตามหลังไม่ให้เสียหาย ที่สำคัญสถานที่แห่งนี้ไม่มีใครกล้าที่จะปล่อยภาพออกไปเพราะกลัวอำนาจมืดจากเจ้าของผับที่กำลังยืนร้องเพลงส่งยิ้มหวานและยักคิ้วมาหาเธอพอดิบพอดี

“ดีจัง เมื่อไหร่แกจะให้ฉันไปเป็นนางเอกให้ค่ายหนังแกบ้างวะ เสนอตัวฟรีตั้งนานแล้วนะ”

“หยุดเลยยัยอิง! แกไม่เคยเอาจริงสักอย่าง ฉันขี้เกียจยกกองเพราะแก”

“เวอร์อ่ะ”

“เรื่องจริงย่ะ”

สองสาวนั่งเถียงกันไปมาตามประสา ยกแก้วไวน์กระดกดื่มอย่างกับคนคอแห้ง ยิ่งวันนี้อิงลดาพาคนขับรถมาด้วยเธอจึงไม่กังวลว่าจะเมาจนขับรถไม่ไหวและเป็นฝ่ายอาสาที่จะไปส่งเดียร์น่าที่คอนโดเอง

มือหนาคว้าแก้วไวน์จากมือเดียร์น่า ก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้ ๆ

“พอแล้วมั้ง ดื่มเยอะจัด”

“เรื่องปกติป่ะ” เดียร์น่าดึงแก้วจากมือพีรภัทรกลับมา ก่อนจะกระดกดื่มในคราวเดียว “ทำไมคืนนี้ร้องแค่สามเพลง”

“ไอ้เก้ามีธุระต่อน่ะ” นักร้องนำของวงพ่วงตำแหน่งเจ้าของผับเอ่ยตอบ

“พีทมานั่งดื่มด้วยกันสิคะ” อิงลดาที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยจึงเอ่ยชวนส่งยิ้มหวานให้

“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ตามสบายเลย” พีรภัทรบอกท่าทีสบาย ๆ เพราะคุ้นชินกับเพื่อนเดียร์น่าคนนี้เป็นอย่างดี

“งั้นฉันไปที่โต๊ะก่อนนะ ส่วนค่าเหล้า ไม่ต้อง บอกเด็กในร้านลงชื่อฉันเหมือนเดิม”

“ไม่อ่ะ ฉันอยากจ่าย”

“เรื่องมาก!”

พีรภัทรส่ายหน้าเล็กน้อยเพราะขี้เกียจจะเถียง ถึงอย่างไรเด็กในร้านก็รู้ดีว่าเดียร์น่าคือเพื่อนสนิท ไม่มีใครกล้าเก็บเงินโต๊ะของเธอหรอก

เขาเดินกลับไปที่โต๊ะ ระหว่างทางมีแวะเวียนพูดคุยกับลูกค้าในผับบ้าง กว่าจะถึงโต๊ะก็กินเวลาไปหลายนาที

“หล่อ เฟลลี่ พูดเพราะ มีตรงไหนที่ให้ติบ้างเนี่ย”

“คนอื่นในวงก็หล่อไม่แพ้กันน่า” อิงลดาไล่มองตามเดียร์น่า

หนุ่ม ๆ ในวงที่นั่งที่โต๊ะประจำเรียบร้อยแล้ว

โปรด...มือเบส หล่อแบด กระชากใจ

ทาวน์...มือกลอง หล่อนิ่ง อย่างกับเพลิงไฟ

ส่วนเก้า...มือกีตาร์ หล่อเท่ น่าค้นหา ทว่าตอนนี้ไม่ได้ร่วมวงสนทนากับเพื่อน ๆ แล้ว เพราะมีธุระด่วน

“แต่ฉันว่าพีทนี่แหละ ดูดีที่สุดแล้ว” อิงลดาย้ำคำเดิมเพราะคนอื่น ๆ ดูท่าจะพูดน้อย ไม่เฟลลี่เหมือนกับพีรภัทรจึงไม่รู้ว่าเนื้อแท้เป็นคนยังไง

ต่างจากพีรภัทรที่ดูทีเดียวก็รู้ว่า...ลูกรักพระเจ้า!