บทที่ 1 ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ยากจะทำให้เจ้าฟื้นขึ้นมาได้!!

บทที่ 1 ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ยากจะทำให้เจ้าฟื้นขึ้นมาได้!!

“อ้ากกกก!!! เจ้า...เจ้า” ...

หยางซีซีกระอักเลือดออกมาเป็นสาย นางพยายามที่จะชี้หน้าของเจียงกุ้ยเฟย ทว่าร่างกายที่เคยแข็งแรงกลับอ่อนล้าสิ้นเรียวแรงราวกับใบไม้เหี่ยวเฉาด้วยพิษร้ายแรงที่ร่างของนางได้รับ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองไปยังใบหน้าของเจียงกุ้ยเฟยที่เต็มไปด้วยความชิงชังเคียดแค้น ใบหน้าที่เคยเป็นเพื่อนรักของนางมาตั้งแต่เด็กจนกระทั่งทั้งคู่ได้แต่งเข้าวังหลวงด้วยกัน

เจียงกุ้ยเฟยเดินเข้ามาช้าๆ เสียงหัวเราะเย้ยหยันของนางดังก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

"เจ้าคิดว่าจะหนีข้าไปได้อย่างนั้นรึ หยางซีซี! ฮ่าๆๆ"

จากนั้นนางก็หยิบมีดสั้นขึ้นมาช้าๆ มีดสั้นเล่มนั้น เล่มที่นางเห็นว่าฮ้องเต้เป็นคนมอบให้เจียงกุ่ยเฟย นางจำอัญมณีตรงด้ามมันได้ เพราะเจียงกุ้ยเฟยนั้นมักนำมาให้นางดูตลอดเพราะว่านางชอบมีดเล่มนี้มาก

นางเลื่อนมีดสั้นเล่มนั้นไปมาใกล้กับหัวใจของหยางซีซีอีกครั้ง หยางซีซีกัดริมฝีปากแน่นพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เสียงที่ออกมาได้เพียงเสียงครางแผ่วเบา

"ข้า...ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าชนะง่ายๆ หรอก เจียงกุ้ยเฟย"

เสียงของนางแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินจากนั้นนางก็กระอักเลือดออกมาอีกคำใหญ่ ลมหายใจตอนนี่ถือได้ว่ารวยรินมากแล้ว แต่เจียงกุ้ยเฟยกลับได้ยินชัดเจน นางหัวเราะออกมาดังลั่น จากนั้นมีดสั้นเล่มเล็กแต่ว่าอาบไปด้วยอาคมชั่วร้ายก็ถูกแทงลงไปอีกครั้ง....และอีกครั้ง พร้อมกับความเกลียดชังอย่างถึงที่สุดที่เจียงกุ้ยเฟยได้ใส่ลงไป

นางแทงมีดลงไปอีกหลายครั้งจนแน่ใจว่าเพื่อนรักไม่รอดแน่แล้วจากนั้น เจียงกุ้ยเฟยค่อยๆ ลุกขึ้นยืนมองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ตามร่างของหยางฮองเฮาผู้เย่อหยิ่งแห่งแคว้นต้าโจว ไหนจะมีดสั้นเล่มเล็กเล่มนั้นที่แทงเข้าที่ตำแหน่งหัวใจของนางพอดี ตอนนี้ไม่เหลือสภาพของฮองเฮาผู้สง่างามผู้นั้นแล้ว...เจียงกุ้ยเฟยก้มหน้ามองหน้าของหยางซีซีอีกครั้งก่อนจะยิ้มที่มุมปาก หากว่ามองดีๆ จะเห็นถึงความวิปริตในดวงตาสวยเฉียงคู่นั้นของนาง...

“ฮึ...ข้าว่าตอนนี้ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ยากที่จะทำให้เจ้าฟื้นขึ้นมาได้แล้วล่ะ...ศึกครั้งนี้...เป็นข้าที่ชนะ!!! ฮาฮาฮา”

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วบริเวณหน้าผาที่สูงชันหยางฮองเฮากระอักเลือดออกมาและกระตุก2-3 ครั้ง ร่างกายของนางสั่นเทา ความเจ็บปวดทรมานแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ภาพความทรงจำต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัว นางนึกถึงวันวานที่เคยมีความสุขกับครอบครัว นึกถึงวันที่นางได้รับการแต่งตั้งให้เป็นฮองเฮานั่งอยู่เคียงข้างกับองค์ฮ่องเต้ นึกถึงอาจารย์และศิษย์พี่ศิษย์น้องในสำนักของนางก่อนที่จะมาเป็นฮองเฮา นึกถึงเหล่าขุนนางที่เคารพนับถือนางในฐานมารดาผู้เก่งกาจของแผ่นดิน นึกถึงหงส์ขาวคู่ใจที่คอยเป็นเพื่อน...แต่ทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้วพร้อมกับสติและวิญญาณที่หลุดลอยออกจากร่างของหยางฮองเฮาผู้ยิ่งใหญ่ของแคว้นต้าโจว

ลมหนาวพัดกระหน่ำพัดเอาเส้นผมของเจียงกุ้ยเฟยปลิวไสว พร้อมกับร่างของหยางซีซีถูกโยนลงจากหน้าผาที่สูงชันลงไปในหุบเหวลึก ราวกับโยนของไร้ค่าบรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมพัดผ่านเท่านั้นที่ดังก้องกังวาน

ฉับพลันบรรยากาศบริเวณหน้าผาก็บิดเบี้ยวขึ้นมาพร้อมกับพลังมหาศาลได้แหกอากาศบริเวณนั้นออกมาพร้อมกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ...

“อย่า!!!!”

ทันใดนั้นพลังจากฝ่ามือของปรมาจารย์หัตถ์เทวะก็ถูกซัดอย่างแรงไปที่หน้าอกของเจียงกุ้ยเฟยจนหน้าอกของนางทะลุ ร่างของนางถูกแรงฝ่ามือก็ปลิวลงสู่หุบเหวตามร่างของหยางฮองเฮาทันที!!!

ปรมาจารย์หัตถ์เทวะกระโดดลงไปในเหวลึกอย่างไม่ลังเล ดวงตาคมกริบส่องประกายด้วยความโกรธแค้นและความเศร้าโศก ท่ามกลางความมืดมิด เขาใช้เวทมนตร์ส่องสว่างไปทั่วบริเวณ แต่ก็ไม่พบร่างของศิษย์รักแม้แต่เงา เสียงสะท้อนของความเงียบดังก้องไปทั่วเหวลึกราวกับเย้ยหยันความพยายามของเขา…..

ณ. เมืองฉูโจว ทางใต้ของเซียงไฮ้ ประเทศจีนปี1975

หยางซีซีค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในห้องเล็กๆ บนเตียงเตาแข็งๆ ในห้องที่ค่อนข้างที่อับชื้น นางหันมองไปรอบๆ ห้อง ฉับพลันสายตาก็ตกลงที่ก้อนเล็ก 2 ก้อนที่นอนขดเบียดอยู่ข้างกายของนางพร้อมกับผ้าห่มผืนบางที่คลุมพวกเขาเอาไว้...หยางซีซีเงยหน้าขึ้นมองเพดานอีกครั้ง นางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางในตอนนี้ และไม่รู้ว่าตอนนี้นางอยู่ที่ไหนกันแน่ ร่างกายของนางหนักอึ้งราวกับภูเขาความทรงจำไหลย้อนไปที่การวางยาพิษของกุ้ยเฟย การตามล่าตามล้างนางเพื่อจะเข็นฆ่านางให้ตายด้วยความเกลียดชัง ความเจ็บปวดทรมานก่อนที่นางจะสิ้นใจภายใต้คมมีดสั้นเล่มนั้น

ฉับพลันหยางซีซีก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างรุนแรงจากนั้นความทรงจำสายหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในหัวของนางเช่นกัน….เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ในที่สุดหยางซีซิก็ค่อยลืมตาขึ้นมา นางกะพริบตา 2-3 ครั้ง เพื่อเรียกสติของตัวเองพลางถอนหายใจเบาๆ … หยางซีซีพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายกลับปวดเมื่อยไปหมด เธอเหลือบมองไปที่เด็กน้อยทั้งสองคนอีกครั้ง เห็นท่านอนที่แสนจะน่ารักของพวกเขา เธอจึงหยิบผ้าห่มของตัวเองห่มทับให้อีกครั้ง หยางซีซีเอื้อมมือไปลูบศีรษะของเด็กน้อยคนหนึ่งเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เหมือนกับว่าตอนนี้นางจำต้องยอมรับชะตากรรมในครั้งนี้แล้วและยอมรับความจริงอีกหนึ่งประการนั้นคือ…นางทะลุมิติมาในโลกอนาคตเป็นพันปี ตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่านางได้ทะลุมิติมาอยู่ในยุค 70 นั้นเอง…..

***มาแบบเจ็บๆ เลยน้องซีซี***