ตอนที่ 11 วันมงคล1

ตอนที่ 11 วันมงคล1

ทั่วทั้งจวนสกุลเหลียงถูกตกแต่งด้วยผ้าสีแดงแสดงให้เห็นถึงงานมงคลที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้ บรรยากาศในจวนยามนี้เต็มไปด้วยความสุข เสียงพูดคุยแสดงความยินดีดังไม่ขาดสาย

แม้เจ้าสาวยังไม่ได้ขึ้นเกี้ยว พิธีแต่งงานยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้น ขบวนรับเจ้าสาวยังไม่มาถึง ทว่าแขกเหรื่อกับมากันพร้อมหน้ามากมายส่งผลให้บรรยากาศยิ่งเต็มไปด้วยความชื่นมื่นเป็นอย่างยิ่ง

ภายในเรือนของคุณหนูรองเหลียงซูเมิ่ง ยามนี้เจ้าสาวแสนงามสวมใส่ชุดเจ้าสาวปักลายหงส์ที่ถูกปักลายอย่างประณีตงดงาม ส่วนผมของนางถูกจับรวบขึ้นครึ่งศีรษะก่อนจะประดับด้วยเครื่องประดับผมซึ่งเป็นลายดอกโบตั๋นและไข่มุกห้อยระย้าดูสวยงามยิ่ง

เจ้าสาวแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงสวมผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวก็สามารถเดินออกไปขึ้นเกี้ยว ณ ขบวนรับเจ้าสาวได้แล้ว

“เจ้าสาวผู้นี้ช่างงามตาน่ามองยิ่งนัก”

เสียงเอ่ยชมดังขึ้น ก่อนที่ร่างงามของเหลียงซีซีจะปรากฏขึ้น ในมือของนางถือถาดที่มีผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเอาไว้

“พี่สาว ท่านเอ่ยชมเกินไปแล้ว” นางตอบอย่างขัดเขินเล็กน้อย ไม่กล้าหันไปมองสบตาพี่สาวของตนแต่อย่างไร

“พี่พูดเรื่องจริงต่างหากเล่า อีกอย่างเจ้าเองก็มองดูตัวเองในกระจกเบื้องหน้าอย่างตั้งใจหน่อยจะได้รู้ว่าพี่หาได้พูดเกินไปไม่”

ซูเมิ่งมองกระจกอีกครั้งตามที่พี่สาวของนางเอ่ย ภาพในบานกระจกปรากฏใบหน้าของนางที่ถูกแต่งแต้มจากฝีมือของติงหยู่และเหล่าสาวใช้

นางมองตนเองในกระจก ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก

“พี่สาว ท่านว่าใบหน้าของข้าถูกแต่งจนดูเข้มไปหรือไม่”

“ไม่หรอก เจ้าอย่าได้คิดมากไป เจ้าสาวควรแต่งเช่นนี้แหละ”

“จริงหรือเจ้าคะ”

“แน่นอน จำได้ว่าตอนที่พี่แต่งออกไปก็แต่งหน้าเช่นนี้แหละ เจ้าอย่าได้กังวลไปเลย”

นางเอ่ยโน้นน้าวน้องสาวของนางอย่างใจเย็น นางรู้สึกได้ดีว่ายามนี้เมิ่งเมิ่งน้องสาวของนางนั้นกำลังรู้สึกประหม่าเป็นอย่างมาก แถมในความประหม่านี้ยังแฝงไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งกังวล ทั้งไม่หมั่นใจ

“ติงหยู่ เจ้าออกไปเตรียมน้ำชาสงบใจให้คุณหนูรองดื่มก่อนขึ้นเกี้ยวไป” นางหันไปเอ่ยกับสาวใช้คนสนิทของน้องสาว

“เจ้าค่ะคุณหนูใหญ่ บ่าวจะรีบไปเตรียมน้ำชาสงบใจมาเดี๋ยวนี้”

เมื่อติงหยู่ออกไปแล้วนางก็โบกมือไล่สาวใช้คนอื่นๆให้ออกไปด้วย จึงทำให้ยามนี้ในห้องเหลือเพียงแค่พวกนางพี่น้องเท่านั้น

“เมิ่งเมิ่ง หลักสี่คุณธรรมสามคล้อยตาม เจ้าไม่มีขาดย่อมไม่ต้องกังวลใจไป ยิ่งแม่สามีเจ้าพวกเราล้วนคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีนางรักและเอ็นดูเจ้าเพียงใดเจ้าย่อมรู้ดี ฉะนั้นถือว่าเจ้าแค่เปลี่ยนที่นอนเท่านั้นก็พออย่าได้กังวลใจไปก่อนเหตุเลย”

“อีกอย่างหากเจ้าเหงาก็กลับมาหาท่านแม่บ่อยๆได้ หรือว่าให้คนมาตามท่านแม่ให้ไปหาเจ้าก็ได้”

เหลียงซูเมิ่งนั่งฟังพี่สาวของนางนิ่งอย่างคิดตามไปด้วย

แต่งออกไปให้คิดว่าเป็นเพียงการเปลี่ยนที่นอนเช่นนั้นหรือ

เปลี่ยนที่นอน…

ต่อจากนี้นางต้องนอนข้างๆเขาแล้วใช่หรือไม่

คิดไปถึงขั้นนั้นใบหน้างามของเจ้าสาวก็แดงขึ้นด้วยความอาย แต่ด้วยความที่ใบหน้าของนางในยามนี้ถูกตกแต่งอย่างจัดจ้านจึงทำให้เหลียงซีซีนั้นไม่ทันสังเกต

“เมิ่งเมิ่ง พี่ของถามเจ้าอีกเรื่องหนึ่ง เจ้าได้หนังสือจากท่านแม่แล้วใช่หรือไม่ นางคงไม่ลืมให้เจ้าหรอกกระมัง” เหลียงซีซีเอ่ยถามผู้เป็นน้องสาว

นางกลั้นใจครั้งหนึ่งเมื่อเจอคำถามนี้เข้าก่อนจะเอ่ยตอบกลับไปเสียงเบา “ให้แล้วเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว เจ้าคงได้เปิดดูบ้างแล้วกระมัง”

พี่สาวนางเอ่ยต่อ ส่วนนางเพียงแค่พยักหน้ารับช้าๆด้วยใบหน้าร้อนผ่าว ในใจก็คิดไปว่าพี่สาวนางใยกล่าวถึงหนังสือเช่นนั้นด้วยน้ำเสียงแล้วใบหน้าเป็นปกติเช่นนี้ได้