2.คำสั่ง

ฉันอุตส่าห์ทำดีกับเขาแต่ทว่าเขากลับคิดจะฆ่าฉันงั้นเรอะ!!

“เรื่องนั้นตามใจเจ้าเลย แต่ข้านั้นไม่ด่วนเท่าไหร่..ข้ายังมีพลังมากมายที่จะคงสถานะเอาไว้ในโลกมนุษย์..”

อา..ปีศาจผู้นั้นพูดจาเข้าท่าแฮะ

แต่ถึงจะคิดเช่นนั้น ร่างกายของจีเซลกลับแสดงออกมาอย่างซื่อตรง เธอเดินถอยหลังอย่างช้าๆ ราวกับว่าจะตั้งท่าวิ่งยังไงอย่างนั้น

“เจ้าไม่ด่วนแต่ว่าข้า..อยากจะฆ่าใครสักคนแล้วละสิ”

มือของเขามันสั่นไหวตั้งแต่แรกที่เขาเห็นใบหน้าของสาวใช้คนใหม่ เธอมองเขาด้วยแววตาที่สั่นระริก ความหวาดกลัวที่เธอมีต่อเขา มันเก็บซ่อนเอาไว้ไม่มิดเลย ถึงแม้ว่าเธอจะกำลังก้มหน้าลงแต่ไหล่ทั้งสองข้ากลับบอกเขาได้เป็นอย่างดีว่าเธอกลัวเขาอยู่

การเล่นกับเหยื่อที่ไร้ทางสู้นั้นมันไม่สนุก แต่การมองดูเหยื่อตนนั้นกำลังดิ้นรนอย่างสุดความสามารถที่จะหาทางรอด นั่นต่างหากที่เป็นเรื่องสนุกของจริงน่ะ

“จีเซล..นั่นเจ้าจะเดินไปไหน ข้าว่าจะขึ้นแล้วหยิบชุดคลุมอาบน้ำให้ข้าหน่อยสิ”

ที่ฉันได้ยินไม่ผิดแน่..ท่านเคาน์กำลังคิดจะฆ่าฉันอยู่

“หมดเวลาแสดงผลของไอเท็มแล้วครับ”

ห้ะ! ดะ..เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังอยากรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรต่อไป..

จีเซลยกมือขึ้นมาเพื่อกดเปิดกล่องไอเท็มอ่านใจอีกครั้ง แต่กลับมีข้อความเด้งขึ้นมาแทน

“ไอเท็มอ่านใจจะใช้ได้วันละหนึ่งครั้งเท่านั้นครับ”

นี่มัน..เฮงซวยชะมัด!

“จีเซล นั่นเจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกอย่างนั้นหรือ?”

ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวมากแค่ไหน แต่ด้วยฐานะของเธอแล้ว เธอไม่สามารถวิ่งออกไปจากห้องนี้ได้ด้วยซ้ำ

“มะ..มาแล้วค่ะนายท่าน”

นี่แสดงว่าเมื่อห้าวันก่อนที่เธอเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้ ที่ปลายนิ้วของเขามันชี้มาที่เธอนั้น เป็นเพราะปีศาจเลือกเธอให้เป็นเครื่องบูชายัญอย่างนั้นหรือ

มือของจีเซลเปิดม่านเข้าไปในห้องอาบน้ำ เธอก้มหน้าลงมองเท้าของตัวเองตามมารยาทแล้วส่งชุดคลุมอาบน้ำให้เขา..

ฟาเบียนจ้องมองสาวใช้ตัวน้อยด้วยความปรารถนา..ราวกับว่าเธอคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการในขณะนี้

ครั้งแรกที่เขาพบเจอแน่นอนว่าด้วยใบหน้าเช่นนั้นมันน่าตกใจมากทีเดียวที่เธอเข้ามาทำงานเป็นสาวใช้ ความงดงามและเย้ายวนเช่นนั้นหากจีเซลเปลี่ยนจากการทำงานสาวใช้ ไปเป็นนางบำเรอบางทีอาจจะเหมาะสมมากกว่า..เขาพยายามสืบเรื่องครอบครัวของเธอ แต่ทว่ากลับไม่มีข้อมูลอะไรเลยสักอย่างเดียว

เธอมาจากไหนกันนะ..ฝ่ามือทั้งสองข้างเนียนนุ่มราวกับสตรีที่ไม่เคยทำงานหนักมาก่อน ผิวกายขาวเนียนนั้นเหมาะสมกับการเป็นลูกขุนนางมากกว่า

หรือมีใครส่งเธอมาที่นี่เพื่อให้มาจัดการเขารึเปล่านะ? เมื่อฟาเบียนคิดถึงตรงนั้นเขาก็หลุดหัวเราะออกมา

ใครกันนะ จะส่งลูกแมวขี้กลัวมาในถ้ำเสือเช่นนี้..เธอไม่น่าจะกล้าสังหารเขา อย่าว่าแต่ทำร้ายเขาเลย แค่มองตาเขาตรงๆ เธอยังไม่กล้า..เช่นนั้นบางทีอาจมีคนส่งเธอมาเพื่อยั่วยวนเขา..

ยั่วยวนอย่างนั้นหรือ? ความงดงามบนใบหน้านั้นทำให้เขาพอจะยอมรับข้อสันนิษฐานนั้นได้ แต่ผ่านมาหลายวันแล้วเขายังไม่เห็นเธอลงมือยั่วยวนเขาเลย

กระดุมเสื้อสาวใช้นั้นติดสูงถึงเม็ดบนสุด แถมที่ผ่านมาจีเซลเว้นระยะห่างจากเขาตลอด หากเธอรู้ว่าเขาไม่ได้สวมสิ่งใดเอาไว้บนร่างกายเธอจะก้มหน้าลงในทันทีเพื่อรอให้เขาใส่ชุดเสร็จแล้ว เธอจึงช้อนสายตาขึ้นมามองถึงสองครั้งก่อนจะก้มหน้าลงไปใหม่เพื่อยอมรับคำสั่ง

“...คืนนี้เจ้าย้ายมานอนในห้องนี้สิ พรุ่งนี้ข้าต้องตื่นเช้า”

สายตาของเขากวาดผ่านร่างกายของเธออย่างช้าๆ ทำให้จีเซลรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกกลืนกิน

“ข้าจะมาปลุกนายท่านแน่นอนค่ะ การให้ข้านอนที่ห้องนี้มัน..มากเกินไป”

นั่นเขาจะหาเรื่องฆ่าเธอใช่ไหม ถึงได้ใช้ให้เธอนอนในห้องนี้ ฝันไปเหอะ! ใครจะไป ยอมนอน!

“นั่นคือคำสั่งจีเซล มันคือคำสั่งไม่ใช่คำบอกเล่า”

“ข้ายังไม่ได้แต่งงานนะคะนายท่าน การนอนร่วมห้องกับนายท่านนั้นอาจจะทำให้คนอื่นเข้าใจผิด ข้าไม่อาจ..กระทำการอันทำให้ชื่อเสียงของนายท่านเสื่อมเสียได้หรอกค่ะ”

เมื่อกล่าวจบจีเซลก็เดินไปหยิบชุดสำหรับใส่นอนของนายท่านออกมาจากตู้ เธอถือชุดนั้นแล้วเดินเข้าไปหาเขา..ตอนนี้งานของเธอเหลือแค่ใส่ชุดนอนให้เขาแล้วก็ชงชาช่วยนอนหลับเอาไว้เท่านั้น

หากทำสิ่งเหล่านั้นเสร็จเรียบร้อยเธอจะหาข้ออ้างในการหนีกลับได้

“ชื่อเสียงของข้างั้นหรือ? ..ให้ตายสิข้าไม่ได้ไร้ความสามารถขนาดที่ให้สาวใช้เช่นเจ้าต้องมากังวลเรื่องชื่อเสียงหรอกนะ ข้าสั่งให้เจ้านอนในห้องนี้เจ้าก็ต้องนอน!!”

เอาสิจีเซล ข้าเปิดโอกาสให้เจ้าเผยพิรุธออกมาขนาดนี้แล้ว เจ้าต้องแสดงมันออกมาสิว่าเจ้าเข้ามาในคฤหาสน์ซากอสทำไม

“ไม่ได้หรอกค่ะนายท่าน คือว่าข้ามีเหตุผลส่วนตัว..ที่นอนร่วมกับคนอื่นไม่ได้อย่างเด็ดขาด”

ไม่ว่าอย่างไร ฉันจะไม่ยอมตายอยู่ที่นี่อย่างเด็ดขาด เพราะอย่างนั้นฉันจะต้องหาทางรอดให้ได้

ฟาเบียนหรี่ตาลงเล็กน้อย ในขณะที่จีเซลกำลังสวมชุดนอนให้เขา

“เหตุผลอันใดที่ทำให้เจ้ากล้าขัดคำสั่งของข้าน่ะ ไม่กลัวว่าจะถูกไล่ออกไปรึไง..”

ไล่ออก? หรือว่าการถูกไล่ออกมันจะดีกว่ากันนะ จริงอยู่ที่ฉันไม่มีเงิน แต่ไปหางานอย่างอื่นทำก็ได้นี่หว่า จะมาทนลุ้นทำไมว่าเขาจะฆ่าฉันเมื่อไหร่น่ะ

“หากขัดคำสั่งของท่านเคาน์..ท่านจะไล่ข้าออกอย่างนั้นหรือคะ”

เรียวคิ้วของฟาเบียนขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ไอ้สีหน้าที่ดีใจแปลกๆ นี่มันคืออะไรกัน เธอดีใจที่จะได้ถูกไล่ออกอย่างนั้นหรือ?

ทำไมกันล่ะ เพราะทำงานเสร็จแล้ว หรือว่าเพราะทนเป็นสายลับต่อไปไม่ไหว

“ไม่..แต่ข้าจะลงโทษเจ้าแทน”

มือที่กำลังติดกระดุมเสื้อของฟาเบียนพลันชะงักกับคำว่าลงโทษ นี่ถ้าเป็นนิยายที่นางเอกหลุดเข้าไปในเกมจีบหนุ่ม คำว่าลงโทษคงเป็นการกระทำแบบยี่สิบบวกแน่ๆ แต่ทว่าคำว่าลงโทษที่หลุดออกมาจากปากของฟาเบียนมันจะเป็นอะไรไปได้ นอกจากการตัดนิ้วมือของฉันน่ะ

“อา..ข้าอยู่ในห้องนี้กับท่านเคาน์ไม่ได้จริงๆ ค่ะ ข้านอนกรนเสียงดังมากรับรองได้เลยว่าข้าจะกรนเสียงดังจนท่านเคาน์ไม่ได้หลับได้นอน..”

เหตุผลที่จีเซลยกมากล่าวอ้างมันไม่เข้าท่าเลยสักนิด อันที่จริงนี่คือครั้งแรกที่เราพูดคุยกันมากขนาดนี้ และนั่นทำให้ฟาเบียนเปลี่ยนใจจากการจะฆ่าจีเซล เป็นการเก็บเธอเอาไว้ดูเล่นไปก่อน

“เรื่องนั้นข้าไม่คิดว่ามันเป็นปัญหาเพราะว่าข้ามีที่อุดหู ไม่ว่าอย่างไรคืนนี้เจ้าก็จะต้องนอนที่นี่!!”