ตอนที่ 4 ผูกมิตร

จวนแม่ทัพที่แต่ก่อนนี้เคยเป็นจวนว่างเปล่า ทว่ายามนี้กลับคึกคักขึ้นมา เพราะว่าเจ้าของจวนคนใหม่นั้นมากด้วยบารมี ผู้คนต่างอยากที่จะเข้าหา เพื่อมาผูกมิตรกับเขา ทำให้ฮูหยินและลูกๆ ของเขา พลอยได้รับไมตรีไปด้วย ยามนี้ซูเยว่ซินรู้ดี ว่าทุกคนที่เข้ามาล้วนแล้วแต่ก็มีเป้าหมาย ผู้ใดบ้างหว่านพืชจะไม่หวังผล ค้าขายจะไม่หวังกำไร ขุนนางเหล่านี้เองก็เช่นกัน ชีวิตก่อนนางไร้เดียงสาและซื่อเซ่อจนเกินไป ทำให้ตามคนไม่ทัน ไม่เคยคิดว่าคนที่เข้ามานั้นจะหวังผลประโยชน์อันใดจากนาง ทว่าในชีวิตนี้นางมิใช่สตรีที่เคยซื่อเซ่อ และไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนเหล่านี้อีกแล้ว

“บุตรีของท่านจะเข้าวัยปักปิ่นแล้วกระมัง”

ใต้เท้าจ้ง เจ้ากรมการกลาโหมที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยือนท่านแม่ทัพซูเอ่ยถามออกมา เขามีบุตรชายคนรองในวัยไล่เลี่ยกันกับบุตรชายคนโตของท่านแม่ทัพ ทำให้เขานึกสนใจในตัวของบุตรีคนรองของท่านแม่ทัพขึ้นมา หากได้เกี่ยวดองกันจะดีเพียงใด

“อีกไม่กี่วันข้างหน้า ข้ากับฮูหยินก็จะจัดพิธีปักปิ่นให้นางแล้วขอรับ” ท่านแม่ทัพซูหารู้ไม่ ว่าท่านใต้เท้าจ้งนั้น แอบหมายตาบุตรีของเขาเอาไว้ให้บุตรชายคนรองของตน เขาจึงตอบออกมาตามความจริง

“โอ้…ดีจริง หากเป็นเช่นนั้น นางก็เตรียมตัวออกเรือนได้แล้วกระมัง” ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มอยู่ก่อนหน้าของท่านแม่ทัพซูเปลี่ยนไปในทันใด ก่อนที่จะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเคร่งขรึมเย็นชาขึ้นอยู่หลายส่วน

“ยังหรอกขอรับ หากเป็นเรื่องคู่ครอง ย่อมต้องให้บุตรชายคนโตแต่งภรรยาก่อน ข้าถึงจะวางใจให้บุตรีออกเรือนไป อีกทั้งยามนี้คงเอ๋อร์ก็หาได้สนใจในสตรีใดไม่ ข้าจึงคิดว่าเรื่องออกเรือนของซินเอ๋อร์คงจะยังอีกยาวไกล”

คนฟังเข้าใจในทันที ว่าท่านแม่ทัพนั้นรักและหวงแหนบุตรีของตนมากเพียงใด ใต้เท้าจ้งหาได้โกรธเคืองอีกฝ่ายไม่ ที่อีกฝ่ายตอบเขาออกมาเช่นนี้ เพราะตามหลักการแล้ว บุตรชายคนโตย่อมต้องแต่งภรรยาเข้าเรือนก่อน อย่างที่ท่านแม่ทัพกล่าวจริงๆ

เรื่องที่ท่านใต้เท้าจ้งหยิบยกมาพูดคุยในการพบปะครานี้ จึงถือเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ที่มีบุตรีอยู่ในวัยออกเรือน รีบเสนอตัวออกมาแทบจะทุกคน ทำให้ท่านแม่ทัพซูรู้สึกปวดศีรษะยิ่งนัก เขาจึงรีบบอกออกมาว่า เรื่องของคู่ครองไม่ว่าจะเป็นของบุตรชายหรือบุตรสาว เขาย่อมให้ลูกๆ เป็นผู้ที่ตัดสินใจเลือกด้วยตนเอง เขากับภรรยามีหน้าที่ให้คำปรึกษาและสนับสนุนลูกๆ เพียงเท่านั้น

คำพูดของท่านแม่ทัพทำให้ใต้เท้าทุกคนต่างพากันล่าถอยไป ทว่าภายในใจของแต่ละคน กลับรีบคิดแผนการที่จะทำอย่างไร ถึงจะให้บุตรสาวของพวกตน ได้อยู่ในสายตาของบุตรชายคนโตของท่านแม่ทัพ เพราะยามนี้คุณชายใหญ่สกุลซูนั้น ถือได้ว่าเป็นขุนนางหนุ่มอนาคตไกล วัยเพียงสิบหกปีก็ได้เป็นถึงรองแม่ทัพ ครั้นวัยสิบเจ็ดกลับได้รับตำแหน่งเป็นถึงรองหัวหน้าองครักษ์ในวังหลวงเสียแล้ว

หลังจากผู้มาเยือนทยอยกลับไปกันจนหมด ท่านแม่ทัพซูจึงได้โอกาสเดินกลับเข้าไปในเรือนซูอี้ ภาพของภรรยาที่นั่งพูดคุยกับบุตรีทำให้เขายิ้มแย้มออกมา ความขุ่นขึ้งพวกขุนนางจอมวุ่นวายก่อนหน้าค่อยๆ จางลงไป เขารีบเดินเข้าไปหาสตรีทั้งสอง ทว่ากลับต้องประหลาดใจที่มองเห็นชัดๆ ว่าบุตรีของเขา กำลังทำสิ่งใดอยู่ก็ทำให้เขานึกขัน จึงกล่าวหยอกเย้านางออกมา

“โอ้…มือเจ้าเปลี่ยนมาถือเข็มกับด้ายก็ดูเข้าทีอยู่ไม่น้อย ว่าแต่ซินเอ๋อร์ของพ่อ เจ้ากำลังปักลวดลายลูกเป็ดอยู่หรอกรึนั่น แต่เหตุใดถึงได้ขี้เหร่นักเล่า” ซูเยว่ซินได้ยินเช่นนั้นก็มองค้อนบิดา สาวรับใช้รอบกายพากันลอบยิ้มออกมา

แท้จริงแล้วงานเย็บปักเหล่านี้ ซูเยว่ซินมิได้มีฝีมืออ่อนด้อยอย่างที่แสดงออกมาเลยด้วยซ้ำ ในชีวิตก่อนนางนั้นมีฝีมือในด้านการเย็บปักอยู่ไม่น้อย เป็นเพราะมารดาที่คอยเคี่ยวกรำนางอย่างหนัก หลังจากที่นางหายป่วยกลับมาจากค่ายทหาร ทำให้นางสามารถเย็บปักลวดลายต่างๆ ออกมาได้อย่างงดงาม

แม้แต่งานจัดการดูแลธุระภายในเรือน นางก็ไม่เคยบกพร่องในหน้าที่เลยสักครั้ง ทว่ายามที่นางออกเรือนไปแล้ว กลับมิเคยได้แสดงฝีมือในการดูแลเรือนหลังเลย มีเพียงแม่สามีเท่านั้นที่คอยดูแลทุกอย่างให้แทน ยิ่งคิดถึงเรื่องราวในชีวิตก่อนก็ช่างน่าขันและรู้สึกสมเพชตนเองไม่น้อย นางหาได้เป็นคนในครอบครัวของพวกเขาสองแม่ลูกมาตั้งแต่ต้น คนพวกนั้นเพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์จากนาง นางที่เป็นบุตรีของท่านแม่ทัพผู้เรืองอำนาจ

“ซินเอ่อร์….เจ้าเคืองพ่อหรือ” เสียงของท่านแม่ทัพเรียกสติของซูเยว่ซินให้กลับคืนมา นางฉีกยิ้มตาหยีให้บิดาพลางส่ายหน้าไปมาก่อนกล่าว

“ก็มือของลูกจับแต่ดาบอยู่ในสนามรบตั้งสองปีกว่า งานเย็บปักเหล่านี้ก็มีแต่ชิงหลวนที่เป็นผู้ทำให้ อีกทั้งเพิ่งจะได้ร่ำเรียนกับท่านแม่เพียงไม่กี่วัน พวกเราก็ต้องย้ายจวนเข้ามาในเมืองหลวงกันแล้วนี่เจ้าคะ จะให้ลูกปักลวดลายออกมางดงามได้เยี่ยงไรกัน” คำพูดของซูเยว่ซินทำให้มารดายิ้มกว้างออกมา ทว่าบิดากลับหัวเราะเสียงดัง

“ทำได้ถึงเพียงนี้ก็นับว่าดีมากแล้ว ท่านพี่ล่ะก็…เหตุใดถึงต้องมาพูดจาหยอกเย้าให้ลูกต้องเขินอายด้วย" ซูฮูหยินกล่าวชมบุตรสาวออกมา พลางแสร้งตำหนิสามี ท่านแม่ทัพซูพยายามกลั้นหัวเราะ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงยังตั่งเตียงที่ยังว่างอยู่ สาวรับใช้รีบรินชาให้นายท่านอย่างรู้หน้าที่

ทั้งชิงหลัวและชิงหรงที่เพิ่งจะรู้ความจริงว่า คุณหนูรองเคยอยู่ในสนามรบกับท่านแม่ทัพนานเกือบสามปี อีกทั้งยังเคยจับดาบออกรบไม่ต่างจากบุรุษอีกด้วย ทำให้สาวรับใช้ทั้งสองรู้สึกตื่นเต้น พลางนึกชื่นชมอีกฝ่ายในใจ ว่าถึงแม้จะไม่ใช่สตรีที่เก่งเรื่องการเรือน ทว่ากลับมีความกล้าหาญเฉกเช่นบุรุษ สมกับที่มีสายเลือดของนักรบไหลเวียนอยู่ในกาย เห็นทีพวกนางคงดูเบาคุณหนูรองไม่ได้เสียแล้ว

“ท่านพ่อเจ้าคะ…พิธีปักปิ่นของลูก ท่านพี่ใหญ่จะได้กลับมาหรือไม่เจ้าคะ”

หากเป็นชีวิตก่อน พี่ชายของนางย่อมอยู่ร่วมพิธีปักปิ่นของนางด้วย เพราะว่าอีกฝ่ายยังคงอยู่ในตำแหน่งของรองแม่ทัพ หาได้รับตำแหน่งรองหัวหน้าองครักษ์เฉกเช่นในชีวิตนี้ไม่ เรื่องนี้คือเรื่องที่เปลี่ยนไปจากในชีวิตก่อนของนาง ในเมื่อเรื่องราวมันเปลี่ยนไปเช่นนี้แล้ว นางจะยังได้พบกับเขาตามที่เคยคาดหวังเอาไว้อยู่หรือ

“เห็นส่งคนมาบอกว่าจะกลับมา แต่ทว่ามิอาจอยู่ร่วมงานเลี้ยงในจวนได้ ก็เขาทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของเชื้อพระวงศ์ ไหนเลยจะออกมาได้ตามใจชอบ” ท่านแม่ทัพตอบบุตรสาวออกมา ในใจพลันนึกขุ่นเคือง

แม้ตระกูลซูของเขาจะดูเหมือนได้รับพระเมตตา แต่นี่ก็ไม่ต่างอันใดกับการที่ฮ่องเต้พาตัวบุตรชายของเขาไปเป็นตัวประกันอยู่ในวังหลวง คนภายนอกอาจจะมองว่า ซูเยว่คงได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาท ถึงได้รับตำแหน่งรองหัวหน้าองครักษ์ในวังหลวงมา ทว่าผู้ใดเลยจะรู้ดีไปกว่าเขา ว่าฝ่าบาทกำลังคิดเห็นสิ่งใดอยู่ เพราะตระกูลซูเรืองอำนาจทางการทหารมายาวนาน มีชาวบ้านเคารพนับถืออยู่ทั่วแคว้น พระองค์ย่อมหวาดระแวงตระกูลซูเป็นเรื่องธรรมดา

เรื่องนี้เองซูเยว่ซินไม่ใคร่รู้นัก เพราะชีวิตก่อนนางไม่เคยสนใจเรื่องราวเหล่านี้ นางเองก็มองเห็นเป็นเช่นเดียวกับผู้อื่น ว่าเพราะความดีความชอบที่ตระกูลซูสร้างสมมา ทำให้ได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาท ชีวิตก่อนนางใช้ชีวิตอย่างโง่งม ไม่คบหากับผู้ใดหลังจากได้คบหาสหายเพียงหนึ่งเดียว นางจึงทุ่มเทใจให้อีกฝ่าย โดยหารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายเข้ามาหานางเพราะแผนการ และคอยกีดกันผู้ที่อยากจะมาผูกไมตรีกับนางให้ห่างไกล ครานี้มีหรือที่นางจะยอมแืดหูปิดตาแล้วคล้อยตามอีกฝ่าย ชีวิตก่อนผูกมิตร ชีวิตนี้ผูกแค้น