ไม่ต้องการเศษใจ

เสียงเอะอะภายในบ้านหลังหนึ่งแถวลาดพร้าว เด็กสาวอายุเพียง20ปีถูกดึงกระชากพร้อมทั้งเสียงทุบตีจนเธอต้องร้องขอความช่วยเหลือ

"แม่ ช่วยเทียนหน่อย แม่...พ่อปล่อยหนูนะ"

"กูเลี้ยงมึงมาตั้งแต่สองขวบ ถึงเวลาที่มึงจะต้องทดแทนบุญคุณกูแล้ว"

มือที่ดึงกระชากเด็กสาว พร้อมเสียงที่ตวาดออกไปมันยิ่งทำให้ เทียนหอมน้ำตาร่วงพรู แน่นอนว่าชายคนนี้ไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของเธอ เทียนหอม เป็นเด็กกำพร้าพ่อตั้งแต่สองขวบ แม่ของเธอมีสามีใหม่ และชายคนนี้เขาก็คือพ่อเลี้ยงของเธอนั้นเอง

"พี่ ฉันขอละปล่อยลูกไปเถอะ สงสารเทียน นะพี่นะ"

เด่นดวงยกมือขึ้นมาทาบที่ยก สองมือพนมไหว้ผู้เป็นสามี ดูเหมือนจะไร้ผล ไม่เพียงทรงพลไม่ปล่อยเขายังหันมาดุด่าผู้เป็นภรรยาอีกต่างหาก

"มึงเองก็เหมือนกัน แค่ขายข้าวแกงมันจะไปพอยาไส้อะไร วันนี้กูจะเอาอีเทียนไปให้เสี่ย มึงรู้ไหมว่าอีเทียนค่าตัวมันได้เท่าไหร่ มึงกับกูจะได้ไม่ลำบาก อีดวง!"

ไม่น่าเชื่อว่าคำที่หลุดออกมาจากปากคนที่เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กจะทำให้ เทียนหอม ต้องหลั่งน้ำตาลงมาเป็นสาย แววตาอ้อนวอนผู้เป็นพ่อไม่ได้ช่วยให้คนที่ฉุดกระชากร่างเธออยู่นั้น เบามือลงได้แม้แต่น้อย แม้ว่าเธอจะหันไปหาแม่ผู้ให้กำเนิดหวังว่าแม่ของเธอจะช่วยได้ แต่ดูเหมือนทรงพลพ่อเลี้ยงใจร้ายจะไม่ปรานีสักนิด

"พี่พล ฉันกราบละพี่ ปล่อยลูกไปเถอะอย่าทำแบบนี้เลย"

"มึงหุบปากไปเลยอีดวง ไม่อย่างนั้นมึงโดนตีนกูแน่"

ทั้งกลัวทั้งห่วงคนเป็นลูก แต่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรได้ หวังจะให้คนอื่นมาช่วยก็คงไม่มี เพราะตนหนีไม่พ้นจากผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่แรก แถมยังมีพยานรักด้วยกันอีกหนึ่งที่เป็นน้องชายของเทียนหอม 'ธูป'

"ธูป มาช่วยห้ามพ่อหน่อยสิ"

เด่นดวงเธอตะโกนเข้าไปในบ้านที่ลูกชายอยู่ในนั้น แต่เหมือนชายหนุ่มที่กำลังเข้าสู่วัยรุ่นจะไม่สนใจ ไม่เพียงไม่ออกมามอง เขายังตะโกนกลับออกมาอีก

รำคาญโว้ย!

เพียงแค่นั้นก็รู้แล้วว่า ตนและลูกสาวไร้ที่พึ่งพิง จริงอยู่ว่ามีเพื่อนบ้าน แต่ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเพื่อนบ้านต่างหวังดี แต่สุดท้ายโดนทรงพลไล่ตะเพิดหมด จึงไม่มีใครอยากเข้ามายุ่งและนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก เพราะตอนเด็ก การทุบตีร่างกายของเด็กสาวมันมีมาตลอด ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ถึงแก่ชีวิต แต่คนเป็นแม่แท้ ๆ ก็ไม่คิดที่จะพาลูกหนี

"พ่อ...หนูไม่อยากไป หนูไม่อยากเป็นเมียเสี่ย...ฮึก ฮือ"

ทั้งร้องขอ ทั้งอ้อนวอนหากก้มลงกราบได้เธอทำไปแล้ว แต่ติดที่ว่าสองมือของเธอถูกผู้เป็นพ่อเลี้ยงพันธนาการไว้เยี่ยงทาส

"มึงอย่าเรื่องมากได้ไหม กูเอารูปมึงไปให้เสี่ยดู เขาชอบมึง มึงอยากให้แม่กับน้องลำบากหรือไง อีเทียน"

"พ่อ...ฮือ แต่หนูยังเรียนอยู่นะ"

"มึงจะเรียนไปเพื่ออะไร ไปอยู่กับเขามีแต่สุขสบายกูกับแม่มึงก็พลอยสบายไปด้วย"

"แต่หนูไม่อยากไป"

"แต่มึงต้องไป!!"

สุดที่จะยื้อกับความไร้หัวใจกับผู้ที่เธอเรียกว่าพ่อมาตั้งแต่จำความได้ ทรงพลไร้ความรักความเมตตากับเธอเสมอ แม้ในวัยเด็กเธอจะช่วยพ่อแม่ทำมาหากินแต่ก็ยังถูกตีจนเนื้อตัวเขียวช้ำ ส่วนผู้เป็นแม่ แม้ว่าจะรักลูกเพียงใดแต่เธอก็ไม่อาจจะทัดทานความร้ายกาจของสามีได้ลง

ที่สุดแล้ว เทียนหอมก็ถูกพามาที่คอนโดแห่งหนึ่งใจกลางกรุงด้วยรถแท็กซี่ ทว่าระหว่างทางมาเธอถูกทรงพลบังคับตลอด เขาขู่เธอว่าหากเธอไม่ยอมมา คนที่จะเจ็บตัวคนต่อไปก็คือมารดาผู้ให้กำเนิด

"ลงมา!!"

ทันทีที่รถแท็กซี่จอด ทรงพลก็กระชากแขนลูกสาวให้ลงรถ จากนั้นก็จูงแขนเธอขึ้นไปที่ห้องนัดหมาย

"ฮึก ฮือ..ฮือ.."

"มึงเงียบเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวคนหาว่ากูทำร้ายร่างกายมึง"

เทียนหอม อยากจะสวนไปแทบขาดใจว่า มันเป็นแบบนั้นแต่เธอก็ไม่กล้า ได้แต่สงบนิ่งเม้นปากเรียวลงเข้าหาแน่น จนกระทั่งเดินมาขึ้นลิฟต์ของตัวตึก เธอไม่รู้ชะตาเลยว่าเบื้องหน้าจะเจออะไร

เด็กสาวที่สวมเพียงเสื้อยืดกางเกงขายาวเดินตามผู้เป็นพ่อมาถึงห้อง ห้องหนึ่ง ก่อนที่ทรงพลจะหยุดเท้า เทียนหอมเธอก็รั้งแขนพ่อไว้แน่น

"พ่อ...อย่าทำแบบนี้เลย หนูไม่อยากขายตัว!"

"มึงคิดสิ ที่มึงได้เรียน ที่มึงโตมาป่านนี้ กูกับแม่มึงลำบากขนาดไหน ไหนจะส่งน้องมึงเรียนอีก อีกอย่างกูเป็นหนี้เขา เงินตั้งหนึ่งล้านมึงจะมีปัญญาไหนหาไปใช้ เสี่ยเขาใจดีรับเลี้ยงมึงแถมยังให้มาอีกก้อน มึงใช้สมองโง่ๆมึงคิดสิ หากไม่ยอม มึงจะหาเงินที่ไหนมาใช้ให้กู ให้น้องได้เรียน มึงอย่าเรื่องมาก"

มันแทบจะจุกอก หนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ แถมหนี้พวกนั้นเธอรู้ว่าพ่อของเธอติดการพนันจนเป็นหนี้เป็นสินต่างหาก แต่ก็ไม่อาจพูดได้เพราะกลัวว่าคนที่จะเป็นทุกข์คือแม่ เธอสงสารแม่ กลัวว่าแม่จะถูกพ่อทำร้ายมากกว่า

คิดแล้วว่า ชีวิตนี้ของเธอคงเกิดมาเพื่อคนอื่น ทุกอย่างที่เธอทำก็เพื่อครอบครัว ครั้งนี้มันอาจมากไปที่พ่อเธอทำกับเธอ แต่เธอก็ไม่อาจขัดได้ ดูเหมือนเป็นคนโง่ที่ถูกคนอื่นกระทำแบบนี้ ถ้าหากการเป็นเด็กเสี่ยมันจะทำให้แม่และน้องสบาย เธอก็จะยอม

หนึ่งคอมเม้นหนึ่งกำลังใจ

หากไม่อยากพลาดอ่านฟรี อยบ่าลืมเก็บเข้าชั้นนะคะ