ตอนที่9. หนีไม่พ้น/1

ในตอนเช้า อัคคีสั่งให้ขจรเช็ครายชื่อแขกที่เข้าพักในรีสอร์ต เพื่อค้นหาตัวว่าที่เจ้าสาวของเขา

แต่ก็ไม่มีรายชื่อของดาริกา พัทธนันท์กุล ปรากฏในรายชื่อของคนเข้าพัก สร้างความหงุดหงิดใจให้เจ้าพ่อเกาะร้อยดาวมาก เมื่อคืนเขาปล้ำจูบเธอแต่ถูกอีกฝ่ายสวนกลับจนแทบสูญพันธุ์ ยังเจ็บจุกจนบัดนี้ หากไม่ได้ตัวเธอมาแก้แค้นให้สาสม เขาไม่มีวันหายเจ็บใจ

“ดาริกา... หนูดาว ฉันจะให้เธอชดใช้สิ่งที่เธอทำกับฉันให้ได้ ฉันจะทำให้เธอร้องขอความเมตตาจากฉันคนนี้”

อัคคีคำรามในคอ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดโทรหามารดา เขาต้องการให้ท่านจัดการกับลูกหนี้ขัดดอกคนนี้ให้เขา

“คุณแม่ครับ ผมจะจัดงานแต่งที่เกาะร้อยดาว หาฤกษ์แต่งงานที่เร็วที่สุดให้ผมด้วย”

“มาใจร้อนอะไรตอนนี้ เมื่อก่อนบอกให้หาเมียก็ทำยักท่า ตอนนี้ทำใจร้อนอยากแต่งเมีย”

คนเป็นแม่เหน็บแนมลูกชายด้วยความหมั่นไส้

“ก็ผู้หญิงที่คุณแม่หาให้ ถูกใจผมนี่ครับ ผมเลยอยากแต่งงานไวๆ ว่าแต่ทางนั้นเขาตอบตกลงแล้วใช่ไหมครับ”

“คุณแขไขเขาตอบตกลงแล้ว เหลือแค่ทางเราหาวันแต่งเท่านั้นแหละ”

อัคคีกระตุกยิ้ม นึกถึงท่าทางพยศของหญิงสาวเมื่อคืนแล้ว ก็แอบคิดว่าอีกฝ่ายคงแกล้งหยั่งเชิง หวังทำให้เขาสนใจ แต่วิธีการของเธอก็ได้ผล เขาสนใจเธอมากอยากลากขึ้นเตียงปราบพยศเสียให้เข็ด

“ฝากคุณแม่จัดการให้ผมด้วยนะครับ ยิ่งเร็วยิ่งดี ผมไม่อยากรอนาน”

อัคคีย้ำมารดาอีกครั้ง ก่อนจะวางสายไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อเขาอนุญาตขจรก็เข้ามา พร้อมกับโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง

“มีคนพบโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ ที่ด้านล่างเขาตรงจุดชมวิวครับ นักท่องเที่ยวน่าจะทำตกไว้” ขจรรายงาน

“แล้วทำไมต้องเอามาให้ฉันดูด้วย ให้ประชาสัมพันธ์ติดต่อส่งคืนนักท่องเที่ยวไปสิ”

อัคคีนิ่วหน้าด้วยความหงุดหงิด เรื่องเล็กน้อยแบบนี้ต้องมารายงานเขาด้วย

“ผมคิดว่า เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนี้ อาจจะเป็นคนที่คุณอัคคีตามหาอยู่ครับ”

ขจรส่งโทรศัพท์ให้ผู้เป็นนาย เมื่ออัคคีกดเปิดหน้าจอก็เห็นรูปพักหน้าจอ เป็นรูปหญิงสาวคนหนึ่ง ใบหน้าของเธอทำให้เขาขมวดคิ้วดกหนาของตัวเอง ยกมือขึ้นแตะรูปนั้นอย่างลืมตัว

“ดาริกา...” เขาครางในคอ

“ใช่ครับ รูปว่าที่เจ้าสาวของคุณอัคคี คุณดาริกาน่าจะทำหล่นเอาไว้”

ขจรเคยเห็นรูปของว่าที่เจ้าสาวของอัคคี เขายังถูกเจ้านายใช้ให้ตามหาเธอ แม้ไม่เจอตัวแต่เจอโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้ ชาวบ้านที่มาเก็บเห็ดเจอโทรศัพท์เครื่องตกอยู่ด้านล่างของจุดชมวิว จึงนำมาส่งให้พนักงานของรีสอร์ตเพื่อหาเจ้าของ ตอนนั้นเขาอยู่แถวนั้นพอดี ได้เห็นว่ารูปพักหน้าจอเป็นรูปของหญิงสาวที่เจ้านายกำลังตามหา จึงนำมาให้อัคคีดู

“ฉันจะเอาไปคืนเธอเอง ขอบใจมากนะขจร”

อัคคีโบกมือให้ขจรออกไป เขาพยายามปลดล็อกเครื่องเพื่อดูข้อมูลภายใน แต่ก็ไม่สามารถปลดล็อกได้ โทรศัพท์รุ่นนี้มีระบบล็อกที่แน่นหนา ทั้งรหัสผ่านและการสแกนนิ้วมือของเจ้าของ รวมถึงการสแกนใบหน้าด้วย

“ฉันจะเอามันคืนให้เธอ ในวันแต่งงานของเรานะ ดาริกา”

///

เมื่อดารินทร์กับนทีมาถึงฝั่ง บรรเจิดได้จัดการเช่ารถไว้คันหนึ่งพาเจ้านายทั้งสองเดินทางไปยังห้างใหญ่ ร้านขายมือถืออยู่บนห้างนั้น

“มือถือรุ่นที่คุณผู้หญิงต้องการ ยังไม่วางจำหน่ายครับ เรามีรุ่นก่อนหน้า ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงจะรับไปใช้ก่อนไหมครับ”

พนักงานขายบอกกับดารินทร์ หลังจากทราบว่าหญิงสาวต้องการมือถือรุ่นไหน

“พี่ว่าเอาไปใช้แกขัดไปก่อนดีไหมครับ ไว้กลับบ้านพี่จะซื้อเครื่องใหม่ให้” นทีแนะนำ

“ก็ได้ค่ะ ดีกว่าไม่มีใช้”

ดารินทร์พยักหน้ารับ ปล่อยให้นทีจัดการพูดคุยกับพนักงาน หลังจากได้โทรศัพท์มาแล้วอารมณ์ของหญิงสาวก็ดีขึ้น

“ผมจะพาเจ้านายกับคุณหนูดาว ไปขับรถชมรอบๆ เมืองนะครับ ยังมีเวลาเหลืออีกหลายชั่วโมงไปได้หลายที่”

บรรเจิดทำหน้าที่ไกด์จำเป็นพาเจ้านายทั้งสองไปเที่ยวรอบๆ เมือง ชมความงามของอาคารสไตล์ชิโนโปรตุกีส ซึ่งอยู่ในย่านเมืองเก่า มีสถาปัตยกรรมดั้งเดิมที่ได้อนุรักษ์เอาไว้ ตลอดจนมีร้านขายของที่ระลึก ร้านอาหาร ร้านกาแฟ เหมาะแก่การเดินเล่นให้ความเพลิดเพลิน เขาจอดรถแล้วปล่อยให้นทีพาดารินทร์เดินเล่นกันสองคน โดยไม่ไปเป็นก้างขวางคอของทั้งคู่

“ที่นี่สวยจังค่ะ ได้บรรยากาศแบบสมัยเก่า ดาวชอบจัง”

ดารินทร์อารมณ์ดีชวนนทีเดินเล่นไปรอบๆ อย่างเพลิดเพลิน แล้วไปสะดุดตากับกระเป๋าถักใบหนึ่งในร้านขายของที่ระลึก จึงแวะไปเลือกดู

“ถ้าน้องดาวชอบพี่จะซื้อให้” นทีบอกอย่างเอาใจ

“ชอบค่ะ ถ้าอย่างนั้นดาวเอาใบนี้นะคะ พี่น้ำจ่ายเงินด้วย”

ดารินทร์ไม่ขัดศรัทธา เลือกกระเป๋าที่เธอชอบมาใบหนึ่ง ปล่อยให้คู่หมั้นหนุ่มจ่ายเงินให้ จากนั้นก็เอาข้าวของจากกระเป๋าใบเก่ามาใส่ไว้ในใบใหม่ จับกระเป๋าแบรนด์เนมสุดหรูใส่ถุงไว้อย่างไม่ใยดี

นทียิ้มด้วยความเอ็นดู ดารินทร์ต่างจากผู้หญิงทั่วไป เธอไม่ได้ติดแบรนด์เนมจนไม่สนใจของธรรมดา ในตอนนี้เธอกลับสะพายกระเป่าผ้าถักราคาไม่กี่ร้อย แทนกระเป๋าแบรนด์เนมใบละแสน ดูท่าทางชอบอกชอบใจมากกว่าใบเดิมด้วยซ้ำ บางทีเขาควรเปิดใจทำตามความต้องการของผู้ใหญ่ เริ่มต้นสานสัมพันธ์กับคู่หมั้นสาวอย่างจริงจังเสียที

“พี่น้ำถ่ายรูปให้ดาวหน่อยค่ะ”

ดารินทร์กวักเรียกคู่หมั้นหนุ่มให้มาช่วยรูปให้ นทีรีบเดินไปหา เขาหยิบมือถือของตัวเองมาถ่ายรูปให้ หญิงสาวยืนกางแขน มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าถักไว้ ส่งยิ้มให้กล้องด้วยท่าทางสดใส ด้านหลังคืออาคารโบราณสีเหลืองสไตล์ชิโนโปรตุกีส สถาปัตยกรรมงดงามเมื่อมีนางแบบหน้าตาสวยประกอบฉาก กลับทำให้ภาพดูน่าสนใจมากกว่าเดิม

“พี่น้ำมาถ่ายด้วยกันสิคะ ให้คุณบรรเจิดถ่ายให้”

ดารินทร์อารมณ์ดีจนชวนคู่หมั้นหนุ่มมาร่วมเฟรมถ่ายรูปคู่กัน

“ได้เลยครับ เจ้านายกับคุณหนูดาว ขยับมาอยู่ใกล้ๆกันหน่อยครับ”

บรรเจิดรีบมาทำหน้าที่ช่างภาพจำเป็น เขาตั้งใจถ่ายรูปทั้งสองให้ออกมาเป็นรูปของคู่รัก คิดในใจว่าจะแอบส่งให้พ่อแม่ของนทีกับดารินทร์ดู

“ขอบคุณมากนะคะคุณบรรเจิด พี่น้ำอย่าลืมส่งรูปให้ดาวนะ ดาวจะเอาไปลงไอจี”

ดารินทร์เอ่ยขอบคุณช่างภาพ แล้วหันมาบอกคู่หมั้นหนุ่ม ใบหน้างามแต้มรอยยิ้มน่ารัก

“ไม่ลืมครับ น้องดาวหิวน้ำหรือยัง เดี๋ยวเราไปหากาแฟดื่มกัน”

นทีเอ่ยชวนเมื่อเห็นว่า เดินเล่นกันมานานแล้วน่าจะกระหายน้ำ

“ไปสิคะ คุณบรรเจิดไปค่ะ เดี๋ยวดาวเลี้ยงน้ำคุณบรรเจิดเอง ตอบแทนที่ช่วยถ่ายรูปให้ดาวกับพี่น้ำ”

ดารินทร์บอกกับเลขาของนทีอย่างใจดี ทำเอาบรรเจิดยิ้มกว้างทันที รู้สึกชื่มชมคู่หมั้นของเจ้านายขึ้นมา