ใจเอย

บทนำ

รั้วไม้สีขาวที่ขนาดสูงเพียงเอวของผู้ใหญ่แต่กับเด็กอายุสามขวบนั้นออกจะสูงจนไม่สามารถมองผ่านด้านบนได้ หากแต่ซี่ไม้ที่ทิ้งระยะห่างจากกันพอจะทำให้เด็กซนอย่างสายฟ้ามุดตัวรอดเข้าไปยังอีกฝั่งได้อย่างสบาย

"คุณหนูคะ คุณหนูฟ้า อยู่ไหนค้า" เสียงพี่เลี้ยงและแม่บ้านตะโกนโหวกเหวกดังมาแต่ไกล

สายฟ้าซ่อนตัวตรงพุ่มไม้ใหญ่ไร้คนสังเกตุ รอจนกระทั่งเสียงนั้นเงียบหายไป พร้อมๆกับที่ต้องสะดุ้งสุดตัวที่มีมือขาวมาแปะที่ท่อนแขน

"จับได้แย้ว ฟ้าซ่อนทะมัย เล่นซ่อนแอบเหยอ" เด็กหญิงตัวขาวโพลนมัดผมแกละสองข้างเอ่ยถามเพื่อนวัยเดียวกันด้วยน้ำเสียงที่ยังฟังแปร่งๆ แต่ก็ตามประสาเด็กสามขวบที่กำลังหัดพูดจาอาจจะมีบางคำฟังแปลกๆไปบ้างแต่ก็จับใจความได้

"เอยเอยมานี่ มาแอบเย็ว" สายฟ้าดึงแขนเพื่อนบ้านให้นั่งลงข้างกัน

"มะเอาเอยเอยจะไปหาแม่ ฟ้ามานี่ไปด้วยกัน" ว่าแล้วก็ยื้อให้อีกคนต้องลุกตาม

สายฟ้าไม่เคยเกี่ยงงอน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะดึงให้ไปไหนไปทำอะไรก็ยอมมาตลอด

"อ้าว สายฟ้ามาเหรอคะ มายังไงคะเนี่ย" อรอุมาร้องถามเด็กน้อยที่ถูกลูกสาวตัวเองกึ่งลากกึ่งจูงออกมาจากมุมหนึ่ง

"ฟ้าซ่อนแอบค่าแม่"

อรนิชาวัยสามขวบส่งเสียงเจื้อยแจ้ว

"ตายจริง นี่มุดรั้วมาอีกแล้วใช่ไหม" อรอุมารู้ในทันทีว่าหนูน้อยต้องหนีมาอีกแล้ว

"มะอยากเรียนเปียโนค้าบ" สายฟ้าตอบพลางก้มหน้างุด รู้อยู่แก่ใจว่าที่ทำอยู่มันผิดแต่มันช่วยไม่ได้ ก็เขาไม่อยากเรียนเปียโนนี่นา

"ทะมัย" อรนิชาหันมองตาแป๋ว "เปียโนเพาะออก เอยเอยชอบ" เธอยกมือลูบอกตัวเองบอกว่าเธอชอบสิ่งนั้นมาก

"เอยเอยชอบเหยอ" สายฟ้าหันมองเพื่อนตาเป็นประกาย

"อื้อ ช้อบ" อรนิชาตอบกลับเสียงสูงพร้อมยิ้มให้

"เอยเอยอยากเรียนม้าย เรียนด้วยกานม้าย" สายฟ้าถามอีกคน

"ได้เหยอ แม่ขา เอยเอยเรียนเปียโนด้ายม้ายค้า" เด็กน้อยหันไปถามมารดา

"ได้สิคะ" คนที่ตอบไม่ใช่อรอุมา แต่เป็นรสา ซึ่งแม่ของสายฟ้าที่เดินยิ้มเข้ามาเพื่อขอรับเจ้าตัวยุ่งกลับบ้าน

"มะม้าค้าบ โห่ไม่ฉะนุกเลย รู้ด้ายไงเนี่ย" เด็กชายตัวป้อมกอดอกแน่นออกอาการขัดเคืองที่แม่รู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

"เดี๋ยวเถอะนะเราน่ะ ไม่รู้ตัวหรือยังไงว่าเสื้อขาดเพราะมุดรั้วเนี่ย แม่ก็เลยมาตามนี่ไง" รสาชูเศษผ้าที่หลุดติดอยู่ข้างรั้วขึ้น อรอุมาเองก็เพิ่งสังเกตว่าเสื้อของเด็กชายขาดวิ่นตรงชายนั้น

"ตายจริง อรไม่ได้สังเกตเลยค่ะคุณสา"

"ไม่เป็นไรค่ะ เจ้าเด็กเนี่ยซนไปเรื่อยเลย แค่ให้เรียนเปียโนเองทำไมต้องทำตัวให้ยุ่งยากหื้ม หนีได้ตลอด ถ้าอย่างนั้นมะม้าจะให้น้องเอยไปเรียนแทนเลยดีไหม" รสาจับไหล่ของอรนิชาเอาไว้ เด็กสาวพยักหน้าหงึก ๆ

"เรียนกับฟ้าได้ไหมค้าคุณมะม้า" อรนิชาแหงนหน้ามองคนตัวสูงกว่าแล้วถามเสียงใส

"อืม...แต่ฟ้าเขาไม่อยากเรียนนี่คะ" รสาแสร้งทำเสียงเศร้า

"ฟ้ามะอยากเรียนเหยอ" อรนิชาหันไปถามคนที่ยังจับมือตัวเองไว้ไม่ปล่อย

"ถ้าเอยชอบฟ้าเรียนก่ะด้าย" สายฟ้าตอบกลับเสียงเบา

"คุณมะม้าขา เอยเอยไปเรียนกับฟ้านะค้า" อรนิชาอ้อนรสาจนคนที่มองอยู่ยิ้มหวานส่งให้ ใจอ่อนไปหมด

"ได้สิคะ งั้นไปเรียนด้วยกันเนอะ" รสาบอกเด็กทั้งสองคน

"รบกวนด้วยนะคะ" อรอุมาบอกกับรสา

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพามาส่งนะคะ" เมื่อคุณแม่บอกลากันแล้ว เด็กทั้งสองก็ถูกพากลับมาที่บ้านธีรรัตนกร

สายฟ้าถูกจับอาบน้ำเสียใหม่และเข้าเรียนพร้อมกันกับอรนิชา เด็กทั้งสองสนุกสนานกับการเรียน สายฟ้าดูจะชอบการเรียนเปียโนในวันนี้มากเป็นพิเศษ เพราะไม่ว่าอรนิชาชอบอะไร สายฟ้าก็จะทำ เป็นแบบนั้นมาตลอด ทั้งโอ๋ ทั้งเอาใจ จนกระทั่งเข้าเรียนระดับมัธยม

"ฟ้า เอยจะสายแล้วนะ เร็วๆเลย" คนที่มีหน้าที่รออีกคนมารับบ่นผ่านสายโทรศัพท์เพราะวันนี้สายฟ้าตื่นสายและกำลังจะทำให้อรนิชาสายไปด้วย

[ครับๆ กำลังไปแล้ว]

อรนิชาวางสายออกมายืนรอที่หน้าบ้านของสายฟ้า พอรถออกมาเธอก็เข้าไปนั่ง

"เอย งอนเหรอ ฟ้าขอโทษ" เขาสะกิดเพื่อนที่นั่งงอนแก้มป่องอยู่ข้างๆ

"ฟ้าเล่นเกมส์ดึกอีกแล้วใช่ไหม ถ้าจะเล่นเกมส์แล้วตื่นสายพรุ่งนี้เอยจะให้คุณป๋าไปส่ง" อรนิชาน่ะไม่ได้เดือดร้อนเรื่องการมีคนไปส่งที่โรงเรียนเลยนะ แต่เพราะสายฟ้าพูดว่าอยากให้ไปด้วยกันต่างหาก เธอถึงได้มารอเขาทุกเช้าแบบนี้

"ฟ้าขอโทษ นะ อย่าโกรธเลยนะ สัญญาว่าจะไม่เล่นเกมส์แล้ว" เขายื่นนิ้วก้อยไปหา

"พรุ่งนี้ห้ามสายนะ" อรนิชาหันมองนิ้วก้อยที่ยื่นมารอพร้อมยื่นคำขาด

"ครับ สัญญา" สายฟ้ายิ้มอ้อน และแน่นอนว่าอรนิชาย่อมใจอ่อนเสมอ เธอยื่นนิ้วเล็กมาเกี่ยวเอาไว้เป็นการสัญญา หลังจากนั้น สายฟ้าก็ไม่มารับอรนิชาช้าอีกแม้แต่วินาทีเดียว

ทั้งสองเรียนคนละห้อง แต่ไปโรงเรียนพร้อมกัน กลับพร้อมกัน เรียนพิเศษที่เดียวกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันจนหลายคนมองว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน แต่ความจริงพวกเขาเป็นแค่เพื่อนกัน

ในวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนมัธยมปลาย เด็กๆทุกคนต่างรู้ดีว่าต้องแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ของตัวเอง แน่นอนว่าสายฟ้าเลือกเรียนหมอ อรนิชาก็เช่นกัน ไม่มีใครคิดว่าเด็กศิลป์ภาษาอย่างอรณิชาจะสามารถสอบเข้าแพทย์ได้ และไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไรอรนิชาจึงอยากเป็นหมอ

"ฟ้า เขียนให้เราหน่อยสิ" เสียงใสๆของเด็กข้างห้องร้องบอก พร้อมยื่นปากกาให้ ตอนนี้อยู่ในช่วงระหว่างแลกเปลี่ยนข้อความบนเสื้อกัน เด็กสาวที่อยากใกล้ชิดสามหนุ่มฮอทของโรงเรียนต่างก็มาให้ทั้งสามคนเขียนอำลาทั้งนั้น

"เอย มาสิ เราเขียนให้" ชัชชลที่เห็นอรนิชายืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนก็รู้ว่าที่มาถึงห้องเด็กวิทย์ก็คงเพราะสายฟ้าแน่ ๆ

"อ่อ เราไม่ได้อยากให้เขียนหรอก เพื่อนเราน่ะไปสิ" พูดแล้วก็ดันหลังเพื่อนให้เข้าไปหา กลุ่มเพื่อนของอรนิชาเข้ามาให้ชัชชลและปีระกา สองเพื่อนสนิทของสายฟ้าเขียนอำลาที่เสื้อ อรนิชามองภาพนั้นแล้วได้แต่ยิ้มแห้ง รอว่าเมื่อไหร่คนที่เธออยากให้เขียนเสื้อจะหันมาหากัน

"เอยมาเร็ว" เพื่อนๆกวักมือเรียกให้เข้าไปหา เป็นจังหวะที่มีเด็กสาวรุ่นน้องเดินเข้ามาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ อรนิชามองภาพนั้นเหมือนหนังฝรั่งที่กำลังปล่อยภาพสโลว เธอคนนั้นเข้าไปยื่นดอกไม้ให้สายฟ้า เขารับมันและออกอาการเขิน รุ่นน้องที่หน้าตาสวยเป็นที่รู้จักกันดี อรนิชารู้สึกชาวาบไปทั้งตัว ไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไร แต่สมองก็สั่งให้สองเท้าก้าวถอยหลังและหมุนตัวออกไปจากตรงนั้นทันทีที่ได้ยินคำว่า

'หนูชอบพี่นะ'

เสียงโห่ร้องดังขึ้น แต่อรนิชากลับไม่รับรู้อะไร ขาที่ก้าวเพิ่มความเร็วมากขึ้นจนกลายเป็นวิ่งออกจากตรงนั้น พร้อมๆกับน้ำตาที่หยดแหมะลงมาอย่างไม่อาจจะยับยั้ง

"ขอโทษนะครับพี่มีคนที่ชอบแล้ว" สายฟ้าบอกกับรุ่นน้องคนนั้นและดันช่อดอกไม้คืนไป เขาหันมองหาคนที่ก่อนหน้ายังยืนอยู่ไม่ไกลแต่ตอนนี้กลับไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

"ไอ้ปี มึงเห็นเอยป่ะ" สายฟ้าหันมาถามเพื่อน

"เอยเหรอ...อ้าว เมื่อกี้ยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย" ปีระกาเกาหัว หันมองชัชชลอีกคนก็ไม่รู้ไม่เห็นอะไร

"ถ้างั้นก็ช่วยรับไว้หน่อยนะคะหนูอุตส่าห์เอามาให้แล้ว" แม้จะเสียใจที่ถูกปฏิเสธ แต่ก็อยากให้รับเอาไว้

"ครับ ขอบคุณนะ" คนใจดีรับดอกไม้มาถือไว้ สอดส่ายสายตาหาเพื่อนสนิทแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

พอจะไปตามหาก็โดนเพื่อนๆรุมจนไม่สามารถไปไหนได้ กว่าจะเสร็จก็ถึงเวลากลับบ้านพอดี

"เอย ไปไหนมาฟ้าหาแทบแย่" สายฟ้าเดินมาที่จุดรอรถก็เจออรนิชานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"อ้าวเหรอ เอยก็ไปเก็บของน่ะสิวันนี้เรียนวันสุดท้ายแล้วนี่" อรนิชาตอบกลับเสียงใส ตาก็มองไปเห็นบรรดาข้าวของมากมายที่สายฟ้าถือมารวมถึงดอกไม้ช่อนั้นด้วย

"เนี่ยยังไม่ได้เขียนเสื้อให้เอยเลย" สายฟ้าว่าแล้วหยิบปากกาขึ้นมาเพื่อเขียนให้พร้อมจับอีกคนหันหลังแล้วจัดการเขียนข้อความลงไป

"เบาๆนะ" อรนิชาบอก และรอจนอีกฝ่ายเขียนเสร็จ

"เขียนให้ฟ้าด้วยสิ" เขาหันหลังให้บ้าง

อรนิชาจรดปากกาลงไปในแผ่นหลังตรงที่ว่าง

"เสร็จแล้ว อ่ะปากกา"

"โอเค นั่นน้าหมายมาแล้ว ไปกัน" สายฟ้าว่าแล้วรีบคว้าข้าวของของตัวเองรวมถึงของของอรนิชาวิ่งไปที่รถ

อรนิชามองภาพของสายฟ้าแล้วได้แต่พรูลมหายใจออกมากับประโยคที่เขียนบนหลังของอีกคน

'เป็นเพื่อนกับเอยตลอดไปนะสายฟ้า'