อารัมภบท

“สตรีจืดชืดชวนหน่ายเช่นเจ้า ไม่คู่ควรกับข้า”

นี่คือเหตุผลของคนตรงหน้า เขาต้องการถอนหมั้นนาง สาวน้อยที่เดิมทีหลุบตาอย่างสงบเสงี่ยมเผยรอยยิ้มอ่อนโยนตลอดเวลา บัดนี้เพียงปาดน้ำตาออกจากแก้มเนียนช้าๆ แววตาที่เคยสดใสค่อยๆ มืดทะมึนก่อนจะแข็งกร้าวและเผยโทสะอันร้อนแรงยิ่งกว่าหินอัคคี ไม่มีแล้วแม่นางผู้แสนดีน่ารักอ่อนหวานอยู่ในจารีตกฎเกณฑ์ดีงาม

นางยังไม่ทันถามว่าหญิงผู้นั้นเป็นใคร เหตุใดถึงอยู่กับเขาในคืนลอยโคม เพียงเดินขึ้นหน้าในปราดเดียว พริบตาหมัดเล็กอันทรงพลังพลันซัดเต็มใบหน้าอันหล่อเหลา

นางมิใช่แค่ตบหน้าอย่างที่เขาคาดการณ์แต่กลับต่อยตีคน  ชายหนุ่มตกตะลึง เบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ไฉนดรุณีผู้นี้ถึงเปลี่ยนไป ไยนางคล้ายมิใช่คนเดิมที่เรียบร้อยจนน่าเบื่อหน่าย

“เจ้า...” ยังไม่ทันเอ่ย กลับเป็นนางที่ซัดเข้าที่สันกรามอีกหมัดพร้อมตวาดก้องข่มขวัญ

“เจ้าลูกเต่าหน้าเหม็น วันนี้มารดาจะทำให้เห็นว่าสิ่งใดเรียกว่าอยู่มิสู้ตาย...”

และแล้วบุรุษผู้หนึ่งถึงได้รู้ซึ้งถึงคำว่าทุรนทุรายเมื่อนางลงมือ

เกริ่นนำ

จ้าวเล่อเสีย นางคือท่านหญิงที่ได้รับความรักจากทุกคน มีชีวิตอิสรเสรีเต็มที่ มีบิดาเป็นชินอ๋อง มีมารดาเป็นจอมยุทธ์หญิง มีพี่ชายใหญ่เป็นท่านประมุขแห่งสำนักอันดับหนึ่งของยุทธภพ มีพี่ชายรองเป็นชินอ๋องซื่อจื่อเก่งกาจทั้งศาสตร์บุ๋นและมีฝีมือเชิงบู๊

ด้วยเหตุนี้ นิสัยจ้าวเล่อเสียจึงเถรตรงผ่าเผยและโผงผาง ดีมาดีกลับ ร้ายมาย่อมตอบแทนให้ย่อยยับกันไปข้าง

กระทั่งนางอายุสิบหกปีได้ท่องเที่ยวโลกกว้างตามลำพัง จนได้เจอรักแรกพบกับบุรุษผู้หนึ่งซึ่งเป็นคุณชายลูกผู้ดีตระกูลมหาบัณฑิต แม่นางน้อยจึงปรับเปลี่ยนตัวเองครั้งใหญ่เพื่อเขา กลายเป็นกุลสตรีดีงาม เรียบร้อยอ่อนหวาน มารยาทนุ่มนวลสูงส่งดุจธาราสวรรค์ นางลงทุนลงแรงทำทุกทางจนได้หมั้นหมายสมใจ ทว่าทั้งหมดกลับสูญเปล่า เมื่อเขาบอกกล่าวมาประโยคเดียวว่า ‘สตรีจืดชืดชวนหน่ายเช่นเจ้า ไม่คู่ควรกับข้า...’

แต่ไฉนอดีตคู่หมั้นผู้นี้กลับตามติดนางไม่ห่าง ทั้งใช้สารพัดเล่ห์กลให้นางดูแลอย่างไม่หวงแหนร่างกายเช่นนี้เล่า

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ชาติใด

ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง

ทุกตัวอักษรเกิดจากจินตนาการทั้งหมด

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ขอให้ทุกท่านมีความสุขและสนุกกับจินตนาการ

ด้วยรัก

หลี่หง