บทที่ 3 อยากทำให้คุณ ‘พอใจ’ 3

“อ้าว ตื่นแล้วหรือคะคุณนก”

“คุณธรไปทำงานแล้วหรือคะ”

“ใช่ค่ะ ท่านสั่งห้ามไม่ให้ใครไปปลุกคุณ”

“น่าอายจัง มาอาศัยบ้านเขาอยู่แต่ดันตื่นสาย”

“คุณคงเพลียน่ะค่ะ ทานอาหารเช้าสิคะ ฉันจะจัดโต๊ะให้”

“คุณป้าล่ะคะ”

“หมายถึงคุณพรน่ะหรือคะ”

ฉันท์ชนกก็เพิ่งรู้นี่แหละว่ามารดาของกันต์ธรชื่อ ‘พร’

“เอ้อ ใช่ค่ะ”

“ออกไปข้างนอกแล้วค่ะ ตอนนี้ที่บ้านก็มีแต่คนรับใช้กับคุณนกเท่านั้นเอง”

“อ๋อค่ะ” เด็กสาวพยักหน้าอย่างโล่งใจ เพราะเธอไม่ค่อยอยากเผชิญหน้ากับพรทิพาสักเท่าไหร่นัก

หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เธอออกจากห้องครัวก็เจอหน้าคนที่ไม่อยากเจอเข้าพอดี เมื่อหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอจึงยิ้มประจบ

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณพร”

“ตื่นสายล่ะสิ” น้ำเสียงตำหนิชัดเจน

“เมื่อคืนหนูนอนไม่หลับ คงเพราะผิดที่ผิดทาง”

“ใช่ เธอน่ะอยู่ผิดที่ผิดทางนะ ยังเด็กอยู่แท้ๆ ไม่น่าใจง่ายให้ผู้ชายมันฟันได้เลย”

ฉันท์ชนกเจ็บจี๊ดที่ใจ เธอเม้มปากแน่น ไม่คิดแก้ตัวอะไร นอกจากยอมรับโดยดุษฎี

“หนูขอโทษค่ะ”

“คงคิดว่าผู้ชายจะหลงใหลจนจริงจังด้วยล่ะสิ ความคิดเธอยังเด็กมากเลยนะ”

“หนูไม่เคยคิดแบบนั้น” เธอแก้ต่างให้กับตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมพรทิพาต้องยัดเยียดให้เธอคิดแบบนั้นแบบนี้ด้วย “หนูเจียมเนื้อเจียมตัวเสมอ และไม่เคยคาดหวังถึงขั้นนั้น”

“ก็ดีแล้ว ธรเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว เธอรู้หรือยัง”

เด็กสาวส่ายหน้า “ไม่เคยรู้เลยค่ะ”

“งั้นก็น่าจะรู้ไว้ซะบ้างนะ ผู้หญิงคนนั้นชื่อรตี เป็นคนสวย รวย มีชาติตระกูล เหมาะสมกับธรทุกอย่าง ซึ่งแน่นอนว่ารตีแตกต่างจากเธอมากจนฉันไม่กล้าเอามาเปรียบเทียบ”

“งั้นก็ไม่ต้องเทียบหรอกค่ะ เพราะหนูก็ไม่คิดจะเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครเหมือนกัน”

“ไม่คิดจะเปรียบกับใครเพราะกลัวว่าตัวเองจะดูด้อยค่ามากขึ้นล่ะสิ” สาวใหญ่หัวเราะในลำคอ “ความจริงหน้าตาเธอก็จิ้มลิ้มน่าเอ็นดูดีนะ คงเหมาะกว่านี้ถ้าเธอมีแฟนวัยไล่เลี่ยกัน และฐานะเดียวกัน”

“หนูก็ไม่เคยคิดว่าคุณธรเป็นแฟนของหนูเลยนะคะ”

“ฉันไม่เชื่อหรอกนะ ผู้หญิงน่ะร้อยทั้งร้อยก็ต้องแอบหวัง ทั้งนั้นแหละ ฉันถึงต้องเตือนเธอตั้งแต่ต้นไง จะได้ไม่ถลำใจจนต้องเสียใจทีหลัง เพราะธรน่ะเขามีเจ้าของอยู่แล้ว”

“ค่ะ” เธอรับคำสั้นๆ เท่านั้น

“ฮัลโหล...” เสียงแปร๋นๆ ดังมาแต่ไกล ก่อนที่สาวสวยที่วันนี้แต่งตัวจัดจ้านเหมือนเคยจะตรงดิ่งเข้ามากอดคอเธอ “ว่าไงนก กินข้าวเช้าหรือยังเนี่ย”

“เพิ่งกินเสร็จเมื่อกี้เองค่ะคุณฤทัย”

“โอ๊ย ดูเรียกเข้าเถอะ ห่างเหินเชียว เรียกพี่ทัยดีกว่าจ้ะ”

“ค่ะพี่ทัย”

“เดี๋ยวออกไปข้างนอกกันนะ พี่จะพาไปเที่ยวห้าง เคยไปเดินห้างหรือยัง”

“สมัยเด็กๆ เคยไปค่ะ ไปกับพ่อแม่” เสียงเธอแผ่วเบาลงเมื่อนึกถึงมารดาผู้ล่วงลับไปแล้ว

“ตอนเป็นสาวยังไม่เคยไปสินะ เอาล่ะ เดี๋ยวพี่คนนี้จะพาไปเปิดหูเปิดตาเอง” จากนั้นก็หันไปทางพรทิพา “คุณแม่ไปด้วยกันไหมคะ”

“ไม่ล่ะ ไปกันเถอะ” ตอบแล้วก็เดินห่างออกไปทางอื่น

“หนูไม่มีตังค์ติดตัวเลยนะคะพี่ทัย จะให้ไปเที่ยวห้างกับพี่ กลัวจะเป็นภาระ”

หญิงสาวมองฉันท์ชนกอย่างสงสาร “อย่าคิดเล็กคิดน้อย พี่ธรไม่ได้ให้เงินเธอติดตัวไว้บ้างเลยเหรอ ขี้งกจริงเชียวตาคนนี้”

“เขาคงเห็นว่าหนูไม่ได้ออกไปไหนมั้งคะ แล้วหนูก็ไม่กล้ารบกวนเขาด้วย แค่นี้ก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว”

“อายุแค่สิบห้า แต่ทำท่าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบ แบบนี้จะทำให้เธอแก่ก่อนไวนะนก ควรทำตัวให้สดใสร่าเริงเข้าไว้สิ ไปๆ ไปเที่ยวกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวเอง” พูดจบก็ลากเด็กสาวออกจากบ้าน ขึ้นรถแล้วพาไปห้างสรรพสินค้า

นอกจากเดินห้างช่วยกันเลือกซื้อของตามประสาผู้หญิงแล้ว กันต์ฤทัยยังพาเธอไปไหว้พระทำบุญอีกด้วย กว่าจะกลับก็ถึงเวลาเย็นพอดี

การได้ออกจากบ้านในวันนี้ทำให้เธอรู้สึกสนิทกับกันต์ฤทัยขึ้นอีกระดับหนึ่ง และรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนอัธยาศัยดีน่าคบหาไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอบคุณนะคะพี่ทัย นอกจากจะพาหนูเที่ยวแล้วยังซื้อของให้หนูอีก” เธอยกมือไหว้หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถตรงตำแหน่งคนขับ

“ได้ออกไปข้างนอกกับเธอสนุกดี ของนั้นถือว่าพี่ซื้อให้น้องสาวล่ะกัน อย่าลืมนะมีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอด ใครรังแกก็บอกกันได้”

“ค่ะพี่” เธอยกมือไหว้อีกครั้ง มองจนรถคันหรูแล่นจากไปจนลับสายตาแล้วนั่นล่ะ ถึงหิ้วของพะรุงพะรังเข้าบ้าน และก็เจอร่างสูงใหญ่ยืนตระหง่านรออยู่ตรงกรอบประตูพอดี

สีหน้าบูดบึ้งของเขาบอกชัดเจนว่ากำลังไม่พอใจ !