ลี่หนิง 1/8

เช้านี้ที่โรงเตี๊ยม พวกเราตื่นมาทำธุระเสร็จก็สั่งอาหารมากินกัน “พี่ซุงเรามีเงินเหลือเท่าไหร่” “รวมของเก่ากับล่าสุดที่เอาเสื้อผ้าไปขาย ก็ประมาณ 30,000 ตำลึงทองเจ้าค่ะ ไม่ได้รวมเงินที่เราจะจ่ายให้สำนักคุ้มภัย พูดถึงเงินแล้วพี่เสียดายค่ายาเม็ดนั้นเหลือเกินเจ้าค่ะ ” นางทำหน้าละห้อย “ ช่างเถอะพี่ ข้าเชื่อว่าอนาคตจะหาเงินได้มากกว่านั้นอีก อย่าเสียดายไปเลย ดีแค่ไหนแล้วที่พวกเราอยู่รอดปลอดภัยมาได้”

จากนี้ลงไปทางใต้เมืองกว่างโจวต้องใช้เวลาเป็นเดือน เราต้องเตรียมอาหารแห้งระหว่างทางเดินด้วย คิดอะไรออกแล้ว ตั้งแต่ข้าเข้ามายังไม่ได้เห็นเมืองหลวงฟู่กวงเลย

“พี่ซุงระหว่างรอทางสำคุ้มภัยกลับมา พวกเราเตรียมหาเสบียงสำหรับเดินทางเถอะ”

“ได้เจ้าค่ะ แต่ประเดี๋ยวคุณหนูใช้ผ้าปกปิดใบหน้าทุกครั้งก่อนออกไปข้างนอก นี่ค่ะ ขนาดปกปิดแล้วยังไม่บดบังความงามของคุณหนูเลยนะเจ้าค่ะ”

“ เอาจริงๆมันอึดอัดมาก หายใจก็ไม่สะดวกเลย”

“ฝึกไว้ เวลาเดินทางเราต้องพกไว้ตลอดทาง นอกเสียว่าคุณหนูจะอยู่ในรถม้าตลอดเจ้าค่ะ”

“ไม่มีทาง ปิดก็ได้”

วันนี้ในตลาดทุกคนจะเห็นสาวน้อยเดินจับจ่ายซื้อของ มีหญิงรับใช้ที่หน้าตาสะอาดหมดจด รูปร่างผิวพรรณดีสมกับเป็นบ่าวข้างกายของคุณหนูผู้นี้ ไม่รู้ว่าเป็นลูกหลานของตระกูลคนใหญ่คนโตรึเปล่า ไม่มีใครกล้าเข้ามาถาม

“พี่ซุงนี้มันถังลูลู่นี่เจ้าค่ะ ซื้อมาสัก5 ไม้แล้วไปนั่งกินกันที่โรงเตี๊ยม”

“ok เจ้าค่ะ ชิ้นสุดท้ายแล้ว เดียวจะมีคนไปส่งของที่เราซื้อมาวันนี้ รีบเดินกลับกันเถอะเจ้าคะ” พี่ซุงจำคำที่นางสอนให้ได้ด้วย

ขืนอยู่ต่อ คุณหนูคงเหมาตลาดทั้งแผงแน่ๆ มีที่ไหนซื้อกับข้าวเผื่อผู้คุ้มภัยด้วย เงินก็จ่ายไปแล้ว เฮ้อออ…..คุณหนูนะคุณหนู

“ ถอดหายใจโบราณว่าไม่ดีนะเจ้าค่ะ อีกอย่างจะทำให้เราอายุสั้นลงด้วย ดังนั้นพี่ห้ามถอดหายใจอีก ไม่เหมาะกับหน้าสวยๆของพี่ คิก คิก คิก”

เวลานางชมพี่ซุงเมื่อไหร่จะเห็นแก้มนางแดงทุกครั้งไป ไม่นานพวกเราก็กลับมาถึงโรงเตี๊ยม สักพักของที่ซื้อก็มาส่ง พี่ซุงให้เอาไปวางอีกห้อง แล้วเราก็ขึ้นไปนั่งกินถังลูลู่อย่างมีความสุข

นางอยู่รอสำนักคุ้มภัยมากันครบก็เป็นเวลา 1 อาทิตย์ ระหว่างนั้นให้พี่ซุงพาเที่ยวเมืองหลวง ร้านไหนที่อร่อยๆเสร็จนางหมด ร้านชาขึ้นชื่อนางก็ไปมาหมดแล้ว ยกเว้นกิจกรรมของหนางหลิวนางไม่ได้เข้าไป ไม่ได้แค้นแต่ไม่อยากเกี่ยวข้องกันอีก

เช้านี้เป็นวันเดินทางของนาง พร้อมสำนักคุ้มภัยที่มีฝีมือดีที่สุดในเมืองหลวงฟู่กวง ถ้านางหันหลังกลับมาสักนิดนางจะเห็นว่ามีคนมายืนส่งนางตรงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

ข้าไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดถึงใบหน้านาง ท่าทางที่นางตัดรอนข้าทุกทาง หลังจากวันนั้นข้าก็ให้องครักษ์เงาคอยติดตามนางตลอดระหว่างอยู่ที่โรงเตี๊ยม ทุกวันจะได้รับรายงานเรื่องราวของนาง ข้าได้ฟังเรื่องราวของนางก็นั่งยิ้มคนเดียว ส่วนเหมยจิวตอนนี้ครรภ์ปลอดภัยทั้งแม่และลูก ข้าบอกกับนางว่าช่วงนี้งานเยอะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของนาง จึงขอกลับไปทำงานและจะนอนที่ห้องทำงานเลย

ข้าไม่สนว่านางจะทำหน้ายังไง เพราะตั้งแต่ข้ารู้ตัวตนอีกด้านของนางแล้ว เหมือนข้าไม่เคยรู้จักนางจริงๆเลย ที่ผ่านมานางทำกับลี่หนิงเหมือนนางเป็นทาสของจวนข้า ข้าละอายต่อนางยิ่งนัก ตอนนี้ข้ารู้แต่ว่านางจะลงไปทางใต้ ก็ไม่ได้สืบต่อแล้ว เพราะฝีมือสำนักคุ้มภัยไว้ใจได้ ส่งนางถึงที่หมายแน่นอน

ข้าไม่มีโอกาสขอโทษเจ้า ข้าทำได้เพียงแค่นี้ ลี่หนิงขอให้มีความสุขกับอิสระที่เจ้าซื้อด้วยเงินก้อนโตนะ