ตอนที่ 1

"น้องพิมจ๋า...น้องพิมคนสวย พี่เบิ้มมาแล้วจ้ะ"

ไอ้เบิ้ม...หัวหน้าวินมอเตอร์ไซค์ของชุมชนแห่งนี้ ส่งเสียงทักมาแต่ไกล ฉันมองมันอย่างระอา

"เอาไร..."

ฉันถามเสียงห้วน มันมาก้อร่อก้อติกฉันทุกวันแหละ น่ารำคาญจะตาย

"อะไรก็ได้จ้ะ..."

"ปัง..."

เสียงสากเบือของป้ายี่สุ่นกระแทกโต๊ะตรงหน้าไอ้เบิ้ม มันสะดุ้งโหยงสุดตัวเลย

"มีสากเบือนี่แหละ...มึงจะแดกไหม"

ไอ้เบิ้มยิ้มแหย ๆ รับจานขนมจีนราดแกงจากสมร...เด็กลูกจ้างอายุ 17 ของป้า ไอ้เบิ้มเอาแบงก์ 20 ยื่นให้สมรเป็นค่าขนมจีน ตามนโยบายของป้าคือ "จ่ายก่อนกิน...ไม่จ่ายไม่ได้กิน"

"รีบกินรีบไปเลยนะมึง หนอย..มาเต๊าะหลานกูได้ทุกวัน ระวังหัวมึงให้ดีเหอะ"

ไอ้เบิ้มมันเกรงกลัวป้ายี่สุ่นมาก แม่มันเป็นแม่ค้าขายผักอยู่ในตลาด และเป็นเพื่อนสนิทของป้า มันกลัวป้าจะไปฟ้องแม่มัน

"ป้า...ขนมจีนจะหมดละนะ ขายได้อีกไม่เกิน 10 จานอ่ะ"

พี่ยุทโผล่หน้ามาบอกป้า เพราะเขาเป็นคนทำเส้นขนมจีน

"เออ...แกงก็ใกล้หมดแล้วเหมือนกัน ขายอีกสักชั่วโมงก็พอแล้วว่ะ"

ป้าพูดแล้วมาจูงจับมือฉัน ที่กำลังตักแกงให้ลูกค้า

"ไปลูก...เข้าบ้านเถอะ ให้นังหมอนมันตักไป แถวนี้พวกเห็บหมามันเยอะ"

ฉันอมยิ้ม ยอมให้ป้าจูงไปแต่โดยดี พี่ยุทกำลังยกหม้อต้มเส้นขนมจีนลงจากเตา ฉันเข้าไปช่วยยกอีกข้าง

"เออ...พิมเอ้ย ป้าลืมโทรศัทพ์ไว้ที่ลิ้นชักเก็บเงินข้างนอกน่ะ ไปเอามาให้ป้าทีสิลูก"

ฉันเดินออกไปเปิดลิ้นชักหยิบมือถือให้ป้า ตามองไปเห็นไอ้ชาติเดินมา...ท่าทางแปลก ๆ ชอบกล ฉันให้สมรเอามือถือไปให้ป้า ตัวเองเดินไปหาไอ้ชาติ เขาคงเห็นฉันเดินไปหา เลยรีบจ้ำอ้าว ชะๆๆ...นี่คิดจะหนีล่ะสิ ไปทำอะไรมาแน่ ๆ ฉันรีบเดินไปดักหน้าเขา ไอ้ชาติหันหน้าหนีเอามือป้องหน้าไว้

"อะไร...เห็นฉันทำไมต้องเอามือปิดหน้าด้วย"

ฉันพยายามจะจับมือเขาออก นึกสังหรณ์ใจว่า...เขาคงไปต่อยมวยมาอีกแน่ ๆ

"เฮ้ย!!...อะไรเล่า ยุ่งไรด้วยวะ"

"ไปชกมวยมาอีกแล้วใช่ไหม"

"ยุ่งไรด้วยล่ะ..."

ฉันทายถูกจริง ๆ ด้วย ฉันดึงมือเขาออกจนได้ พอเห็นหน้าเขา...ฉันต้องถอนใจยาว หน้าไอ้ชาติบวมปูด คิ้วแตก ปากแตก

"หาเรื่องอีกแล้วนะ"

ฉันเสียงดังใส่เขา เขารีบตะปบปิดปากฉันและถลึงตาใส่

"จะแหกปากทำไมวะ เดี๋ยวหลวงตามาได้ยินเข้า ฉันก็ซวยสิ...มีหวังโดนหวายหลวงตาฟาดหลังลายแน่"

ฉันดึงมือเขาออก

"สมน้ำหน้า...คนหนังหนาอย่างแกเฆี่ยนไปก็เสียหวายเปล่า ๆ ไม่เคยหลาบไม่เคยจำ เชอะ!..."

ไอ้ชาติเท้าสะเอวใส่ฉัน

"ฉันเจ็บตัวเปล่า ๆ เมื่อไหร่ล่ะ...ได้ตังค์มาด้วยนะ"

ฉันค้อนเขาอย่างหมั่นไส้ เห็นหน้าแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เลยจะลากแขนเขาเข้าบ้านไปหาพี่ยุท

"เฮ้ย!!...ไอ้พิม...จะทำอะไร...ไม่ไปนะ"

"จะไปทำแผลดี ๆ หรือจะให้ฉันเรียกหลวงตา"

ฉันพูดขู่เขา ได้ผล...ไอ้ชาติหยุดดิ้น ยอมให้ฉันลากเข้าบ้านแต่โดยดี

"พี่ยุท...ออกมาดูอะไรนี่เร๊ววว!..."

ป้ากับพี่ยุทวิ่งออกมา พอเห็นหน้าไอ้ชาติ ป้าเอามือทาบอก พี่ยุทเข้ามาจับแขนเขา

"อีกแล้วเหรอแก...ไปชกกับใครมาล่ะคราวนี้"

"ไอ้ทิว..."

เราอ้าปากหวอ ไอ้ทิวที่ว่าเป็นนักมวยมือรางวัล น้อยคนที่จะกล้าชกกับมัน

"สติแกยังดีอยู่ไหมเนี่ย...แกจะบ้าเหรอ ไอ้ทิวหมัดหนักจะตาย ไม่โดนมันชกตายห่าก็บุญแล้ว...ไอ้ชาติเอ๊ยยย"

พี่ยุทว่ามันเสียงดัง

"อย่าดูถูกฉันนะพี่ อย่างฉันไม่มีทางแพ้มันหรอก ฉันชนะได้เงินรางวัลมาด้วยนะ"

"ไอ้ชาติเอ๊ย...งานเยอะแยะทำไมไม่ทำ หน้าตาดี ๆ ยับเยินหมด"

ป้าพูดแล้วส่ายหัว ทำหน้าระอา

"ก็แหมป้า...เงินมันดีน่ะ"

ฉันส่ายหัว เดินไปหยิบกระเป๋ายามาวางบนโต๊ะ

"เชอะ!...จะได้ซักกี่ตังค์เชี๊ยว คราวที่แล้วได้มา 3000 นอนหยอดน้ำข้าวต้มตั้งหลายวัน เจอหวายหลวงตาเข้าไปอีกชุด ยังไม่เข็ดอีกเนาะ"

ฉันว่าไอ้ชาติอย่างไม่เกรงใจ จริง ๆ ฉันไม่อยากให้เขาไปชกมวยหรอก...มันอันตราย ฉันกลัวสมองเขาจะโดนชกจนเสีย เหมือนนักมวยดัง ๆ หลายคนที่เคยโดนมาแล้ว

"ด่าเสียอย่างกับแกเป็นแม่ฉันเลยนะไอ้พิม"

"ก็แล้วมันจริงไหมล่ะ...คราวที่แล้วใครไปนั่งหยอดข้าวต้มให้ล่ะ...ถ้าไม่ใช่ฉันน่ะ"

"คราวนี้เดิมพันตั้งสองหมื่นเชียวนะ...เจ็บแค่นี้คุ้มว่ะ"

ฉันหมั่นไส้ เลยเอายาชุบสำลีโป๊ะให้ที่หน้า ไอ้ชาติร้องลั่นบ้าน พี่ยุทกับป้าหัวเราะขำกันใหญ่ ไอ้ชาติคอยปัดป้องมือฉัน ฉันจับมือเขาแล้วใส่ยาให้จนได้ แถมขยี้แผลเขาด้วย...ดูซิจะเข็ดไหม

"โอ๊ย...ไอ้พิม แสบนะโว้ย"

"ดี...จะได้จำ"

ฉันเอายาทาที่ปากให้ด้วย เขาร้องซี๊ดซ๊าดด้วยความแสบ ฉันทั้งสงสารทั้งหมั่นไส้ พอใส่ยาเสร็จ...ฉันก็เดินขึ้นข้างบน ปล่อยให้พวกเขาไปคุยกันเอาเอง