ตอนที่ 3.ชนวนเหตุที่ทำท่าจะลุกลาม....

“นี่ไอ้เต มึงจะยี่หระผู้หญิงสองคนนั่นทำไมวะ ในเมื่อต่อให้คุณท่านหลงแม่นั่นหัวปักหัวปำ คนที่เป็นทายาทการัณยภาสก็คือมึงคนเดียวเท่านั้น”

เตชินเห็นด้วย การแก้แค้นไม่จำเป็นต้องลงมือเลย วันที่เขาประสบความสำเร็จ ตอนนั้นค่อยแก้แค้นก็ได้ ระหว่างนี้ก็ปล่อยให้ผู้หญิงสองคนนี่หลงระเริงไปก่อน

เตชินกระเด้งตัวยืน เขาคงต้องตามใจบิดาไปก่อน

โทสะของท่านอาจจะเบาบางลง หรือไม่การห่างกันจะช่วยทำให้บิดามองเห็นความสำคัญของเขาบ้าง

พอตกค่ำ สมาชิกทุกคนก็เข้ามานั่งรอภายในห้องอาหาร และวันนี้เตชินก็มาก่อนเวลา ท่าทางเขาอารมณ์ดีจนทรงพลรู้สึกแปลกใจ ทรงพลมองไปที่ประตูและอดขมวดคิ้วไม่ได้ มาลัยกับชญานินไม่เคยมาช้าแต่วันนี้กลับตรงกันข้าม มาลัยกับชญานินมาช้าไปเกือบห้านาที

“ขอโทษค่ะคุณ” มาลัยพึมพำขอโทษ แล้วก็ทรุดนั่งข้างสามี ชญานินเดินตัวลีบไปนั่งบนเก้าอี้ว่างอีกตัว

“ไม่เป็นไร มากินข้าวกันเถอะ”

ทรงพลไม่ได้ตำหนิอะไร ท่าทางบิดานิ่งจนเตชินหมั่นไส้ ทุกครั้งที่เขามาช้า มักได้ยินคำเสียดสีของบิดาตลอด แต่พอเป็นสองหญิงตรงหน้า บิดากลับไม่คิดจะตักเตือน เตชินพยายามข่มใจ เขาเพิ่งคืนดีกับบิดาได้ไม่ถึงสามชั่วโมง เขาไม่ควรสร้างแรงกระเพื่อมจนบิดาโกรธขึ้นมาอีก

“วันนี้ทำไมเงียบจังเลยหนูชญา?”

ทรงพลถามชญานิน หางเสียงผสมความเป็นห่วงจนปิดไม่มิด

ชญานินเงยหน้าส่งยิ้มแหยๆ ให้

“วันนี้ยัยชญาซนอยู่ในครัวทั้งวันคงเหนื่อยแหละค่ะคุณ”

มาลัยช่วยหาข้อแก้ตัวแทน

“เข้าไปทำอะไรในครัวละ?” ทรงพลถามต่อ

ชญานินเค้นเหตุผลที่ดีๆ ในสมองเพื่อตอบทรงพล เขาจะได้สบายใจ

“ป้าม่อมทำขนมตาลค่ะ ชญาเลยเข้าไปช่วย”

“อ้อ ความจริงฉันก็ไม่ได้กินขนมหวานแบบนี้นานแล้วนะ ไงมาลัย วันนี้ฉันจะลองชิมขนมฝีมือหนูชญาสักชิ้นได้ไหม?” ทรงพลหันไปถามมาลัยที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ

“ค่าน้ำตาลในเลือดคุณปกติดีแล้วค่ะ ลองชิมสักชิ้นคงไม่เป็นไรมั้งคะ” ทรงพลที่ถูกหมอสั่งควบคุมทั้งอาหารและระดับน้ำตาล ขนมบางอย่างเลยถูกสั่งให้งด

“กินหวานมากๆ ระวังตายเร็วนะพ่อ!!” เตชินพูดแทรก

ทรงพลมองบุตรชายตาขวาง “แกไม่พูด ก็ไม่มีใครว่าแกเป็นใบ้หรอกนะไอ้ลูกเวร”

“ผมหวังดี กลัวพ่อจะตายเร็วเพราะคนใกล้ตัวนี่ครับ” เตชินตอบเสียงสะบัด บิดาทำให้เขารู้สึกเป็นส่วนเกินอีกแล้ว

“ขนมชิ้นสองชิ้นไม่ทำให้ฉันตายหรอก ถ้าฉันจะตายจริงๆ ก็น่าจะเพราะแกนั่นแหละ ขยันทำให้ฉันโมโหเสียจริงๆ” ทรงพลตอบบุตรชายเสียงกระแทก

ความดันเขาขึ้นทุกครั้งหากบุตรชายและเมียใหม่เผชิญหน้ากัน

“ทนอีกนิดแล้วกันครับ อีกไม่นานผมคงไม่อยู่ขวางตาพ่ออีกแล้ว” เตชินพูดประชด

“ตอนที่แกเป็นผู้ใหญ่ และมีความคิด แกจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดไม่เกินจริง”

ทรงพลพูดเสียงอ่อน เขาเหนื่อยใจกับความรั้นของบุตรชายแต่คร้านที่จะอธิบายเหตุผลให้เตชินฟัง เวลาเท่านั้นแหละจะช่วยให้เตชินเปลี่ยนความคิดเอง แต่นั่นทรงพลคิดผิด เตชินรพกความแค้นไว้ในอก การที่เขาไม่กระโตกกระตาก ไม่ได้หมายความว่าเขาเข้าใจบิดา เตชินแค่รอเวลา...เอาคืน

มื้อค่ำที่สงบเงียบผ่านไปด้วยดี ทรงพลกับมาลัยนั่งดูรายการทีวีด้วยกันหลังอาหาร ส่วนชญานินปลีกตัวออกมา เธอไม่อยากขัดจังหวะดีๆ ของป้า เพราะน้อยครั้งที่ทรงพลจะมีเวลาว่างเช่นนี้

ชญานินเดินเลยไปด้านหลัง ครัวคือสถานที่ซ่อนตัวของเธอและปลอดภัยทุกครั้ง หากมาลัยไม่ว่าง

แต่ครั้งนี้เส้นทางที่ชญานินเลือก กลับไม่ปลอดภัยเสียแล้ว จู่ๆ เตชินก็เดินมาขวางทางไว้เสียก่อน

“คุณเตชิน!!”

ชญานินพึมพำ แล้วก็รีบห่อตัวเข้าหากัน เตชินแสยะยิ้ม จ้องหน้าชญานินด้วยแววตาเย็นชา

“คงดีใจจนเนื้อเต้นแล้วสินะที่ฉันจะไม่อยู่ที่นี่สักพัก”

“ชญา...” ชญานินกระอึกกระอัก

“เสวยสุขเสียให้พอละ เพราะทันทีที่ฉันกลับมา เธอกับป้าเธอเตรียมตัวถูกเฉดหัวออกจากบ้านการัณยภาสได้เลย!” เตชินยิ้มหยันพร้อมกับกระซิบข้างหูชญานิน