บทที่ 12.

​

SAENDI TALK.

"

อย่าขัดใจกู ไม่อย่างนั้นกูจะตามรังควาญมึง ครอบครัวมึง เพื่อนมึง ทุกๆที่ๆมึงไปกูจะตามไปอาละวาดแม่งให้หมด แต่ถ้ามึงตามใจกู มึงจะได้ทุกอย่างที่มึงอยากได้ เลือกเอาแล้วกันอยากได้แบบไหน"

". . . ."

เรานี่ถึงกับอ้าปากค้างหาเสียงของตัวเองไม่เจอเลยเหอะ นี่มันเวรกรรมอะไรของเรา ชาติที่แล้วเราไปฆ่าเสี่ยมันหมกหลุมส้วมรึไง ชาตินี้มันถึงได้ตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรแบบนี้

โว้ยยยยยย ! หงุดหงิด. . .อยากติดถ้ำ !!

"เสี่ย. . ."

เราเรียก และพยายามใช้เหตุผลคุยกับมัน

"มึงจะมาอะไรกับกูนัก ตัวกูมึงก็ได้ไปแล้ว มึงยังจะเอาอะไรอีก"

"หยุดพร่ำ ! แล้วตอบกูมาว่ามึงเลือกแบบไหน''

มันพูดสวนอย่างคนเอาแต่ใจ แล้วมันก็พูดขู่อีก

"เพื่อนมึงชื่ออะไรนะ แก้มใช่ไหม? สวยเหมือนกันนี่มือคืนกูเห็นแว๊บๆ"

เราถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างอัดอั้น ใจคอมึงจะไม่ให้กูมีทางเลือกอื่นเลยใช่ไหม?

"นานแค่ไหนเสี่ย กูต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน?"

เราถาม เมื่อยอมรับกับตัวเองแล้วว่าไม่มีทางเลือกจริงๆ

"พ่อมึงเป็นหนี้กูสามล้าน หมดหนี้เมื่อไหร่มึงก็ไปจากกูได้ทันที"

"แล้วถ้าวันนึงมึงเกิดเบื่อกูก่อนหนี้จะหมดล่ะ กูจะไปจากมึงได้ไหม?"

เราถามอีก หนี้สามล้านมันไม่ใช่เงินน้อยๆเลยเหอะ เผลอๆไม่รู้ว่าพ่อจะหามาคืนให้เสี่ยมันได้รีเปล่า และถ้าเป็นอยาางนั้นเราไม่ต้องอยู่กับอีเสี่ยโรคจิตนี่ไปจนเหี่ยวเลยเรอะ !

"ถามแบบนี้ตกลงว่าเลือกกู?"

มันถาม พร้อมกับยกยิ้มขึ้นมุมปากเหมือนสะใจ

". . . ."

กูเปล่าเลือกมึงเลยเสี่ย กูไม่มีทางเลือกต่างหาก. . .

"ถ้าไม่อยากให้กูเบื่อก็ทำตัวดีๆ เป็นของกู อะไรที่กูไม่ชอบอย่าทำ มึงไปได้ละ"

แล้วมันก็ไล่เราลงจากรถ อารมณ์มึงนี่แปรปรวนมากเสี่ย

เราก้าวลงจากรถแล้วเดินข้ามถนนไปหน้าคณะเพราะเสี่ยมันจอดรถคนละฝั่ง แต่เดินไปถึงกลางถนนเพื่อนผู้ชายในคณะที่เราเองก็จำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไรก็เดินมาทักเราพร้อมกับส่งยิ้มมาให้

"แสนดีมาสายเหมือนกันเลย"

"ตื่นสายน่ะ"

เราตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนกัน

"ไปพร้อมกันเลยไหม"

"อื้อ. .ไป. . . เหี้ย !! . ."

ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนน !!!

" ! "

เรากำลังตะตอบรับ แต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเสี่ยปลื้มมันบีบแตรรถลากยาวเสียงดังลั่นถนน ทุกคนที่เดินผ่านไปมาบริเวณนี้ต่างหันมามองเป็นตาเดียว

เราหันไปมองที่รถเสี่ยมันทันที ผีตัวไหนเข้าสิงมึงเนี่ย ! ชาวบ้านเขาแตกตื่นหมด !

"เฮ้ย !"

เราร้องออกมาอย่างตกใจอีกครั้ง เมื่อเสี่ยปลื้มมันออกรถแล้วเหยียบคันเร่งพุ่งตรงมาที่เรากับเพื่อน !

หัวสมองของตอนนี้ว่างเปล่ามาก ขาแข็งก้าวไม่ออกอีกต่างหาก ระยะห่างระหว่างตรงที่เรายืนอยู่กับรถของเสี่ยปลื้มอยู่ห่างแค่ไมกี่่ก้าว แน่นอนว่าถ้าเสี่ยปลื้มมันไม่คิดจะเบรคล่ะก็. . .

ตายแน่กู !!

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด !!!

เสียงล้อรถที่ถูกเบรคดังลั่น พร้อมๆกับที่ร่างของเราล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น ส่วนรถของเสี่ยปลื้มมันอยู่ห่างจากใบหน้าของเราไม่ถึงคืบ และตอนนี้ผู้ชายที่มันเข้ามาทักเราก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ มึงไวมาก. . .

แล้วเสี่ยปลื้มมันก็ลงจากรถมายืนมองหน้าเรา บอกเลยว่าหน้าเสี่ยมันกวนมาก

"อ๊ะ !"

แล้วมันก็เข้ามากระชากเราขึ่นจากพื้น

"เสี่ย ! มึงจะฆ่ากูเรอะ!?"

พอได้สติเราก็ตวาดถามมัน ทั้งตกใจ ทั้งขวัญเสีย หัวเสียด้วย แม่งปนกันยุ่งไปหมดในหัวกูเนี่ย !

"เป็นของกู อย่าทำอะไรที่กูไม่ชอบ. . ."

"กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย !"

เราเถียง ลงจากรถยังไม่ถึงห้านาทีเลยเหอะ จะไปทำอะไรที่เสี่ยมันไม่ชอบตอนไหน งง?

"อย่าให้กูเห็นว่ามึงเข้าใกล้ผู้ชายหน้าไหนอีกนอกจากกู กูไม่ชอบ และไม่ใช่แค่มึงที่จะซวย ไอ้คนข้างๆมึงก็จะซวยไปด้วย"

พูดจบมันก็เดินกลับไปขึ้นรถ และไม่วายบีบแตรรถไล่เราที่ยืนขวางหน้ารถมันอยู่อีกครั้ง จนเราต้องรีบวิ่งขึ้นไปบนฟุตบาท แล้วมันก็ขับรถผ่านหน้าเราไป ปล่อยให้เรายืนมองตามรถมันไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

จะไหวไหมน้ออีแสนดี มึงคงได้ตายก่อนที่หนี้สินจะหมดแน่ๆ

หลังจากนั้นเราก็ขึ้นไปที่คลาสเรียน พอเราเข้าไปนั่งเท่าแหล่ะอีแก้มมันหันมามองเราด้วยสายตาจับผิดทันที

"กูนึกว่าจะต้องแจ้งความคนหายแล้วซะอีก"

เราได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้มัน อีแก้มมันทำท่าจะอ้าปากถามอีก แต่อาจารย์เดินเข้าคลาสมาพอดี มันเลยต้องสงบปากสงบคำแต่เรานี่เสียวสันหลังอยู่นลอดเวลาเพราะอีแก้มมันคอยหันมองเราตลอด

เรานั่งฟังที่อาจารย์สอนไปเรื่อย แต่เอาจริงๆนะสิ่งอาจารย์สอนไม่เข้าหัวเราเลย เพราะในสมองเราตอนนี้กำลังครุ่นคิดหาวิธีบอกอีแก้มอยู่

จะบอกมันยังไงดีเรื่องที่ต้องย้ายไปอยู่กับเสี่ยปลื้ม และจะพูดยังไงดีมันถึงจะไม่สงสัยและยอมให้ไป. . .

"มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้"

อีแก้มหันมาถามเราทันทีที่หมดคาบเรียน แล้วพากันลงไปนั่งใต้ถุนตึก สายตาของมันมีแววคาดคั้นมาก

"คือ. . ."

เราเริ่มอึกอัก ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี แต่ถึงยังไงก็ต้องพูดออกมาอยู่ดี

"มึงจะว่าอะไรไหม ถ้ากูจะย้ายไปอยู่ที่อื่น"

"ไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร กับแขกในผับเมื่อวานนี้น่ะเหรอ มึงบ้าไปแล้ว มึงคิดอะไรอยู่แสนดี"

งื้ออออออ ! ทำไมเพื่อนรู้ล่ะ ยังไมได้พูดอะไรเลย. . .

"เขาบอกว่าเขาชอบกู และรักกูตั้งแต่แรกเห็น"

เราเริ่มโกหก เพราะอยากให้อีแก้มมันสบายใจ

"แล้วมึงก็เชื่อเขา มึงโลกสวยไปไหมแสนดี"

อีแก้มมันถามกลับอย่างเริ่มมีอารมณ์ เรารู้ว่ามันเป็นห่วงเรา แต่เราเองก็เป็นห่วงมันเหมือนกัน เราไม่ยอมให้มันคงมาเดือดร้อนเพราะเราเด็ดขาด เสี่ยปลื้มมันไม่ได้แค่ขู่แน่

"แก้มมึงฟังกูนะ กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงกู แต่มึงก็รู้นี่ว่ากูเป็นคนยังไง ทุกอย่างที่กูเลือกและตัดสินใจนั่นหมายความว่ากูคิดดีแล้ว มึงไม่ต้องห่วงนะ ถ้าสักวันสิ่งกูทำมันจะพังไม่เป็นท่ากูก็ไม่เสียใจ เพราะกูตัดสินใจแล้ว กูอยากให้มึงเป็นคนที่เข้าใจกูที่สุดนะ"

เราใช้เหตุผลคุยกับมัน คำพูดเราเหมือนจะดูดีนะ ทั้งที่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย

"กูห้ามมึงไม่ได้ใช่ไหม?"

อีแก้มมันถามแล้วมันก็ทำหน้าเศร้าออกมา

"กูแลือกแล้วแก้ม"

"เฮ้อออ แล้วแต่มึงเลยละกันอยากทำอะไรก็ทำ"

อีแก้มประชด ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด

"วันนี้มีงานนะ จะไปไหม?"

"วันนี้คงไม่อ่ะ อีกเดี๋ยวเสี่ยปลื้มมันจะมารับไปเก็บของ"

เท่านั้นแหล่ะอีแก้มมันหันมองเราตาแทบทะลุออกมานอกเบ้า

"เสี่ย !!"

"อื้อ. . .เสี่ย"

เราตอบมันไปไม่เข้าใจว่ามันจะตกใจอะไรขนาดนั้น แล้วอีนี่มันก็แหกปากออกมาเสียงดังจนคนอื่นๆที่นั่งอยู่แถวนั้นพากันหันมามอง

"มึงเอาเสี่ยทำผัวเหรออีแสนดี !!"

"อีแก้ม ! มึงจะแหกปากเพื่อ !?"

มึงเป็นเพื่อนกูจริงๆใช่ไหม ทำอะไรไม่รักษาหน้าตากูเลย

"จะมารึยังเสี่ยมึงอ่ะ อ้วนเตี้ย สูงต่ำ ดำขาว ประมาณไหนกูอยากเห็น"

"มึงไดัเห็นแน่ มาแล้วนู่นไง"

เราบอกแล้วพยักหน้าให้อีแก้มหันไปมองรถกระสี่ประตูสีดำทีากำลังคลานมาจอดหน้าคณะ

พรึ่บ !

"อีแก้ม !"

เราร้องเรียกอีแก้มไว้ไม่ทัน เมื่ออยู่ๆมันก็ลุกพรวดแล้วเดินเข้าไปหาอีเสี่ยที่นั่งรออยู่ในรถ

ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !

แล้วมันยกมือขึ้นเคาะกระจกรถเรียกเสี่ยปลื้มทันที สักพักเสี่ยปลื้มมันก็ลดกระจกลงมามองหน้าเรากับอีแก้ม เสี่ยมันหน้านิ่งมากขอบอก

ส่วนอีแก้มก็ถึงกับอึ้งไปเลยเหมือนกันพอเห็นหน้าเสี่ยปลื้มมันชัดๆ เสี่ยมันหล่อใช่ไหมแก้ม แต่หน้าหล่อๆเนี่ยแหล่ะแม่งโคตรร้าย

"มีอะไร?"

เสี่ยปลื้มเอ่ยถามเสียงเรียบ ยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้นแบบกวนๆ

"คุณรักเพื่อนฉันจริงใช่ไหม?"

ผ่างงงงงงงง ผ่างงงงงงง !!

เหมือนมีใครเอาฉาบมาตีข้างๆหู อีแก้มมึงถามอะไรออก ! กูอยากแทรกแผ่นดินหนี

เสี่ยปลื้มมันหันมามองหน้าเราแบบงงๆแวบหนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าเป็นเคร่งขรึมเหมือนเดิม

"ว่ายังไง คุณรักเพื่อนฉันจริงๆใช่ไหม?"

อีแก้มมันถามอีก นี่มึงกะจะไม่ให้กูมีที่ยืนเลยใช่ไหม?

"อย่างยุ่ง"

อีเสี่ยมันตอบเสียงต่ำ คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากันบอกให้รู้ว่ามันเริ่มไม่สบอารมณ์ แล้วตอนนี้ และถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ทุกอย่างพัง ทั้งเราทั้งอีแก้มซวยแน่ ต้องรีบชิ่งก่อนที่อีแก้มมันจะรู้ว่าเราโกหก

"แก้ม เดี๋ยวเฮียมารับมึงใช่ไหม กูไปก่อนนะ กุญแจห้องกูฝากไว้ที่ผู้ดูแลหอละกัน กูไปล่ะ"

พูดจบเราก็รีบเดินไปขึ้นรถทันที อีแก้มมันทำท่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่ทัน เพราะเสี่ยมันปิดกระจกขึ้นซะก่อนพร้อมกับกระชากรถออกอย่างแรงจนหน้าแทบคมำ

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลย !

"เสี่ยมึงขับช้าๆหน่อยได้ไหม กูยังไม่อยากตายนะ"

พอตั้งหลักคาดเข็มขัดนิรภัยได้ เราก็หันไปแหวใส่เสี่ยปลื้มมันที ขับรถเร็วขนาดนี้ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา ศพไม่สวยแน่กู

"มึงยังไม่ตายตอนนี้หรอก รู้ไหมว่าทำไม?"

"ทำไม?"

เราถามเสี่ยมันกลับอย่างสงสัย

"หุ่นอย่างมึงไม่เหมาะที่จะมาตายอยู่กลางถนนหรอก แต่เหมาะที่จะตายคาอกกูมากกว่า"

เหมือนสมองของเสี่ยมันจะวนเวียนอยู่แค่เรื่องเดียวจริงๆ

"ตอนแรกก็ว่าจะไปพามึงเก็บของก่อน แต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจละ"

เสี่ยมันพูดขึ้นมายิ้มๆก่อนจะปรายตามองเราอย่างเจ้าเล่ห์ รู้สึกได้ถึงรังสีความหื่นที่แพร่กระจายออกมาจากตัวมันเลยเหอะ

"มึงจะไม่ถามเหรอว่าทำไม"

"กูคิดว่ากูไม่รู้น่าจะดีกว่า"

"แต่กูอยากบอก"

เรื่องของมึงสิกูไม่ได้อยากรู้ อันนี้นึกในใจ แล้วเสี่ยมันก็พูดในสิ่งที่เราคิดไว้ไม่มีผิด

"กูอยากลองเยผู้หญิงในชุดนักศึกษามานานแล้ว วันนี้มึงกำลังจะทำให้ความฝันกูเป็นจริง"

" ! "

SAENDI END.