โคแก่กับหญ้าอ่อนร้อนสวาท

โคแก่กับหญ้าอ่อนร้อนสวาท

เขียน : กาสะลอง

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

..........

นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น

ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล

และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา

อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ

……….

นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา

ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์

ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง

ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง

*เราเตือนท่านแล้ว*

“โอ้ว… หนูจ๋าขอลุงเลียนะจ๊ะ… ”

คุณลุงสายเบิร์นกล่าวพลางสอดนิ้วรั้งเป้าน้อยๆ ที่ปกปิดร่องสวาทไปไว้ทางด้านข้างของซอกขา เปิดทางให้นิ้วแกร่งกรีดแทงเข้ามาในร่องสวาทนุ่มแน่น

“อ๊อย... อูย… ”

ยูริสะดุ้งสุดตัว สะโพกกระดกแอ่นรับอุ้งมือที่สอดเข้ามาช้อนรอง ในท่าคว่ำหน้าทำให้พูสวาทของหล่อนคว่ำลงมาประกบกับฝ่ามือของโจนาธานพอดิบพอดี

“อ๊า… อูย… หนูเสียวค่ะคุณลุง”

เสียงครางของยูริหลุดออกมาจากริมฝีปากด้วยความซ่านเสียวลืมตัว ก็ใครจะคิดว่าโจนาธานจะกล้าทำอะไรบ้าระห่ำแบบนี้

โคแก่กับหญ้าอ่อนร้อนสวาท

“เจน… วันนี้แกอยู่บ้านใช่ไหม”

‘ยูริ’ สาวลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ผิวขาว ผมยาว ใบหน้าสะสวยสะดุดตา ทรวดทรงเซ็กซี่กระตุกหัวใจของผู้ชายทุกคนที่ได้เห็น ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแนบหู โทรถาม ‘เจนจิรา’ เพื่อนรัก ภายหลังลงจากแท็กซี่ที่เหมามาจากมาจากสนามบินสุวรรณภูมิ ให้มาส่งยังฟาร์มแห่งหนึ่งย่านวังน้ำเขียว

“เปล่า… ช่วงนี้ฉันไม่ได้อยู่บ้าน นี่แกอยู่ไหน… ยูริ ฉันคิดถึงแกจัง เมื่อไรแกจะกลับเมืองไทยล่ะเพื่อน”

เจนจิราดีใจที่เพื่อนรักโทรมาหา

“อะไรนะ… เวรละ… ”

ยูริอุทานออกมา ถ้าวันนี้เจนจิราไม่อยู่บ้านก็ผิดแผนอย่างจัง ความหวังที่จะเซอร์ไพรส์เพื่อนรักดับวูบลงทันใด

“มีอะไรหรือยูริ… ”

เจนจิราตกใจกับเสียงอุทานของยูริ

“โธ่… ก็ตอนนี้ฉันกลับมาเมืองไทยแล้ว… และกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านแกน่ะสิ”

ยูริบอกสิ่งที่ทำให้เจนจิราตกใจยิ่งกว่า

“เฮ้ย… เวรละ ยัยบ้า… จะมาแกทำไมไม่บอกฉันก่อน”

“ก็อยากเซอร์ไพรส์แกน่ะสิ”

ยูริตอบเสียงเศร้า

“บ้าจริง… ตอนนี้ฉันอยู่ฮ่องกงว่ะ กว่าจะกลับก็อีกสามวัน”

เจนจิรากล่าวด้วยน้ำเสียงสุดแสนเสียดาย นานแล้วที่หล่อนกับยูริไม่ได้เจอกัน

“ไม่เป็นไร… เดี๋ยวฉันไปนอนโรงแรมสักสามคืน รอแกกลับมาแล้วเราค่อยมาเจอกัน”

ยูริจำต้องเปลี่ยนแผนกะทันหัน

“เฮ้ย… ไม่ต้องไปพักโรงแรม แกพักที่บ้านฉันนะ… คุณพ่ออยู่… แกรอฉันกลับนะ”

เจนจิราอยากเจอเพื่อนรักใจจะขาด

“จะดีหรือ”

ยูริลังเล

“ดีสิ… พ่อฉันใจดีที่สุดในโลก เดี๋ยวฉันจะบอกให้คุณพ่อดูแลแกอย่างดี”

ครู่ต่อมา

ภายหลังจากเจนจิราโทรหาบิดา ก็มีคนรับใช้เดินออกมาเปิดประตูรับหญิงสาว ยูริก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางเนินหญ้าสีเขียวขจี พื้นที่รอบๆ บ้านโอบล้อมไปด้วยฟาร์มโคนมและไร่ข้าวโพดสีกว้างขวาง

“เข้ามาเลยจ้ะหนูยูริ”

‘โจนาธาน’ ชายร่างสูงใหญ่วัยสี่สิบห้า เนื้อตัวกำยำไปด้วยมัดกล้าม ใบหน้าลูกครึ่งสเปนหล่อเหลาสะดุดตา เดินออกมาต้อนรับหญิงสาวที่ก้าวเข้ามาถึงเทอเรสหน้าบ้าน มีสาวใช้ลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ตามมาข้างหลัง

“สวัสดีค่ะคุณลุง… ”

หญิงสาวยกมือไหว้ โอ้แม่เจ้า! ก็ใครจะคิดว่าพ่อเพื่อนจะหล่อเหลาสะเทือนตับไตไส้พุงสาวๆ ได้ขนาดนี้

ยูริเคยได้ยินเจนจิราพูดถึงบิดาคนนี้บ่อยๆ เคยเห็นรูปถ่ายในมือถือก็รู้ว่าหล่อ แต่พอมาเจอตัวจริงต้องบอกว่าโคตรหล่อ หล่อวัวตายควายล้ม

“ช่างบังเอิญจัง… หนูมาตอนที่ยัยเจนไม่อยู่พอดี อีกสามวันจะกลับจากญี่ปุ่น”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง… ตอนแรกหนูจะกลับ แต่เจนบอกให้หนูรอ อันที่จริงเป็นเพราะหนูเองที่ไม่รอบคอบในการวางแผนการเดินทาง ก็เพราะอยากเซอร์ไพรส์เพื่อนน่ะค่ะ เลยไม่ได้บอกยัยเจนล่วงหน้า”

ยูริกล่าวโทษตัวเอง

“ไม่เป็นไรจ้ะ… ไหนๆ ก็มาแล้ว ช่วงนี้ลุงว่าง เดี๋ยวลุงพาเที่ยวเอง”

โจนาธานรีบเสนอตัวอย่างออกนอกหน้า รู้สึกถูกชะตากับลูกสาวเพื่อนตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้พบหน้า

ในเวลาต่อมา

ตอนใกล้ค่ำ ที่สระว่ายน้ำหลังบ้านของโจนาธาน

“ลุงโจขา… รบกวนถ่ายรูปให้หนูสักภาพได้ไหมคะ เดี๋ยวจะแชร์อวดเพื่อนในเฟสค่ะ สระว่ายน้ำบ้านคุณลุงสวยมากค่ะเลย”

เสียงหวานไม่ต่างจากใบหน้า กล่าวพลางทอดสายตามองไปยังสระน้ำสีคราม ทุกด้านโอบล้อม