EPISODE 06 รู้จักรัก

“โมครับ...เฮียคิดว่าเฮียรู้สึกดีกับโมนะ” เขาพูดหลังจากที่เราทั้งคู่ผ่านกิจกรรมบนเตียงในตอนเช้า ผ่านมาหนึ่งเดือนที่ฉันใช้ชีวิตอยู่กับเฮียคม เรื่องบนเตียงเกิดขึ้นทุกวัน นอกจากไปมหาวิทยาลัยฉันก็อยู่ที่คอนโด ไม่ได้ออกไปไหน เรียนเสร็จกลับมาอยู่คอนโด อ่อ ไม่ต้องคิดว่าเขาจะไปส่งฉันที่มหาวิทยาลัยนะเพราะอยู่ข้างนอกเราทั้งคู่คือคนแปลกหน้า แม้เดินสวนกันก็ห้ามทักทาย

“ค่ะ” ฉันตอบเขากลับไปเเค่นั้น ไม่รู้จะตอบว่าอะไรจะให้ฉันบอกว่า ‘โมก็คิดแบบเฮีย’ ตอบแบบนั้นได้เหรอ ฉันไม่อยากผิดสัญญา

“โมรู้สึกดีกับเฮียบ้างไหม” นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงเลือกถามคำถามนี้ เขาก็รู้ว่าฉันต้องห้ามรู้สึกดีกับเขา เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่

“โมไม่มีสิทธิ์คิดแบบนั้นหรอกค่ะ” พูดจบฉันส่งรอยยิ้ม

“ถ้าเราไม่เอาสัญญามาพูดล่ะ โมลืมเรื่องสัญญาไปเลย แล้วตอบเฮียได้ไหมว่าในหัวใจโมมีเฮียบ้างไหม” เขาขยับเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วส่งสายตาและรอยยิ้มที่อ่อนโยนมาให้ฉัน

“โมก็คนนะคะ มีหัวใจ โมรู้สึกดีกับเฮียค่ะ” ฉันบอกเขาไปในสิ่งที่ฉันคิด ความจริงฉันอาจจะรักเฮียคมไปแล้วก็ได้ เพราะที่ผ่านมาเฮียดีกับฉันทุกอย่าง หรือไม่ก็อาจจะเป็นความใกล้ชิดที่เรานอนด้วยกันทุกวัน ตื่นเช้ามาก็เจอหน้ากัน กินข้าวด้วยกัน หรือไม่ก็เพราะหัวใจของฉันมันไม่เคยรักใคร พออยู่ใกล้เขา เขาทำดีด้วย หัวใจฉันจึงหวั่นไหว

“เฮียดีใจนะที่โมรู้สึกเหมือนเฮีย” เขาจูบลงที่หน้าผากของฉัน ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแรงมาก นี่ฉันคงกำลังมีความรักจริง ๆ มันได้เกิดขึ้นแล้ว

“วันนี้กลับดึกไหมคะ” ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เฮียคมเขาเป็นหมอผ่าตัดฝีมือดี เฮียอายุ 30 ปี หน้าตาคือหล่อมากป๋าพงษ์นี่ชิดซ้ายไปเลย เฮียเล่าให้ฉันฟังว่าครอบครัวเขามีกิจการมากมายแต่เขารักอาชีพหมอเขาเลยเลือกที่จะทำงานนี้

“วันนี้มีเคสผ่าตัดตอน6โมงเย็น โมไปหาเฮียที่โรงพยาบาลไหมล่ะ”

“โมไปได้เหรอคะ แล้วจะให้โมไปในฐานะอะไร” ถามเพราะที่ผ่านมามันไม่เคยมีคำพูดนี้ออกจากปากเขาเลย เขาทำหัวใจฉันสั่นอีกแล้ว

“ในฐานะแฟนหมอคมดีไหมครับ” ประโยคนี้มีคำว่าแฟนหลุดออกจากปากเขา นี่ฉันเป็นแฟนเขาแล้วเหรอ ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม

“โมทำได้เหรอคะ ไม่ผิดกฎของเฮียเหรอ” ฉันมองหน้าเขาพลางถามในสิ่งที่สงสัย

“เฮียบอกแล้วไงให้ลืมเรื่องข้อตกลงไปเลย คบกับเฮียได้ไหมโม เราคบกันนะ” เขาจับมือฉันไปจูบก่อนที่จะสวมแหวนใส่นิ้วนางให้ฉัน นี่เขาจะทำให้ใจฉันเต้นแรงไปถึงเมื่อไหร่กัน มากกว่านี้ฉันคงหลงรักเขาจนโงหัวไม่ขึ้น

“โมแล้วแต่เฮียเลยค่ะ” ฉันเอ่ยด้วยความเขินอาย คือฉันดีใจ ตื่นเต้น บวกกับความตกใจที่โดนจู่โจมแบบกะทันหัน

“จองไว้ก่อนนะครับ เรียนจบแล้วจะไปขอ” เขาจูบที่กลีบปากของฉัน ใบลิ้นร้อนของเราทั้งคู่สัมผัสกัน หลังจากนั้นก็จบที่บนเตียง...

โรงพยาบาลxxx

เวลา 17.00 น.

“มาพบหมอนิคมค่ะ” ฉันบอกกล่าวฝ่ายประชาสัมพันธ์ เพราะฉันดันลืมถามเฮียว่าห้องพักหมออยู่ที่ไหน หนำซ้ำมือถือฉันยังแบตหมดทำให้ติดต่อเขาไม่ได้

“ให้บอกว่าใครมาขอพบคะ”

“พรรธิชาค่ะ” ฉันเลือกที่จะบอกแบบนั้น เพราะถ้าบอกว่าฉันเป็นแฟนเฮียมันก็รู้สึกกระดากปากยังไงไม่รู้  พนักงานประชาสัมพันธ์กดโทรศัพท์แล้วพูดกับคนในสายสักพัก กดวางสายแล้วเงยมาสบตาฉัน

“คุณหมอนิคม อยู่ชั้น 3 ห้องพัก 368 นะคะ เชิญค่ะ” หลังจากฉันได้ข้อมูลแล้วฉันก็มาตามที่พนักงานประชาสัมพันธ์บอก

“ขออนุญาตค่ะ” ฉันส่งเสียงก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป ทำให้เห็นเฮียนั่งหน้าบึ้งมองมาทางฉัน “หน้าบึ้งเชียว ใครทำให้อารมณ์เสียคะ”

“เฮียบอกแล้วให้บอกว่าเป็นแฟนไงครับ” เขาว่าเมื่อฉันเดินมาหาเขา

“ไม่กล้าค่ะ กลัวโดนนินทา คุณหมอหล่อขนาดนี้พยาบาลคงติดตรึม” ฉันนั่งตักที่ของเฮียพร้อมกับเอ่ยถ้อยคำประชดนิด ๆ

“ไม่มีหรอกครับ เขารู้กันทั่วว่าเฮียมีแฟนแล้ว”

“ทานข้าวเถอะค่ะ นี่โมกลับจากมหาลัยแล้วก็รีบทำมาฝากเฮียเลยนะคะ เดี๋ยวเข้าผ่าตัดจะหมดแรงซะก่อน” ใช่ค่ะ ฉันทำกับข้าวให้เฮียทานเป็นประจำนับตั้งแต่เราทั้งคู่อยู่ด้วยกันมา

“ทานข้าวแล้วขอทานของหวานหน่อยได้ไหมครับ” เฮียทานข้าวเสร็จก็ถามประโยคนี้ขึ้น ทั้งที่อีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะต้องเตรียมตัวไปผ่าตัดคนไข้

“เอาไว้คืนนี้นะคะคุณหมอ คนไข้จะให้ฉีดยาให้นะคะ” ฉันจูบลงที่ปากของเฮีย มือของเฮียล้วงเข้าไปในกระโปรงเดรสของฉัน เราสองกำลังเคลิบเคลิ้ม แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ในห้องพักแพทย์ดังขึ้น เฮียกดรับและตอบกลับไปว่าครับ หลังจากนั้นก็ทำหน้าเบื่อหน่าย

“เฮียไปก่อนนะ รออยู่นี่หรือจะไปรอที่คอนโด”

“ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่เดี๋ยวโมไปรอเฮียที่คอนโดก็ได้ค่ะ”

“ครับ เสร็จแล้วเดี๋ยวเฮียรีบกลับไปหานะ” เฮียหอมลงที่แก้มของฉัน หลังจากนั้นฉันจึงเดินทางกลับมารอเฮียที่คอนโด