บทนำ

คฤหาสน์กิจโภชัย

“ไททันต้องรักเจ้านางให้มากๆนะครับ”เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยบอกเด็กชายวัยห้าขวบเศษที่เขากำลังยืนมองเด็กทารกแรกเกิดที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอนสีชมพูหวานแหวว เด็กชายยื่นมือไปลูบแก้มเล็กสีอมชมพูของน้องสาวพลางหันไปมองผู้เป็นพ่อของตน

“ครับ ทั่นจะรักและดูแลเจ้านางให้มากๆครับคุณพ่อ^_^”เด็กน้อยยิ้มร่า พลางก้มหน้าลงไปหอมแก้มนุ่มนิ่มของทารกตัวน้อยด้วยความรัก

“อู๊”ทารกน้อยลืมตามองไปที่เด็กชายตาแป๋ว ทั้งคู่ผสานสายตากันและกัน เด็กชายยิ้มให้ทารกน้อยพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเล็กๆของทารก

“น้องน่ารักมากเลยครับคุณพ่อ^_^”เด็กชายเอ่ยขึ้นบอกผู้เป็นพ่อพลางจ้องมองทารกน้อยอย่างเอ็นดู

10ปีต่อมา

“เฮียทั่น!!”เสียงหวานของเด็กผู้หญิงวัยสิบขวบเศษกำลังเอ่ยเรียกชื่อพี่ชายของเธอที่กำลังเดินตามหลังผู้เป็นพ่อเพื่อจะไปยังเครื่องบินที่จอดรอเขาอยู่ตรงลานกว้างของบ้าน กิจโภชัย

“เจ้านาง^\^”เด็กหนุ่มวัยรุ่นอายุ14ปีหันกลับไปมองน้องสาวจอมขี้เซาของเขาอย่างดีใจ

“เฮียทั่น^_^”เจ้านางเอ่ยเรียกพี่ชายของเธอด้วยความดีใจ และทั้งสองก็พากันวิ่งเข้ามาหากันอย่างไว

พรึบ

ร่างเล็กของพี่น้องต่างสายเลือดวิ่งเข้ากอดกันด้วยความรักใคร่ โดยมีคุณพ่อและคุณแม่ของเด็กทั้งสองยืนมออยู่ด้วยความเอ็นดูและความรักที่ล้นหัวใจเช่นกัน

“นึกว่าจะไม่มาส่งเฮียซะแล้ว^_^”เด็กชายผละร่างออกจากน้องสาวของเขาพลางเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงน้อยใจ เด็กสาวย่นจมูกใส่พี่ชายเธออย่างน่ารัก

“ต้องมาสิคะ เฮียทั่นจะทิ้งเจ้านางไปตั้งหลายปี”เด็กสาวเอ่ยชึ้นอย่างน้อยใจพี่ชาย

“ไม่หลายปีหรอกน่า เฮียไปเรียนเดี๋ยวเฮียจะกลับมาหาเจ้านางทุกๆซัมเมอร์เลย”

“สัญญานะ?”เด็กสาวยื่นนิ้วก้อยเล็กไปตรงหน้าพี่ชายของเธอ พี่ชายก็ยิ้มและยื่นนิ้วก้อยของเขามาเกี่ยวก้อยสัญญากับน้องสาวของเขา

“อืม เฮียสัญญา^_^”

“รักเฮียทั่นนะ”

“ครับ เฮียก็รักเจ้านางนะ^_^”

“พอแล้วลูกเดี๋ยวสายนะครับ”เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยเร่งลูกชายที่ต้องเตรียมตัวไปเรียนไฮสคูลที่ต่างประเทศตามลำพัง

“ครับคุณพ่อ”ลูกชายคนโตหันไปบอกพ่อของตัวเองและหันกลับมาจับมือทั้งสองข้างของน้องสาวเขาพร้อมกับยิ้มที่อบอุ่นและใจดีให้น้องสาวเขา น้องสาวเขาก็ยิ้มให้พี่ชายของเธอแต่นำ้ตาของเธอกลับไหลรินทั้งๆที่เธอกำลังยิ้มอยู่

“ไม่เอานะครับ ไม่ร้องไห้เฮียไปเรียนเดี๋ยวเฮียจะรีบเรียนให้จบและกลับมาหาเจ้านางนะ”

“อืม เฮียทั่นอย่าโกหกเจ้านางนะ”

“ก็เราสัญญากันแล้วไง”

“นั่นสิเนอะ^_^”เด็กสาวเอ่ยขึ้นอย่างเก้อๆกังๆ

“เฮียคงต้องไปแล้ว”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางหันหลังกลับไปมองผู้เป็นพ่อกับผู้เป็นแม่ของเขาด้วยท่าทางกดดัน

“อืม เฮียทั่นดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าลืมคิดถึงเจ้านางละ”

“ครับ เฮียจะคิดถึงเจ้านางทุกๆเวลาเลย^_^”

“บ๊ายบายครับ^_^”

“บ๊ายบายค่ะ^_^”และเด็กทั้งสองก็โบกมือลากัน โดยที่เด็กชายวิ่งเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อกับผู้เป็นแม่ของตนและยกมือไหว้ด้วยความเคารพ

“เฮียไปก่อนนะ ดูแลตัวเองด้วยยยย”เด็กหนุ่มตะโกนลงมาก่อนที่เขาจะเดินเข้าประตูเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวไป

“ค่ะ เฮียก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ^_^”เด็กสาวเอามือป้องปากและตะโกนให้สุดเสียงเพื่อบอกพี่ชายของเธอ

“ครับ^_^”เด็กหนุ่มทำท่าตะเป๊ะและเดินเข้าประตูเฮลิคอปเตอร์ไป นี่เป็นการห่างกันครั้งแรกของพี่น้องคู่นี้ ที่พ่อและแม่ของเขาต้องการให้เขาได้ไปศึกษาที่ต่างประเทศเพื่อเขาจะได้เก่งและมาดูแลกิจการของครอบครัวได้ โดยที่เด็กหนุ่มต้องไปใช้ชีวิตตัวคนเดียวที่บ้านของคุณพ่อคุณแม่เขาที่ต่างประเทศ

“อย่าลืมคิดถึงกันบ้างนะคะ เฮียทั่น^_^”