บทที่ 2 มาเป็นผู้หญิงของพี่ (2)

“อื้อ…โอ๊ย! เจ็บ!”

“อยู่นิ่งๆ ก่อน เดี๋ยวพี่เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวเราให้”

“เสียงนี้มัน…พี่ศรัณย์!”

น้ำค้างที่รู้สึกเหมือนมีอะไรขยับยุกยิกอยู่บนตัวจนนอนต่อไม่ได้ก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะหลุดร้องเสียงหลงเมื่อเห็นว่าใครบุกรุกเข้ามาในห้อง

พี่ศรัณย์…ผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ

ใบหน้าเรียวรูปไข่ซีดเซียวไร้สีเลือดในฉับพลัน นัยน์ตาเรียวโตสั่นไหวทั้งโกรธทั้งกลัวว่าเพื่อนพี่ชายคนนี้คิดจะทำร้ายเธออีก

“อย่ากลัวพี่สิ พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายน้ำนะ”

“ฮึก อย่าเข้ามานะ! ออกไปให้พ้นจากหน้าน้ำ!” เสียงหวีดแหลมของน้ำค้างดังขึ้นด้วยความรู้สึกหลากหลายผสมปนเปกัน ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งเสียใจ และมีความกลัวจากภาพความทรงจำเมื่อคืนที่ถูกเขาย่ำยีใช้กำลังปลุกปล้ำเธอจนสมใจ

แค่ขยับตัวนิดเดียวก็รู้สึกปวดร้าวทั้งร่าง คล้ายกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบที่จวนเจียนใกล้พัง

ความเชื่อใจที่เคยมีต่อเขาถูกทำลายลงในพริบตาเพียงชั่วข้ามคืน!

“พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”

“ยังต้องคุยอะไรกันอีกคะ รีบออกไปเลยนะ ไม่งั้นน้ำจะบอกพี่น่านว่าพี่รันทำอะไรกับน้ำไว้บ้าง ถึงตอนนั้นพี่น่านต้องเล่นงานพี่รันตายแน่!”

น้ำตาเม็ดกลมใสยังคงร่วงพรูเปรอะเปื้อนใบหน้าสวยหวาน มองคนใจร้ายที่ข่มเหงรังแกกันได้เหมือนกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งที่เธอนับถือเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ไม่ได้ต่างจากที่รักและเคารพพี่น่านพี่ชายแท้ๆ ของเธอ แต่เขากลับทำเรื่องแบบนี้ อย่ามาอ้างว่าไม่ตั้งใจเพราะมึนเมา มันใช้เป็นข้อแก้ตัวในการทำผิดไม่ได้หรอก!

ทำผิดก็คือทำผิด ทำร้ายเธอไปแล้วก็พูดได้สิ

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือบางตบใบหน้าคมคายเต็มแรงด้วยความเจ็บแค้นใจ น้ำตาไหลพรากเหมือนสายฝนพรั่งพรูอาบนองท่วมหน้า ริมฝีปากสั่นระริกเม้มแน่นจนขาวซีด เสียใจอย่างสุดจะบรรยาย

“จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจพี่รันก็ทำลงไปแล้ว…ในเมื่อได้สมใจยังจะเข้ามาในห้องน้ำอีกทำไม ออกไปเถอะ น้ำไม่อยากเห็นหน้าพี่รันอีก” น้ำค้างรีบดึงสาบเสื้อมาปกปิดเรือนร่างโป๊เปลือยจากสายตาลุ่มลึกอ่านยากของเขา

ศรัณย์พ่นลมหายใจออกจากปากระงับอารมณ์คุกรุ่นไว้ ใบหน้ายังคงแสบร้อนเพราะฝ่ามือคนน้องฟาดมาเต็มแรง แต่เมื่อฝ่ายที่ผิดพลั้งเผลอล่วงเกินเธอไปอย่างร้ายกาจคือเขา เขาถึงยอมอดทนใจเย็นเผชิญหน้ากับสายตาโกรธกรุ่นแฝงแววหวาดระแวงของลูกกวางน้อยไร้ทางสู้ ทว่าก็ไม่ยอมให้ตัวเองถูกรังแกซ้ำสองได้ง่ายๆ