ลงโทษ ครั้งที่สิบ

[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบ

อีกแล้ว....ผมเจ็บตัวอีกแล้ว เจ็บตัวเพราะโดนเฆี่ยนตีจนอาการบาดเจ็บสาหัสมากกว่าเดิม...แต่ว่า....ผมโดนตีทั้งๆ ที่ไม่ได้ผิดอะไร ผมไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ นายท่านก็เข้ามา และใช้แส้เส้นนั้นฟาดผม...นายท่านพูดแปลกๆ...เขาพยายามให้ผมยอมรับอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้...ยิ่งถ้าผมปฏิเสธนายท่านยิ่งโกรธ...แต่ยิ่งผมทำท่าเหมือนจำใจต้องยอมรับ....ความโกรธเคืองกับเพิ่มขึ้นหลายเท่า....

ผมไม่รู้ว่าทำไม...

เปรี๊ยะ!

"โอ๊ย! อึก!" ผมกลั้นเสียงร้องไห้อย่างเต็มที่...กลัวว่าถ้าหากร้องออกไปอีกคนเป็นนายจะรำคาญ...และลงโทษผม...

"มึงไม่บอกใช่ไหม.....ได้!....หลงเฟย!เอายามา!!!" คำสั่งของนายท่านทำให้หลงเฟยรุ่นน้องของผมเบิกตากว้างเพียงชั่วครู่ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดแน่นแล้วมองมาที่ผมอย่างสงสาร...

"ครับ...." ถึงอย่างนั้นก็คัดค้านคนเป็นนายไม่ได้อยู่ดี...

ตลอดเวลาที่หลงเฟยเดินออกจากห้องไปเอายา นายท่านไม่ได้ตีผมหรือตะคอกดุด่าอะไร...เพียงแค่เดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งที่มุมห้องด้วยสายตาที่ยังแสดงถึงความโมโหอยู่...

"นายครับ...." หลงเฟยเดินมาพร้อมกับกล่องใบเล็กเท่าฝ่ามือสีดำทำจากผ้ากำมะหยี่แล้วยื่นสิ่งนั้นให้นายท่าน....ผมไม่รู้ว่า ยา ตัวนั้นคืออะไร...นายท่านมักจะคิดค้นยาใหม่ๆ เสมอและนี่ก็คงเป็นอีกตัว...เป็นยาเสริมความสนุกกับเขา...และคนที่จะเป็นหนูทดลองก็คง..ไม่พ้นผม

"จับมัน" สิ้นคำสั่งลูกน้องที่อยู่ใกล้ผมที่สุดสองคนก็กระโจมดึงแขนทั้งสองข้างของผมและดึงให้ลุกขึ้น...ยังดีหน่อยที่เขาเห็นใจไม่จับส่วนบริเวณรอบๆ แผล...

"ยาตัวนี้.....คงจะช่วยอะไรได้เยอะ...." กล่องกำมะหยี่ถูกแกะออกมา ข้างในมีเข็มฉีดยาขนาดปกติ ภายในหลอดมีของเหลวสีแดงเข้มข้นเต็มหลอด....ผมไม่เคยเห็นยาตัวนี้...

"กูจะถามมึงอีกครั้ง....มึงไปเจอไอ้สวะซานน์ตอนไหน" นายท่านพูดเสียงปกติไม่มีดุด่าตะคอกเหมือนเคย...ตั้งแต่เห็นยาเข็มนั้น...เพราะยานี่ซินะ...ยาอะไรทำไมถึงทำนายท่านควบคุมสติได้...

"ผม ผมไม่ได้ทำครับ จริงๆ นะครับ ผม ผมไม่เคยเจอคุณซานน์จริงๆ สักครั้ง..." ผมตอบ...

ซานน์ วีนัส เขาคือคู่แข่งกับนายท่านมานานตั้งแต่นายท่านเริ่มจับธุรกิจนี้...ผมที่เคยทำหน้าที่เป็นเลขาของเขาย่อมรู้เรื่องนี้ดีรวมถึงข้อมูลทุกอย่าง แต่ผมไม่เคยเจอกับเขาจริงๆ สักครั้ง....เพราะส่วนใหญ่ผมมักจะถูกสั่งให้อยู่แค่ในหอพักบอดี้การ์ดห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาด...

"งั้นซินะมึงจะไปเคยเจอมันได้ไง....หึ! ไม่เป็นไร....กูก็อยากรู้เรื่องอื่นเหมือนกัน....!"

"อ๊ะ!!" ของเหลวสีแดงเข้มข้นไหลเข้ามาในเส้นเลือดจากลำคอ...ผมหลับตาปลงกับทุกอย่างปล่อยให้นายท่านอัดยาน่ากลัวนี่เข้ามาเรื่อยๆ....เรื่อยๆ....จนหมด....

"หึ....!!" เข็มถูกดึงออกไปเมื่อของเหลวสีแดงหมดแล้ว นายท่านดูอารมณ์ดีขึ้นมากหากเทียบกับเมื่อกี้....ตกลงยาตัวนี้มันคืออะไร....ผมไม่เห็นรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงอะไรเลย....ไม่มีอะไรในตัวผมที่เปลี่ยนแปลงไปสักนิด....หมายความว่าอย่างไร...

"มึงกลัวงั้นหรอ? ตัวสั่นเชียว....หึ!" ผมตัวสั่นหรอ....ทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลย....ผมกลัวหรอ...ไม่ ผมไม่ได้กลัว....แล้วทำไมผมตัวสั่นล่ะ...ไม่ซิผมไม่ได้ตัวสั่น....แต่นายท่านบอกว่าผมตัวสั่น...แต่...แต่ตัวของผมไม่ได้สั่น...ดูซิ ตัวของผมไม่สั่น มันเหมือนเดิม...ไม่ ไม่ใช่... ผมไม่ ผมมองไม่เห็น....ผมมองไม่เห็นตัวเอง...ไม่! ผมยืนอยู่ตรงนี้...นี่แขนของผม....ใช่หรอ....นี่แขนผมงั้นหรอ.....ไม่ ไม่ใช่...

"ยา...." อะไร....ผมไม่เข้าใจ ผมงงไปหมดแล้ว! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! ผม ผม เพราะยา...เพราะยาแน่ๆ ยาที่นายท่านฉีดให้ผม.....ว่าไงนะ...นายท่านฉีดยาให้ผมงั้นหรอ....ตอนไหน....นายท่านฉีดยาตอนไหน! ผมไม่ได้โดนฉีดยา!!....แล้วทำไม...ผมถึง...จริงซิ ผมแค่คิดไปเอง คิดว่าโดนฉีดยา แต่....ผมโดนฉีดจริงๆ ไม่ใช่หรอ!!!....

ร่างเล็กทรุดตัวกับพื้นทันทีที่ถูกปล่อยแขน มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสร่างกายตัวเองไปมาอย่างลุกลน ตาโตหวานเคลือบไปด้วยน้ำตาสีใสมองซ้ายมองขวาอย่างล่อกแล่กและหวาดกลัว....เพราะฤทธิ์ยาตัวใหม่ที่ฟรานซ์ เอริเบียโต้ ให้ไปซินะ....หึ!!

......………....................................................

ร่างเล็กของเอ็กซ์นอนดิ้นไปมาอยู่บนพื้นห้องนานกว่าสองชั่วโมงแล้ว บางครั้งก็กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง บางครั้งก็นั่งหัวเราะอารมณ์ดี แต่บางครั้งกับร้องไห้เพราะความเจ็บที่บาดแผลและท้อถอยในชีวิตของตัวเอง....หลงเฟยให้ผู้ช่วยหมอเข้ามาดูแลเรื่องบาดแผลที่ได้รับจากนายท่านแล้วและนายท่านก็สั่งห้ามใช้ ยาxxx เพราะต้องการที่จะลงโทษอีกคน...

ตีหนึ่ง...

ร่างเล็กที่ถูกเปลี่ยนให้ใส่ชุดสูทสีขาวสะอาดนั่งอยู่ในกรงเหล็กเงาวับอย่างเหม่อลอย ลำคอเรียวมีรอยแผลและจุดเล็กๆ ที่เกิดจากเข็มฉีดยา...หนำซ้ำยังถูกโซ่เส้นเล็กยาวครอบไว้อย่างถูกตีตราว่ามีเจ้าของแล้ว...

".....พระจันทร์...." คิม....ผู้ที่ถูกสั่งตรงจากนายท่านว่าให้ดูแลร่างเล็กตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงขมวดคิ้วงงกับคำพูดของคนตัวเล็กที่อยู่ในกรง...จู่ๆ ร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าเงยหน้ามองเพดานก็พูดคำว่า พระจันทร์ ออกมา...เป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจ...คิมเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ด ตำแหน่งเทียบเท่ากับเชาหน้าที่มีเพียงแค่เทรนลูกน้องทุกคน ดูแลเรื่องพฤติกรรมและออกสู้บางครั้ง เรื่องยา ธุรกิจ หรืออย่างอื่นนอกจากการดูแลทุกคนในบ้านคิมกับเชาก็ไม่ค่อยรู้นัก...

เรื่องยาตัวใหม่เขารู้แค่ว่านายท่านใช้เวลานานหลายปีแล้ว ที่คิดค้นมันแต่ก็ไม่สำเร็จจนต้องยกเลิก และรื้อโครงการนี้ขึ้นมาใหม่เมื่อต้นปีที่ผ่านมา....ส่วนตัวยาหรือสรรพคุณคืออะไรคงมีแต่พวกตำแหน่งใหญ่ๆ เท่านั้นมั้งที่รู้....

"...สวยจังเลย...." บอดี้การ์ดจำนวนแปดคนที่คอยเฝ้าร่างเล็กในห้องมองหน้ากันไปมาในความมืด....ห้องนี้เป็นห้องกว้างและโล่ง มีเพียงกรงเหล็กที่มีร่างเล็กนั่งอยู่เท่านั้นที่วางกลางห้อง และเก้าอี้อีกแปดตัวให้บอดี้การ์ดนั่ง(ใครจะไปยืนตลอด24ชม.) ห้องมืดสนิทหน้าต่างบานใหญ่ก็ถูกล็อคกลอนอย่างแน่นหนาแสงก็ลอดไม่ได้เพราะมีม่านสีเข้มกั้นอยู่....แล้วการที่คนตัวเล็กเงยหน้ามองเพดานห้องแล้วพูดถึงพระจันทร์มันเป็นอะไรที่ตลกมากๆ...

ตีสาม....

"แม่จ๋า...ฮึก แม่จ๋า....อย่าทิ้ง ฮึก อย่างทิ้งเอ็กซ์ ฮื้ออออ" ร่างเล็กโผลวิ่งกอดลูกกรงเหล็กอย่างแรง แขนเรียวทั้งสองข้างยื่นออกมาจากกรงทำท่าไขว่คว้าไปมาอย่างโหยหา ปากบากพร่ำร้องหาแม่เลี้ยงที่เคยทิ้งตัวเองไป...น้ำตาแห่งความเสียใจที่เคยหยุดกลับตีตื้นล้นขอบตาอีกครั้ง

...เวทนา...

คือคำเดียวที่เหล่าบอดี้การ์ดบอกได้ แน่นอนพวกเขาสงสารคนตัวเล็กมากนัก แต่กลับทำอะไรไม่ได้ ไม่ต่างจากคิม ชายร่างสูงใหญ่น่ากลัวแต่กลับมีจิตใจอ่อนโยน...เมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้อย่างทรมานไม่หยุดไม่หย่อนใจ เขากลับอยากวิ่งไปกระชากคนตัวเล็กและพาหนีออกไปในที่ๆ ปลอดภัย...แต่เขาก็ทำไม่ได้...เพราะนายท่านเพียงคนเดียว...นายท่านคือคนคุมทุกอย่างในชีวิตไม่ใช่แค่ร่างเล็ก...แต่เป็นทุกคนที่ทำงานให้เขา...

"ขออนุญาตครับ....คุณหลงเฟยขอพบ" เสียงการ์ดที่อยู่ข้างนอกบอกพร้อมกับประตูที่เปิดออกให้เห็นร่างเล็กของรุ่นน้องพวกเขา...

"คุณเอ็กซ์ครับ...ได้เวลาให้ยาแล้วครับ" รอยยิ้มใจดีกับท่าทางอ่อนโยนของคนมาใหม่ ทำให้คิมหัวหน้าการ์ดร่างใหญ่หวั่นไหว...ตาโตหวานมองไปที่คนที่อยู่ด้วยสายตาอ่อนโยนและสงสาร....แม้แต่ลูกน้องคนสนิทของนายท่านก็คิดเช่นเดียวกับเขา...

"แม่...แม่จ๋า" สรรพนามที่ร่างเล็กใช้เรียกคนมาใหม่ทำให้อีกคนชะงักแล้วยิ้มเอ็นดู....น่ารัก....คือคำที่ผุดขึ้นมาในหัวของคิม...

"จ้าๆ แม่เอายามาให้"

"ยาหรอ! เย้ๆ ยาๆ เค้าจะกินยา เอ็กซ์จะกินยา เย้ๆๆ" คนตัวเล็กดูดีใจเมื่อเห็นเข็มฉีดยาอยู่ในมือร่างเล็กอีกคน....

"เอาคอมาซิครับ"....ทำไมต้องฉีดที่คอ....

"ได้ๆ อะนี่ๆ" คนที่อยู่ในกรงขยับมานั่งชิดลูกกรงมากขึ้นและยื่นหน้ายื่นคอให้ มือเรียวของเจ้าตัวกำลังจะดึงปลอกคอออกเพื่อให้อีกคนได้ฉีดยาได้ถนัด...แต่

"คอ...ฉีดยาที่คอ...แม่ แม่จ๋า ทำไมแม่พูดครับ...แล้วแม่จะฉีดยาที่คอให้เค้าทำไม? นายท่าน! นายท่านเข้ามาทำไม! ไม่ ไม่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิด อย่าตีผม ผมเจ็บ โอ๊ย! อย่าตีผม โอ๊ยอย่าตี! ฮื่อออ!!! นายท่านออกไปปปปป!!!" คนตัวเล็กพูดเองเออเองแล้ววิ่งไปอีกทางก่อนจะทรุดตัวลงบนพื้นเย็นเฉียบแล้วกรีดร้องอย่างทรมาน...ที่นี่ไม่มีนายท่าน...ไม่มีใครตีคนตัวเล็ก...แต่เขากับร้องไห้ดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมาน....เพราะฤทธิ์ยาใช่ไหม...

"ยายังไม่หมดฤทธิ์นิ!?" หัวหน้าบอดี้การ์ดถาม

"ยาตัวนี้เวลาในการหมดฤทธิ์...เราไม่ทราบ...ยาตัวนี้พึ่งคิดค้นเสร็จเมื่อต้นเดือน...คุณเอ็กซ์คือคนแรกที่ได้ใช้...และคำสั่งของนายท่านคือ...อัดยาทุกสามชั่วโมง" หลงเฟยบอกให้กับอีกคนได้รู้

"สามชั่วโมง!!!"

"ครับ ช่วยจับคุณเอ็กซ์ที" ร่างสูงฮึดฮัดอยู่ในใจที่โดนอีกคนสั่ง ไม่ใช่ไม่พอใจเพราะตำแหน่งสูงกว่า ไม่ใช่ไม่พอใจที่อีกคนเด็กกว่า แต่เขาไม่พอใจที่ตัวเองต้องทำให้อีกคนเป็นเหยื่อของยานั่น...ทั้งๆ ที่อยากจะพาเขาออกจากนรกแท้ๆ

กุญแจถูกปลดล็อคลงเมื่อสิ้นคำสั่ง บอดี้การ์ดสามคนเดินเข้าไปข้างในอย่างเชื่องช้าจนไปถึงคนตัวเล็กที่ฟุบหน้ากับพื้น

"อย่า!!!" อีกคนกรีดร้องเมื่อโดนอุ้มให้ออกจากกรงมาตรงที่หลงเฟยยืนอยู่

"ชู่ววววว ผมไม่ทำอะไรครับ ที่นี่ไม่มีนายท่านดูซิ...คุณเอ็กซ์รีบรับยาเถอะนะครับจะได้ไปหานายน้อย" แผนหลอกล่อนี้ได้ผล...ก็เอ็กซ์น่ะชื่นชอบนายน้อยเสียยิ่งกว่าอะไร

"นายน้อยหรอ!?"

"ครับ ถ้าทำตามที่ผมบอก ยอมให้ผมฉีดยาที่คอ...เดี๋ยวก็จะได้ไปหานายน้อยแล้ว"

"เอาเล้ยๆ เย้ๆ จะได้เจอนายน้อยแว้ววว" เหมือนคนละคน...ปลายเข็มถูกแทงไปที่ลำคอเรียวข้างๆ กับรอยแรกก่อนจะดึงออกมาเมื่อของเหลวสีแดงหมด..

"ผมไปก่อนนะครับ" พอคนตัวเล็กถูกจับใส่กรงเหมือนเดิมหลงเฟยก็บอกลาทันที

"แม่จ๋า...อย่าลืมซื้อขนมให้เค้าด้วยนะ" เมื่อหลงเฟยกำลังจะเดินออกไป อีกคนก็รั้งขาไว้...

"จ้ะ แม่จะซื้อคุกกี้กับข้าวต้มหมูสับของโปรดลูกมานะจ้ะ....รอแม่นะคนดี" หลงเฟยก้มลงไปจับมืออีกคนอย่างเบาๆ แล้วพูดประโยคนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงของคนสงสาร...

ไม่มีหรอกคุกกี้รสช็อกโกแลตของโปรดของคุณเอ็กซ์...ไม่มีหรอกข้าวต้มหมูสับไม่ใส่ผักชีของโปรดของคนตรงหน้า....กลับมาอีกครั้งเขาคงมีแค่กล่องผ้ากำมะหยี่สีดำที่ข้างในมีเข็มฉีดยาบรรจุของเหลวสีแดงไว้เท่านั้น....เท่านั้นจริงๆ...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...