ลงโทษ ครั้งที่สิบเจ็ด



[LOCKETKEYDEPENDING ON YOU]แล้วแต่นายท่าน...(YAOI)

ตอน : ลงโทษ ครั้งที่สิบเจ็ด

เสียงเอะอะข้างนอกดังแทรกเข้ามาในห้องนอนใหญ่โตหรูหรา ร่างสูงกำยำในชุดนอนสีเทาพลิกหนีเสียงนั้นแต่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น

คิมผู้เป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดรีบเขย่าตัวนายตนเองแต่ก็ไม่เป็นผล...เขาปลุกนายท่านมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว....อีกสิบห้านาทีก็เวลาอาหาร...แต่ตอนนี้ไม่เห็นมีข่าวเรื่องคนที่หายไปสักที...

"มีอะไร" เสียงทุ้มต่ำถามทั้งๆ ที่ยังหันหลังให้ลูกน้องอยู่....เขาแปลกใจนิดหน่อยที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้ยินเสียงดังโวยวาย

"นายท่าน!"

"ฉันถามว่ามีอะไร" ร่างสูงพูดซ้ำอีกครั้งเพราะเขาเริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว...ไม่รู้ทำไมพอตื่นมาใจของเขามันสั่นสะท้านอย่างกับแผ่นดินไหว เหงื่อแตกชุ่มที่นอนและหมอนไปหมด...ช่วงนี้เขาคงทานยาคลายเครียดมากเกินไป...ฟรานซ์คิดในใจ...

"คือว่า....เอ่อ...." ถึงคิมจะอยู่กับร่างสูงมาเกือบสิบปีแล้วก็จริง แต่เรื่องความผิดพลาดแบบนี้มีนับครั้งได้ที่จะเกิดขึ้น...ยิ่งอยู่มานานเขายิ่งรู้ว่าความผิดพลาดครั้งนี้มันร้ายแรงมาก มากเสียจนเขาเดาไม่ถูกเลยว่าจะโดนนายท่านเก็บด้วยวิธีไหน...

"กูถามว่ามีอะไร!!!" ยิ่งลูกน้องคนสนิทพูดตะกุกตะกักคล้ายมีอะไรปิดบัง ในอกของฟรานซ์ยิ่งสั่นกระเพื่อมขึ้นกว่าเดิมจนเขาทนไม่ได้ลุกขึ้นมาตวาดใส่ลูกน้อง

"คือคุณเอ็กซ์!....คุณเอ็กซ์....คุณเอ็กซ์...." จากที่จะพูดรายงานอย่างมาดมั่นไม่ให้เสียชื่อหัวหน้าบอดี้การ์ด กลับต้องผ่อนเสียงจนเบาหวิวเมื่อเจอแววตาคมดุจเหยี่ยวตวัดมองมาแทบจะกินเลือดกินเนื้อ

"บัดซบ!!!! กูจะไปดูเอง!!!" พอเห็นว่ามีชื่อสัตว์เลี้ยงที่เขาขังมันไว้หลุดออกมาจากปากเน่าๆ ของลูกน้อง ฟรานซ์ยิ่งร้อนรนแล้วควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ ร่างสูงรีบวิ่งพุ่งตัวออกจากห้องอย่างรวดเร็วจนทำให้บรรดาลูกน้องที่เดินผ่านต่างตกใจและหน้าซีดไปตามๆ กัน....ยิ่งเห็นลูกน้องทำสีหน้าแย่เมื่อพบเขา ฟรานซ์ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายไปใหญ่

ทั้งๆ ที่เขาขายาวแต่กลับวิ่งช้าไม่ทันใจ...ทั้งๆ ที่ห้องนั้นอยู่ห่างกันแค่ชั้นเดียวแต่ทำไมมันไกลเสียจริง...ทำไมร่างกายมันไม่วิ่งไปให้ถึงเร็วๆ เหมือนจิตใจของเขาตอนนี้นะ!!! ยิ่งนึกยิ่งโมโหตัวเอง...โธ่เว้ย! มันต้องเกิดเหี้ยอะไรกับสัตว์เลี้ยงของเขาแน่!!!

"นะ..."

ผลั๊วะ!!!!!

".....!!!!!!!" ไม่รอให้ลูกน้องเปิดประตูให้ ฟรานซ์รีบผลักประตูตรงหน้าออกทันทีที่มาถึง...ความมืดมิดภายในห้องถูกแสงสว่างจากข้างนอกลอดผ่านจากประตูจนทำให้มองเห็นทุกอย่างในห้องกักขัง ที่เขาไว้เล่นกับสุนัขตัวโปรด...

"อยู่ไหน...." ตาคมดุจเหยี่ยวมองไปที่กรงเหล็กขนาดใหญ่สีเทาเงาวับ....ที่ที่เคยมีคนตัวเล็กถูกจับล่ามโซ่เพื่อป้องกันหนี....ที่ที่มีคนตัวเล็กถูกขังอยู่...ที่ที่มันเคยมีสัตว์เลี้ยงของเขา!!!!

"อยู่ไหน!!!! มันอยู่ไหน!!!!" กวาดสายตามองหาทุกซอกทุกมุมของห้องแต่ก็ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเลยสักอย่าง...โดยเฉพาะไอ้เหี้ยเอ็กซ์!

"นาย"

"กูถามว่ามันอยู่ไหน!!! สัตว์เลี้ยงของกูอยู่ไหน!!!" ฟรานซ์หันไปเจอกับลูกน้องคนสนิทที่วิ่งตามมา มือหนาแกร่งทั้งสองข้างบีบไว้ที่ลำคอผู้เป็นลูกน้องจนต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อสูดอากาศหายใจ...

"อึก! นะ อึก ผะ ผมหายใจ...อึก ไม่..ออ..." แรงบีบยิ่งมากขึ้นเข้าไปใหญ่เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ...ฟรานซ์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้นตอนนี้ความรู้สึกมันไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่...มันว่างเปล่า...มีแค่จิตใต้สำนึกเท่านั้นที่บอกให้เขาจัดการทุกอย่างที่ขวางหน้า...จัดการทุกอย่างที่มันคอยขัดขวางไม่ให้เขาได้ครอบครองสุนัขชั้นต่ำนั่น!

"อึก...ผะ...ผม ผมไม่รู้....นาย ผม..."

"บอกกูมา..."

"ยะ ยา สลบ อึก! ไม่รู้ใคร...อึก พวกผม ตะ ตื่นมา...กะก็ ก็ไม่เห็น อึก!!"

ผลั๊วะ!!

"อั๊กกกก!! แฮ่ก แฮ่ก!" ร่างสูงของบอดี้การ์ดถูกมือหนาคลายแรงจนสามารถหลุดออกมาได้แต่เพียงเสี้ยววินาทีกลับถูกหมัดหนักชกเข้าที่โหนกแก้มเข้าอย่างจัง....

มีคนเคยบอกไว้ว่า...นายท่านชอบที่จะใช้อาวุธปืนมากกว่าใช้ร่างกายในการสู้...หากใครที่นายท่านต่อยหรือโดนนายท่านจัดการด้วยตัวเอง...คงเป็นคนที่ทำให้นายท่านโกรธมาก...และคนพวกนั้นไม่เคยรอดสักราย..

ตุบ!

"อั๊กกก!!"

พรึบ...

"มึงลุกขึ้นมา!!!!" มือหนาจิกเข้าที่ศีรษะของลูกน้องคนสนิทก่อนจะจัดการ..

ผลั๊วะ ผลั๊วะ ผลั๊วะ..

"แอ่ก..." ซัดเขาที่ใบหน้านั่นอย่างไม่ยั้งมือต่อด้วยเหวี่ยงร่างสูงนั้นเข้ากำแพงอย่างไม่ใยดี..

"กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง....กูถามว่ามันหายไปไหน...." เพราะได้ออกแรงระบายความโกรธออกไปทำให้เขาเริ่มที่จะควบคุมสติตัวเองได้

"ขอ ขอโทษ อึก นายท่าน...อึก เราพยายาม ตามหา...แต่ไม่พบ..."

"....."

ฟุบ

ร่างสูงของคิมหัวหน้าบอดี้การ์ดทรุดลงกับพื้นแล้วก้มหัวใกล้เท้าของนายตัวเอง..

"ได้โปรดนายท่าน...อึก..."

"....."

"มะ มันคือความ ผิดพลาดของผม...พะ เพราะผมไม่ทันระวังตัว...อึก คุณเอ็กซ์เลย....อึก...ขอร้องนายท่าน ผมทำหน้าที่ไม่ดี อึก ผมทำงานผิดพลาด....ฆ่าผมซะ...."

"มึงไม่ต้องพูดกูก็ทำ..."

กริ๊ก

ปืนสีดำเงาวาวถูกกระชากออกมาจากข้างตัวลูกน้องก่อนจะเล็งไปทางคนที่ก้มหัวอยู่..

"ผมไม่สมควร..."

"กูไม่ชอบคนพูดมาก" ไม่ทันได้ให้คนทำผิดพูดอะไรร่างสูงก็ชิงพูดก่อน นิ้วเรียวกดเข้าหาตัวมากขึ้นจนกระทั่ง

ปัง!

ปัง!

"อึกกกกก!!!!" ควันสีเทาลอยคละคลุ้งอยู่ที่ปากกระบอกปืน มือหนาจับยัดมันไว้ที่เดิมก่อนจะเดินออกมาข้างนอก..

"นะ....นาย..."

"ภายในสามชั่วโมงถ้าทนพิษบาดแผลได้โดยไม่ต้องทำแผลและห้ามใครช่วย...กูจะไว้ชีวิตมึง"

"อึก...อึก...ฮึก...ฮึก นะ นาย นานท่าน...ฮึก...ขอบคุณ ขอบคุณ ฮึก" หยาดน้ำตาดีใจตกลงสู่พื้นสีขาวเงาวับอย่างไม่ขาดสาย...ร่างสูงของฟรานซ์ไม่สนใจน้ำตาของลูกน้องแล้วเดินออกมา ปล่อยให้คนถูกยิงนั่งจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น...

ทำงานรับใช้มาเกือบสิบปี...ทำไมจะไม่รู้ว่านายท่านเป็นคนอย่างไร...นายท่านไม่ใช่คนใจอ่อนเห็นใจใคร...แต่จะจัดการเฉพาะคนที่ผิดและเล่นไม่ซื่อกับเขาเท่านั้น...ใครที่ดีกับเขาและองค์กรก็ควรตอบแทนด้วยการไว้ชีวิตและการช่วยเหลือ...แต่ใครที่เล่นตุกติก หักหลัง..ก็โดนเก็บอย่างไร้ปราณี...เพียงแค่นัดเดียว...ที่กลางศีรษะ...

และคิมก็คิดว่าตนเองจะต้องโดนเช่นนั้น..แต่กลับไม่ใช่..ที่หน้าขาหนึ่งนัด...ที่ไหล่หนึ่งนัด...ล้วนแต่เป็นจุดที่ไม่ทำให้อาการสาหัส....ถึงจะยังไม่เข้าใจว่าทำไมนายท่านถึงปล่อยเขาไว้...แต่เขาก็ดีใจ...ที่เขาจะมีชีวิตเพื่ออยู่กับองค์กรนี้...อยู่กับนายท่าน...และหลงเฟย...

ขอบคุณครับนายท่าน...แล้วผมจะต้องพาตัวคุณเอ็กซ์กลับมาให้ได้...

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...