5

Chapter 5

เรือนผมดกดำเหมือนคิ้ว ริมฝีปากหยักลึกเหมือนคันศร จมูกโด่งเป็นสัน แต่ท่าทางติดจะดุและเจ้าระเบียบเหมือนอาจารย์คูลโซ่ไม่มีผิด

“ทำไมเธอพูดแปลกๆ ข้าๆ ท่านๆ ยังกับไม่ใช่คนในยุคนี้” เอกภาพขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ อะไรๆ เล็กๆ น้อย เขาจะสะดุดคิดเช่นนี้เสมอ

ซินนี่พยายามนึกถึงคำของผู้เป็นอาจารย์ โลกมนุษย์มีคำเรียกที่แปลกและแตกต่างจากโลกเวทมนตร์ เธอคลับคล้ายคลับคลาแต่ดันจำไม่ได้

“จะบอกได้หรือยังว่าบ้านอยู่ไหน จะได้ไปส่ง” เอกภาพเห็นหญิงสาวเงียบไปนานเลยสำทับอีกครั้ง

เสียงติดจะเจ้าระเบียบ แล้วต้องลอบผ่อนลมหายใจ เมื่อคิดว่าถ้าเขาเป็นแบบอาจารย์คูลโซ่จริง อนาคตเธอจะเป็นเช่นไรหนอ หากเธอสำเร็จวิชาขั้นสูงของแม่มดแล้วคงดีไม่น้อย จะได้ส่องกระจกวิเศษดูเสียเลยว่า ต่อไป เธอจะเป็นเช่นไรบ้างตอนอยู่โลกมนุษย์กับเขา

“ไปอยู่กับท่านได้ไหม” คำพูดของซินนี่ทำให้เอกภาพเบรกรถเลี้ยวเข้าข้างทาง สบตากับหญิงสาวข้างกาย เห็นเธอทำสีหน้าใสซื่อจนเขาอดใจอ่อนไม่ได้

“ไม่ได้ ป่านนี้พ่อกับแม่ของเธอคงเป็นห่วง” เอกภาพปฏิเสธเสียงแข็ง ไม่ยอมใจอ่อนพาสาวคนใดไปบ้านง่ายๆ

“ไม่หรอก ท่านยายกับท่านแม่ให้ข้าออกจาก..” ซินนี่พยายามนึกว่าจะใช้คำพูดไหนดี ถ้าบอกว่าออกจากโลกเวทมนตร์เขาคงยิ่งงง แล้วใบหน้าสวยใสก็ยิ้มกว้างก่อนต่อประโยคให้เสร็จ “ออกจากที่พัก” เธอบอกเขาชัดถ้อยชัดคำ

“เธอโดนไล่ออกจากบ้านเรอะ สงสัยคงจะเที่ยวจนยายกับแม่เอาไม่อยู่ละสิ” เขาเดาคาดคะเนตามความเป็นไปได้ เหมือนตำหนิเธอกลายๆ ซินนี่แอบทำปากยื่นเมื่อเห็นสายตาของเขา

“ข้าชอบเที่ยว ท่านยายกับท่านแม่ชอบดุ” ซินนี่ยอมรับตามความเป็นจริง

“ฉันคงไม่เอาเธอไปอยู่ที่บ้านหรอกนะ ยังไงคงต้องพาไปส่งบ้าน บอกมาเถอะบ้านอยู่ที่ไหน ตอนนั้น ยายกับแม่อาจกำลังโกรธ แต่ตอนนี้ท่านคงหายโกรธ อภัยให้เธอแล้ว และคงกำลังรอเธอกลับบ้าน ป่านนี้คงเป็นห่วงเธอมากทีเดียว” เขาพูดไปอีกทาง ซินนี่ขมวดคิ้ว ในสมองคิดหาหนทางไปอยู่บ้านเขาให้ได้

เธอก้มหน้าทำเสียงเศร้า แล้วน้ำตาก็ไหลพราก อาจารย์อูลก้าเคยบอกว่าผู้หญิงบนโลกมนุษย์หากต้องการเรียกร้องความเห็นใจและความสงสารก็จะร้องไห้ เธอเคยคิดว่ามันไร้สาระสิ้นดี ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องทำ แต่ตอนนี้เห็นทีว่าจำเป็น

เอกภาพหน้าเสียเมื่อเห็นน้ำตาผู้หญิง “เอาแบบนี้แล้วกัน ไปพักที่บ้านฉันก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ตอนนี้มืดเต็มทีแล้ว”

เขาตัดบทขับรถต่อไปด้วยความสับสน สีหน้าเป็นกังวลชัดเจน ซินนี่ซ่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ได้ยินคำพูดเขา

ประตูบ้านหลังใหญ่ถูกเปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ เอกภาพขับรถเข้าไปจอดในบ้านแล้วประตูก็ปิดลงทันที

“น้าอะตอมกลับมาแล้ว” ลูกโป่งกับปิงปอง หลานทั้งสองออกมาต้อนรับน้าชายหน้าบ้าน

“ว่าไงตัวยุ่งทั้งสอง ทำอะไรอยู่” เอกภาพถามหลานๆ ตัวอ้วนทั้งสอง

“ดูเรื่องการทดลองอยู่ครับน้าอะตอม ลูกโป่งจะลองทำบ้างครับ” ลูกโป่งบอกน้าชายเสียงใส

เอกภาพไม่เป็นกังวลสักนิดเรื่องขโมยขโจรเพราะมั่นใจในฝีมือการประดิษฐ์ระบบกันขโมยที่วางเอาไว้

“นั่นใครคะน้า” ปิงปองเด็กผู้หญิงตัวอ้วนแก้มป่องไม่แพ้พี่ชายมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถด้วยสายตาสำรวจตรวจตราสงสัยใคร่รู้ พลางขยับแว่นไปมาไม่แพ้พี่ชาย

“นี่เธอ จะไม่ลงจากรถหรือไง” เอกภาพขยับแว่นเพ่งมองซินนี่ที่นั่งอยู่ในรถไม่ยอมลงสักที จนเขาต้องเดินไปเปิดประตูรถให้ “ลงมาสิ จะนั่งอยู่ในรถถึงเช้าหรือไง”

เอกภาพกล่าวตำหนิ ซินนี่จึงรีบเดินลงมาจากรถ เห็นเด็กสองคนกำลังมองเธออยู่ไม่วางตา

“ใครเหรอคะ น้าอะตอม” ปิงปองถามน้าชายบ้าง

“เข้าไปคุยในบ้านเถอะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” ทันทีที่เดินเข้าบ้าน เจ้าบิ๊กและเจ้าโบ้สุนัขพันธุ์บางแก้วก็เห่าซินนี่

“เจ้าบิ๊ก เจ้าโบ้ เขามาพักบ้านเราชั่วคราว” เอกภาพปราม ขยี้หัว รปภ.แสนรู้ทั้งสองด้วยความเอ็นดู เขาเลี้ยงมันตั้งแต่ยังไม่ทิ้งนม แม่ของมันชิงตายไปเสียก่อน จนเขาต้องหานมมาป้อนให้มันทั้งสองตัวแทนแม่ที่โดนรถชนตายครานั้น เจ้าบิ๊กกับเจ้าโบ้ได้รับการดูแลจากเขาเป็นอย่างดี มันซื่อสัตว์ หวงทรัพย์สินและรักทุกคนในบ้านมากทีเดียว

“นี่เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของเขารึ” ซินนี่แอบถามเจ้าบิ๊ก เจ้าโบ้ เอามือนุ่มนิ่มลูบหัวพวกมันด้วยความเอ็นดูและสร้างสัมพันธไมตรีอันดีกับสัตว์เลี้ยงทั้งสอง เนื่องจากต้องมาอยู่ที่นี่อีกนานทีเดียว

“พูดภาษาเราได้ด้วยเหรอ” เจ้าบิ๊กกระดิกหูแล้วเข้าไปเลียมือของซินนี่

“จ้ะ “

“พี่ชื่อพี่บิ๊ก และนี่ก็พี่โบ้”

“ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ยอดเยี่ยมไปเลยสาวน้อยสุดเซ็กซี่” เจ้าโบ้เข้าไปเลียมือซินนี่อีกข้าง สร้างสัมพันธไมตรีกับเพื่อนใหม่ เพื่อไม่ให้น้อยหน้า อาการเชื่องประจบประแจงของสุนัขทั้งสองทำให้ลูกโป่งกับปิงปองมองด้วยความสงสัย ปกติ เจ้าบิ๊กกับเจ้าโบ้ไม่สนิทกับใครง่ายๆ แบบนี้

“เจ้าบิ๊ก เจ้าโบ้เห็นสาวๆ เป็นไม่ได้เลยนะเรา” ลูกโป่งล้อ ขยับแว่นด้วยความสนใจ สังเกตหญิงสาวที่มากับน้าชาย ไม่แพ้น้องสาว

สุนัขทั้งสองเดินตามเจ้านายและสมาชิกใหม่เข้าไปในบ้านด้วย เมื่อเอกภาพชวนทุกคนเข้าบ้าน ระหว่างที่เดินเข้าบ้านก็ถามซินนี่ไปด้วย

“จะมาอยู่ที่นี่เหรอ” เจ้าบิ๊กเอ่ยถามว่าที่เจ้านายคนใหม่

“จ้ะ พ่อรูปหล่อ” ซินนี่ตอบเจ้าบิ๊ก

“เจ้าบิ๊กรูปหล่อตรงไหน” เจ้าโบ้มีงอน

ซินนี่แอบขำ คล้ายอาจารย์คูลโซ่กับอูลก้าของเธอไม่มีผิด

“พี่โบ้หล่อเหมือนกันจ้ะ หล่อทั้งสองตัวเลย” ซินนี่เอาใจ เจ้าโบ้ชูคอเลียไม่หยุด

“แหม ปากหวานจริงนะ” สุนัขทั้งสองชอบอกชอบใจในคำชมนั้น

“แถมสวยซะด้วย คุณอะตอมรูปหล่อ เห็นทีคราวนี้จะมีเมียกับเขาเสียที” เจ้าโบ้หันไปซุบซิบกับเจ้าบิ๊กเป็นการใหญ่

ทุกคนเดินเข้ามานั่งในห้องรับแขก เจ้าบิ๊กกับเจ้าโบ้ไปนั่งเบียดกับซินนี่คนละด้าน ซินนี่ลูบหัวสุนัขทั้งสองด้วยความเอ็นดู เธอสามารถพูดภาษาสัตว์และเลียนเสียงสิ่งมีชีวิตบนโลกมนุษย์ได้ทุกชนิด นี่คือสิ่งพิเศษที่เธอแตกต่างจากแม่มดตนอื่น ถึงแม้จะด้อยเรื่องเวทมนตร์ก็ตามที

ลูกโป่งกับปิงปองไปนั่งข้างน้าชายคนละข้าง จ้องมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งเพื่อสำรวจตรวจตรา สัมผัสของเด็กๆ บอกว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ยิ่งเห็นพฤติกรรมสุนัขทั้งสองด้วยแล้ว ยิ่งสงสัยใหญ่

“ฉันจะให้เธอพักที่นี่แค่คืนนี้คืนเดียว” คำประกาศิตของชายหนุ่มทำให้ซินนี่หน้าเจื่อน เอกภาพตีสีหน้าขรึมมองหญิงสาวตรงหน้านิ่ง หลานๆ รู้ว่าน้าชายเป็นคนจริงจังค่อนข้างจะเจ้าระเบียบ ทำอะไรเป็นขั้นเป็นตอนติดนิสัยความเป็นนักวิทยาศาสตร์มาเต็มสายเลือด

“ข้าไม่มีที่ไป” เธอบอกเขาตาละห้อย คำสรรพนามแปลกๆ ของหญิงสาวแปลกหน้าทำให้ทั้งสามสะดุดใจยิ่งนัก

“ไม่มีที่ไปยังไง บ้านเธอไง บอกว่าอยู่กับยายกับแม่ไม่ใช่เหรอ”

ลูกโป่งกับปิงปองรีบเขย่าแขนน้าชาย

“มีอะไร ตัวยุ่งทั้งสอง” เขาหันไปถามหลานๆ เสียงเรียบติดจะดุเล็กน้อย

“ให้พี่เขาอยู่กับเราที่นี่ก็ดีนะครับ ลูกโป่งว่าพี่เขาน่าสงสารออกครับ” ลูกโป่งรีบขอร้องตามประสาเด็ก แต่ความรู้สึกอยากให้พี่สาวตรงหน้าอยู่ที่นี่มากที่สุด

“ปิงปองคิดเหมือนพี่ลูกโป่งค่ะ” ปิงปองรีบสนับสนุนความคิดพี่ชาย เด็กทั้งสองถูกชะตากับซินนี่อย่างประหลาด สัญชาตญาณบอกว่าเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่พวกเขารู้จัก

เอกภาพขยับแว่นด้วยความอึดอัดเล็กน้อย เขาพยายามจะเคร่งขรึมที่สุด เวลาต้องทอดสายตามองร่างอวบอิ่มของหญิงสาวตรงหน้า ไม่มีครั้งใดที่จะมองผู้หญิงแล้วจะทำให้เขาตบะแตกเช่นนี้มาก่อน ชายหนุ่มด่าตัวเองในใจ

“ถ้าข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะทำงานรับใช้พวกท่านทุกคน” ซินนี่รีบอาสา ก่อนมายังโลกมนุษย์ก็ได้ศึกษาข้อมูลมาพอสมควร แม้อาจารย์อูลก้าจะดูไร้สาระ แต่จริงๆ แล้วมีอะไรดีมากมายในตัวทีเดียว

“พี่พูดแปลกจัง” ลูกโป่งขยับแว่นกอดอกมองซินนี่ พินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ใช่ พูดเหมือนไม่ใช่มนุษย์ หรือจะเป็นมนุษย์ต่างดาว” ปิงปองรีบเสริมพี่ชาย ดวงตากลมโตมองซินนี่ไม่วาง