ตอนที่ 2

หลังจากอาบน้ำเสร็จ พราวเนตรก็พยายามจะข่มตาให้หลับ แต่ทำไม่สำเร็จ เพราะในหัวสมองของหล่อนยังคงหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงหัวค่ำตลอดเวลา

สายตาของคีแรนเต็มไปด้วยความเกลียดชังเลือดเย็นทุกครั้งที่มองมายังหล่อน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้จงเกลียดจงชังหล่อนแบบนี้

หญิงสาวถอนหายใจแรงๆ แล้วลุกขึ้นนั่ง ไม่อาจตัดความว้าวุ่นใจเรื่องของเจ้านายใจเหี้ยมอย่างคีแรนออกจากสมองได้ หล่อนคงต้องออกไปเดินสูดอากาศบริสุทธิ์สักพัก เหมือนกับที่เคยทำในค่ำคืนที่เคยนอนไม่หลับนั่นแหละ

มือเล็กคว้าเสื้อคลุมสีขาวสะอาดมาสวมใส่ ขณะก้าวเดินออกไปจากห้องพัก มุ่งหน้าตรงไปยังสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ทันที โชคดีที่คืนนี้ดวงจันทร์เกือบเต็มดวง ทำให้หล่อนมองเห็นสิ่งต่างๆ รอบตัวได้ค่อนข้างชัดเจน

หล่อนเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะไม้สีขาวตัวเล็ก ยืนกอดอกมองพระจันทร์ดวงกลมโตด้วยความชื่นชม แม้บางคืนเมฆหมอกจะบดบังความงดงามของจันทราไปบ้าง แต่เมื่อหมอกสลายไป ดวงจันทร์ก็กลับมางดงามเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

หญิงสาวระบายยิ้ม ดวงตาจับจ้องมองดวงจันทร์และดวงดาราบนฟากฟ้าไม่วางตา แต่เสียงโหยหวนของสัตว์มีชีวิตบางอย่างที่ดังแว่วมาเข้าหู ทำให้หล่อนต้องละสายตาจากความงดงามบนท้องฟ้าและมองหาต้นเสียง

“อ๊า...อ๊า...อู๊ยยยย...อ๊า...”

หล่อนหมุนตัวมองไปรอบๆ และก็ย่ำเท้าเดินหาต้นตอของเสียงด้วยความสงสัย

“เสียงอะไรน่ะ ทำไมเหมือนเสียงคนถูกทำร้ายเลย”

หล่อนเดินหา จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าปีกด้านซ้ายของตัวตึกใหญ่ ใบหน้านวลเงยแหงนมองขึ้นไปยังระเบียงที่ยื่นออกมาจากห้องนอนของคีแรน ก่อนที่ดวงตากลมโตจะเบิกกว้าง พร้อมๆ กับมือเล็กทั้งสองข้างที่ยกขึ้นอุดปากเอาไว้

“นั่น...”

หล่อนเห็นคีแรนกำลังเสพสังวาสอยู่กับคู่ขาคนสวยบนระเบียงนั่น และที่สำคัญดวงตาของเขาจ้องมองมายังหล่อน แม้จะมืดมาก แต่หล่อนก็รู้สึกได้ถึงพลังอำนาจจากสายตาดุดันคู่นั้น

ขาของหล่อนอ่อนแรง เข่าแทบทรุดฮวบลงกองกับพื้น ดวงตาของหล่อนยังคงจ้องเป๋งไปที่ลีลาร่วมเพศของคนทั้งคู่ตลอดเวลา คีแรนกระแทกกระทั้นเข้าใส่ด้านหลังของผู้หญิงคนนั้นอย่างรุนแรง ระรัวเร็ว และทุกครั้งที่คีแรนอัดกระหน่ำเข้าใส่ ผู้หญิงคนนั้นก็ร้องโหยหวนออกมาดังลั่นราวกับทรมานเสียเหลือเกิน

นี่ไงล่ะ...ต้นเหตุของเสียงนั่น

หล่อนบอกตัวเองให้รีบเดินไปจากตรงนี้ เดินไปจากความอุจาดตาที่เกิดขึ้น แต่สองขากลับไม่ยอมขยับ หล่อนยืนมอง...มองพวกเขาร่วมรักกันไม่ต่างจากพวกถ้ำมอง ไม่ช้าหล่อนก็ได้ยินเสียงของคีแรนดังแว่วมาเข้าหู เขาบอกว่าเขาแตกแล้ว...

โอ้...พระเจ้า...!

พราวเนตรเลื่อนมือที่ปิดปากเอาไว้มาปิดหู ก่อนจะรีบวิ่งหนีมาจากสถานการณ์นั้นด้วยใจคอระส่ำ พวงแก้มนวลแดงระเรื่อ หน้าตาก็ร้อนผ่าวด้วยความอับอาย

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนเห็นคาตาว่าคีแรนเสพสุขกับคู่ขาของเขา แต่ทุกครั้ง...หล่อนก็จะมีอาการแบบนี้ตลอด ตื่นตกใจ ละอาย และก็ต้องวิ่งหนีจากเหตุการณ์เหล่านั้น

ทำไมคีแรนถึงมักมากแบบนี้นะ เขาไม่คิดจะหยุดความโสดเอาไว้กับผู้หญิงคนไหนเลยหรือไง

หล่อนคิดอย่างโมโห ก่อนจะบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องของหล่อน หยุดคิดเรื่องของเจ้านายได้แล้ว ลืมภาพที่เห็นและลืมเสียงที่ได้ยินซะ

หล่อนพุ่งตัวเข้ามาในห้องนอน ล้มตัวลงบนเตียง แล้วรีบปิดตาลง แต่ให้ตายเถอะ ภาพนั้น...ภาพที่คีแรนกำลังร่วมเพศกับคู่ขายังคงชัดเจนแจ่มแจ๋ว

“หยุด...หยุดคิดนะพราว...อย่าคิดถึงมัน...”

พราวเนตรบอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า แต่กว่าจะสามารถข่มตาให้หลับลงได้ ก็เกือบสว่างเลยทีเดียว