4) รองประธานคนใหม่

เจ้าขาตื่นมากับอาการงัวเงียราวคนหลับไม่เต็มอิ่ม สองมือขยี้ตาอ้าปากหาวจนน้ำตาไหล จนเมื่อความรู้สึกโล่งเย็นกระทบผิวถึงได้ก้มลงดูตัวเองอย่างแปลกใจแล้วก็ต้องตาโตด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าทั้งตัวของเธอเปลือยเปล่า

“ว้าย!”

สองมือรีบรวบผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ทันทีด้วยความอับอายแม้จะรู้ว่าเธออยู่คนเดียวในบ้านก็ตาม เพราะกว่าที่แม่บ้านหรือคนงานจะมาก็เป็นเพียงช่วงเวลาสามวันในหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ไม่มีใครที่พักกับเธอที่นี่แม้แต่คนเดียว

เจ้าขาขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ เธอไม่เคยถอดเสื้อผ้านอนยิ่งละเมอถอดเสื้อผ้ายิ่งเป็นไปไม่ได้ แต่พอนึกถึงความฝันแสนวาบหวามเมื่อคืนก็พอเข้าใจได้ว่าตัวเองน่าจะทำเรื่องน่าอายลงไปเข้าแล้ว

เจ้าขาไม่เคยมีแฟนก็จริงแต่ก็พอรู้ว่าที่ตัวเองฝันคืออะไร คิดขึ้นมาก็หน้าเห่อร้อนอย่างรับไม่ได้ ยิ่งสายตามองไปเห็นกองเสื้อผ้าข้างเตียงอยากขยุ้มหัวตัวเองแรงๆสักที

ก่อนจะเบิกตาโตอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าขาให้เจ้ามูนเข้ามานอนด้วย แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไร้วี่แววเจ้าแมวสามสีหน้าดุตัวเมื่อคืน เจ้าขาถอนหายใจเมื่อนึกว่ามันคงแอบหนีออกไปนานแล้ว ถึงจะแปลกใจว่ามันเอาแรงที่ไหนมาเปิดประตูระเบียงก็เถอะ แต่ขนาดเธอยังฝันจนถอดเสื้อผ้าแบบนี้ อะไรก็น่าจะเกิดขึ้นได้จริงๆ….

และมันก็เกิดขึ้นแบบนั้นจนผ่านไปเป็นอาทิตย์ทำให้เจ้าขาระแวงการนอนหลับจนหลับไม่สนิทนัก แต่พอได้หลับลึกจริงๆทุกอย่างก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเจ้าขาเริ่มไม่สบายใจ ในฝันเจ้าขามีความสุขก็จริงแต่พอตื่นขึ้นมาก็ทำให้กังวลและหวาดระแวงไปทั่วจนเครียดขึ้นมา

เจ้ามูนที่เจอกันคืนนั้นก็หายหน้าไม่มาให้เห็นอีกจนเจ้าขาเหงา ได้แต่ไปนั่งรอจนดึกทุกคืนที่ระเบียงนอกห้องจนไร้วี่แววแมวสามสีถึงได้กลับเข้ามานอน แล้วก็ฝันแบบเดิมซ้ำๆอยู่ทุกคืน เจ้าขาไม่สามารถตื่นขึ้นมาแม้จะอยากต่อต้าน สิ่งเดียวที่ชัดเจนจนลืมไม่ลงก็คือกลิ่นหอมเย็นราวอยู่ในป่าลึกที่มอมเมาเธอจนเคลิบเคลิ้มอยู่ทุกวัน จนเริ่มอยากจะรู้ว่าตัวเองฝันถึงใครกันแน่

—-----------------------------------------------

“ไงเจ้าขา หน้าตาดูไม่ค่อยสดชื่นเลยนะ”

เสียงทักทายจากด้านหลังดังขึ้นให้เจ้าขาหันไปมองร่างสมส่วนหน้าตาสดใสของอิงฟ้า รุ่นพี่ร่วมแผนกที่ใจดีกับเธอเสมอ

“หนูนอนไม่ค่อยหลับค่ะพี่อิง วันนี้ก็สวยเหมือนเดิมเลยนะคะ”

เจ้าขายิ้มให้ก่อนจะตอบแล้วตบท้ายด้วยการชมอีกคนไปเพราะแต่ละวันอิงฟ้ามักมากับแฟชั่นที่หลากหลายไม่เคยซ้ำกัน กลายเป็นคนที่ใครๆก็ชอบมองและคุยด้วยเพราะเป็นคนสดใสร่าเริงอยู่ตลอดเวลา

“แน่นอนจ้า แต่สวยไม่เท่าน้องเจ้าขาหรอกสวยมากจนโดนอิจฉาทุกวันเลยไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ใช่หรอกค่ะ หนูทำงานพลาดเองต่างหากก็เลยโดนดุ”

เจ้าขาที่รู้ดีว่าอิงฟ้าหมายถึงอะไรรีบเอ่ยออกมาเพราะไม่อยากให้เดือดร้อนกันทั้งคู่ ถึงจะรู้เหตุผลจริงๆก็ได้แต่ทำใจ

“เฮ้อ พี่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเลยเรามันก็แค่ลูกน้องเค้าเนอะ สู้ๆนะเจ้าขาเดี๋ยวเรียนจบก็ไปหาที่ดีๆทำใหม่นะ”

อิงฟ้าลูบหลังเล็กเบาๆอย่างปลอบใจ เธอเอ็นดูเจ้าขาเพราะนอกจากหน้าตาน่ารักแล้วยังนอบน้อมกับทุกคนเสมอ แต่เพราะหน้าตาดีเกินไปเลยถูกคนขี้อิจฉาหลายๆคนตั้งตัวไม่เป็นมิตรตั้งแต่เข้ามาฝึกงานวันแรก

“ค่ะพี่อิง ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ วันนี้ก็ไปกินข้าวด้วยกันเหมือนเดิมละกันพี่มีเรื่องอยากแบ่งปัน ว่าแต่เจ้าขารู้มั้ยว่าวันนี้ท่านรองประธานคนใหม่จะเข้ามาทำงานวันแรกล่ะ”

อิงฟ้าท่าทางตื่นเต้นเมื่อได้เอ่ยถึงเรื่องใหม่ที่ใครๆก็ต่างให้ความสนใจในตอนนี้ เป็นธรรมดาที่บริษัทมีแต่คนเดิมๆน่าเบื่อ งานประจำที่ยิ่งทำก็ยิ่งหน่ายพอมีเรื่องอะไรใหม่ๆก็ถูกยกมาเป็นประเด็นพูดคุยให้พอได้หายเบื่อบ้าง

“ใครเหรอคะ อยู่แผนกเราเหรอ”

“เรียกว่ามาคุมพวกเราทั้งหมดเลยดีกว่าจ้ะ คุณเตมินทร์ลูกท่านประธานไงเพิ่งกลับมาจากนอกไม่นาน ตำแหน่งรองประธานเลยล่ะ ได้ข่าวว่าหล่อมากเวอร์”

อิงฟ้าพูดไปก็ใส่อารมณ์ตื่นเต้นไปด้วยจนเจ้าขาเกือบขำออกมา ดูท่าว่าท่านรองคนใหม่นี้จะฮ็อตไม่ใช่น้อยถึงได้ดังตั้งแต่ยังไม่เข้ามาขนาดนี้

“เหรอคะ แต่เค้าใจดีใช่มั้ยพี่อิง”

“อันนี้พี่ก็ไม่รู้หรอก ไม่เคยรู้จักหรือเห็นเค้ามาก่อนเลย เอาเป็นว่ามาภาวนาให้เค้าใจดีเหมือนหน้าตากันเถอะ แต่ตอนนี้พี่ต้องรีบไปเตรียมงานก่อนเดี๋ยวยัยปีศาจมาแล้วจะกินหัวพวกเราอีก กลางวันเจอกันนะ”

อิงฟ้าทิ้งท้ายก่อนกลับโต๊ะตัวเอง ยังไม่วายแอบนินทาไปถึงหัวหน้าแผนกที่ใครๆต่างก็ระอาอย่างปัณณดาจนเจ้าขาขำเบาๆ

“ค่ะพี่อิง”

—----------------------------------------

“เจ้าขา เดี๋ยวเอานี่ไปส่งเลขาคุณเตมินทร์ทีนะ พี่มีธุระต้องรีบกลับก่อน”

ยามเย็นที่ถึงเวลาเลิกงานเจ้าขากลับต้องชะงักการเก็บของลงกระเป๋าเตรียมกลับบ้านเมื่อได้ยินคำไหว้วานแกมสั่งของปัณณดา เผลอลอบถอนหายใจออกมาเบาๆกับการใช้งานไม่เลือกเวลาของอีกคนที่เป็นแบบนี้เสมอ เพียงเพราะเธอเป็นแค่เด็กฝึกงานที่นึกอยากใช้อะไรตอนไหนก็ได้ ทั้งที่ความจริงมันก็หมดเวลางานของเธอแล้ว

“ได้ค่ะพี่ปัณ”

เจ้าขารับคำอย่างจำใจเพราะทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ อีกอย่างแค่เอาของไปส่งก็ไม่ได้หนักหนาอะไรขนาดนั้นด้วย

“แล้วอย่าไปทำอะไรซุ่มซ่ามให้เดือดร้อนมาถึงพี่ล่ะ แค่เอาไปส่งเลขาท่านแล้วก็กลับได้เลย”

ปัณณดาเก็บของด้วยท่าทางรีบร้อน แต่ก็ยังไม่ลืมทิ้งท้ายด้วยคำสั่งที่แสนจะดูถูกเอาไว้ให้เจ้าขา

“รับทราบค่ะพี่ปัณ”

—--------------------------------------

“หนูเอาเอกสารมาส่งแทนพี่ปัณณดาค่ะ”

เจ้าขารีบเข้าไปยื่นเอกสารให้กับคนที่ท่าทางดูรีบร้อนไม่ต่างจากปัณณดาสักนิด ผิดที่คนนี้ดูยิ้มแย้มและเป็นมิตรมากกว่าเป็นไหนๆ พอเห็นหน้าเธอเข้าเจ้าตัวก็ทำท่าราวคนดีใจจนเจ้าขาแปลกใจ

“เอ้อ น้องมาพอดีเลย ช่วยพี่หน่อยได้มั้ยคะพอดีพี่ต้องรีบไปส่งเอกสารให้ท่านประธานใหญ่ หนูช่วยเอากาแฟไปให้คุณเตมินทร์แทนพี่ทีนะ ส่วนเอกสารวางไว้ได้เลยค่ะ”

“เอ่อ แต่ว่าพี่คะ”

เจ้าขาอึกอัก มองท่าทางรีบร้อนและสายตาอ้อนวอนนั่นอย่างลำบากใจ ตาสวยมองไปที่ถาดกาแฟเล็กๆถูกวางไว้บนโต๊ะที่ยังคงมีควันลอยกรุ่นอยู่

“น่า แค่เอาไปวางไว้แล้วออกมาเลย ท่านไม่ดุหรอกไม่ต้องกลัว”

คนเป็นเลขาที่บัดนี้มีงานด่วนรออยู่จำต้องเอ่ยเร่งให้รุ่นน้องตรงหน้ารับคำเพราะไม่อยากเสียเวลา เห็นท่าทางมองประตูห้องท่านรองประธานคนใหม่อย่างกังวลก็เดาได้ว่าคงจะกลัวจนไม่กล้ารับคำนั่นแหละ

“อ่า ได้ค่ะ”

เจ้าขาพยักหน้าตกลงในที่สุดเมื่อเห็นท่าทางรอลุ้นของคนตรงหน้า ก่อนจะวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะแล้วหยิบถาดกาแฟมาถือไว้จนอีกคนยิ้มออกมาอย่างดีใจและรีบกล่าวขอบคุณก่อนจะเดินจ้ำหายไปทันที

เจ้าขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆทำใจอีกนิดก่อนจะตัดสินใจเดินตรงไปที่ประตูด้านหน้าอย่างประหม่าจนต้องปลอบใจตัวเองไม่ให้แขนสั่น สองขาหยุดหน้าประตูที่มีป้ายชื่อบอกตำแหน่งของบุคคลด้านในก่อนจะเอ่ยเคาะแล้วเอ่ยขออนุญาตผลักบานประตูเข้าไปโดยไม่ได้รอคำตอบ

“ขออนุญาตค่ะ อ้ะ!”

เจ้าขาที่เปิดประตูชะงักค้างเมื่อเธอชนกับคนด้านในที่กำลังจะเปิดประตูสวนออกมา เป็นผลให้ตอนนี้กาแฟทั้งหมดในถ้วยมันไปราดอยู่บนเสื้อเชิ้ตขาวสะอาดจนชุ่มแทน