เมียน้อย

"เธอมันเป็นเมียน้อยยังไม่เข้าใจอีกเหรอ เลิกกับพี่ใหญ่ซะฉันจะให้เงินเธอไปตั้งตัวก้อนหนึ่ง"

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังออกมาจากบ้านของเธอ ลูกเกดหรืออรินดา ตันนานนท์ ในวัยสิบห้าปีเพิ่งกลับจากโรงเรียนได้ยินถึงกับขมวดคิ้ว เด็กสาวมองไปยังผู้ชายใส่สูทสีสุภาพที่อยู่ยืนรออยู่หน้าบ้านพร้อมรถเก๋งคันงามยิ่งแปลกใจ

"ใครกัน"

เมื่อก้าวเข้ามาในบ้านเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนประชันหน้ากับแม่ของตัวเองอยู่ยิ่งเกิดความสงสัย มารดาหันมาหาลูกเกดพร้อมกับบอกอย่างลนลาน

"เกดไปเล่นที่บ้านน้าจันทร์ก่อน แม่มีแขก"

ลูกเกดมอง "แขก" ของแม่แล้วขมวดคิ้ว แขกของแม่คนนี้เป็นหญิงสาวร่างบาง หน้าตาจัดว่าสวยคนหนึ่งแต่เมื่อเปรียบเทียบกับแม่ของเธอแล้วก็ถือว่าหน้าตาธรรมดาอยู่มาก

"อ้อนี่หนูลูกเกดเหรอจ๊ะ"

"คุณเป็นใครคะ" ลูกเกดถามออกไปทันที ในขณะที่แม่ของเธอทำท่าว่าจะห้ามแต่ลูกเกดกลับดันแม่ให้ไปอยู่ด้านหลังของตัวเองพูดกับแม่ว่า "หนูจัดการเอง"

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มเล็กน้อย เชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง

"ฉันเป็นภรรยาหลวงของพ่อเธอ"

"บ้าหรือเปล่า พ่อฉันมีแม่คนเดียวจะมีคุณได้ยังไง" ลูกเกดทั้งตกใจทั้งไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ในขณะที่แม่ของเธอน้ำตาร่วงเผาะลงมาแล้วเริ่มร้องไห้

"มาเรามาคุยกันให้เข้าใจ ความจริงมันก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเธอสองแม่ลูกหรอก"

มือของลูกเกดสั่นระริก เมื่อผู้หญิงคนนั้นส่งความจริงให้เธอดูทั้งอัลบั้ม เป็นอัลบั้มงานแต่งที่หรูหราที่สุดงานหนึ่งซึ่งแน่นอนว่าเจ้าบ่าวในงานคือพ่อของเธอเอง

"ทีนี้เชื่อหรือยังว่าฉันคือใคร จริง ๆ ฉันก็ไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรแค่อยากให้พวกเธอเลิกวุ่นวายกับสามีของฉันซะฉันจะให้เงินก้อนหนึ่งไปตั้งตัว ย้ายไปที่อื่นซะอย่าโผล่มาให้สามีฉันเห็นหน้าอีก"

แม่ของลูกเกดยิ่งเห็นภาพแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ยิ่งร้องไห้ด้วยความปวดร้าว ลูกเกดน้ำตาคลอพยายามที่จะเข้มแข็งเต็มที่ ลูกเกดรู้เพียงว่าพ่อของเธอเป็นลูกของคนมีเงินเพราะปู่กับย่าไม่ชอบที่แม่จนพ่อจึงพาแม่หนีมา

พ่อของลูกเกดเป็นวิศวกรและเปิดบริษัทกับเพื่อนนาน ๆ ถึงจะกลับบ้านที แต่ทุกครั้งที่เขากลับมาทั้งเธอและแม่ต่างมีความสุขพ่อทำหน้าที่ของเขาได้ดีเป็นอย่างยิ่ง

ลูกเกดโยนอัลบั้มนั้นทิ้งต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น เธอหัวเราะออกมา

"พวกคุณเพิ่งแต่งงานกันได้เดือนเดียวไม่ใช่เหรอ"

"ใช่แล้วจะทำไม"

"ถ้างั้นคุณมันหน้าด้านแล้ว พ่อกับแม่อยู่กันมาจนฉันอายุสิบห้าปีใครกันแน่ที่เป็นเมียน้อย คุณนั่นแหละที่เป็นเมียน้อย หน้าตาก็ไม่ได้สวยอะไรฉันไม่รู้ว่าคุณทำยังไงถึงได้แต่งงานกับพ่อของฉันแต่คนมาทีหลังมันคือคุณ คุณมันตัวทำลายครอบครัวคนอื่นยังมีหน้ามาที่บ้านเขาอีก ฉันไม่คุยกับคุณ ฉันจะคุยกับพ่อของฉันเท่านั้น"

ลูกเกดตะโกนออกไป เธอพยายามปกป้องแม่ของเธออย่างเต็มที่

"ยัยเด็กบ้านี่ ฉันเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายถึงจะแต่งงานช้าไปบ้างแต่ที่ผ่านมาฉันกับเขาก็อยู่ด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกันมาตลอด ความจริงเรื่องของแม่เธอฉันเคยจับได้และเขาสัญญาว่าจะเลิกจะไม่ติดต่อ เขาอยู่กับฉันแทบทุกวันแล้วพวกเธอล่ะนาน ๆ เขามาหาทีใช่หรือเปล่า พ่อแม่พี่น้องของเขาเธอรู้จักหรือเปล่าไม่คิดว่าแปลกเหรอที่เขาไม่เคยพาเธอไปไหว้ปู่ไหว้ย่าเลย นั่นเพราะสถานะของพวกเธอคือเมียน้อยกับลูกเมียน้อยที่เขาต้องแอบเอาไว้ยังไงล่ะ หัดเจียมตัวเองซะบ้าง พวกเธอมันไร้ค่ายิ่งกว่าหมาที่บ้านของฉันเสียอีก ฉันมาวันนี้เพื่อที่จะจัดการเรื่องให้มันจบ อย่ามาวุ่นวายกับคนของฉันอีก"

เพี๊ยะ เพี๊ยะ

เสียงฝ่ามือปะทะใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับเสียงร้องของแม่ที่ร้องออกมาด้วยความตกใจ

"ลูกเกด อย่า"

"ยัยเด็กร้ายกาจ แก"

"ทำไมแกจะทำไมกล้าด่าพวกฉันเหรอ เอาสิด่ามาอีก ด่ามาอีกฉันจะตบแกให้คว่ำเลยวันนี้"

ผู้หญิงคนนั้นชี้หน้าลูกเกดทั้งตกใจ เธอโกรธจัดจนลืมตัวเงื้อฝ่ามือเอาคืน ลูกเกดเตรียมพร้อมอยู่แล้วสองสาวต่างคนต่างรุมตบตีกันโดยมีแม่ของลูกเกดคอยแยก

ลูกเกดไม่ยอมพยายามกันแม่ออกแล้วตบเข้าไปที่แก้มของผู้หญิงคนนั้นอีกหลายที ถึงเธอจะโดนจิกผมลูกเกดในตอนนี้คิดแค่จะสู้ตาย เล่นงานคนที่ทำร้ายแม่ของเธอให้ถึงที่สุด

"หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้"

จนกระทั่งเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ผู้หญิงคนนั้นแค่ได้ยินเสียงเธอก็รู้ว่าเป็นใคร เธอแกล้งล้มลงกับพื้นในขณะที่ลูกเกดไม่หยุดเธอตามลงไปนั่งบนตัวหญิงสาวแล้วเงื้อมือตบอีกหลายที

"เกดพอแล้วพ่อบอกให้พอ"

ลูกเกดบ้าไปแล้วเธอหยุดตัวเองไม่ได้ทั้งเสียใจทั้งเจ็บปวดที่อยู่ ๆ ผู้หญิงคนนี้โผล่เข้ามาเหยียดหยามแม่ถึงในบ้าน กระทั่งเธอถูกพ่อของเธอกระชากร่างให้หลุดจากผู้หญิงคนนั้น แล้วตบลงมาที่แก้มของเธออย่างแรง

เพี๊ยะ