บทที่ 1 ฉันมาเพื่อแก้แค้น!!!

​

ลมหนาว

ฉันมองผู้คนที่กำลังเดินไปมาอยู่ในสนามบินบางคนดูเร่งรีบ ส่วนบางคนกับดูไม่สนใจอะไรเลยด้วยซ้ำ ฉันเลิกสนใจคนพวกนั้นก่อนจะหันมาสนใจนาฬิกาข้อมือของตัวเองแทน ยืนอยู่ที่นี้มา 3 ชั่วโมงแล้วหรอเนี้ย

“อีตาล็อตเต้ มาเมื่อไหร่ฉันจะบ่นให้หูชาเลยคอยดู”

ฉันบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด ใช่ฉันกำลังรอคนมารับ และไม่ใช่ใครที่ไหนคนคนนั้นคือ อีตาล็อตเต้เพื่อนสนิทของฉันเอง

“มาแล้วมาแล้ว แฮ๊ก ๆ ๆ โทษทีนะที่มาช้า”

ฉันหันไปมองล็อตเต้ที่ตอนนี้ยืนหอบอยู่ ตามตัวของล็อตเต้ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือด นั้นทำให้ฉันเบิกตากว้างทันที

“ล็อตเต้นายเป็นอะไร!! ทำไมถึงได้เลือดเต็มตัวแบบนี้!!!”

ฉันจับตัวล็อตเต้หมุนไปมาเพื่อสำรวจดู

“ฉันไม่ได้เป็นไร แค่มีซ้อมที่องค์กรนิดหน่อยก็เท่านั้น ทำไมเป็นห่วงเค้าหรอตัวเอง”

หมอนั้นยิ้มกวน ๆ มาให้ฉัน ให้ตายสิ ไม่เจอกัน 3 ปีหมอนี้มันไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ ฉันกอดอกมองเขาอย่างคาดโทษ

“นายมารับฉันช้า”

“โทษทีนะลมหนาว พอดีฉันลืมเธอไปเลย”

“นายบังอาจลืมฉันหรอล็อตเต้!!!”

ฉันตะโกนออกมาเสียงดัง สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดคือการถูกลืม

“เอาน่า ฉันว่าเดี๋ยวฉันพาเธอไปพักผ่อน นั่งเครื่องบินมาตูดด้านหมดแล้วมั่ง”

“ไอ้เพื่อนบ้า!!”

ล็อตเต้ไม่ฟังเสียงหมอนั้นหยิบกระเป๋าเดินทางฉันแล้วเดินนำไปทันที ไม่นานฉันก็ได้เข้ามาอยู่ในรถคันหรูโดยมีล็อตเต้เป็นคนขับ ฉันมองทอดสายตาออกไปยังถนน พบว่าที่นี้เปลี่ยนไปมากจริง ๆ

“แล้วนี่คิดยังไงถึงได้กลับมาเมืองไทย ที่ญี่ปุ่นเขาเลี้ยงเธอไม่ดีหรือไง”

“เปล่าสักหน่อย พี่วายุนะ ดูแลฉันดีกว่าตอนที่นายดูแลฉันด้วยซ้ำ แต่ที่ฉันกลับมานายก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร”

ฉันพูดเสียงเรียบ ก่อนจะมองถนนข้างหน้าด้วยสายตาอาฆาต ในหัวฉันนึกถึงแต่ผู้ชายคนนั้น!!!

“อย่าบอกนะว่า เธอจะกลับมาขอไอ้พีช คืนดีนะ ฉันว่าอย่าดีกว่ามั่ง ครั้งนั้นมันก็ทำเธอเจ็บไม่ใช่เล่นยังไม่เข็ดอีกหรือไง”

“หึกลับมาขอคืนดีงั้นหรอ ไม่มีทาง ที่ฉันกลับมาก็เพื่อ แก้แค้นเท่านั้น!!!”

ฉันกำมือแน่น ฉันแค้น แค้นผู้ชายคนนั้น!!! ล็อตเต้ดึงมือฉันไปกุมไว้

“อย่าเลยลมหนาวฉันว่ามันไม่คุ้มนะ สุดท้ายเธอเองที่จะเจ็บ”

“ฉันตัดสินใจแล้ว ในเมื่อหมอนั้นทำให้ฉันเจ็บ ฉันก็จะให้หมอนั้นเจ็บเป็นร้อยเท่าของฉัน!!”

“แต่ว่าไอ้พีชมัน…..”

“จะไม่มีคำว่าปราณีสำหรับผู้ชายที่เห็นแก่ได้คนนั้น!!”

“แต่ฉันว่า….”

“ฉันง่วงแล้ว ถึงเมื่อไหร่ปลุกฉันด้วย”

พูดจบฉันก็ปรับเบาะแล้วลงไปนอนทันที 3 ปีที่ฉันทรมานแต่ผู้ชายคนนั้นกลับไปมีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น พีช ไรเตอร์ หมดเวลาความสุขของนายแล้ว

ณ.คอนโดของพอลและล็อตเต้

ฉันกำลังนอนอยู่ในห้องของล็อตเต้ ใช่ฉันมาพักกับเขา ไม่ต้องตกใจสำหรับฉันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ฉันกับล็อตเต้สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว เรามักจะนอนด้วยกันเสมอ เลยไม่ต้องกลัวเรื่องชู้สาวอะไร

“เหม่ออยู่นั่นแหละ คิดอะไรอยู่ละนั่น นี้คงไม่ได้คิดลามกกับร่างกายของฉันหรอกนะ”

ล็อตเต้ที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพูดขึ้น หมอนั้นยังอยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแถมยังใช้มือปิดแผงอกของเขาไว้ก่อนจะทำสีหน้าหวาดกลัวมาทางฉัน

“ไอ้บ้า ใครเขาจะคิดเรื่องลามกแบบนายกันฟะ”

ฉันปาหมอนใส่หมอนั้นไป หมอนั้นรับไปแล้วหัวเราะออกมา

“ใครจะไปรู้ละ ไม่ได้เจอกันตั้ง 3 ปีเธออาจจะเลือดหื่นขึ้นหน้าก็ได้ ฉันยิ่งหล่ออยู่ด้วย 5555”

“ไอ้เพื่อนบ้า ถ้ายังไม่หยุดพูดฉันจะปล้ำนายจริง ๆ ด้วย!!!”

“555 นั้นไงเลือดหื่นขึ้นหน้าจริง ๆ ด้วย”

ฉันหันไปยิ้มให้กับล็อตเต้ก่อนที่เราสองคนจะหัวเราะออกมา การอยู่กับล็อตเต้มันเกือบทำให้ฉันลืมไปว่าฉันมาอยู่ที่นี้เพื่ออะไร

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูห้องทำให้เราสองคนเงียบทันที ล็อตเต้มองไปที่ประตูก่อนจะส่ายหัวออกมา

“สงสัยจะเป็นเพื่อนฉันนะ ไม่มีอะไรหรอก”

ล็อตเต้พูดขึ้น ฉันพยักหน้าก่อนจะไปนอนเล่นบนเตียงเงียบ ๆ ส่วนล็อตเต้ก็เดินไปเปิดประตู

“มีอะไรวะ”

“เชี้ยมึงกว่าจะมาเปิดนะ กูขอเข้าไปหน่อยกูมีเรื่องจะคุยด้วย”

“เฮ้ยเดี๋ยวมึง!!”

เสียงล็อตเต้ดังขึ้นก่อนที่เสียงฝีเท้าของใครบางคนจะเข้ามา ฉันเงยหน้ามองบุคคลที่มาใหม่ ผู้ชายร่างสูงหน้าทะเล้น ยืนมองฉันอยู่ หมอนั้นกะพริบตาสองสามทีก่อนจะยิ้มมุมปาก ถ้าจำไม่ผิดหมอนี้ชื่อว่า ฟิน สินะ

“สวัสดี”

“อืม”

ฉันตอบหมอนั้นกลับไป อย่างเย็นชา ฉันจำได้ไอ้หมอนี้มันเป็นคนท้าพนันไอ้ผู้ชายเลวคนนั้นให้มาหลอกฉัน เพราะฉะนั้นหมอนี้ก็อยู่ในบัญชีดำของฉัน!!!

“กูขัดจังหวะหรอวะเด็กมึงดูอารมณ์ไม่ดี หรือว่ายังไม่เสร็จ”

“อย่ายุ่งน่า มึงมีอะไรก็พูดมาเถอะ”

“เออใช่ กูจะถามมึงว่ามึงเห็นไอ้พีชไหมก็มีเรื่องจะคุยกับมันโทรหาแม่งก็ไม่รับ”

พอได้ยิน ชื่อ พีช ฉันรีบหันไปสนใจทันที ไม่ใช่ อะไรหรอกนะ ฉันต้องการรู้ว่าเหยื่อของฉันตอนนี้เป็นยังไงก็เท่านั้น

“กูจะไปรู้ได้ยังไง มึงเห็นกูว่างขนาดนั้นเลยหรือไงวะไอ้ฟิน”

“เออ ๆ กูแค่มาถามมึงดูเห็นมึงเป็นรูมเมตกับมัน แล้วนี่มันกลับห้องมามั่งเปล่าวะ”

อะไรนะ!! รูมเมตของล็อตเต้คือไอ้สารเลวพีชงั้นหรอ ฉันว่างานนี้มันชักจะสนุกแล้วสิ หึ หึ

“กูไม่รู้ กูว่ามันคงไปนอนกับสาว หรือไม่ก็กลับไปนอนบ้านมันแหละมั่ง ถ้ามึงไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้แล้วไป”

ล็อตเต้เดินไปเปิดประตูเป็นการไล่นายฟิน แต่หมอนั้นกลับยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ฉัน

“ว่าแต่เด็กน้อยคนนี้ชื่ออะไรครับ”

“…..”

ฉันไม่ตอบหมอนั้น ฉันได้แต่มองหมอนั้นนิ่ง รอก่อนเถอะนายฟินฉันจัดการนายพีชได้เมื่อไหร่รายต่อไปจะเป็นนาย!!!

“ว่าไงครับ ถ้าเราไม่บอกพี่ไม่ยอมไปจริง ๆ นะ”

“ไอ้ฟิน อย่าไปเซ้าซี้ลมหนาว มึงออกไปได้แล้ว”

“ชื่อลมหนาว ชื่อคุ้น ๆ นะเนี้ย เคยเป็นเด็กพี่หรือเปล่าเนี้ย 5555”

หมอนั้นหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ หึ คุ้น ๆ งั้นหรอ ฉันยิ้มมุมปาก

“งั้นพี่ฟินก็จำชื่อลมหนาวไว้ดี ๆ นะคะ เพราะพี่จะต้องจำไปจนตายเลยละ!!!”

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแล้วก็ยิ้มชั่วร้ายไปให้หมอนั้น ล็อตเต้เหมือนจะรู้สถานการณ์ทั้งหมดหมอนั้นรีบดึงนายฟินไปที่ประตูทันที

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วมึงกลับไปได้แล้ว บายขอให้เจอไอ้พีชนะ!!”

ปัง!!

ล็อตเต้ปิดประตูทันที ล็อตเต้มองมาที่ฉันนิ่ง แววตาขี้เล่นของเขามันไม่มีอีกแล้ว แววตาแบบนี้หมายถึงล็อตเต้ต้องการคำตอบสินะ

“จะแก้แค้นพวกมันจริง ๆ งั้นหรอ”

“ใช่ พวกนั้นต้องเจ็บปวด!! พวกนั้นต้องรู้ว่าไม่ควรมาเล่นกับความรู้สึกของคน!!!”

“แต่พวกมันไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นพวกมันทำไปโดยไม่คิดนะ”

ฉันมองล็อตเต้นิ่ง ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างสมเพช

“ทำโดยไม่คิดงั้นหรอ ล็อตเต้!! ตอนนั้นฉันยังเด็กนะ!! พวกนั้นทำลายความรักที่บริสุทธิ์ของฉัน พวกนั้นเอาความบริสุทธิ์ของฉันไป  นายคิดว่าฉันควรจะให้อภัยพวกนั้นหรือไง ล็อตเต้ฉันคิดว่านายจะเข้าใจฉัน  แต่นาย แต่นาย ไม่เข้าใจฉันเลย ”

ฉันร้องไห้ออกมาอย่างเหลืออด นั้นทำให้ล็อตเต้เดินมาหาฉันอย่างร้อนรน หมอนั้นใช้มือประคองหน้าฉันอย่างสั่นเทา

“อย่าร้องนะ ลมหนาว ฉันขอโทษ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอแค้นใจแบบนี้ ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บ”

“ช่วยฉันสิ ช่วยฉัน ถ้านายไม่อยากให้ฉันเจ็บ”

“ฉัน…..”

ล็อตเต้มีสีหน้าลำบากใจ เขามองมาที่ฉันด้วยแววตาสับสน ก่อนเขาจะมองมาที่ฉันด้วยแววตาจริงจัง

“ได้ฉันจะช่วยเธอ แต่ฉันขอร้องอย่าทำอะไรเกินกว่าเหตุนะ ถึงยังไงพวกนั้นมันก็เพื่อนฉัน”

“ขอบคุณนะล็อตเต้”

ฉันยิ้มให้เขาอย่างดีใจ ฉันปาดน้ำตาอย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบเศษกระดาษที่ฉันจดรายการที่สำคัญเอาไว้ส่งให้ล็อตเต้

“ช่วยหาของพวกนี้ให้ฉันหน่อยสิ ยิ่งเร็วยิ่งดีนะ”

ล็อตเต้รับรายการไปก่อนจะอ่านอย่างละเอียดแล้วเงยหน้ามองฉันอย่างไม่เข้าใจ

“ทำไมต้องปลอมตัว แถมปลอมเป็นผู้ชายอีกต่างหาก”

ใช่ฉันจะปลอมตัวเป็นผู้ชาย เพื่อสืบความเคลื่อนไหวของหมอนั้น จริงอยู่ว่าถ้าเป็นผู้หญิงฉันน่าจะสืบง่ายกว่า แต่เชื่อเถอะถ้าฉันเป็นผู้หญิงคงได้โดนหมอนั้นลากลงเตียงก่อนนะสิ

“เธอนี้มันแปลกคนจริง ๆ ได้ ๆ”

“ให้มันน่ารักอย่างนี้สิ”

ฉันหยิกแก้มล็อตเต้เบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม

Rrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของล็อตเต้ดังขึ้น ล็อตเต้จึงเดินไปรับโทรศัพท์แล้วไปคุยนอกระเบียง ส่วนฉันก็ลงไปนอนกลิ้งบนที่นอนนุ่ม ๆ ของเขา

Rrrrrrrrrrrr

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นเช่นกัน ฉันมองหน้าจอพบว่าคนที่โทรมาคือ พี่วายุ!! พี่ชายสุดที่รักของฉันเอง ตายแน่ฉัน ฉันหนีพี่วายุมาด้วยสิทำไงดี แต่เอาวะตายเป็นตาย

“ฮะ…ฮัลโหลพี่วายุ”

(ลมหนาว!!! เราอยู่ไหน!! รู้ไหมว่าพี่หาเราจนจะทั่วญี่ปุ่นอยู่แล้วนะ!!!)

“คือว่า….พี่วายุไม่ต้องเป็นห่วงนะคะตอนนี้ลมหนาวสบายดี”

ฉันพูดเสียงสั่น ๆ ก็ดูสิพี่วายุนะ ท่าทางกำลังโมโหอยู่แน่ ๆ

(อยู่ไหน บอกพี่มา!!!)

“คะ..คือว่า…เค้าอยู่เมืองไทย”

(ว่าไงนะ!!! รออยู่ที่นั่นเดี๋ยวพี่จะขึ้นเครื่องไปรับ!!)

“ไม่ต้อง!! คือว่าลมหนาวอยู่กับล็อตเต้ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้ลมหนาวยังกลับไม่ได้จริง ๆ”

(เรารู้ไหมว่ามันอันตรายนะ พี่เป็นห่วงนะ รู้ไหม ไม่ได้ยังไงพี่ก็จะไปรับเรากลับมา!!)

“2 เดือน!! ลมหนาวขออยู่เมืองไทยแค่ 2 เดือน!!”

(นานเกินไปแค่ 2 วันพี่ก็ไม่อนุญาตแล้ว!!!)

“พี่วายุ!! ลมหนาวโตแล้วนะ!!! ถ้าพี่ยังทำแบบนี้อยู่อีก ลมหนาวจะไม่มีวันกลับไปญี่ปุ่นอีก ไม่เชื่อพี่ก็ค่อยดูก็ได้!!!”

(ลมหนาว!! นี้พี่เป็นห่วงเรานะ!!!)

“ลมหนาวรู้ แต่พี่วายุ ลมหนาวขอแค่ 2 เดือนจริง ๆ ลมหนาวสัญญาว่าถ้าลมหนาวเป็นอะไร จะโทรรายงานพี่เป็นคนแรกเลย!!”

(ก็ได้ 2 เดือนก็2เดือน)

“ขอบคุณนะคะ รักพี่ชายที่สุดเลย”

(แล้วนี่บอก ไอ้ลมเหนือ หรือยัง)

ไม่ต้องแปลกใจว่าเป็นใคร พี่ลมเหนือเป็นแฟนของฉันเอง เราคบกันตอนฉันอยู่ญี่ปุ่นพี่เหนือดีกับฉันมาก ๆ แต่ว่าถึงจะดีขนาดไหนฉันก็ไม่สามารถลืมเรื่องในอดีตได้เลย ฉันเลยมาที่นี่เพื่อจบมัน เพื่อที่ฉันจะได้รักพี่เหนือ จริง ๆ สักที ฉันรู้ว่าการมาที่นี่ของฉันถ้าพี่เหนือกับพี่วายุรู้ต้องห้ามฉันแน่ ๆ ฉันเลยแอบหนีทั้งสองคนมา

“เงียบแบบนี้แสดงว่ายังไม่ได้บอกมันใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพี่จะรีบเคลียร์งานที่นี่แล้วไปหาเราที่ไทย โอเคตามนั้น”

ตู๊ด…..!!!

อะไรนะ!! พี่จะมาที่นี่ไม่นะ ความบรรลัยกำลังมาเยือนฉันแล้ว

“หนีพี่มาจริง ๆ สินะ”

“เงียบไปเลยไอ้บ้าล็อตเต้”

ฉันหันไปมองพบว่าตอนนี้ล็อตเต้กำลังใส่เสื้ออยู่ เขาแต่งตัวเหมือนจะออกไปไหน

“เดี๋ยวฉันมานะ พอดีไอ้เรียวมันโทรมาให้ไปหา เธออยู่คนเดียวได้หรือเปล่า”

“ไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้น่า”

“งั้นฉันไปนะ เดี๋ยวขากลับจะซื้อของกินมาฝาก”

พูดจบล็อตเต้ก็เดินออกไปทันที จริงสิ ตั้งแต่เช้าฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย ว่าแล้วทำไมมันหิว ๆ

จ๊อก!!!!

นั้นไงพอบอกว่าหิวท้องมันก็ร้องทันทีเลย ไม่เป็นไรอดทน เดี๋ยวล็อตเต้ก็มาแล้ว

1 ชั่วโมงผ่านไป

“พอกันทีไม่ทนแล้วโว๊ย หิวจะตายแล้ว”

ฉันพูดออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะตัดสินใจเปิดประตูห้องแล้วเดินตรงไปที่ครัว แต่ว่าครัวมันอยู่ไหนละเนี้ย ที่นี่มืดชะมัด

กึก กึก!!

ฉันใช้มือคลำหาสวิตช์ไฟ จนทั่ว มันมืดมาก ๆ มืดจนมองอะไรไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ

“นี้ ๆ”

“ว๊ายยย!!!”

ฉันตะโกนออกมาด้วยความตกใจก่อนจะกระโดดกอดอะไรสักอย่างที่อยู่ใกล้ ๆ เมื่อกี้ ฉันรู้สึกได้ ว่ามีอะไรมาสะกิดที่ไหล่ของฉัน ฉันรู้สึกได้จริง ๆ นะ

“ไม่ต้องกลัวนะ”

เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้วฉันยิ่งกอดแน่น ไม่นานไฟก็ถูกเปิดฉันมองรอบ ๆ อย่างโล่งอก

“นี้ ๆ จะลวนลามฉันอีกนานไหมเนี้ย”

ฉันเงยหน้ามองต้นเสียง พบว่าเป็นผู้ชายหน้าหล่อ ที่ตอนนี้กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางฉัน ผู้ชายคนนี้มัน!!! พีช ไรท์เตอร์!!! ฉันมองมือของตัวเองพบว่าฉันกำลังกอดเขาอยู่ฉันจึงรีบผละออกจากเขาทันที

“เฮ้ย ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่กัดหรอกน่า แต่ถ้าจับกดนะไม่แน่5555”

หมอนั้นหัวเราะออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่ฉันกลับมองเขานิ่ง ไม่ได้เจอเขาตั้งนาน หมอนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยด้วยซ้ำ มีแต่จะหล่อขึ้นซะมากกว่า

“อ้าว ไม่ขำหรอ ว่าแต่เธอมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง”

ทำไมเขาถามแบบนี้ หรือว่าเขาจะจำฉันได้ บางทีเขาอาจจะจำฉันได้ ฉันยิ้มออกไปให้เขา

“พี่ชื่อพีชนะ เราเป็นเด็กของไอ้ล็อตเต้ใช่ไหม ถึงว่าหน้าตาคุ้น ๆ ”

ฉันหุบยิ้มทันที หึนี้ฉันเป็นอะไรไป ฉันจะมาหวั่นไหวให้กับเขางั้นหรอ ไม่มีทาง!!!

“ค่ะ ฉันชื่อลมหนาว พอจะคุ้นชื่อไหมคะ”

“ลมหนาวหรอ ไม่นะ ไม่คุ้นเลย ทำไม หรือว่าเราสองคนเคยนอนด้วยกัน”

“หึ ช่างมันเถอะค่ะ งั้นขอตัวนะคะ”

ฉันเดินออกมา แต่กลับถูกคนข้างหลังกระชากแขนกลับไป นั้นทำให้ฉันเสียหลัก ล้มตัวไปตามแรงกระแทก

จุ๊บ!!!

ฉันเบิกตากว้างทันที เพราะตอนนี้ริมฝีปากของฉันมันกำลังแตะกับอีตาพีชอย่างบังเอิญ ฉันรีบพลักเขาออกทันที แต่ไม่เป็นผลเพราะเขาดึงตัวฉันให้เข้าไปประชิดก่อนจะทำสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง เขาจูบฉัน ใช่!!! เขาจูบฉัน!!!

ฉันไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหน แต่มันเหมือนกับว่าฉันกำลังรอคอยสิ่งนี้ ไม่นะฉันกำลังจะตกหลุมพรางของเขาอีกแล้ว ไม่ได้นะ!! ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีพยายามผลักนายพีชออกไปจนสำเร็จ หมอนั้นมองมาที่ฉันอย่าไม่เข้าใจ

“ทำไม....รู้ไหมไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่กล้าปฏิเสธฉัน”

เพี๊ย!!!

“จำไว้ให้ดี นายจะไม่มีวันได้ย่ำยีฉันอีก จำไว้!!!”

“หมายความว่าไง”

“หึ ฉันไม่จำเป็นต้องอธิบาย”

ฉันยิ้มสมเพชให้เขาก่อนจะเดินเข้าห้องของล็อตเต้

ปัง!!

ทันทีที่ฉันปิดประตูน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ทำไมฉันถึงต้องหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ ไม่มันจะไม่มีอีกแล้ว ฉันสัญญาฉันจะไม่อ่อนแออีกแล้วฉันนั่งกอดเข่าทั้งน้ำตา ขอละขอร้องให้วันนี้แค่วันสุดท้าย พรุ่งนี้ฉันจะเป็น ลมหนาวที่เข้มแข็งคนเดิม พีช ไรท์เตอร์ นายกับฉันเราจะได้เห็นดีกัน!!!

พีช

ผมใช้มือลูบปากตัวเองนานหลายนาทีแล้ว หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าห้องไป ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้จูบเธอแบบนี้ ผมแค่รู้สึกว่าผมไม่อยากปล่อยให้ยัยนี้ไป ผมรู้สึกนะ รู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัส แล้วก็กลิ่นหอมของยัยนั้นอย่างประหลาด

Rrrrrrrrrrrrrrrrr

“เออ กูกำลังจะไป”

ผมพูดออกไป เพราะคนที่โทรมาคือไอ้ฟิน ผมมองประตูห้องของไอ้ล็อตเต้อย่างชั่งใจ ไม่เป็นไรไว้ผมค่อยคุยวันหลังก็ได้ผมขี่รถออกไปหาพวกมันที่ผับพอไปถึงก็พบไอ้ฟิน ไอ้ล็อตเต้และไอ้เรียวกำลังนั่งรอผมอยู่

“ทำไมมาช้าวะมึง มัวแต่ไปกกหญิงอยู่หรือไงวะ”

ไอ้ฟินพูดขึ้น

“กูว่าชัวร์เลย ดูดิ รอยลิปสติกยังติดอยู่ที่ปากอยู่เลยวะ5555”

ไอ้ล็อตเต้หัวเราะออกมา ผมมองหน้ามันอย่างรู้สึกผิด เชี้ยนี้กูจูบผู้หญิงของเพื่อนหรอวะ

“ไอ้เต้ ก็มีอะไรจะบอกมึง”

“อะไรวะ”

มันมองมาที่ผมอย่าง งง ๆ ผมกำลังจะอ้าปากพูดแต่ไอ้ฟินดันมาขัดซะก่อน

“ไว้ก่อนมึงเรื่องของกูนี้เด็ดกว่า มึงรู้ไหม ไอ้เต้มันพาสาวไปนอนคอนโดโว๊ย ชื่อลมหนาว น่ารักโคตร แต่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรกับกูเท่าไหร่”

“มึงอย่ามาอำซะให้อยาก กูไม่เชื่อถ้าเป็นโรงแรมก็ว่าไปอย่าง”

ไอ้เรียวพูดอย่างไม่เชื่อ จริงสิไอ้เต้มันไม่เคยพาผู้หญิงมาที่คอนโดเลยนี้นาแล้วทำไม

“จริง ๆ และอีกอย่างนะ ดูท่าทางน้องเค้ายังเด็กอยู่เลย ไอ้เพื่อนเวรแม่งกินเด็กเลย แม่งน่ารักโคตร ๆ”

“พูดมากไปแล้วมึงอะ”

ไอ้เต้ผลักหัวของไอ้ฟินอย่างแรง จะเป็นอะไรไหมน้าถ้าผมจะ…

“ไอ้เต้…กูขอเด็กมึงได้ไหม”

“…..”

นี้ผมพูดอะไรออกไป ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะ ผมมองไอ้เต้ที่ตอนนี้มองผมนิ่ง

“กูจูบเด็กมึงเมื่อกี้ แล้วกูรู้สึกแปลก ๆ เอาเป็นว่ากูขอได้ไหม”

“กูจะบอกอะไรให้นะ”

ไอ้เต้มันพูดแล้วเงียบไป นั้นทำให้ผมลุ้นจริง ๆ นะ ไอ้เต้มันลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มมุมปากมาที่ผม

“ของบางอย่างมันก็เป็นของมึงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแค่มึงไม่เห็นค่าก็เท่านั้น”

มันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกไปทันที อะไรของมันวะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

“บอกกูมา ว่าเมื่อกี้มึงแค่พูดเล่น”

“นั้นสิ แต่กูว่ามึงเล่นแรงนะ”

ไอ้เรียวกับไอ้ฟินพูดขึ้น ผมยิ้มมุมปากให้มันก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากทันที

“ยัยนั้นก็เป็นแค่เหยื่อของกูเท่านั้น ไม่มีอะไรมาก อ้าว!! สาว ๆ มานี้หน่อย”

ผมกวักมือเรียกสาว ๆ พวกนั้นให้มาหาผมทันที หึ ถึงเวลาเสือ 100 เมีย ต้องออกล่าเหยื่อแล้วสินะ!!!

*************************************************************************

​