9 จูบ

ใบบัว....

ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่บอกคุณฟิวบอกคุณเฟื่องบอกกับทุกคนถึงเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยคิดแต่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เพราะป้าคำปันคอยดูฉันทุกฝีก้าว ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมทุกคนที่นี่ถึงไม่เคยสงสัยในตัวป้าคำปันเลย และที่สำคัญฉันก็ถูกขู่ด้วยว่าถ้าฉันบอกเรื่องนี้กับใครคุณปกรณ์อาจจะไม่ปลอดภัย สิ่งที่คุณผกาต้องการก็คือทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของคุณฟิวที่คุณปกรณ์ยกให้ถ้าคุณผกาได้ทุกอย่างคืนเธอก็จะยอมปล่อยคุณปกรณ์ให้กลับไปอยู่กับลูกนั่นก็คือคุณฟิวซึ่งถามว่าฉันเชื่อที่คุณผกาพูดไหมว่าจะปล่อยคุณปกรณ์ไปบอกเลยว่าฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่ฉันก็ยังทำอะไรตอนนี้ไม่ได้ และหลังจากที่ฉันเข้ามาอยู่ที่บ้านคุณเฟื่องแผนการที่คุณเฟื่องวางเอาไว้มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเพราะฉันไม่สามารถทำให้คุณฟิวรักหรือสนใจฉันได้แต่เป็นฉันเองที่แอบรักคุณฟิว รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าจนถึงวันนี้ผ่านมาสี่ปีฉันก็ยังแอบรักคุณฟิวอยู่อย่างไม่เคยเปลี่ยนแปลงแต่ก็ดีแล้วล่ะที่คุณฟิวไม่รักฉันเพราะฉันไม่ต้องการให้แผนการของคุณผกาสำเร็จ ฉันต้องหาทางออกกับเรื่องนี้ให้ได้โดยเร็วที่สุด

ฉันนั่งแท็กซี่กลับมาถึงบ้านซึ่งก็เกือบจะเที่ยงคืนตอนนี้ทุกคนคงจะเข้านอนกันหมดแล้วฉันใช้กุญแจเปิดประตูเล็กเข้ามาซึ่งจากประตูรั้วบ้านถึงตึกคนใช้ก็ไกลพอสมควรแต่ฉันก็เดินแบบไม่รีบเร่งแม้ตอนนี้จะดึกมากแล้วก็ตามฉันเงยหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่คืนนี้ดูมืดจนมองไม่เห็นดวงดาวเลยสักดวง แต่แล้วจู่ๆ ก็มีรถยนต์คันนึงขับพุ่งเข้ามาในบ้านด้วยความเร็วจนฉันตกใจต้องหลบเข้าข้างทางเพราะไม่อย่างนั้นฉันอาจจะโดนชน สักพักรถยนต์คันนั้นก็จอดสนิทอยู่กับที่ซึ่งอยู่ห่างจากจุดที่ฉันยืนไม่ไกล ปรากฏว่าเป็นรถของคุณฟิว

"เดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือวะ ห๊ะ!!! " คุณฟิวเดินลงมาจากรถแล้วก็ตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนฉันตกใจเพราะอาการของเขาตอนนี้คือเมามากฉันไม่เคยเห็นเขาเมาขนาดนี้มาก่อนและฉันไม่รู้ว่าเขาขับรถกลับมาได้ยังไงในสภาพนี้

"บัวขอโทษค่ะ" ฉันรีบก้มหน้าตอบออกไปด้วยความกลัวเพราะตอนนี้เขาดูน่ากลัวมากเหมือนเขาโกรธฉันมากทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด

"ขอโทษ?? แล้วถ้าเกิดฉันขับรถชนเธอตายห่าขึ้นมาฉันไม่ต้องติดคุกรึไงวะ!!! " ฉันไม่รู้ว่าเขาไปโมโหหรือโกรธอะไรใครมาเพราะปกติเขาไม่เคยพูดจากับฉันแบบนี้ ฉันไม่ได้หมายความว่าที่ผ่านมาเขาพูดจาดีกับฉันหรอกนะเพราะปกติคุณฟิวก็ไม่เคยพูดกับฉันอยู่แล้วหางตายังไม่เคยที่จะแลเรื่องพูดดีๆ อย่าหวังว่าเขาจะพูดด้วย

"คุณฟิวเมามาเหรอคะ" ไม่รู้อะไรทำให้ฉันถามคำถามนั้นออกไป

"เมา?? ฉันเนี๊ยะนะเมา หึ ไม่เมาโว๊ย คนอย่างฉันไม่เคยเมาเหล้า ถ้าจะเมาก็คงจะเมารัก....รักคนที่เขาไม่เคยรัก คนที่เขาเห็นฉันเป็นแค่น้องชาย หึ ทำไมวะฉันมันไม่ดีตรงไหน ฉันดีกว่าไอ้เตอร์ตั้งเยอะ ไอ้เตอร์แม่งมันทั้งเลวทั้งชั่วมั่วผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าทำไมฟ่างถึงยังรักมัน ทำไมไม่รักฉัน ทำไม๊!!! "

"คุณฟิวใจเย็นๆ นะคะ" ฉันอยากจะเข้าไปปลอบเขาที่ตอนนี้ทรุดตัวไถตัวลงไปนั่งที่พื้นเอาหลังพิงประตูรถแล้วร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร

"ทำไม ฮือออ ทำไมฟ่างไม่รักฉัน ทำไมวะ ฮืออออ"

"ถึงคุณฟ่างไม่รักคุณฟิวแต่ก็ยังมีคนที่รักคุณฟิวนะคะ"

"ใคร?? ใครจะมารักคนอย่างฉัน ขนาดพ่อแม่ของฉันยังไม่รักฉันเลย ฮืออออ" แล้วคุณฟิวก็เอากำปั้นทุบลงไปที่พื้นอย่างต้องการระบายความในใจและความเสียใจ

ตุบ!!! ตุบ!!! ตุบ!!!

"ทำไม ทำไมไม่มีใครรักกู ฮือออ ทำไมวะ ฮือออออ"

" บัวไงคะบัวรักคุณฟิว คุณฟิวอย่าทำร้ายตัวเองเลยนะคะบัวขอร้อง" ฉันรีบวิ่งเข้าไปกอดคุณฟิวและจับมือคุณฟิวที่บาดเจ็บขึ้นมาจับไว้ก่อนที่เขาจะทุบกำปั้นลงพื้นอีกรอบ ฉันมองดูมือของเขาที่ตอนนี้มีเลือดเลอะเต็มไปหมด

"เธอว่าไงนะ" เหมือนคุณฟิวจะได้ยินสิ่งที่ฉันพูดทุกคำเขาหันมาถามฉันทั้งที่น้ำตายังนองหน้าซึ่งตอนแรกฉันคิดว่าเขาอาจจะไม่ได้ยินหรือใส่ใจกับคำพูดของฉันแต่เปล่าเลยเขาได้ยินมัน...

"เอ่อ...คือ"

"เมื่อกี๊เธอพูดว่าไง"

"บัว..."

"พูด!!! พูดแบบเมื่อกี๊" คุณฟิวจับมาที่ไหล่ของฉันทั้งสองข้างแล้วก็เขย่าอย่างแรงจนฉันเจ็บไปหมดแต่ในเมื่อเขาถามฉันก็จะตอบ

"บัวรักคุณฟิว..อื้ออออออ" แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นจู่ๆ คุณฟิวก็ดึงฉันเข้าไปจูบ นั่นทำให้ฉันรับรู้ถึงรสชาติของน้ำตาคุณฟิวที่ไหลเข้ามาในโพรงปากของฉัน คุณฟิวจูบฉันอย่างเร่าร้อนและรุนแรงจนฉันตั้งตัวแทบไม่ทัน พอฉันตั้งสติิได้ฉันก็จูบตอบเขาทันทีอย่างงกๆ เงิ่นๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยจูบหรือกอดกับใคร เขาคือรักแรกคือจูบแรกของฉัน

"อ๊ะ คุณฟิว" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆ คุณฟิวก็อุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วพาฉันเดินเข้าไปในบ้าน ฉันไม่รู้ว่าเขาเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนทั้งที่ตอนแรกเขาเมาแทบไม่ได้สติแต่ตอนนี้เขากลับอุ้มฉันเข้าไปในบ้านและพาฉันขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านแม้ไฟในบ้านตอนนี้จะถูกปิดสนิทแต่ก็พอจะมีแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในตัวบ้านพอจะทำให้เห็นทางเดิน คุณฟิวอุ้มฉันขึ้นมาโดยที่ตอนนี้ฉันโอบรอบคอเขาเอาไว้เพราะกลัวตก พอมาถึงหน้าห้องเขาก็ใช้มือเปิดประตูและใช้เท้าปิดประตูก่อนจะพาฉันเดินมายังเตียงนอน เขาโยนฉันลงไปบนเตียงก่อนที่เขาจะตามขึ้นมาเขาทาบทับมาบนร่างกายของฉันและจับมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ทำให้ฉันไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้เลยมือของฉันทั้งสองข้างถูกจับขึ้นไว้เหนือศีรษะ เราสองคนสบตากันจ้องตากันท่ามกลางความมืด คุณฟิวก้มใบหน้าลงมาแล้วจูบฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำมันรุนแรงเขาจูบฉันอย่างนุ่มนวลและอ่อนโยน ฉันจูบตอบเขาอย่างเต็มใจก่อนที่ความรู้สึกของฉันจะดิ่งลงเมื่อได้ยินเขาเรียกชื่อของใครคนนึงซึ่งไม่ใช่ฉัน

"ฟ่าง ฉันรักเธอ เป็นของฉันเถอะนะ"