เฮียโหด(โหมดหลงเมีย)

"หลับให้สบายนะคะแม่ ไม่ต้องห่วงโบนะ โบอยู่ได้สบายมาก" ฉันยกมือปาดน้ำตาที่กำลังไหลออกมา พยายามจะไม่ร้องแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ แม่เสียทั้งคน ฉันจะยิ้มอย่างที่ท่านเคยสั่งเสียเอาไว้ไม่ได้หรอก

"แล้วนี่จะเอายังไง ไปอยู่กับพ่อมั้ย" ฉันหันไปตามเสียง มองผู้ชายชุดดำร่างท้วมที่ยืนอยู่ข้างหลังแล้วยิ้มบาง ๆ ให้ พ่ออยู่ข้างฉันตั้งแต่วันที่แม่เสียคอยช่วยเหลือเรื่องงานศพจนจบงาน พ่อรู้ตัวเองดีว่าทำผิดกับครอบครัวมาก ท่านกลัวว่าฉันกับแม่จะรังเกียจก็เลยส่งเงินให้เราสองแม่ลูกตลอดไม่ขาดจนกระทั่งแม่เสียพ่อก็ยังคอยช่วยเหลืออยู่ห่าง ๆ ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าพ่อยังรักและเป็นห่วงเรา

"ไม่เป็นไรค่ะพ่อ โบอยู่ได้" อนาคตการเรียนของฉันไปต่อไม่สำเร็จ อาชีพนางฟ้าที่ฉันวาดฝันไว้เป็นอันต้องจบลงเพราะอาการป่วยที่เอาแต่ทรุดของแม่ ช่วงหกเดือนก่อนแม่เสียฉันไม่ได้ไปเรียนเลย เอาแต่ดูแลแม่ คอยจับมือท่านไม่ห่าง ฉันคิดว่ามันคุ้มค่ามากได้ดูแลแม่เต็มที่และใช้เวลาที่ท่านเหลืออยู่ด้วยกัน

"โบยังโกรธพ่ออยู่ใช่มั้ย" ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ

"แม่ไปสบายแล้ว แล้วพ่อก็ดูแลพวกเราดีมาก โบกับแม่ไม่โกรธพ่อหรอกค่ะ" ฉันยิ้มบาง ๆ ให้ท่านอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้คือพ่อแท้ๆ ของฉัน พ่อทิ้งพวกเราไปตั้งแต่ฉันอายุสามขวบ แม่ทำหน้าที่ให้ความอบอุ่นกับฉันได้ไม่ขาดแล้วก็ไม่เกิน แม้บางครั้งจะแอบน้อยใจเรื่องที่ไม่มีเหมือนคนอื่น แต่สักพักความคิดก็เปลี่ยใหม่

"โบ"

"พ่อมีครอบครัวใหม่ที่ต้องดูแล โบอยู่คนเดียวได้ค่ะ ว่างๆ โบจะเข้าไปเยี่ยมพ่อที่บ้านใหญ่นะคะ" หลังจากนี้ฉันจะหางานทำ ให้เรียนต่อคงไม่แล้วละ ในเมื่อแม่ไม่อยู่แล้วฉันก็ไม่รู้จะเรียนต่อไปเพื่ออะไร

"กลับไปเรียนมั้ยลูก"

"ไม่ดีกว่าค่ะ โบอยากทำงานแล้ว" เป็นอารมณ์สูญเสียที่อยากต้องการเวลาเยียยาสักพัก เผื่อจะมีความคิดอยากกลับมาเรียน

"โบ พ่อส่งโบเรียนได้นะ"

"โบไม่อยากรบกวนพ่อแล้วค่ะ แค่นี้ก็มากพอแล้ว ขอบคุณพ่อมากนะคะ แม่รู้แม่คงดีใจ โบรักพ่อนะคะอย่าคิดมากอีกเลย" ฉันเดินเข้าไปกอดท่าน เป็นกอดที่อบอุ่นที่ฉันโหยหามากๆ

"พ่อก็รักโบนะ พ่ออยู่ข้างหลังลูกตลอด มีปัญหาอะไรขอให้บอกพ่อเป็นคนแรกได้มั้ยลูก"

"ค่ะพ่อ โบจะบอกพ่อคนแรกเลย" พ่อถอนหายใจ ท่านกำลังโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบ ฉันเองก็ไม่เหลือใครแล้วนอกจากพ่อ

"รักษาตัวเองให้ดีนะลูก"

"ค่ะพ่อ"

1 ปีผ่านไป

"โบ พี่ฝากเก็บโต๊ะประชุมด้วยนะ กินอะไรกันไม่รู้เต็มโต๊ะเลย เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด" ฉันยิ้มให้พี่ดาหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่กำลังวิ่งวุ่นเรียกทุกฝ่ายเข้าประชุม เป็นอีกวันที่แสนวุ่นวาย ได้ข่าวว่าท่านประธานคนใหม่จะเข้ารับตำแหน่งสัปดาห์หน้าทุกฝ่ายก็เลยต้องเตรียมตัวต้อนรับและเสนอผลงานย้อนหลังของบริษัทด้วย

"ค่ะพี่ดา"

"ฝากดูในห้องผู้บริหารอีกรอบนะโบ พี่ไม่อยากให้มีปัญหา ป้าแดงก็หลงๆ ลืมๆ พี่ไม่ไว้ใจเลย เอาให้เนี๊ยบเลยนะ" ฉันพยักหน้าแล้วยกไม้กวาดกับลากถังถูพื้นเข้าไปจัดการห้องประชุมต่อ ฉันเข้าทำงานที่บริษัทนี้ได้ห้าเดือนแล้ว ตำแหน่งแม่บ้านที่มันว่างไม่มีใครอยากทำ ตอนนั้นไม่มีตัวเลือกมากนักฉันเลยตัดสินใจทำ เพราะจำเป็นต้องใช้เงินหาเลี้ยงตัวเอง วุฒิการศึกษาที่มีก็แค่มอหก ทำอะไรมากไม่ได้นอกจากต้องไปเรียนต่อ แต่คิดว่าไม่แล้วแหละ ถ้าแม่ยังอยู่ฉันอาจจะสู้มากกว่านี้

"ได้ค่ะพี่ดา"

"เฮ้อ ไว้ใจโบได้คนเดียวเนี่ยแหละ พี่นี่อยากให้มันผ่านไปแย่แล้วเนี่ย"

"สู้สู้ค่ะพี่ดา" พี่ดาทำหน้าเบะเหมือนจะร้องไห้ ฉันเองก็ไม่รู้จะให้กำลังใจยังไงเลย

"เสร็จงานเมื่อไหร่พี่จะเลี้ยงจิ้มจุ่มนะจ๊ะ"

"ค่ะพี่ดา" ฉันโชคดีที่ได้พี่และเพื่อนร่วมงานที่ดี แม้จะเป็นแค่พนักงานทำความสะอาดแต่ทุกคนก็น่ารักกับฉันมาก ชวนไปกินข้าวตอนเที่ยง ตกเย็นก็ชวนไปสังสรรค์บ้างบางครา มีพี่ๆ บางคนที่บ้านอยู่ต่างหวัด กลับบ้านทีก็จะหอบหิ้วผลไม้และของฝากมาให้เต็มไม้เต็มมือไปหมด

"น่ารักที่สุดเลยแม่บ้านพี่คนนี้" พี่ดาเดินมาจับแก้มฉันด้วยความเอ็นดูแล้วเดินจากไปพร้อมกับเสียงบ่นที่ยังไม่ยอมหยุด

"น้องโบ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ"

"พี่เกื้อสวัสดีค่ะ น้องพายหายป่วยแล้วหรือคะ"

"เบาแล้วครับ พี่พิมไล่ให้พี่มาทำงานแล้ว" หน้าพี่เกื้อเหมือนยังไม่อยากมาทำงาน แต่ก็ยอมมาเพราะโดนพี่พิมไล่ คนยอมเมียก็แบบนี้แหละ

"ยังไม่อยากมาใช่มั้ยคะ "

"ใช่เลย นานๆ จะได้หยุดอยู่กับลูกพี่ก็อยากใช้เวลากับแกให้เต็มที่ อีกไม่นานงานพี่ก็คงเบาแล้วแหละ ไอ้ประธานตัวจริงมันกลับมาแล้ว" มีแต่พี่เกื้อนี่แหละที่ยินดีกับการต้อนรับประธานคนใหม่

"ยินดีด้วยค่ะ พี่พิมเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีมั้ย" ตั้งแต่ลูกสาวพี่เกื้อป่วยฉันก็ไม่ได้เจอน้องพายกับพี่พิมอีกเลย แอบคิดถึงเหมือนกัน

"ขอบตาดำนิดหน่อยครับแต่ก็ยังสวยอยู่" พี่เกื้อกับพี่พิมเป็นคู่สามีภรรยาที่น่ารักมาก ใครๆ ก็อิจฉายิ่งมีน้องพายทายาทตัวน้อยๆ ด้วยยิ่งสมบูรณ์แบบ

"ฝากความคิดถึงไปให้น้องพายกับพี่พิมด้วยนะคะ"

"ได้เลย เสร็จงานต้อนรับไปกินข้าวที่บ้านกันนะ พ่ออยากเจอ"

"ได้ค่ะ พ่อเป็นยังไงบ้างคะ"

"สบายดีครับ บ่นคิดถึงโบทุกวัน ช่วงนี้มาเล่นกับหลานทุกวันเลย" ฉันยิ้มเมื่อพี่เกื้อพูดถึงพ่อ นานแล้วที่ฉันไม่ได้เจอท่านเพราะเอาแต่ยุ่งรับงานพิเศษหลังจากทำงานประจำเสร็จ

"น้องพายน่ารักคงทำให้คุณปู่หลง"

"โบ"

"คะ"

"เปลี่ยนตำแหน่งมั้ย พี่หาตำแหน่งว่างให้ได้นะ" ฉันส่ายหน้าแล้วยิ้ม

"โบบอกแล้วไงว่าโบโอเคกับงานนี้ "

"งั้นก็ไปเรียนต่อให้จบปริญญาแล้วเอาวุฒิมาให้พี่" เรื่องนี้เราเคยเถียงกันแล้ว ฉันมีแค่วุฒิมอปลายสมัครงานบริษัทใหญ่ขนาดนี้ได้ที่ไหน พี่เกื้อก็ดึงดันจะจับฉันไปใส่ตำแหน่งอื่นที่ไม่ใช่พนักงานทำความสะอาดให้ได้ ฉันไม่ยอมไม่อยากตกเป็นขี้ปากของคนในบริษัทว่าใช้เส้นสาย คนอื่นโปรไฟล์ดี บางคนดีกรีปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยชื่อดังยังต้องแข่งขันกันสอบเข้าเพื่อให้ได้ทำงานในบริษัทนี้

"โบสบายใจแบบนี้จริงๆ ค่ะ"

"แต่โบเป็นน้องพี่ ให้พี่ได้มีส่วนช่วยโบบ้างได้มั้ย พ่อก็ห่วงเรามากนะ พี่ไม่อยากเห็นน้องพี่เหนื่อย อายุยังน้อยทำไมไม่ไขว่คว้าต่อ พี่มีเงินส่งน้องพี่เรียนได้สบายๆ หยุดเกรงใจสักทีได้มั้ย" ฉันเข้าใจความหวังดีนี้ดี แต่ว่า ฉันไม่อยากเอาตัวเองไปเป็นภาระของคนอื่น พี่เกื้อก็มีน้องพายกับพี่พิมที่ต้องดูแล

"พี่เกื้อ โบดีใจที่มีพี่ชายอย่างพี่นะคะ"

"ทุกคนรักโบนะ อย่าทำให้ตัวเองลำบากอีกเลยนะ" ฉันทำให้ทุกคนลำบากใจขนาดนี้เลยเหรอ ดูหน้าพี่เกื้อสิ พูดเรื่องนี้ทีไรหน้าเครียดทุกทีจนฉันเริ่มใจอ่อนแล้ว

"โบจะกลับไปคิดดูอีกทีนะคะ"

"โบ ฟังพี่นะ บ้านของเราไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินเลยสักนิด น้องสาวคนเดียวพี่เลี้ยงได้" คำพูดของพี่เกื้อทำฉันน้ำตาซึม

"ขี้แยอีกแล้ว ถ้าไม่อยากให้พี่พูดบ่อยก็รีบไปสมัครเรียนซะ เรียนเสาร์อาทิตย์ก็ได้ถ้าอยากทำงานไปด้วย ตัวเลือกมีเยอะแยะ" ฉันพยักหน้าเข้าใจ มือใหญ่ของพี่เกื้อวางแหมะลงบนหัว อบอุ่นและปลอดภัยทำให้ฉันยิ้มอีกครั้ง

"ก็ได้ค่ะ"

"คิดถูกแล้วรู้มั้ย อนาคตเรายังอีกไกลเรื่องงานพี่จะไม่บังคับ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเบิกกับพี่ได้ตลอดห้ามเกรงใจ"

"ไม่ได้สิคะ"

"เรียนจบแล้วค่อยทยอยใช้คืนพี่ก็ได้ อนุญาตให้ผ่อนส่งแบบนี้สบายใจขึ้นมั้ย"

"แบบนั้นโอเคค่ะ"

"เรานี่นะ จะเก่งไปถึงไหน" อย่างน้อยฉันก็มีพี่ชายต่างแม่ที่เก่งกว่า โชคดีมากๆ ที่พี่เกื้อเป็นพี่ชายที่แสนดี ช่วยเหลือและเอ็นดูฉันในทุก ๆ เรื่อง

"โบจะไม่งี่เง่าเอาแต่ใจให้พี่เกื้อเหนื่อยอีกแล้วค่ะ"

"เก่งมากน้องสาวพี่ อย่าลืมหาข้อมูลแล้วก็รีบสมัครเรียนเร็ว ๆ นะ"

"รับทราบค่ะ"

"พี่ไปทำงานก่อนนะ สงสัยตรงไหนโทรมาถามได้ตลอด" เจ้าของร่างสูงเดินหายเข้าไปในห้องทำงานใหญ่ ใกล้ๆ กับห้องท่านประธานคนใหม่ อีกไม่นานตำแหน่งประธานบริษัทก็จะถูกเปลี่ยนมือ พี่เกื้อจะได้มีเวลาพักผ่อนสักที

----------------------