ตอนที่ : 7 กักขัง 2

"คุณอย่ามาขี้ตู่ ฮึก...ฉันไม่ได้เป็นเมียของคุณสักหน่อย"

"ทำไมถึงได้เป็นคนพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ฮึนรา"

'ไอ้บ้า ใครกันแน่ที่พูดไม่รู้เรื่อง'

"ผมยังกินไม่อิ่มเลย ไปชงกาแฟให้ใหม่หน่อยสิ แล้ววันนี้ก็คอยดูแลผมด้วยนะ ได้รับบาดเจ็บสาหัสเลยจากกาแฟที่คุณสาดใส่"

'บาดเจ็บสาหัส?'

เพชรนรากลอกตาไปมา น่าจะโดนไม้หน้าสามฟาดหัวสักทีจะได้สาสมกับคำว่าบาดเจ็บสาหัส หญิงสาวเช็ดน้ำตาลวกๆ แล้วเดินหน้างอเข้าไปในห้องครัวเพื่อจัดการชงกาแฟให้เขา

หลังจากจัดการกับมื้อเช้าเสร็จก็เหมือนอาธารจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาดึงตัวของเพชรนราเข้ามาสำรวจดูใกล้ๆ พร้อมกับหน้าที่บึ้งตึงขึ้นอย่างไม่พอใจ

"ใครใช้ให้คุณเอาเสื้อผ้าของเมียผมมาใส่"

"คุณ! จะล้วงทำไม" เพชรนราโวยวายใส่เสียงดังเมื่อเขาเล่นล้วงมือเข้าไปภายในเสื้อของเธอ แล้วลูบๆ คลำๆ เต้าอวบๆ ทั้งสองข้าง

"ชั้นในก็ใช่ด้วย ไปถอดออกเลยนะ"

"หวงมากขนาดนี้ก็ไปรับเมียกลับมาอยู่ด้วยกันสิ จะมากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้ทำไม" ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกปวดหัวตุบๆ เพชรนราอยากจะบ้าตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไป

"ไม่ได้หวง เดี๋ยวเสนียดมันจะติดตัว" แค่เขาสวนกลับมาเท่านั้นเพชรนราถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ใจจริงเธอก็ไม่ได้อยากใส่นักหรอกชุดของผู้หญิงที่แย่งสามีเธอ แต่ไม่อยากจะโนบราใส่เสื้อผ้าของผู้ชายบ้าๆ คนนี้ เธอก็เลยต้องฝืนใจใส่

"ไปถอดออกเดี๋ยวนี้เลยนะ" เขาสั่งเหมือนเป็นเรื่องร้ายแรงที่ยอมรับไม่ได้ ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าแววตาดุดันจนเพชรนราผวาตกใจ

"คุณจะบ้าหรือไง ถอดออกฉันก็ไม่มีใส่น่ะสิ แล้วเสื้อผ้าชั้นในของฉันอยู่ไหนที่คุณให้ถอดเมื่อคืน"

"อยู่หลังรถยังไม่ได้เอาลงมาเลย" เขาตอบแบบหน้าตาเฉย ไม่คิดรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น สายตาก็จดจ้องอยู่ที่เสื้อผ้าบนตัวของหญิงสาว

"งั้นฉันก็ไม่ถอด" เพชรนราถึงกับหน้าบึ้งด้วยความโมโหบ้าง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงชอบออกคำสั่งกับเธอนักนะ นึกว่าเธอเป็นนางทาส ในเรือนเบี้ยของท่านเจ้าขุนหรืออย่างไรกัน

"ไปถอดออกเดี๋ยวนี้นะนรา" อาธารยังออกคำสั่งแบบเดิม

"ฉันไม่ถอด!"

"โอเคเลยนรา งั้นผมถอดให้เองก็ได้"

"ว้าย! คุณอย่าทำบ้าๆ นะ" เพชรนรากลิ้งตัวหนีแต่เขารวบรอบลำตัวเอาไว้ มิหนำซ้ำยังเอาขามาเกี่ยวรัดขาเธอเอาไว้ ไม่ให้ขยับได้อีก

"มันเป็นอะไรนักหนาฮ้านรา อยากใส่นักรึไงไอ้ชุดชู้สามีตัวเองนี่ ไม่ขยะแขยงบ้างเลยหรือไง"

"มันก็ขยะแขยงอยู่หรอก อ๊ะ! อย่า แต่ฉันไม่มีจะใส่ คุณอย่าถอดนะ ไม่!" ไม่ทันเสียแล้วทั้งเสื้อนอกเสื้อในถูกเขาดึงออกจากตัวอย่างรวดเร็ว เพชรนรารีบตะปบหน้าอกตัวเองเอาไว้แน่น แต่ครั้นพอได้มองสบสายตากับเขาก็รู้สึกหวาดๆ ขึ้นมา เพราะว่าเขากำลังจ้องท่อนล่างของเธออยู่

"อย่าทำบ้าๆ นะคุณอาธาร"

"ไม่บ้าหรอก"

"อ๊าย! ไอ้บ้า ทำไมต้องมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้กับฉันด้วย ฉันทำกรรมไว้เยอะใช่ไหม ถึงต้องมาเจอะเจอกับคนแบบคุณนี่" เพชรนราลืมอายทุบตีคนที่ผลักเธอลงไปนอนบนโซฟา แล้วปล้ำถอดกางเกงขาสั้นกับชั้นในตัวน้อยออกจนหมด ไม่ว่าจะถีบจะเตะยังไงเขาก็ไม่สะทกสะเทือน หญิงสาวรีบคว้าหมอนใบใหญ่เข้ามากอดเอาไว้ นั่งพับขาชิดหากันและทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้

"ผมเห็นหมดแล้วจะปิดทำไมอีก เปิดบ้างเหอะคุณเมียจ๋า"

"อี๋ ใครไปเป็นเมียคุณ อ๊าย! ฉันอยากตายๆ" หญิงสาวแทบจะดึงทึ้งเส้นผมตัวเองกันเลยในตอนนี้ โมโหก็โมโหอายก็อายทุกอย่างมันรุมเร้าเข้ามาพร้อมๆ กัน

"คุณควรจะขอบคุณผมสิถึงจะถูกนรา" เขายิ้มนิดๆ ตรงมุมปาก ทว่าสายตากลับจริงจัง

"ขอบคุณอะไร" อีกคนกลับตวาดเสียงห้วนใส่

"ไม่ใช่เพราะผมหรอกเหรอ คุณถึงไม่มีเวลาไปนั่งร้องไห้ให้กับสามีเลวๆ คนนั้น" ได้ยินคำพูดของเขาหญิงสาวถึงกับสะอึกอยู่ในอก ใช่แล้ว อาธารพูดถูกทุกอย่างตั้งแต่ตื่นขึ้นมาก็มีแต่เรื่องของเขาทั้งนั้น ไม่มีเศษเสี้ยวเวลาไปคิดถึงเรื่องแสนปวดใจนั่นเลย

"ไม่เกี่ยวกันสักนิด" น้ำเสียงของเพชรนราเริ่มโอนอ่อนลง

"โอเคไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว เดี๋ยวผมจะไปเอาเสื้อมาให้ใส่นะ" เขาลุกขึ้นเดินขึ้นไปบนบ้าน ไม่ช้าก็กลับลงมาพร้อมกับเสื้อยืดตัวยาวกางเกงขาสั้นของเขาเอง แน่นอนว่าไม่มีชั้นในให้สวมใส่

"ใส่ตัวนี้ก่อน เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อมาให้ใหม่ อกสามสิบสี่ใช่ไหม" เพชรนราไม่ตอบเพราะเขาเดาถูกเผงเลยต่างหาก หญิงสาวรีบสวมใส่เสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ แววตาประกายจ้าขึ้นด้วยความหวัง เขาไม่อยู่เธอก็มีโอกาสที่จะหนี

"ผมคงต้องมัดคุณไว้ในห้อง" แต่แล้วเขาก็ปิดโอกาสของเธอในทันที

"คุณจะบ้าหรือไง อย่าทำกับฉันแบบนี้นะ"

"มาเถอะนรา" อาธารไม่สนใจคำร้องขอ เขาฉุดข้อมือของหญิงสาวให้ลุกขึ้น แล้วพาเข้าไปในห้องนอน จัดการนำเชือกมามัดรอบข้อมือทั้งสองข้างในลักษณะไพล่หลัง

"ถ้าฉันปวดฉี่ฉันจะทำไง" หญิงสาวพยายามหาข้ออ้างเพื่อไม่ให้ถูกเขากักขังเอาไว้ เผื่อจะมีหนทางหนีได้บ้าง

"ผมไม่ได้มัดเท้านี่" เขาตอบแบบยิ้มๆ

"อย่าทำแบบนี้เลยคุณอาธาร ปล่อยฉันไว้เถอะรับรองฉันไม่หนีแล้วก็ได้" หญิงสาววอนขอให้เห็นใจ