ตอนที่ 3 ปลอมตัว

หลังจากที่เหลียนฮวาตั้งสติได้ และเข้าใจถึงเรื่องราวมากขึ้น นางให้นึกย้อนไปถึงถ้อยคำที่หรูเยี่ยนฟางได้กล่าวเอาไว้ ตอนนี้นางได้กลายมาเป็นสตรีที่บุรุษมากมายต่างก็หมายปอง เหลียนฮวาทอดมองไปที่บุรุษมากมายซึ่งกำลังฆ่าฟันกันอยู่ตอนนี้ด้วยดวงตาขลาดกลัว แค่เพียงคิดไปว่านางจะต้องมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับบุรุษเหล่านั้น ก็ให้รู้สึกขนลุกขนชัน นางรีบส่ายศรีษะของตนเองพร้อมทั้งมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเมื่อนางคิดได้แล้วว่า

หากนางต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ในยุคที่ไม่รู้จักนี้ อันดับแรกร่างกายนี้ถือว่าอันตรายยิ่งนัก ความงดงามที่ดูสะดุดตานี้ จะนำภัยมาสู่ตนเอง เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว จึงได้กวาดมองไปทั่วทั้งบริเวณเพื่อหาบางสิ่ง

"ข้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้" นางพึมพำออกมาพร้อมทั้งสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เหลียนฮวาเดินไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งพร้อมทั้งใช้หินที่มีลักษณะแหลมคมขูดเข้ากับเปลือกของต้นไม้นั้น ก่อนที่จะนำยางไม้มาทาผิวกายของตนจนทั่ว เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็ได้สำรวจมองไปทั่วเรือนกายที่ในตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีดำคล้ำอย่างพึงพอใจ

"แค่นี้อาจจะยังไม่พอ"

เหลียนฮวาสัมผัสไปที่ดวงหน้าของตนเอง ก่อนที่จะมีใบหน้าเคร่งเครียด

"สตรีผู้นั้นกล่าวว่าข้ามีดวงหน้าที่งดงามสะดุดตายากที่จะหาผู้ใดเทียบเคียงได้ เช่นนั้นข้าจะต้องทำให้ใบหน้านี้ดูไม่สะดุดตาเสียก่อน"

ถึงแม้ในตอนนี้นางจะไม่ได้เห็นดวงหน้าของตนเองแต่ก็รับรู้ได้จากสายตาของสตรีทั้งสามคนที่ทอดมองมายังตน ที่เต็มไปด้วยความอิจฉา บ่งบอกว่านางจะต้องเป็นสตรีที่งดงามอย่างมากแน่นอน เหลียนฮวาได้แต่ก่นด่าสวรรค์สาปแช่งนรก เหตุใดจึงนำนางมายังโลกใบนี้ เพื่อให้มีชะตาอาภัพเช่นนี้ด้วย ความสวยก็ดีอยู่หรอก แต่เหตุใดถึงต้องมอบคำสาปนี้ควบคู่มาให้ด้วยเล่า

"ข้ายังเป็นสตรีที่คงความบริสุทธิ์อยู่ สวรรค์เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายกับข้านักหรือนี่ต้องการลงโทษที่ในโลกนั้น ข้ามีอายุมากแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถหาคู่ครองได้อย่างนั้นหรือ ท่านจึงได้ส่งข้ามายังโลกใบนี้ด้วยสภาพเช่นนี้"

เหลียนฮวากวาดตามองหาบางสิ่งที่พอจะหาได้ เพื่อนำมาแปลงโฉมให้กับตนเอง นางเดินจนเหนื่อย แต่ก็ยังไม่สามารถหาสิ่งเหล่านั้นได้จึงได้เดินวกกลับมาที่ฐานของรากบัวพร้อมกับพูดคุยกับมันคล้ายกับว่ามันสามารถเข้าใจในสิ่งที่นางต้องการจะสื่อ

"ข้าต้องการทำให้ร่างนี้ดูอัปลักษณ์ หากว่าเจ้าทำได้ก็ได้โปรดช่วยเหลือข้าด้วยเถิด"

เหลียนฮวาทอดมองไปที่รากบัว ก่อนที่มันจะเริ่มขยับ พร้อมกันนั้นก็มีแสงเปล่งประกายออกมา รากบัวจำนวนมากค่อยๆ โอบล้อมใบหน้าของนางเอาไว้ เหลียนฮวารู้สึกว่าใบหน้าของนางค่อยๆ เปลี่ยนไป ฟันเล็กแหลมที่เริ่มยื่นออกมาจำนวนมาก ทำให้ดูคล้ายกับตอนนี้นางได้กลายเป็นสตรีฟันเยินและยังดวงตาที่สุขสกาวราวกับดวงดาราก่อนหน้านี้ ดูเล็กลง ทั้งโหนกแก้มที่ใหญ่ขึ้น จนดูอัปลักษณ์อย่างที่นางต้องการ

ใช้เวลาเพียงไม่นานหญิงสาวก็ได้พบว่าตอนนี้ใบหน้าของตนเองได้เปลี่ยนไป นางสัมผัสไปที่ดวงหน้าของตนเองพร้อมกับริมฝีปากบิดโค้งขึ้นด้วยความพอใจ

เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว เหลียนฮวาก็ได้เดินไปอีกทาง เพื่อหลีกเลี่ยงเหล่าบุรุษมากมายที่กำลังห้ำหั่นกันอยู่ เมื่อเดินมาได้ไกลพอสมควร นางก็ได้หยุดพักที่โคนต้นไม้ใหญ่แห่งหนึ่ง ทันใดนั้นหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อมีบางสิ่งได้มาคว้าข้อเท้าของนางเอาไว้

"ช่วยด้วย…แม่นางช่วยข้าด้วย"

บุรุษร่างโชกเลือดพยายามยื่นมือมาจับข้อเท้าของนางเอาไว้ เหลียนฮวาตกใจจ้องมองไปที่เขาอย่างตื่นกลัว

"นี่ท่านคือผู้ใด"

เหลียนฮวาพยายามที่จะปลดมือที่จับข้อขาของตนเองออก แต่ดูเหมือนว่าบุรุษผู้นั้นจะเห็นนางเป็นที่พึ่งแห่งสุดท้าย จึงได้จับนางเอาไว้แน่น

"ข้าบอกให้เจ้าช่วยข้า" บุรุษผู้นั้นเริ่มแสดงท่าทีไม่พอใจ เขากล่าวเสียงแข็งพร้อมกับออกคำสั่ง ให้เหลียนฮวายื่นมือช่วยเหลือตน

เหลียนฮวายื่นมือออกไปตรวจดูบาดแผลให้บุรุษผู้นั้นอย่างขลาดกลัว นางพบว่าเป็นบาดแผลถูกฟันที่หน้าอกขนาดใหญ่ บุรุษผู้นี้น่าจะนอนจมกองเลือดมานานแล้ว จึงทำให้เสียเลือดไปมาก โอกาสรอดชีวิตมีน้อย แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังคงพยายามที่จะห้ามเลือดให้กับเขาจนสุดความสามารถ นางใช้เวลาอยู่นาน ก็ได้ดูแลทำแผลให้กับเขาเสร็จสิ้น แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา กลับพบกับดวงหน้าที่ขาวซีด พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบา แต่กระนั้นบุรุษที่บาดเจ็บก็ได้เอื้อนเอ่ยบางประโยคออกมาทำให้นางได้ฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้

"อาภรณ์ที่เจ้าสวมใส่นี้ช่างคล้ายกับสตรีในตำนานผู้นั้นเหลือเกิน"

ชายผู้บาดเจ็บยื่นมือไปสัมผัสอาภรณ์ของเหลียนฮวา นางจึงต้องรีบดึงอาภรณ์นั้นคืนกลับมา

"เจ้าเคยเห็นนางด้วยหรือ…!? "

"ข้าย่อมต้องเคยเห็นถึงแม้จะอยู่ไกล แต่ข้าก็จดจำสตรีนางนั้นได้ นางช่างงดงาม อาภรณ์ที่นางสวมใส่ก็ดูพริ้วไหวแปลกตาหากในตอนนั้น ข้าสามารถช่วงชิงนางมาได้ ตอนนี้ข้าคงไม่ต้องนอนบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้เป็นแน่ แค่เพียงได้เสพสังวาสกับนางแม้นเพียงครั้ง ก็จะสามารถยืดชีวิตไปได้อีกหลายสิบปี ช่างน่าเสียดายนักที่ข้าทำไม่สำเร็จ…"

ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างชัดเจน แต่ก่อนที่เหลียนฮวาจะได้กล่าวสิ่งใดกลับไป ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็ค่อยๆ ปิดลง พร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ เมื่อบุรุษผู้นั้นไม่ไหวติง นางจึงได้ยื่นมือไปสัมผัสที่ชีพจรของเขาจึงได้พบว่าบุรุษผู้นี้ได้จบชีวิตลงเสียแล้ว

"เหตุใดถึงได้โง่เขลานัก กว่าท่านจะได้ในสิ่งที่หวัง อาศัยแค่ตัวท่านเพียงคนเดียว จะสามารถเอาชนะคนนับหมื่นได้อย่างไร"

เหลียนฮวาทอดมองไปที่ร่างซึ่งไร้ลมหายใจเบื้องหน้า นางได้แต่คิดว่าไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย ก่อนที่จะได้เป็นอมตะก็ต้องมาจบชีวิตลงด้วยอายุยังน้อยถึงเพียงนี้เสียแล้ว เพื่อเป็นการเคารพแก่ผู้ตายเหลียนฮวาจึงได้ดูแลเช็ดคราบเลือดให้กับเขา ทันใดนั้น นางก็ได้มองไปที่ชุดของบุรุษผู้นั้น และได้เกิดความคิดหนึ่งขึ้น

"ถึงอย่างไรท่านก็ได้ตายไปแล้ว คงไม่จำเป็นที่จะต้องสวมใส่อาภรณ์เหล่านี้อีกแล้ว เช่นนั้นถือว่าเป็นการขอบคุณที่ข้าได้ดูแลท่านก่อนหน้านี้ก็แล้วกัน มอบชุดของท่านให้กับข้าเถิด"

เหลียนฮวาดูแลถอดชุดของบุรุษผู้นั้นออก และนำมาสวมใส่ให้กับตนเอง ในตอนนี้นางได้ปลอมตัวเป็นชาย และเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง เพียงเดินไปได้ไม่นาน เท้าของนางก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

"นั่นทหารในสังกัดของข้านี่ นั่นเจ้ากำลังจะไปที่ใด คิดจะหนีทหารอย่างนั้นหรือ"

เหลียนฮวาค่อยๆ หันไปตามเสียงเรียก ก็พบเข้ากับ ทหารกลุ่มหนึ่ง ที่น่าจะออกมาลาดตระเวนดูความเรียบร้อย นางได้แต่ก่นด่าในใจ นี่นางเดินมาไกลถึงเพียงนี้ ยังดวงซวยมาพบทหารพวกนี้เข้าอีกหรือ

"เปล่าขอรับ ข้าเพียงแค่เดินมาปลดทุกข์แถวนี้และกำลังจะกลับไปประจำการ"

"อย่าได้เสียเวลา ไปพร้อมกับพวกข้าโดยเร็ว ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาที่เราจะต้องลงมือแล้ว พวกแมลงเม่าเหล่านั้นล้มตายกันเป็นจำนวนมาก ตอนนี้ก็คงเหลือแค่สามแคว้นที่กำลังคุมเชิงกันอยู่"

เหลียนฮวาได้ยินว่าพวกเขากำลังจะเริ่มต่อสู้กันอีกแล้ว นางก็ได้แต่รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก เหตุใดถึงได้ดวงซวยนัก นางไม่น่าคิดพิเรนทร์จับชุดทหารผู้นี้มาสวมใส่จนต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้แล้วผู้ที่ไร้วรยุทธ์เช่นนาง จะเอาความสามารถใดไปต่อสู้กับผู้อื่นได้เล่า

แต่ถึงจะหวาดกลัว สองเท้าของนางก็ยังคงต้องเดินไปเบื้องหน้า เพราะมีทหารอีกหลายนายกำลังจับจ้องมาที่นางด้วยความสงสัยพวกเขาไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้เป็นอิสระ เมื่อถูกพามายังค่ายทหารที่ตอนนี้กำลังเตรียมการต่อสู้อย่างเต็มที่ เหลียนฮวาก็ได้แต่รู้สึกแข้งขาอ่อนแรงขึ้นมาอย่างยากจะควบคุม นางทอดมองไปที่ศัตรูยังเบื้องหน้าพร้อมกับเหล่าซากศพที่นอนตายเกลื่อนกลาดมากมายเต็มพื้น เลือดแดงฉานไหลนองจนดูน่าสยดสยอง และตอนนี้นางกำลังจะได้เป็นหนึ่งในผู้ที่ร่วมต่อสู้ในเหตุการณ์นี้ด้วยตนเอง

'บ้าที่สุด'

เพียงไม่นานสิ่งที่เหลียนฮวาหวาดกลัวก็ได้เกิดขึ้น บุรุษมากมายต่างก็โรมรันวิ่งใส่ศัตรูอย่างไม่กลัวตาย เหลียนฮวาไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดบุรุษพวกนี้ถึงได้ไม่รู้จักรักชีวิตของตนเองเสียบ้าง

นางที่ถือหอกอยู่ในมือแทบจะไม่ไหวด้วยความสั่นเทา พยายามหลบเลี่ยงคมหอกจากฝ่ายศัตรูอย่างสุดความสามารถ ในขณะที่นางกำลังหลบคมหอกอยู่นั้น ก็ได้มีหอกแหลมพุ่งมาจากทั่วทิศทาง เหลียนฮวาได้แต่เบิกตากว้างคิดว่าตนเองคงไม่รอดเสียแล้ว ทันใดนั้นก็ได้มีหอกแหลมพุ่งมาจากทิศทางหนึ่ง ช่วยเหลือนางเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด พร้อมกับที่ร่างทั้งร่างถูกใครบางคนจับลอยขึ้นไปบนหลังม้า

"อยู่ในสนามรบอย่าได้วอกแวก จิตใจต้องเพ่งเล็งไปที่ศัตรูยังเบื้องหน้า หากเจ้าไม่มีสมาธิเช่นนี้ เกรงว่าคงจะเอาชีวิตมาทิ้งเสียเปล่า" น้ำเสียงของเขาดังอยู่ข้างหูจนนางได้ยินชัดเจน เหลียนฮวาได้แต่ทอดมองดวงหน้าของบุรุษผู้นั้นด้วยความตกตะลึง

ในตอนนี้เหลียนฮวาได้เห็นว่า ทั้งๆ ที่มือหนึ่งของเขาโอบรอบเอวของนางเอาไว้มั่นพร้อมกับจับปังเหียนม้า อีกมือหนึ่งก็ยังคงฟาดฟันกับศัตรูได้อย่างชำนาญ นั่นทำให้นางรู้สึกนับถือในความสามารถของเขาจริงๆ

"สายตาต้องเพ่งมองไปข้างหน้า จำเอาไว้ว่าหากพวกมันรอดชีวิต นั่นหมายถึงชีวิตเจ้าต้องดับดิ้น"

หยางหย่งเล่อไม่ได้ทอดมองใบหน้าของนางด้วยซ้ำ สายตาของเขาเอาแต่จดจ้องศัตรูที่กำลังพุ่งคมหอกคมดาบเข้ามายังทิศทางของตนเอง ซึ่งการกระทำในครั้งนี้ เขาก็ให้แปลกใจอยู่ไม่น้อย เหตุใดตนเองที่เป็นถึงแม่ทัพ จะต้องยื่นมือไปช่วยพลทหารตัวเล็กๆ ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้ แต่ถึงแม้นสายตาของเขาจะไม่ได้จับจ้องที่คนในอ้อมกอด แต่กลิ่นหอมที่เขาได้กลิ่นในตอนนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกจิตใจสงบอย่างแปลกประหลาด มันคล้ายกับกลิ่นของดอกเหลียนฮวาสีทองนั้นอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ชั่วขณะหนึ่งจึงทำให้เขาอดที่จะทอดมองไปที่ใบหน้าของบุรุษอัปลักษณ์ในอ้อมกอดของตน ที่เขาพึ่งช่วยเหลือชีวิตของคนผู้นี้มาได้ด้วยความรู้สึกที่งุนงงสับสน