เหมยฮวาฤดูหนาว

‘ที่นี่ที่ไหนกัน หรือว่าเราตายแล้วอย่างงั้นเหรอ’

หญิงสาวเรือนร่างระหงทว่าผอมบางนัก ผู้เป็นเจ้าของใบหน้างดงามแต่แสนซีดเซียวเฝ้าครุ่นคิดถามตัวเอง ก่อนจะใช้ดวงตาสีดำสนิทกวาดมองพร้อมกับสังเกตไปรอบๆ กายด้วยความแปลกประหลาดใจ จากนั้นเพียงชั่วครู่ใบหน้างดงามไร้สีเลือดก็คลี่ยิ้มสมใจขึ้นมาเต็มสีหน้าเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง

สมองเริ่มมีภาพเหตุการณ์ในอดีตปรากฏ ความทรงจำฉายผุดขึ้นมาช้าๆ ราวกับแผ่นหนังที่กำลังโลดเล่น

ใช่แล้ว ตอนนั้นเธอเดินอยู่บนบาทวิถีกับหลานสาวตัวน้อยผู้เกี่ยวข้องกันในนาม เพราะอีกฝ่ายบอกว่าอยากจะกินน้ำแข็งไส

“น้าลินเดินให้มันเร็วๆ หน่อยได้ไหม น้องเนยอยากกินน้ำแข็งไสไวๆ”

เด็กน้อยชี้นิ้วบอกเธอด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจ จากนั้นร่างเล็กๆ จึงวิ่งข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามอย่างรวดเร็ว ไม่คิดสนใจเกวลินที่เดินตามอยู่ด้านหลัง เพราะรู้สึกว่าอีกฝ่ายนั้นชักช้างุ่มง่ามนักในสายตาตน โดยที่ผู้สูงวัยกว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยปากห้ามปราม คนโตกว่าจำต้องวิ่งตามไปติดๆ

รถเก๋งสีขาวคันงามยี่ห้อคุ้นตาคันหนึ่งแล่นตรงเข้ามายังพวกเธอ พร้อมกับเสียงเบรกห้ามล้อดังลั่น ร่างบางหันไปมองรถที่แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะถึงตรงที่เธอกับเด็กน้อยยืนอยู่ หญิงสาวพลันตัดสินใจผลักร่างเล็กๆ นั้นให้พ้นจากวิถีรถทันที

ใบหน้างดงามหันกลับไปมองรถคันเดิมอีกครั้ง เสี้ยวขณะนั้นดวงตาดอกท้อสบประสานกับดวงตาเกรี้ยวกราดของผู้ที่อยู่ภายในรถ

เธอไม่ได้หลับตาหรือเบือนหน้าหลบตามสัญชาตญาณระวังภัย ทว่าดวงตาปากคิ้วคางกลับมีรอยยิ้มเจิดจ้าปรากฏ และนี่คงเป็นยิ้มเดียวที่มีตั้งแต่เธอเกิดมาได้สิบเก้าปี

จากนั้นร่างเธอก็ลอยละลิ่วปลิวไปด้วยแรงปะทะ หูได้ยินเสียงเบรกห้ามล้อดังสนั่นไปทั้งถนน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังตุ้บ! เมื่อร่างบอบบางปะทะกับรถอย่างจัง จนร่างของเธอกระเด็นห่างจากจุดที่ถูกชนไปหลายเมตร หูแว่วได้ยินเสียงร้องไห้จ้าของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นหลานสาวเพียงในนาม ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบลงไม่รับรู้ต่อสิ่งใดอีกต่อไป

ทว่าใบหน้านั้นยังคงแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ขอบคุณ... ที่ปลดปล่อย...

‘ตายแล้ว เธอต้องย่อมตายแล้วแน่ๆ’

เธอคิดกับตัวเองอย่างมั่นใจ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต บวกกับสภาพทิวทัศน์แปลกตาที่เห็นตรงหน้า ทำให้ใบหน้างดงามซีดขาวไร้สีเลือดและริมฝีปากซีดจางแสยะยิ้มกว้าง

ก่อนที่...

“ตายแล้ว... ฮ่าๆๆ ในที่สุดฉันก็ตายแล้ว”