ตอนที่ 02 (3)

​

หลังจากที่เราตกลงกันแล้วพี่ไมเนอร์ก็พาไปกินข้าวที่ชั้นบนสุดของห้างระหว่างที่เรารอเวลาเข้าโรงหนัง ทุกอย่างเขาจ่ายหมด สายเปย์ขั้นสุดแบบนี้คงหมดไปเยอะแล้วกับพวกสาวๆ

เราเลือกหนังที่กำลังเป็นกระแสในช่วงนี้ เป็นหนังเกี่ยวกับการเอาชีวิตรอดบนดาวดวงหนึ่งของนักบินอวกาศ มีข่าวว่าหนังเรื่องนี้ทำยอดขายเกนพันล้านในวันแรกที่เข้าฉายเลยทีเดียว ดีหน่อยที่วันนี้คนค่อนข้างเบาบางลงแล้วที่นั่งที่เราต้องการและมีความเห็นตรงดันว่ามันเป็นมุมที่ดีที่สุดยังว่างให้จองก่อนหน้าที่หนังจะฉายเพียงสองชั่วโมง

“หนาวหรือเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ” ฉันตอบแต่ใจจริงก็หนาวอยู่เหมือนกัน เพราะดันถอดเสื้อคลุมเก็บไว้ในรถตัวเองตั้งแต่ตอนเย็น

แล้วพี่ไมเนอร์ก็ทำให้ฉันตกใจเมื่อเขาทิ้งเสื้อยีนส์ของตัวเองที่เพิ่งถอดมาคลุมตัวฉันแล้วเขาก็กลับไปนั่งดูหนัง เหมือนจะจบไม่มีอะไรต่อแต่เขาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกรอบเมื่อเขาสอดมือของตัวเองเข้ามาในเสื้อแล้วจับมือฉันไว้

หนังที่ฉายอยู่ตรงหน้าไม่ได้ทำให้เข้ามาสู่การประมวลผลในสมองเลย เพราะตอนนี้สมองของฉันมันตีรวนกันกับสิ่งที่เขาทำจนมึน หัวใจก็สั่นไหวระรัว

“หนาวแล้วเอามาในรินทำไม”

“แบบนี้อุ่นกว่า” เขาเอียงตัวมาพูดข้างหูนั่นยิ่งทำให้เราใกล้กันไปอีก สิ่งเดียวที่ทำได้คือพยายามไม่หันไปสบตากับเขาเพราะใจฉันมันพองไปหมดแล้ว

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเพราะทำอะไรไม่ถูก ฝ่ามือที่เย็นเฉียบนั้นค่อยๆ อุ่นขึ้นเมื่อถูกมือหนาของอีกฝ่ายกุมไว้บนตักของฉัน เกิดคำถามในใจขึ้นมากมาย มันเป็นความรู้สึกทั้งตื่นเต้น กังวล พอใจ และกลัวในคราเดียวกันหมด

หัวใจมันก็เต้นแรงอยู่อย่างนั้นจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกลับมาเป็นปกติเสียที

หลังจากดูหนังจบเวลาก็ล่วงเลยไปถึงสามทุ่ม ฉันบอกให้พี่ไมเนอร์ว่าให้มาส่งที่ลานจอดรถหลังคณะซึ่งเวลานี้แทบไม่มีใครอยู่แล้ว แม้แต่พวกชมรมเชียร์ลีดเดอร์ที่ปกติจะซ้อมกันจนดึก

“ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงข้าวกับเลี้ยงหนัง วันหลังรินจะไปเลี้ยงตอบนะ”

“พูดไว้แบบนี้สงสัยอีกนาน” พี่ไมเนอร์พูดพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“หลังจากประกวดเสร็จ เลี้ยงแน่นอนค่ะ” ฉันยิ้มตอบแล้วหยิบกระเป๋าสะพายใบแปดนิ้วขึ้นมาถือไว้

“ขอมัดจำไว้ก่อน”

“คะ” ฉันเอ่ยออกมาสั้นๆ พลันหัวใจก็เต้นแรงและหนักหน่วงขึ้นอีกระลอกเมื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

พี่ไมเนอร์ยิ้มร้ายกาจแล้วเขาก็จู่โจมเข้ามาจนฉันไม่ทันตั้งตัว จมูกโด่งเป็นสันนั้นแตะลงมาที่แก้มซ้ายอย่างจงใจเมื่อใบหน้าหล่อเหลานั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว

หัวใจฉันหล่นวูบเพราะตกใจกับการกระทำของเขา เนื้อตัวแข็งทื่อขยับแทบไม่ได้ แต่เขายิ่งเพิ่มความวิตกกังวลให้ฉันอีกเรื่อยๆ

“อื้อ!”

ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเขาขยับใบหน้าออกแต่เป็นการถอยเพื่อฉวยโอกาสมากกว่านั้น ริมฝีปากหนาทาบทับลงมาบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของฉันแล้วค่อยๆ ขยับเคลื่อนไหวอย่างอ้อยอิ่ง

ฝ่ามือใหญ่ลูบอยู่ตรงช่วงเอวรั้งตัวฉันให้ขยับเข้าไปหา ขณะที่เรียวลิ้นสากพยายามจะแทรกขยับเข้ามาสำรวจความหวานภายใน

หัวใจฉันเต้นรัวกับการกระทำนั้น มันเป็นสิ่งที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่คิดว่าเขาจะทำ วินาทีที่เกือบจะเคลิ้มจากนั้นความกลัวก็เข้ามาแทนที่ หัวใจที่เริ่มหวั่นไหวกลายเป็นสั่นระรัวด้วยความวิตกกังวล

ครืด~

ฉันผลักตัวเขาจนคนที่ไม่ทันได้ระวังเสียหลักไปด้านหลังจนอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งกระแทกเข้ากับพวงมาลัย เพราะได้ยินเสียงสั่นเตือนจากเครื่องมือสื่อสารของใครสักคนดังขึ้น หนุ่มรุ่นพี่ถึงกับหน้าเสียไปเลย

“...” ฉันเงียบเม้มริมฝีปากเข้าหากันเพราะทำตัวไม่ถูก

พี่ไมเนอร์ถอนหายใจแรงแล้วหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดู บนหน้าจอมีชื่อของใครบางคนที่น่าจะเป็นผู้หญิงปรากฏอยู่ เขากดรับสายแล้วตอบปลายสายไปไม่กี่คำก็กดวางสายทันที

“ขอตัวก่อนนะคะ อื้อ! พี่ไมเนอร์!”

บอกตามตรงว่าเขากำลังทำให้ฉันตกใจ ตอนแรกยอมรับว่าหวั่นไหวกับจูบของเขาจนคิดอะไรไม่ออก ไม่กล้าปฏิเสธ แต่ตอนนี้หัวใจของฉันกลับรู้สึกขุ่นมัวกับอะไรบางอย่างที่มันเพิ่งจะขยายวงกว้างอยู่ในโพรงอก

หรือเป็นเพราะสายของใครบางคนเมื่อกี้นี้

“…ขอโทษที” เขาเอ่ยเบาๆ

“รินไม่ใช่ของเล่นของใครค่ะ ถ้าไม่จริงจังอย่ามาทำแบบนี้ ขอตัว”

ฉันรีบเปิดประตูลงจากรถของเขาด้วยหัวใจที่เป็นรัว ไม่รู้ว่ามันมีสาเหตุมาจากความกลัวหรือความอายกันแน่ แต่ที่รู้คือฉันคิดว่ามันไม่ควรเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถึงแม้จะรู้สึกดี แต่เขากำลังทำให้ฉันกลัวเพราะคำพูดของใครหลายๆ คนที่ได้ยินมารวมถึงสิ่งที่เพิ่งเจอไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้

ฉันเดินมาที่รถของตัวเองโดยที่ไม่กล้าหันกลับไปมองด้านหลัง แต่ที่รู้คือเขายังไม่ได้ไปไหน ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนรถออกไปเลย

ความกลัว ความสับสน ตีวนเวียนอยู่กลางศีรษะ

แบบนี้มันคงจบแล้วสินะ ต่อแต่นี้ไปเราคงไม่ได้มาคุยกันอีกแล้ว ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมที่เลือกพูดออกไปแบบนั้น เขาเองก็คงไม่อยากคุยกับคนจริงจังอย่างฉันอีกแล้ว

​