ตอนที่3.ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ(จบ)

ทันทีที่คนด้านในเปิดประตูออกมา ภูริก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางตื่นตระหนกของเธอ ตลกตากลมโตมองเขาไม่ต่างจากฆาตกร

“ต่อเวลานะครับ” ถามย้ำเพราะอยากแกล้งให้เธออับอาย เพราะตอนนี้นางพญาแสนสวยได้กลายร่างเป็นลูกแมวไปแล้ว

“ไม่ค่ะ ฉันจะกลับเลย” ไม่พูดเปล่าหญิงสาวยังเดินผ่านหน้าเขาไปด้วยท่าทางที่ไม่ใยดี การกระทำของเธอสร้างความไม่พอใจให้กับภูริไม่น้อย ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าลงจากเตียงถ้าเขาไม่อนุญาต

“คุยกันก่อนสิคุณ” เมื่อเห็นว่าเธอไม่ใยดี ภูริจึงรั้งเธอเอาไว้ ด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่คุกคาม

“เงินอยู่บนหัวเตียง” ตอบด้วยน้ำเสียงห้วนจัด เมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกล้ำเส้น วันนี้เขามาแปลก นอกจากบทรักที่รุนแรง ท่าทางที่แสดงออกมา บ่งบอกให้รู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา จะยังไงก็ตามเธอไม่สนใจเลยสักนิดว่าเขาเป็นใคร เพราะยังอยู่ในกติกาเดิม ที่จ่ายแล้วจบ

“ผมมีข้อเสนอ เผื่อคุณสนใจ” เมื่อเห็นว่าเธอไม่สนใจ ภูริก็ไม่อ้อมค้อม ยอมรับว่าติดใจในรสสวาทของเธอไม่น้อย ถ้าเธอชอบแบบนี้เขาจะผูกปิ่นโตกับเธอ จากที่เธอเป็นคนจ่าย เขาจะจ่ายให้เธอบ้าง แค่สลับหน้าที่กันเล็กน้อย เธอก็แค่ดูแลเอาใจทุกครั้งที่เขาต้องการขึ้นเตียง

“ข้อเสนอ...อะไรคะ” แม้จะไม่พอใจแต่คำพูดของเขาก็น่าสนใจ ข้อเสนอของเขาคืออะไรกัน

“มาเป็นคู่นอนของผม มาขึ้นเตียงทุกครั้งที่ผมต้องการ” คำพูดของเขาทำให้หัวคิ้วเรียวกระตุก ผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าพูด คำนี้กับเธอ

“ทำไมคะ” ถามพร้อมกับสบตาเขาอย่างไม่ลดล่ะ

“ผมเห็นคุณชอบซื้อกิน” ตอบพร้อมกับยักไหล่ กระดกเหล้าในแก้วลงคออึกใหญ่

“ฉันดูร่านขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เมื่อเขาไม่ไว้หน้า เธอก็ไม่จำเป็นต้องไว้หน้าเขา ก็แค่ที่ระบายเป็นแค่เครื่องมือบำบัดความใคร่ มีสิทธิ์อะไรมายื่นข้อเสนอแบบนี้ให้เธอ

“ผมเห็นว่าคุณชอบเซ็กส์ แล้วเราก็นอนด้วยกันหลายครั้งแล้ว เลยคิดว่า...”

“ฉันไม่ตกลง ขอตัวก่อนนะคะ” คำพูดที่เหลือของภูริค้างไว้แค่ริมฝีปาก เมื่อเธอขัดขึ้น ใช้สายตาเป็นเชิงเตือนว่าเขากำลังดูถูกเธอ ก่อนจะขอตัวแล้วเดินไปที่ประตู

“คุณวางอนาคตไว้ยังไง”

“หมายความว่าไง”

“ไม่มีผู้ชายคนไหน อยากได้ผู้หญิงที่มีตำหนิไปเป็นแม่ของลูกหรอกนะ” คำพูดของเขาทำให้พนิดาหน้าชา เดือดจนเลือดขึ้นหน้า ใบหน้าสวยสะบัดกลับมามองหน้าเขา จิกตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาด้วยท่าทางสมเพช

“แล้วยังไงคะ ฉันต้องสนใจไหม ฉันมาที่นี่เพราะอะไรคุณก็รู้คำตอบ มีหน้าที่แค่ไหนก็ทำไปแค่นั้นเถอะค่ะ เลี้ยงตัวเองได้แล้วเหรอ ถึงอยากจะมาเลี้ยงฉัน” เยาะเย้ยถากถางคนที่บังอาจมาวางอำนาจใส่เธอ

“ที่ผมพูดก็เพราะหวังดี เป็นผม ผมก็ไม่เอาผู้หญิงมีตำหนิมาเป็นเมีย” เมื่อเธอสาดวาจาเชือดเฉือนมาให้ เขาก็เป็นบูมเมอแรง ใส่มาเท่าไรก็ฟาดกลับเท่านั้น แม้ในใจลึก ๆ จะรู้ว่าไม่สมควรก็ตาม

“ฉันมีเงิน ฉันจ่ายเงินซื้อคุณ ฉันผิดตรงไหน และที่สำคัญฉันก็ไม่ได้มีคุณแค่คนเดียว คุณก็หน้าตาก็ดีนะ ลองหาคนอื่นก็แล้วกัน”

“โชคดีแล้วกัน”

“เพราะมีผู้ชายแบบคุณไง โลกถึงไม่เจริญ” พูดจบก็เปิดประตูเดินออกไป อยู่ ๆ น้ำตาก็รื้นหัวตา เธอไม่ใช่คนอ่อนแอ คำพูดที่เป็นเหมือนคำดูถูกของเขาไม่มีผลกับเธอเลยสักนิด อยู่มาจนอายุขนาดนี้ ชีวิตคู่หรือครอบครัวไม่ได้อยู่ในหัวของเธอเลยสักนิด

“หยิ่งให้ตลอดก็แล้วกัน” มือหนาหยิบมือถือขึ้นมา เปิดดูรูปที่ถ่ายติดเครื่องเอาไว้ ก่อนจะกดส่งให้ใครบางคน พร้อมกับข้อความกำกับที่เน้นย้ำว่า ภายในครึ่งชั่วโมงเขาต้องรู้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าเป็นใคร

“นิด...พนิดา” ครางชื่อเธอออกจากลำคอเบา ๆ ไม่แน่ใจว่าใช่ชื่อของเธอจริงหรือเปล่า เพราะเป็นการแนะนำตัวก่อนขึ้นเตียง เธออาจจะตั้งชื่อใหม่เพื่อมาหลอกเขาก็ได้ จะยังไงก็ตามเขาจะทำทุกวิธีทาง เพื่อให้เธอเป็นทาส

ของเขา

“รู้จักผมน้อยไปนะคุณนิด” คำปฏิเสธของเธอไม่ได้มีผลกับความรู้สึกเขา เพราะภูริเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะตอบตกลง แต่ที่ทำให้เขาไม่พอใจก็คือ ต่อไปนี้เธอคงไม่กลับมาที่นี่อีก และเมื่อถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไร เธอชอบเซ็กส์ เขาคิดว่าเธอคงไม่หยุดอยู่แค่นี้

รถสปอร์ตคันหรูขับมาด้วยความเร็วสูง เมื่อเจ้าของรถอยู่ในอารมณ์ที่โกรธจัด คำพูดของผู้ชายคนนั้นยังก้องอยู่ในหู เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ถึงมาดูถูกเธอ เสนอให้เธอไปเป็นคู่ขา พร้อมจ่ายค่าเสียเวลาให้ ผู้ชายไม่ได้มีความหมายกับเธอเลยสักนิด ซื้อกินคือวิธีที่ดีที่สุด ไม่คิดว่าจะถูกผู้ชายขายบริการดูถูก ไม่มีใครอยากได้ผู้หญิงมีตำหนิไปเป็นเมีย ตัวเขาเองก็เช่นกัน เมื่อถึงเวลาเขาก็ไม่เลือกเธอเป็นแม่ของลูก ก็แค่สนุกชั่วครั้งชั่วคราว เซ็กส์ไม่ใช่อาหาร ไม่กินก็ไม่ตาย

“ไอ้โรคจิต!” นึกแล้วก็โมโหไม่หาย ทำไมตอนนั้นเธอไม่ฟาดปากเขาสักที สั่งสอนที่บังอาจมาพูดจาพล่อย ๆ ใส่เธอ