46 เขากลับมา

ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าผู้ชายที่เธอรักกลับทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจ แต่กลับโรเบิร์ตพวกนี้มีแต่ทำให้เธอมีความสุขแต่เธอกลับไม่รักเค้า นี่แหละนะความรักดาด้าได้แต่ปลงในใจ

"ผมอยากให้คุณดาด้าใช้เงินของผมเพื่ออิสระของตัวคุณเอง เวลาที่คุณดาด้าโดนเจ้านายของผมทำร้ายผมเหมือนใจจะขาด คุณดาด้าได้โปรดรับเงินนี้ไปด้วยครับ "

"ขอบคุณค่ะคุณโรเบิร์ต ถ้ายังงั้นก็ได้นะคะถือว่าคุณโรเบิร์ตฝากธนาคารไว้ก่อน เวลานี้ดาด้ายังทนกับการกระทำของคุณเอ็ดเวิร์ดได้อยู่ค่ะ ถ้าวันไหนที่ดาด้าทนไม่ไหวจริงๆดาด้าจะเอาเงินคุณโรเบิร์ตมาใช้ก่อนนะคะ แต่ยังไงดาด้าก็คืนแน่แน่ค่ะเพราะยังไงก็ไม่ใช่เงินของด้าด้า"

โรเบิร์ตและดาด้าหน้ามองตากัน ด้วยความเข้าใจ โรเบิร์ตมองดาด้าด้วยสายตาที่แสนรักแสนเสน่หา ส่วนดาด้ามองโรเบิร์ตเหมือนหญิงสาวมองพี่ชายคนหนึ่ง

สองคนคุยกันรับลมชมวิวภายในป่าใหญ่ จนกระทั่งดึก โรเบิร์ตจึงได้ขับรถมาส่งดาด้าที่โรงแรมที่พัก

"ขอบคุณมากๆนะคะพี่โรเบิร์ต บ๊ายบายค่ะ

...................................

วันนี้ยังคงเป็นวันหยุดของด้าด้า หญิงสาวจึงพาพ่อกับแม่ของเธอเที่ยวรอบอิตาลี จนกระทั่งตกเย็นก็ได้มาส่งพ่อกับแม่กลับประเทศไทย

พ่อกับแม่กลับไฟลท์ดึก บินตอนห้าทุ่ม

"สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่เดินทางปลอดภัยนะคะ ถ้าคิดถึงก็บินมาหาดาด้าได้นะคะหรือวีดีโอคอลมาก็ได้ค่ะ "

"จ้าลูก"

"พ่อดีใจนะที่ดาด้ามีคุณโรเบิร์ตคอยดูแล พ่อดูออกนะว่านายโรเบิร์ตคนนั้นรักลูกสาวของพ่อ"

"คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะคุณพ่อเพราะดาด้าไม่ได้รักเขา แต่ดาด้ารักคุณโรเบิร์ตเหมือนพี่ชายค่ะ"

"คุณอย่าไปยุ่งกับความรักของเด็กเด็กเค้าเลย "..... ผู้เป็นแม่เอ่ยบอกกับพ่อ

"พ่อไปแล้วนะลูก ลำบากหนูแล้วนะที่ต้องคอยมาใช้หนี้ให้พ่ออยู่แบบนี้"

"เรื่องผ่านมาแล้วค่ะคุณพ่อไม่ต้องเก็บมาใส่ใจนะคะ ชิวชิวค่ะลูกสาวพ่อเก่งอยู่แล้ว บ๊ายบายค่ะเดินทางปลอดภัยนะคะคุณพ่อคุณแม่"

หลังจากที่ส่งพ่อกับแม่ที่สนามบินเรียบร้อย เป็นจังหวะเดียวกันที่เอ็ดเวิร์ดมาส่งพ่อกับแม่ของเขาเพื่อบินไปเที่ยวบาหลี เอ็ดเวิร์ดจึงมองเห็นดาด้าแล้วเดินตรงมาหาหญิงสาวทันที

" ดาด้า ทำไมเธอถึงได้มาอยู่ที่สนามบิน ???

เอ็ดเวิร์ถามด้วยความสงสัยเพราะว่าชายหนุ่มไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของดาด้าบินมาในงานรับปริญญาของเธอ

"ดิฉันมาส่งคุณพ่อกับคุณแม่กลับประเทศไทยค่ะ ท่านมาหลายวันแล้วค่ะ มางานรับปริญญาฉัน"

"ดีถ้ายังงั้นเสร็จแล้วใช่ไหม กลับพร้อมกันเลย"

เอ็ดเวิร์ดคว้าข้อมือบางของดาด้าให้ตัวปริวเดินตามเขาทันที หญิงสาวได้แต่คิดในใจว่าเค้าหายโกรธเธอแล้วเหรอ ? นี่คือคำถามในใจ

เมื่อเดินมาถึงรถยนต์หรูเอ็ดเวิร์ดสั่งให้คนขับรถของเขานั่งแท๊กซี่กลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวเค้าขับรถไปเอง

" หิวไหมทานอะไรมาหรือยัง ???

ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่หิวค่ะตะกี้เพิ่งทานกับคุณพ่อคุณแม่มาค่ะ"

แต่ที่จริงแล้วดาด้าหิวอยู่ แต่ไม่อยากบอกออกไป เพราะไม่อยากอยู่กับเขานานนาน เธอยังงอนเค้าอยู่ในเรื่องวันนั้น

" ถ้าเธอไม่หิวก็ไม่เป็นไรถ้างั้นเธอไปนั่งดูฉันกินข้าวแล้วกัน "

" เอ้า ! ถ้ายังงั้นคุณก็ไม่ต้องถามฉันหรอกค่ะเพราะยังไงฉันก็ต้องไปกับคุณอยู่ดี "

ใบหน้าคมของเค้าไม่ตอบอะไรอีก สายตาของเค้าเพ่งมองไปที่หน้ากระจกรถคันงาม

พูดจบเอ็ดเวิร์ดขับรถหรูพรุ่งทะยานตรงไปที่ร้านอาหารทันที

เมื่อไปถึงร้านอาหารชายหนุ่มสั่งอาหารพร้อมกับไวน์ หญิงสาวได้แต่มองเมื่อตอนที่เค้าทานอาหารจนท้องเธอร้องออกมาเสียงดัง

กรอกกกกกกกกกก

โคกคากๆๆๆๆ

"ไหนเธอบอกว่าไม่หิวไง"

เอ็ดเวิร์ด ถามดาด้าประชดประชัน แต่ชายหนุ่มก็สั่งอาหารมาอีกหนึ่งชุดเป็นสเต็กให้กับดาด้า เมื่อทานอาหารกันเสร็จ เอ็ดเวิร์ด ขับรถไปส่งดาด้าที่โรงแรมและตัวเค้าเองก็ลงไปด้วย