เสน่หาซ่อนเร้น รักต้องห้าม

ฉันชื่อ ลิลลี่ อายุ 18 ปี วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงมา เมื่อฉันต้องย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนประจำที่ไม่เคยคิดฝันว่าจะต้องมาอยู่ที่นี่ โรงเรียนแห่งนี้ชื่อว่า "เซนต์เอมิลี่" โรงเรียนที่มีชื่อเสียงด้านความเข้มงวดและกฎระเบียบที่เคร่งครัดที่สุดในประเทศ

ฉันยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ หัวใจของฉันเต้นแรงจนรู้สึกถึงมันชัดเจน ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเคยรู้จัก ทุกคนที่ฉันเคยสนิท ตอนนี้มันถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

"ลิลลี่ เธอต้องเข้มแข็ง" ฉันพยายามปลอบใจตัวเองก่อนที่จะก้าวเข้าไปในโรงเรียนแห่งนี้

ฉันเดินผ่านประตูใหญ่ที่ทำจากเหล็กสีดำสนิท เสาสูงที่ตั้งอยู่สองข้างประตูให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่โลกที่ไม่คุ้นเคย เส้นทางที่ฉันเดินผ่านปูด้วยหินก้อนเล็กๆ เรียงตัวเป็นระเบียบ ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่ให้ความร่มรื่น แต่กลับรู้สึกเย็นยะเยือกและว่างเปล่า

ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ ฉันก็ถูกทักทายโดยหญิงสูงวัยในชุดสูทสีเข้ม หน้าตาของเธอดูเคร่งขรึมและเข้มงวด เธอคือ มาร์ธา หัวหน้าอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้

"ยินดีต้อนรับสู่เซนต์เอมิลี่" มาร์ธาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความอบอุ่น

"ฉันชื่อมาร์ธา เป็นหัวหน้าอาจารย์ใหญ่ที่นี่ หวังว่าเธอจะปรับตัวได้เร็วๆ นี้ เพราะที่นี่เรามีกฎระเบียบที่เข้มงวดมาก"

ฉันตอบกลับด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย "ขอบคุณค่ะ... ฉันจะพยายามค่ะ"

"ดีมาก" มาร์ธาพยักหน้าเบาๆ

"ฉันจะให้ครูผู้ช่วยนำเธอไปที่ห้องพักของเธอ เธอจะมีเวลาสำรวจโรงเรียนในภายหลัง"

หลังจากนั้นฉันถูกพาไปที่ห้องพักของฉัน ซึ่งอยู่ในอาคารที่เรียกว่า "อาคารรัชนา" ห้องพักของฉันเป็นห้องเล็กๆ ที่มีเตียงเดี่ยว โต๊ะเขียนหนังสือ และตู้เสื้อผ้าหนึ่งใบ ทุกอย่างดูเรียบง่ายและเป็นระเบียบมาก มันแตกต่างจากห้องนอนที่บ้านของฉันที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและของตกแต่งที่ฉันรัก

“ที่นี่ค่อนข้างเงียบเหงาเนอะ” ฉันพูดกับตัวเองขณะที่เปิดกระเป๋าเดินทางและเริ่มจัดของเข้าที่ มันเป็นการเริ่มต้นที่แปลกและอึดอัด ฉันไม่รู้จักใครที่นี่เลย ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวฉันจนรู้สึกหนักอึ้ง

ระหว่างที่ฉันกำลังจัดของอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันหันไปมองและเห็นสาวผมยาวสีดำคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอมีใบหน้าที่น่ารักและดูเป็นมิตร

"เธอคือลิลลี่ใช่ไหม?" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สดใสและเป็นมิตร

"ใช่แล้ว... ฉันลิลลี่ ยินดีที่ได้รู้จัก" ฉันตอบกลับพร้อมกับยิ้มให้เธอ

"ฉันชื่อซาร่า อยู่ห้องข้างๆ เธอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ซาร่าพูดพลางก้าวเข้ามาในห้อง ดวงตาของเธอสอดส่องไปรอบๆ ห้องที่ยังเต็มไปด้วยกระเป๋าและข้าวของที่ยังไม่ถูกจัดให้เข้าที่

"ขอบคุณที่มาทักทายนะ ฉันเพิ่งย้ายมาวันนี้เอง ยังไม่ค่อยชินกับที่นี่เท่าไหร่" ฉันบอกพลางวางหนังสือลงบนโต๊ะ ซาร่ามองฉันด้วยสายตาเห็นใจและเข้าใจ

"ไม่ต้องกังวลไปหรอก" ซาร่าพูดพร้อมกับนั่งลงบนเตียงของฉัน "ตอนฉันย้ายเข้ามาที่นี่ครั้งแรก ฉันก็รู้สึกแบบเดียวกัน ที่นี่มีกฎระเบียบเยอะก็จริง แต่ถ้าเธอปรับตัวได้ ทุกอย่างก็จะโอเค"

"แล้วเธออยู่ที่นี่นานหรือยัง?" ฉันถามด้วยความสนใจ

"ฉันย้ายเข้ามาตั้งแต่ปีแรกเลย นี่ก็เป็นปีสุดท้ายของฉันแล้วล่ะ" ซาร่าตอบพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน "ถ้ามีอะไรสงสัย หรืออยากรู้อะไรเกี่ยวกับโรงเรียนนี้ มาถามฉันได้เลยนะ ฉันยินดีช่วย"

ฉันรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยที่ได้รู้จักกับซาร่า เธอทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ได้โดดเดี่ยวที่นี่อย่างน้อยก็มีคนที่พร้อมจะช่วยเหลือและเข้าใจฉัน

หลังจากที่ซาร่าออกจากห้องไป ฉันก็เริ่มสำรวจรอบๆ โรงเรียน ฉันเดินผ่านห้องโถงที่เต็มไปด้วยภาพวาดโบราณของผู้ก่อตั้งโรงเรียนและอดีตนักเรียนที่มีชื่อเสียง ห้องเรียนที่จัดไว้อย่างเรียบร้อย ห้องสมุดที่ใหญ่โตและเงียบสงบเหมือนพิพิธภัณฑ์ ทุกอย่างในโรงเรียนนี้ให้ความรู้สึกเย็นชาและเคร่งขรึม มันไม่มีความอบอุ่นเหมือนที่ฉันเคยรู้จักมาก่อน

เมื่อถึงเวลาเรียน ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนใหม่ของฉันด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้นและกังวล ฉันเห็นนักเรียนคนอื่นๆ นั่งอยู่ในที่ของตัวเอง แต่ละคนดูเหมือนจะรู้จักกันหมดแล้ว ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่ยังไม่รู้จักใครเลย นั่นทำให้ฉันรู้สึกแปลกแยกและไม่มั่นคง

ห้องเรียนนี้มีโต๊ะเรียนเรียงเป็นแถวๆ แบบที่ฉันคุ้นเคย แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตื่นเต้นและตกใจมากก็คือครูหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้อง เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก ผมของเขาสีน้ำตาลเข้มที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย และดวงตาสีเข้มที่ดูคมกล้า ทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้

"สวัสดีครับ นักเรียนทุกคน ผมชื่อครูพีท จะเป็นครูสอนวิชาวรรณคดีของพวกคุณในเทอมนี้" เสียงของเขาทำให้ทุกคนในห้องเรียนหยุดสนทนาและหันมาสนใจเขา แม้แต่ฉันเองก็ยังรู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างจากเขา

ครูพีทเริ่มต้นการสอนด้วยการแนะนำตัวเองอย่างเรียบง่าย แต่มีเสน่ห์และอารมณ์ขันที่ทำให้นักเรียนทุกคนรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น เขาพูดถึงประวัติการศึกษาและประสบการณ์การทำงานของเขาในด้านวรรณคดี และบอกเล่าถึงความสำคัญของการเรียนรู้วรรณคดีในฐานะศิลปะที่สะท้อนความรู้สึกและประสบการณ์ชีวิตของมนุษย์

ระหว่างที่ครูพีทกำลังบรรยาย ฉันก็รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองตรงมาที่ฉันหลายครั้ง เขาไม่เคยละสายตาไปนาน แต่เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ของสายตานั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่พิเศษเกิดขึ้น ฉันพยายามไม่ให้ใจของฉันลอยไปไกล แต่ก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาได้

"ลิลลี่ใช่ไหม?" ครูพีทพูดขึ้นหลังจากที่เขามองตรงมาที่ฉันอีกครั้ง

"ใช่ค่ะ" ฉันตอบกลับพร้อมกับรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"ยินดีต้อนรับสู่ห้องเรียนของผม" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่จริงจัง "ถ้ามีอะไรสงสัยเกี่ยวกับวิชานี้ สามารถมาถามได้ตลอดเวลา"

"ขอบคุณค่ะ ครูพีท" ฉันตอบกลับด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยมั่นคงนัก ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ทุกอย่างในใจฉันปั่นป่วนไปหมด ฉันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกถึงแรงดึงดูดจากเขาอย่างชัดเจนขนาดนี้

หลังจากเลิกเรียน ฉันยังคงนั่งคิดถึงคำพูดและสายตาของครูพีท ความรู้สึกที่ฉันได้รับมันไม่เหมือนกับสิ่งที่เคยรู้สึกมาก่อน มันทั้งตื่นเต้นและสับสน ฉันพยายามหาคำตอบให้กับความรู้สึกนี้ แต่ยิ่งพยายามก็ยิ่งทำให้ฉันสับสนมากขึ้น

วันแรกของการย้ายมาเรียนที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันกำลังเข้าสู่โลกใหม่ที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอนและความลึกลับที่ยังไม่ถูกเปิดเผย ฉันรู้ดีว่าฉันต้องพยายามปรับตัวและทำความเข้าใจกับสิ่งต่างๆ รอบตัว แต่บางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้กลับทำให้ฉันรู้สึกว่า มันอาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด

หลังจากเลิกเรียน ฉันตัดสินใจเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อหาที่สงบๆ ในการคิดและทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เมื่อฉันเดินเข้าไปในห้องสมุด ฉันก็พบว่าครูพีทก็กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสมุด ฉันรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะหนึ่ง ฉันยืนนิ่งอยู่หน้าประตูและไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้เขา

“ลิลลี่ เข้ามาสิ” ครูพีทเงยหน้าขึ้นจากหนังสือและส่งสายตาอบอุ่นมาให้ฉัน “เธอสนใจหนังสือเล่มไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า?”

“ฉันแค่...มาหาที่นั่งเงียบๆ ค่ะ” ฉันตอบกลับเบาๆ แต่ก็เดินเข้ามาใกล้เขามากขึ้น

“ที่นี่เงียบสงบดีนะ บางทีการอยู่คนเดียวกับหนังสือสักเล่มก็ช่วยให้เรามีสมาธิและได้คิดอะไรหลายๆ อย่าง” ครูพีทพูดพลางปิดหนังสือในมือและวางมันลงบนโต๊ะ “เธอสนใจวรรณกรรมประเภทไหนเป็นพิเศษไหม?”

“ฉันชอบอ่านนิยายค่ะ นิยายที่มีเนื้อเรื่องเข้มข้นและเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึก” ฉันตอบไปตามความจริง

“ดีเลย” ครูพีทยิ้มออกมา “นิยายเป็นวรรณกรรมที่สะท้อนความเป็นมนุษย์ได้ดีมาก เธอจะได้เรียนรู้และเข้าใจตัวเองมากขึ้นผ่านการอ่านนิยาย และหวังว่าเธอจะสนุกกับวิชานี้”

“ขอบคุณค่ะ ฉันจะพยายามเต็มที่” ฉันพูดพร้อมกับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความมั่นใจที่เขามอบให้ฉัน

หลังจากนั้น ฉันก็นั่งลงที่โต๊ะห่างออกไปจากเขา และเปิดหนังสือที่หยิบติดมือมาจากชั้นวาง แต่ไม่ว่าจะพยายามอ่านเท่าไหร่ ความคิดของฉันก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่ครูพีท สายตาของเขา คำพูดของเขา และความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถอธิบายได้

เมื่อพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ฉันก็เก็บของและเตรียมตัวกลับไปที่ห้องพัก ขณะที่เดินผ่านห้องสมุด ฉันหันกลับไปมองครูพีทอีกครั้ง แต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หนังสือในมือ แต่เมื่อฉันเดินผ่านประตูออกไป ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองตามฉันมาอย่างอ่อนโยนและเป็นห่วง

วันแรกที่โรงเรียนแห่งนี้จบลงด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ฉันรู้ดีว่าการมาเรียนที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่มันกลับเป็นเรื่องที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า ฉันจะได้พบกับครูที่มีเสน่ห์และน่าหลงใหลอย่างครูพีท สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่า นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นของเรื่องราวที่ซับซ้อนและลึกซึ้งกว่าที่ฉันคิดไว้