ตอนที่ 8

“ก็มองไปเรื่อยไม่มีอะไรหรอก …ฉันกลับก่อนนะ”

“ทำไมรีบกลับละวันนี้…ไม่มีนัดออกกำลังกับยัยพวกนางแบบดาราพวกนั้นหรือไง” เจ้าของคลับหนุ่มเอ่ยถ้าเพื่อนเป็นเชิงแหย่ เพราะรู้นิสัยของเพื่อนตนดีว่าเป็นคนยังไง

“มี…แต่เบื่อยัยพวกผู้หญิงที่ใช้ร่างกายเข้าแรกกับความดัง… เข้ามาหาฉันเพราะอยากเป็นข่าว…นอนกับฉันได้ทั้งความดังแถมมีเงินให้ด้วยมีแต่ได้กับได้… แต่ก็ดีอยู่เฉยๆก็มีคนวิ่งเข้าใส่…ไม่ต้องเสียเวลาในการหาเองให้เมื่อย” ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงเหย่อหยั่น นึกรังเกียจผู้หญิงที่ไม่รู้ค่าของตน คิดวนคิดเอาแต่ความสุขความสบาย ผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไงไม่เคยคิดเลยด้วยซ้ำ

“ถามจริง…แกไม่เคยมีใจให้กับคนที่แกเคยควงเคยนอนด้วยเลยหรือไง” แม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วแต่เขาก็อดที่จะถามเพื่อความแน่ใจอีกไม่ได้

“ไม่…ผู้หญิงพวกนี้ไม่มีค่าพอให้ฉันรักหรอก… ผู้หญิงพวกนี้เป็นได้แค่เพื่อคนช่วยปลดปล่อยอารมณ์ก็แค่นั้น” ผู้หญิงที่ยอมขึ้นเตียงกับใครก็ได้ขอแค่มีเงินมีชื่อเสียงที่จะทำให้พวกเธออยู่สบายก็พอ ไม่มีค่าพอให้คนอย่างเขาเอาใจหรือแม้แต่จดจำเลยด้วยซ้ำ

“ฉันกลับละ…แกอยู่ดูแลคลับต่อเถอะ…ฉันไปละ” เจ้าของใบหน้าเย็นชาเอ่ยบอกเพื่อนเสียงเรียบ

เจ้าของคลับหนุ่มได้แต่ยืนอึ้งกับ ประโยคก่อนหน้าที่ได้ยิน แม้ในใจอยากจะให้เพื่อนตัวดีอยู่ดื่มต่อเป็นเพื่อน ประโยคเมื่อกี้ทำให้เขายิ่งไม่กล้าจะเอ่ยแย้งคำใดออกไปเลยแม้แต่คำเดียว ได้แต่มองตามประตูห้อง VIP ปิดลงด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

“เอาละ….เราก็ได้ผลแพ้ชนะกันมาแล้ว… คนที่แพ้ก็คือแกยังลิต้า” เจนเอ่ยอย่างชอบใจเมื่อคนชนะคือสาวหน้าหวานเจ้าของงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้

“อะไรกันไม่เอาหรอก…แกขี้โกงนี้เจนแกเล่นถอดเสื้อคลุมออกเหลือแค่เสื้อกล้ามแล้วออกมาเต้นฉันคงชนะหรอก” ลิต้าแย้ง ความจริงแล้วเธอเกลื่อบจะชนะอยู่แล้วเชียวถ้าเพื่อนสาวตรงหน้าไม่ออกมาถอดเสื้อโชว์ นมหน้มที่ล้นหลามของตนที่มันใหญ่เกินบรรยาย ไม่ใช่ว่าของเธอไม่ใหญ่นะมันใหญ่ขนาดที่เธอมั่นใจว่าไม่แพ้ใครเลย ยกเว้นคนเดียวคือยัยเจน ยัยตนชนะที่แม่ของคุณเธอให้มามากเกินไป

“ไม่ต้องมาบิดพริ้วเลยแก…แพ้แกก็ต้องทำตามที่ฉันบอก…เอาละลิต้าแกเห็นบันไดทางขึ้นไปห้องวีไอพีนั้นไหม…ฉันขอสั่งให้แกไปจูบกับคนที่เดินลงบันไดมาในอีก 5 นาที…ไม่ว่าคนที่ลงมาจะป็นผู้หญิง

หรือว่าผู้ชาย เป็นบริกรในคลับเป็นคนแก๋พุงย้วยแกก็ต้องจูบ” สิ้นเสียงนั้นลิต้าที่ยืนฟังอยู่ก็ทำท่าอยากตายทันที ในใจแอบคิดว่าไม่หน้าเล่นเกมส์บ้านั้นเลย

“เจนแกเล่นแรงไปป่าว…ฉันว่ามันไม่ดีนะ…อีกอย่างไอ้ต้ามันก็เมาแล้วฉันว่าเลิกเล่นเถอะนี้ก็ดึกแล้วด้วย…ป่านนี้แม่มันคงเป็นห่วงแล้ว” กี้เมื่อได้ยินคำสั่งของเจนก็รีบออกตัวช่วยเพื่อนรักทันที โดยการยกเหตุผลขึ้นมาร้อยแปด แต่ก็เหมือนสิ่งที่เธอทำมันจะไม่เป็นผล เมื่อเจนเอ่ยออกมา

“ไม่เอา…สัญญากันแล้วนี้ว่าใครแพ้ต้องทำตามที่คนชนะบอก…ก็แค่จูบแกจะไปคิดอะไรมากวะ…ไอ้ต้ามันก็ไปอยู่เมืองนอกมาตั้ง 2 ปี การจูบก็เป็นเหมือนการทักทายธรรมดาไม่ใช่หรือไง… อีกอย่างแกไม่ได้เป็นคนที่ต้องไปจูบนี้… โน้นยัยลิต้าโน้นยังไม่บ่นสักคำเลย ใช่ไหมยัยลิต้า” เจนคัดคานสุดกำลัง ที่เธอสั่งให้เพื่อนสาวของตนไปจูบใครสักคนเพื่อที่บางที่สาวหน้าหวานที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธออาจจะอยากมีความรักกับเขาบ้างก็ได้ จึงสั่งให้เพื่อนทำอะไรแบบนี้

“ชั้นมัยเปิงไรแค่ทักท้ายเอง…” เป็นเพราะเมื่อได้ยินคำสั่งจากปากเพื่อนเธอก็กระดกเหล้าทุกแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าจนหมดเพื่อบรรเทาความกลุ้มเป็นเหตุให้เมาและเกิดความกล้าขึ้นมาพร้อมกับที่ความมีสติหยั้งคิดดัดวูบไป เธอไม่รอช้าลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่ทางขึ้นชั้น VIP ทันทีโดยมีเจนเดินตามหลังไปด้วย

“เอานะ…ฉันจะเริ่มนับถอยหลัง…พอฉันนับถึง 10 ปุ๊บปั๊บแกพุ่งเข้าไปจูบได้เลยนะ” เจนหันมาอธิบายรายละเอียดที่เธอต้องทำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเริ่มกดนับถอยหลังพร้อมออกเสียงเป็นสัญญาณให้เธอไปด้วย

“10 98765 4321 เริ่มได้” เธอค่อยๆนับถอยหลังช้าๆสายตาจ้องมองอยู่ที่โทรศัพท์มือถือในมือ

“อึก…อึก…อึก…” ลิต้ายกมือขึ้นปิดปากตอนนี้เธอเริ่มจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว แค่มีแรงพยุงตัวให้สามารถยืนอยู่ได้ก็เต็กลืนแล้ว

“แกเป็นอะไรยัยลิต้า…ฉันนับครบแล้ว แกทำไมไม่จูบ”เจนเดินเข้ามาถามอย่างหัวเสีย เพราะเมื่อครู่พึ่งมีคนลงมาจากห้อง VIP เขาเป็นผู้ชายที่เธอคิดว่าหล่อที่สุดที่เธอเคยเห็นมาเลยด้วยซ้ำ หน้าของคนๆนั้นมองแวบแรกก็รู้ได้ทันที่ว่าต้องเป็นคนที่มีอำนาจล้นมือเป็นแน่ แล้วยิ่งดวงตาที่มีสีเดียวกับน้ำในมหาสมุทรนั้นอีกรับรองได้ว่าผู้หญิงทุกคนต้องลุ่มหลงแค่เพียงได้สบตาคู่สวยนั้นสักครั้ง ถ้าเธอไม่มีแฟนอยู่แล้วคงไม่รีรอเลยที่จะเดินตามเขาไป

“ฉัน…อึก…ฉัน…”ลิต้าเริ่มที่จะพยายามหมุนตัวไปหาเพื่อนสาว

แม้แค่ยืนอยู่เฉยๆก็เหมือนโลกมันหมุนรอบตัวอยู่แล้วแต่เธอก็พยายามจนหันมาเผชิญหน้ากับเพื่อนสนิทของตนเองได้

“ฉัน…อะไรของแก…ไม่เอามือที่ปิดปากออกแล้วจะคุยกันรู้เรื่องไหม” เจนเรื่องรู้สึกหงุดหงิดน้อยๆเมื่อสาวหน้าหวานตรงหน้ามำท่าทางเหมือนจะเอ่นออกมา แต่ก็ไม่เอ่ยออกมาสักทีแถมยังยกมือปิดปากแน่ จนเธออดรำคาญไม่ได้ ไวกว่าความเจนเอื้อมมือไปกระชากมือที่ใช้ปิดปากเพื่อนสนิทออกทันที

“ฉัน…อึก…อึก…”เธอพยายามที่จะสลัดมืออกจากการเกาะกุมของเพื่อนสนิท อาการปวดมวนในท้องเริ่มมีมากขึ้น จนเธอไม่สามารถทนอาการนั้นได้อีกแล้ว อย่างเดียวที่เธอรู้สึกได้ในตอนนี้เธอต้องการ การปลดปล่อยทุกอย่างที่ทำให้รู้สึกมวนท้องนั้นออกมาให้หมด และทางเดียวที่จะทำได้ก็คือ

อ้วกก…..

“กรี้ดด…ยัยลิต้า” เจนกรีดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อรับรู้ได้ถึงของเหลวที่พุ่งออกมาจากปากเพื่อนของตนที่ตอนนี้มันได้ทำให้ตั้งแต่หัวจรดเท้าของเธอไม่มีส่วนไหนเลยที่จะไม่เหม็น

และนี้คือประโยคสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่ทุกอย่างตรงหน้าจะดับวูบไป