Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 2
หล่อนไม่อยากเถียงกับเขาหรอก เพราะกลัวเขารู้ว่าที่หล่อนไม่มองใคร ก็เพราะว่ามองเขาอยู่เพียงคนเดียวแม้จะรู้ว่าไม่มีหวังเลยก็ตาม
พลอยใสคิดอย่างเศร้าหมอง
“เราไปทำงานก่อนนะคิน เอาไว้เจอกันตอนเย็น”
เขาไหว่ไหล่ที่กว้างและบึกบึนขึ้นมากเล็กน้อย
“อืม ไปเถอะ นี่ก็ใกล้จะแปดโมงแล้ว เราชวนพลอยคุยเสียนานเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก คินไปเถอะ”
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ
พลอยใสถอนใจยาวเหยียดอย่างโล่งอก เมื่อเห็นท้ายรถของภาคินหายลับไปจากสายตา
“เกือบไปแล้วเรา...”
“พลอย... ใครมาส่งน่ะ หล่อเชียวนะ”
“พี่พิม...”
เพื่อนร่วมงานที่นั่งโต๊ะใกล้ๆ กันแอบมากระซิบถาม
“เอ่อ... เพื่อนน่ะค่ะ”
“จริงอ่ะ เพื่อนแล้วทำไหมพลอยจะต้องแก้มแดงด้วยล่ะ”
“คือพลอย...”
พิมพายกมือขึ้นโอบไหล่ของหล่อน และหัวเราะขบขัน
“ที่ไม่รับรักหนุ่มๆ ที่ตามจีบก็เพราะมีแฟนแล้วนี่เอง พี่ก็คิดว่าพลอยโสดมาตั้งนานน่ะเนี่ย”
“คินเป็นเพื่อนของพลอยจริงๆ ค่ะ เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางเป็นไปได้มากกว่านี้หรอกค่ะ”
“จริงอ่ะ”
“จริง... จริงสิคะ พลอยจะโกหกทำไม”
พลอยใสฝืนยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกของหัวใจตัวเอง ก่อนจะรีบปลีกตัว
“พลอยขอตัวไปรูดบัตรก่อนนะคะ”
“ตามสบายจ้ะ ว่าแต่ถ้าไม่ใช่แฟน ครั้งหน้าแนะนำให้พี่รู้จักบ้างนะ หล่อตรงสเป็คมาก”
“อ๋อ... ได้สิคะ”
พลอยใสรีบเดินตรงไปที่รูดบัตรทันที เพราะขืนอยู่ต่อคงถูกพิมพาซักไซร้อีกอย่างแน่นอน
พลอยใสทำงานแทบไม่รู้เรื่องเลยตลอดทั้งวัน เพราะในสมองมัวแต่คิดถึงภาคินที่ได้พบเจอกันโดยบังเอิญตลอดเวลา
“เลิกงานแล้ว กลับกับพี่ไหมพลอย”
พิมพาเดินมาเอ่ยปากชวน แต่พลอยใสจำต้องปฏิเสธออกไป
“ขอบคุณมากนะคะพี่พิม แต่พลอยมีนัดกับเพื่อนน่ะค่ะ”
“เพื่อนคนเมื่อเช้าหรือเปล่า”
“เอ่อ... ก็ใช่ค่ะ”
“นั่นไง ไหนบอกว่าไม่มีอะไรในก่อไผ่ แบบนี้เพื่อนจะกินเพื่อนกันเองสิท่า”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะพี่พิม คือพลอยกับคินไม่ได้เจอกันนาน พอเจอกันก็เลย... นัดกินข้าวกันน่ะค่ะ” พลอยใสพยายามอธิบาย
“ให้มันแน่เถอะ สายตาของพลอยเวลาพูดถึงเพื่อนคนนี้มันดูลึกซึ้งนะ”
“เอ่อ...” พลอยใสตกใจกับสิ่งที่พิมพาพูด
“พี่ล้อเล่นน่ะ ถ้าวันนี้ไม่กลับกับพี่ งั้นพี่ไปก่อนนะ กินข้าวให้อร่อยล่ะ” พิมพาหัวเราะ ยกมือขึ้นตบบ่าของรุ่นน้องเบาๆ
“เดินทางปลอดภัยค่ะพี่พิม”
“ขอบใจจ้ะ”
พิมพาเดินออกไปแล้ว หล่อนก็กำลังจะเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้านเช่นกัน
“น้องพลอย...”
หล่อนหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นผู้ชายผิวขาวตาตี่ยืนยิ้มอยู่ที่ปากประตูห้องทำงาน
“สวัสดีค่ะพี่นะ ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอคะ”
“ยังครับ รอน้องพลอย”
พลอยใสลุกขึ้น คว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องบ่าบอบบาง และเดินตรงไปที่ประตูห้องทำงาน มานะที่ยืนขวางประตูอยู่ขยับเปิดทาง พร้อมกับเดินตามหญิงสาวออกมานอกบริษัท
“รอพลอยทำไมเหรอคะ” ระหว่างทางหญิงสาวก็อดที่จะถามไม่ได้
ชายหนุ่มหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะส่งบางอย่างที่ซ่อนเอาไว้ด้านหลังมาให้หญิงสาว
“พี่ให้น้องพลอยครับ”
พลอยใสเบิกตากว้างประหลาดใจ เมื่อเห็นดอกกุหลาบสีแดงดอกโตตรงหน้า
“ให้พลอยเหรอคะ”
“ครับ” มานะอมยิ้มขัดเขิน “ได้โปรดรับไว้ได้ไหมครับน้องพลอย พี่ตั้งใจซื้อมาให้น้องพลอยจริงๆ”
“เอ่อ...”
พลอยไม่อยากให้ความหวังผู้ชายตรงหน้า แต่ท่าทางของเขาน่าสงสารเหลือเกิน ถ้าหล่อนปฏิเสธไป เขาคงเสียใจมาก
“ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
ในที่สุดก็ต้องยื่นมือออกไปรับดอกกุหลาบมาถือเอาไว้ ใบหน้าสวยหวานของพลอยใสจำเป็นต้องเปื้อนยิ้ม
“ดอกโตเชียวค่ะ พี่นะไปซื้อมาจากที่ไหนเหรอคะ”
คู่สนทนาของหล่อนคงจะอายนัก เพราะยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตลอดเวลา
“พี่ซื้อมาจากร้านดอกไม้น่ะครับ เห็นมันสวยดีก็เลยคิดถึงน้องพลอย”
“พลอยขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“เอ่อ ถ้าพรุ่งนี้พี่จะซื้อมาให้อีก...”
“พี่นะอย่าลำบากเลยค่ะ อีกอย่างดอกไม้มันก็แพงด้วย พลอยไม่อยากให้พี่นะต้องเสียเงินน่ะค่ะ”
“พี่ยินดีทำครับ เพื่อน้องพลอย...”
มานะจ้องหน้าหล่อน มองด้วยสายตาบอกทุกความรู้สึก
“พลอย... พลอยขอตัวก่อนนะคะ”
มานะคว้ามือเล็กเอาไว้โดยพละการ ก่อนจะรีบปล่อยมือเห็นสายตาตกใจของพลอยใส
“น้องพลอยกลับยังไงหรือครับ ให้พี่ไปส่งไหม”
“ขอบคุณมากค่ะพี่นะ แต่วันนี้เพื่อนพลอยจะมารับน่ะค่ะ เราจะไปกินข้าวกัน นั่นไงคะ รถจอดอยู่นู้น” หญิงสาวชี้ไปที่รถของภาคินที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
“อ๋อ... อย่างนั้นหรือครับ งั้น... พี่กลับก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่ทำงานครับ”
“ค่ะพี่นะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับดอกกุหลาบ”
มานะโบกมือให้หล่อน ก่อนจะเดินตรงไปที่รถเก๋งของเขาที่จอดอยู่หน้าบริษัท และขับออกไปอย่างรวดเร็ว
พลอยใสมองตามไปจนลับสายตา จากนั้นก็ก้มลงมองดอกกุหลาบแดงดอกใหญ่ในมือ และอมยิ้ม
“สวยจัง...”
“พลอย เสร็จหรือยัง นี่เรารอนานแล้วนะ”
เสียงของภาคินตะโกนออกมาจากในรถ หญิงสาวได้สติก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“ขอโทษนะ เราช้าไปหน่อย”
หล่อนเอ่ยขอโทษขอโพยเมื่อขึ้นมานั่งบนรถสปอร์ตของภาคินแล้ว
“ไม่หน่อยหรอกมั้ง นานเชียวล่ะ”
ภาคินว่าเสียงหงุดหงิด พร้อมกับหรี่ตามองดอกกุหลาบที่พลอยใสถือเอาไว้
“ผู้ชายให้ดอกไม้หรือ”
“เอ่อ... ใช่...”
พลอยไม่รู้จะตอบว่าอะไรจึงต้องตอบรับออกไป
“แฟนสิท่า”
“ไม่ใช่นะ ก็อย่างที่บอกเมื่อเช้านั่นแหละ เรายังไม่มีแฟน”
“แล้วหมอนั่นเป็นใครล่ะ ทำไมพลอยไปรับดอกกุหลาบมาแบบนี้ คราวหน้าคราวหลังจะรับดอกไม้จากผู้ชายต้องคิดให้ดีๆ นะ”
“ทำไมล่ะ เราก็แค่ไม่อยากทำให้พี่นะเสียน้ำใจ”
คราวนี้สายตาที่จ้องดอกกุหลาบเลื่อนมาจ้องหน้าหล่อนแทน
“เพราะผู้ชายจะคิดว่าพลอยรับรักน่ะสิ”
“คง... คงไม่หรอกมั้ง”
“นั่นแหละ อย่ารับดอกไม้จากผู้ชายอีกล่ะ” เขาว่าแล้วขับรถออกจากที่จอดด้วยความเร็ว
พลอยใสลอบมองเสี้ยวหน้าของบุรุษข้างกายด้วยความไม่เข้าใจ
ภาคินหงุดหงิด ไม่พอใจอะไรกัน สงสัยโกรธที่หล่อนปล่อยให้รอนานสินะ
“พลอยขอโทษนะคินที่ให้รอนาน...”
“เราไม่ได้โกรธพลอยสักหน่อย ทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะ”
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าเราเป็นเพื่อนกันมานานแค่ไหน แค่เห็นหน้าบึ้งๆ ของคิน เราก็รู้แล้วล่ะว่าคินกำลังหงุดหงิดไม่พอใจเราอยู่”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธพลอย”
ภาคินตวาดออกมาอย่างลืมตัว แต่พอหันมาเห็นใบหน้าซีดๆ ของพลอยใสก็ถอนใจออกมายาวๆ
“งานที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อยน่ะ ก็เลยทำให้เราหงุดหงิดค้างมาแบบนี้ ขอโทษนะพลอยที่ทำให้ตกใจ”
“ไม่... ไม่เป็นไรหรอก เราไม่ได้ตกใจอะไร”
“ไม่ได้ตกใจ แต่หน้าซีดเผือดเชียวนะ”
ภาคินหัวเราะออกมาแล้ว แสดงว่าเขาอารมณ์ดีขึ้น พลอยใสลอบถอนใจออกมาอย่างโล่งอก แต่กระนั้นก็อดห่วงในสิ่งที่เขาพูดไม่ได้
“บริษัทมีปัญหาอะไร ระบายให้เราฟังได้นะ เผื่อคินจะสบายใจขึ้น”
ภาคินชำเลืองมองหล่อนแว่บเดียว ก่อนจะหันกลับไปสนใจท้องถนนต่อ
“ทำงานไม่ทันน่ะ เลขาฯ ก็ไม่มี”
“ก็รับใหม่สิ ไม่เห็นยากเลยนี่คิน”
“เราอยากได้พลอยไปช่วยงานน่ะ ไปเป็นเลขาให้เรานะ รับรองว่าเราจะให้เงินเดือนพลอยสูงๆ เลย”
หญิงสาวยิ้มบางๆ รู้สึกลำบากใจ
“เราก็อยากไปทำงานให้นายนะคิน แต่คินก็รู้ว่าเราเป็นคนทำงานช้า สมองก็ช้า ทำอะไรก็เชื่องช้าไปหมด เรากลัวจะทำให้คินต้องยุ่งยากใจน่ะ”
“พลอยนี่ดูถูกตัวเองเสมอไม่เคยเปลี่ยนเลยเนอะ เมื่อไหร่จะมั่นใจในตัวเองเสียทีล่ะ”
“คือเรา...”
“ท่องเอาไว้สิว่าทำได้ แค่นี้ก็จะทำได้แล้ว”
พลอยใสก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานกันอยู่บนตัก รู้สึกอ่อนแอจนแทบอยากจะร้องไห้
“เราขอโทษนะ แต่เรา... คงมั่นใจมากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ”
หญิงสาวสะดุ้ง เมื่อถูกมือร้อนอบอุ่นของภาคินยื่นมากุมเอาไว้
เขาคงแค่อยากให้กำลังใจหล่อนเท่านั้น แต่หล่อนกลับคิดไปไกลเหลือเกิน
“อยู่ใกล้ๆ เรา พลอยจะมีความมั่นใจขึ้น เชื่อดิ”
“ขอบใจจ้ะ”
ยิ่งภาคินดีกับหล่อนเท่าไหร่ หล่อนก็ยิ่งหวั่นไหว และก็ยิ่งตกหลุมรักเขามากยิ่งขึ้น
พลอยใสค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกจากอุ้งมือใหญ่ จากนั้นก็นั่งเงียบๆ ไปตลอดทาง
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
