2 ความหวาดกลัวของผู้หญิง 2

หลังจากให้สัญญาแก่ตัวเองว่าจะไม่แต่งตัวยั่วยุ ปลุกความกำหนัดของผู้ชายให้ลุกโชน ร่างงามได้ก้าวเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง ความมืดสลัวของคืนเดือนดับ แปรเปลี่ยนเป็นความกลัว จึงเกิดปฏิกิริยาทางร่างกายโดยอัตโนมัติ มืออีกข้างที่เหลือกำเข้าหากันแน่น เล็บยาวแหลมจิกลงไปในเนื้อจนรู้สึกเจ็บ

“ทนอีกนิดน่า เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

พยายามปลอบใจตัวเองอีกครั้งเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น โดยไม่รู้ว่าเบื้องหลังมีเงาตะคุ่มของใครบางคนปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบ ทุกย่างก้าวที่เคลื่อนไหว มั่นคงและรวดเร็วราวกับลมพัดผ่าน เพียงไม่กี่อึดใจเกือบจะถึงร่างงาม เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้น มือยาวเกร็งยื่นไปข้างหน้า เป้าหมายคือไหล่บอบบาง มันกำลังโน้มตัวเข้าหาอย่างประสงค์ร้าย

แต่.....

หญิงสาวขยับร่างเบนตัวออกจากที่เดิมเล็กน้อย มันจึงพลาดเป้า เธอรู้สึกผิดปกติจึงหันมาดู แล้วตาเบิกกว้างเมื่อเห็นชัดๆ ว่ามีใครบางคนกำลังตามประกบอยู่ข้างหลัง ใจหายหักวาบ เกิดความกลัวขึ้นมา ใจประหวัดนึกถึงข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงถูกข่มขืนฆ่าขึ้นมาทันที

คืนนี้เธออาจจะเป็นเหยื่อรายต่อไปของมันก็ได้ เร็วเท่าความคิด ตัดสินใจวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แม้ว่าจะเมื่อยล้าจนแทบก้าวขาไม่ออกก็ตาม แต่ความกลัวเพิ่มขึ้นจนสุดกู่เป็นผู้สั่งให้วิ่ง เมื่อชายคนนั้นออกแรงไล่กวดตามมาติดๆ หญิงสาวรู้แล้วว่าอันตรายกำลังมาเยือน สิ่งที่ช่วยให้รอดพ้นจากเงื้อมมือจากเดนนรกก็คือวิ่งเท่านั้น

“ไป เราต้องวิ่งให้เร็วที่สุด อย่าหยุดนะ”

สาวงามบอกกับตัวเองวิ่งให้เต็มที่ พร้อมกับเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังถี่ยิบ ร่างสมส่วนเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เธออยากจะร้องขอความช่วยเหลือแต่เหนื่อยเกินไป ไม่มีแรงที่จะเปล่งเสียงตะโกนออกมา เวลานี้แม้แต่หายใจยังยากเพราะแน่นจุกไปทั่วทั้งช่องท้องแล้วตีขึ้นหน้าอก มีอาการคล้ายจะเป็นลม

“โอ๊ย เราไม่ไหวแล้ว เหนื่อย เหนื่อยแทบขาดใจ อ๊าย”

หญิงสาวอุทานออกมาสุดเสียง เมื่อรู้ว่าเสียหลัก ร่างเซล้มลง เข่ากระแทกกับพื้นเพราะส้นรองเท้าข้างหนึ่งหักสะบั้นแล้วกระเด็นหลุดไป รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เธอบอกกับตัวเองว่าหยุดไม่ได้ แม้ว่าจะเจ็บแค่ไหนจะต้องลุกขึ้นให้ได้ คนร้ายกำลังใกล้เข้ามา ในวินาทีนั้นเองได้ตัดสินใจถอดรองเท้าออกและถือเอาไว้ หากมันแหยมเข้ามาจะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัว

“ลุกสิ ลุก วิ่งไปให้เร็วที่สุด อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว”

เร่งเร้าตัวเองให้ฮึดขึ้นมาอีกครั้ง และประสบผลสำเร็จ เมื่อขยับร่างลุกขึ้นแล้ววิ่งไปทั้งที่เท้าเปล่าเปลือย แต่ละย่างก้าวที่เหยียบลงบนพื้นถนน ทั้งเจ็บและปวดต่อเศษสิ่งของต่างๆ ที่ตกเกลื่อน ทว่า ไม่อาจจะหยุดยั้งการเคลื่อนไหวได้ เวลานี้รักตัวกลัวตายที่สุด นึกถึงภาพหญิงสาวถูกข่มขืนฆ่ามันสังเวชใจไม่น้อย

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที”

พยายามที่จะส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เมื่อเห็นร่างประเปรียวที่พุ่งใกล้เข้ามาทุกที อนิจจา เสียงที่ตะเบ็งออกมานั้นกลับแหบแห้งดังก้องอยู่แค่เพียงในลำคอเท่านั้น เธอเหนื่อยเกินไปเสียแล้ว การย่างก้าวจึงช้าลงพร้อมกับรับรู้ถึงอันตรายที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าหา

พริบตานั่นเอง!

ข้อมือถูกกระชากเต็มแรง ร่างเซถลาเข้าหาผู้ประสงค์ร้ายในชุดเสื้อคลุมสีดำ โทรศัพท์มือถือหลุดร่วงตกลงไปกระแทกกับพื้นถนนจนแตกกระจาย แต่มันไม่สนใจกลับลากร่างเธอลงไปข้างทางที่เต็มไปด้วยพงหญ้าที่รกรื้อ

“อย่า อย่าทำฉันนะ อยากได้อะไร ฉันให้ สร้อยหรือเงินก็มี”

น่าแปลกเวลานี้เธอกลับมีเสียงเสนอของมีค่าแลกเปลี่ยนกับการไม่ถูกทำร้าย แต่ไร้ผล มันลากร่างครูดไถลไปกับพื้นหญ้าที่มีใบคมและคัน ความเจ็บปวดที่ถูกกระแทกกับเศษขยะของคนมักง่ายขว้างทิ้งเข้ามา บางชิ้นบาดลึกลงไปตามผิวเนื้อจนเจ็บวาบ เลือดสาดกระเซ็นพุ่งออกมา หญิงสาวร้องโหยหวนตลอดเวลา

มันยังคงลากเธอต่อไปอีกเรื่อยๆ แม้ว่าจะพยายามเกร็งตัว จิกปลายเท้าเพื่อยันร่างเอาไว้ไม่ยอมเคลื่อนตามไป แต่ไม่อาจฉุดรั้งเรี่ยวแรงมหาศาลของมันเอาไว้ได้ บัดนี้ความตายได้มารออยู่ข้างหน้าแล้ว หญิงสาวกรีดร้อง ดิ้นรน ตาเหลือกถลนด้วยความกลัว เมื่อร่างถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับต้นไม้เต็มแรง