10

EP10 - เล่ห์รัก กลร้าย เจ้านายมาเฟีย (มาเฟีย)

การผ่าตัดกินเวลากว่า 2 ชั่วโมง หมอนุ่มอย่างมาเวล ที่ตั้งใจจนสุดฝีมือ เพื่อรักษาผู้เป็นพี่ชาย มาเฟียเสียเลือดจนโคม่าและเขาถูกยิงสองแผล จุดหนึ่งเข้าลำตัวอีกจุดไปกระทบกับเส้นประสาทที่วิ่งไปยังแขนข้างถนัด แม้ว่าหลังการผ่าตัด มาเฟียจะดีขึ้นจากอาการโคม่าก็ตาม แต่หลังจากฟื้นขึ้น เขาคงต้องหยุดพักงานและทำกายภาพเพื่อให้แขนข้างที่บาดเจ็บกลับมาใช้งานได้ตามปกติ

“ คุณหมอพักก่อนนะคะ เข้าห้องผ่าตัดนานแล้วนะคะ” พยาบาลส่วนตัวเอ่ยขึ้นในขณะที่หมอมาร์เวลกำลังยืนมองผู้เป็นพี่ชายที่นอนอยู่บนเตียงห้องไอซียู

“ ให้พยาบาลเข้ามาดูแลพี่ชายผมตลอดเวลาด้วย และห้ามให้ใครที่ผมไม่อนุญาตเข้ามาในนี้เด็ดขาด”

“ ค่ะคุณหมอ”

ผ่านมาสองวัน มาเฟียที่ฟื้นจากอาการโคม่า ก็ดูร่างกายแข็งแรง จนแทบไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เขาฟื้นตัวได้รวดเร็วราวกลับเป็นมนุษย์เหล็กแบบนั้น

“ เฮียอย่าเพิ่งลุกนะ” มาเวลเอ่ยกับผู้เป็นพี่ชาย

“ เก่งนี่หว่า ไม่ได้มึงป่านนี้กูไปเฝ้ายมบาลแล้ว”

“ ระดับเฮียไม่ไปง่ายๆหรอก ถ้าไปจริงเฮียคงเฮี้ยนมาก เฮียห่วงมารีนกว่าอะไรทั้งหมดอีกนะ”

“ มึงนี่เก่งนะ แต่แม่งปากหมาไม่เลิกจริงๆ” มาเฟียเอ่ย

“อ่อ! ผมจะบอกเฮียว่า เฮียต้องทำกายภาพทุกวันนะ ไม่งั้นเฮียจะกลับมาจับปืนไม่ถนัดนะ เดี๋ยวผมส่งพยาบาลไปทำกายภาพให้เฮียเอง”

“ ไม่ต้อง พยาบาลที่นี่มีแต่เด็กๆ ไม่รู้จะไปกายภาพหรือจะไปกินกูกันแน่”

ที่มาเฟียเอ่ยเช่นนั้น เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยได้รับบาดเจ็บและเรียกพยาบาลไปล้างแผลที่บ้าน สุดท้ายพยาบาลแทบจะไม่ได้ล้างแผลเขาจริงจังเลย เพราะมัวแต่ให้ท่าทางยั่วยวนจนเขาสั่งให้การ์ดลากตัวออกไป จนสุดท้ายมาเวลผู้เป็นน้องชายและเป็นหมอต้องมาทำให้แทน

“ ก็ไม่ให้เขากินซะหน่อย”

“ กูไม่ใช่มึงนะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูหาพยาบาลเอง”

“ ตามใจเฮียเลยครับ”

“ เรื่องนี้ห้ามบอกให้มารีนรู้เด็ดขาดนะ พ่อกับแม่ก็ห้ามบอก ถ้าเรื่องกูถูกยิงจนโคม่าไปถึงหูพ่อแม่เมื่อไหร่ กูจะไล่ฟาดเรียงคนเลย”

“คร้าบบบบบบ”

บ้านดานีน

ดานีนที่วันนี้ไม่ได้ไปเรียนที่มหาวิทยาลัย เพราะมารีนเพื่อนสนิทของเธอไม่อยู่ ทำให้ตลอดทั้งวันเธออยู่ที่บ้าน แต่จู่ๆช่วงบ่าย แม่ของเธอที่เดินกลับเข้ามาในบ้าน ด้วยใบหน้าอิดโรย ทำให้เธอตกใจไม่น้อย

“ แม่ค่ะ... เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“ ให้ยามาแม่เพลียนิดหน่อยน่ะ หนูไม่ต้องห่วงนะลูก เดี๋ยวนอนพักสักหน่อยก็จะดีขึ้น”

แต่หญิงสาวที่ไม่ได้เชื่อคำพูดของแม่เธอมากนัก เพราะปกติหากไม่สุดๆจริงๆ แม่ของเธอจะไม่ยอมลางานเด็ดขาด

หลังจากที่กลับมาได้ไม่นาน แม่ของเธอก็นอนหลับอยู่ที่โซฟา เธอรู้ดีว่า หากปล่อยไว้แบบนี้มันจะไม่ใช่เรื่องนี้แน่ เพราะแม่ของเธอจะไม่ยอมหยุดทำงานและพักผ่อน เพราะกลัวว่าจะไม่มีรายได้พอให้เธอไปเรียน หรือใช้จ่าย แม้จะมีเงินเก็บอยู่บ้างก็ตาม

ครืด ครืด ข้อความในมือถือของแม่เธอดังขึ้น ดานีน หยิบมันขึ้นมาแล้วเห็นข้อความที่ปรากฏอยู่หน้าจอ ทำให้เธอสนใจและกดเข้าไปอ่านทันที

เนื้อหาด้านในเป็นของเพื่อนคนหนึ่งของแม่เธอ ที่เธอเองจำได้ว่าเธอเจออยู่บ่อยครั้ง มันเป็นบทสนทนาที่ขอให้แม่เธอรับงานพยาบาลที่บ้านของเศรษฐีคนหนึ่ง ซึ่งเขาต้องการพยาบาลคอยดูแลชั่วคราวและทำกายภาพ งานนี้จะทำจนกว่าทำกายภาพครบกำหนดเวลา และราคาที่จ่ายต่องานนี้มันแทบจะตกวันละหกหลักเลยทีเดียว แต่แม่ของเธอไม่ได้ตกปากรับคำรับงาน เพราะร่างกายไม่ไหว และไม่อยากทิ้งให้ลูกสาวอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆในช่วงนี้ เพราะเธอได้ข่าวมาว่า มีเด็กวัยรุ่นสองคนที่ชอบมาแอบมองลูกสาวเธอ หายตัวไปอย่างลึกลับทำให้คนในซอยต่างพากันกลัวไม่น้อยเพราะคิดว่าเกี่ยวกับอิทธิพลมืด

ดานีนที่เกิดความคิดที่ค่อนข้างไม่สู้ดีนัก ทำให้เธอบันทึกเบอร์ของนายจ้างที่เพื่อนแม่ของเธอทิ้งไว้ และพิมพ์ข้อความบอกเพื่อนของแม่เธอว่า ไม่ให้พูดถึงเรื่องนี้อีกเดี๋ยวเธอจะรับงานเอง แสร้งทำเป็นว่าตอนนี้ เพื่อนของแม่เธอกำลังคุยกับแม่เธอแบบนั้น โดยให้เหตุผลว่ากลัวลูกสาวไม่ให้ไปทำงานเพราะกำลังไม่สบาย

หลังจากคุยเสร็จ ดานีนรีบกดลบข้อความออกทันที เธอรีบเดินกลับขึ้นห้อง ก่อนจะใช้ถือของตัวเอง โทรติดต่อฝั่งนายจ้าง

(สวัสดีครับ)

(ดิฉันเป็นพยาบาลที่จะไปรับงานทำกายภาพค่ะ) ดานีนเอ่ย

(อ๋อ คุณดาริกาใช่ไหมครับ)

(ใช่ค่ะ ดิฉันต้องไปเริ่มงานที่ไหนคะและเอกสารมีอะไรบ้างคะ)

(เริ่มงานได้ทันทีครับ อีก 1 ชั่วโมงไปพบผมที่ร้านกาแฟตรงซอย 15 นะครับ)

(ค่ะ)

(เดี๋ยวเซ็นสัญญาเสร็จ ผมจะจ่ายเงินสำหรับสองวันแรกให้ก่อนเลยครับ)

(ค่ะ อีก 1 ชั่วโมงเจอกันค่ะ)

ดานีน ที่แอบขโมยชุดพยาบาลของแม่ได้หนึ่งชุดไปเก็บไว้ที่ห้อง ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่แลดูเป็นผู้ใหญ่ ก่อนปิดแล้วบ้านให้เรียบร้อยโดยที่แม่เธอไม่ทันรู้ตัว แล้วออกจากบ้านไปยังจุดนัดพบ

ร้านกาแฟ ซอย15

“ คุณดาลิกาหรือเปล่าครับ”ชายใส่สูทชุดดำเอ่ยทักขึ้น เมื่อท่าทางของดานีนที่กำลังมองหาบุคคลที่เธอนัดพบโดยที่เธอไม่ลืมที่จะใส่แมสปิดบังใบหน้ามา

“ใช่ค่ะ”

“คุณดูเด็กกว่าที่คิดนะครับ”

“เอ่อ คุณทราบได้ยังไงคะ”

“ ผมได้รับข้อมูลหมดแล้วครับ พวกใบประกอบวิชาชีพอะไรแบบนี้ เหลือแค่เซ็นสัญญารับงานเท่านั้นครับ”

“ค่ะ...”

หญิงสาวตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเขามีข้อมูลของแม่เธอจนครบ แล้วแบบนี้ความจะแตกก่อนหรือเปล่า ว่าเธอไม่ใช่ตัวจริง แต่แค่ดูแลและทำกายภาพ ไม่ได้ต้องฉีดยาหรืออะไร คงไม่น่ายากนัก

“ เซ็นตรงนี้ครับ และนี่ครับเงินจำนวน 200,000บาท เป็นค่าแรงสองวันแรกครับ”

“ ทำไมถึงให้เยอะจังคะ”

“ อันนี้นายผมเป็นคนให้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปตามที่อยู่นี้นะครับ 9 โมงเช้าอย่าสายนะครับ”

“ ได้ค่ะ ดิฉันไม่ไปสายแน่นอน”

เช้าวันรุ่งขึ้น หญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวก่อนรีบออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ เพื่อไม่ให้แม่เธอสงสัย และนำชุดพยาบาลของแม่เธอไปด้วย เธอแวะที่ปั๊มปากซอยบ้านก่อนเปลี่ยนชุด และนั่งรถไปยังสถานที่ที่ได้นามบัตรมาเมื่อวาน

เมื่อมาถึงปรากฏว่ามันเป็นบ้านคฤหาสน์หลังใหญ่สุดลูกหูลูกตา เธอกำลังสงสัยว่านี่บ้านหรือว่าหมู่บ้านกันแน่ ทำไมพื้นที่มันถึงใหญ่โต และมีบ้านแยกกันออกไปจำนวนหลายหลังมาก โดยขนาดของบ้านที่น่าตกใจแล้ว สิ่งที่ตกใจยิ่งกว่าคือ ภายในบ้านมีแต่บอดี้การ์ดพกปืนยืนอยู่ทั่วบริเวณ ราวกับนี่กำลังคุ้มกันประธานาธิบดีแบบนั้น

ทางด้านชายหนุ่มที่บาดเจ็บ เขานั่งอยู่บนโซฟาในขณะที่กำลังรอพยาบาลลับๆที่จ้างมาเพื่อดูแลและทำกายภาพ แต่แล้วเมื่อพยาบาลสาวเดินเข้ามา เขาต้องขมวดคิ้วไม่น้อย

ทางด้านหญิงสาวที่ก้าวขาเข้าไปในห้อง ก่อนจะพบคนตรงหน้าซึ่งเป็นเจ้านายที่เธอต้องมาดูแลนั่งอยู่ที่โซฟา กลับทำให้เธอตกใจตกใจสุดขีด เพราะนั่นคือมาเฟียพี่ชายแท้ๆของเพื่อนสนิทเธอ แล้วแบบนี้ความแตกแน่ๆ

มาเฟียหนุ่มลุกขึ้นก่อนเดินมองหน้าหญิงสาว สายตานี้เย็นชาของเขาจะจ้องไปที่เธอก่อนเอ่ยขึ้น

“ถอดแมสออก”

“.........”

“ถอดแมสออก!” เสียงมาเฟียหนุ่มตะหวาดพยาบาลสาวที่เพิ่งมาเริ่มงานอย่างลับๆ

“…………” หญิงสาวตัวสั่นและไม่กล้าเงยหน้า หรือแม้แต่จะถอดแมสตามคำสั่ง

“ฉันบอกให้ถอด!” ปืนกระบอกสีดำสนิทจ่อติดหน้าผาก

หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะค่อยๆถอดแมสตามคำสั่งเขาทั้งน้ำตาคลอ เธอเจอมาเฟียมาหลายครั้ง แค่ไม่เคยเห็นมุมน่ากลัวแบบนี้ของเขาใกล้ๆ

“ถะ…ถอดแล้วค่ะ”

“ดานีน!”

“ดาจะคืนเงินค่าจ้างให้พี่ทั้งหมด ดาขอโทษค่ะ ดาไม่รู้ว่าต้องมาที่นี่”

“เธอสวมรอยเป็นพยาบาลมืออาชีพงั้นเหรอ เธอเห็นชีวิตคนป่วยเป็นเรื่องล้อเล่นหรือไง!”

“ดาไม่ได้คิดแบบนั้น”

“ฉันกุมความลับเธอแล้ว เธอคงไปยากแล้วล่ะ หึ!”