9 ไม่ใช่ก็แค่บอกเลิก

หิรัญรู้ดีกว่าใครว่าทำไมธีธวัชถึงไม่มีแฟนหรือคบกับผู้หญิงคนไหนอย่างจริงจังเขารู้ว่าชายหนุ่มยังคงจำฝังใจกับความรักครั้งแรกในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ซึ่งหิรัญก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย

ธีธวัชมีแฟนอยู่คนหนึ่งเธอเป็นถึงดาวคณะอักษรศาสตร์ทั้งสองคบหากันอย่างเปิดเผยหลายคนต่างพากันอิจฉากับคู่รักต่างคณะคนหนึ่งสวยอีกคนก็หล่อ แต่ผ่านไปแค่หนึ่งภาคเรียนเรื่องราวของทั้งสองก็กลายเป็นอดีต เมื่อความจริงเปิดเผยออกมาว่าผู้หญิงคนนั้นคบกับผู้ชายอีกคนหนึ่งที่อยู่ต่างมหาวิทยาลัย และเธอเลือกที่จะคบกับผู้ชายคนนั้นต่อ

ในตอนนั้นธีธวัชเสียใจและดื่มเหล้าเมาเกือบทุกวันกว่าที่หิรัญและเพื่อนๆ จะทำให้เขามีสติและกลับมาตั้งใจเรียนได้ก็ผ่านไปเกือบเดือน ตั้งแต่นั้นธีธวัชก็มองผู้หญิงเป็นของเล่นและไม่เคยจริงจังกับใครเลย เขาเปลี่ยนคู่ควงไปเรื่อยแม้บางคนจะดีแสนดีแต่ก็ไม่เคยทำให้ธีธวัชหยุดที่ใครได้เลย

หิรัญเคยถามเรื่องนี้กับธีธวัช คำตอบที่ได้ก็คือชายหนุ่มไม่อยากจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนเพราะไม่อยากจะเจ็บเหมือนในอดีตเขาจะไม่เอาตัวเองไปผูกติดกับใครนานเกินสามเดือนเพราะกลัวจะเกิดความผูกพันและมันจะกลายเป็นความรักซึ่งธีธวัชไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น เขาอยากใช้ชีวิตไปด้วยหาความสุขให้กับตัวเองไปด้วย

“เราจะไปเยี่ยมคุณเนเน่กันเลยมั้ยครับ” หิรัญถามเจ้านายเมื่อเห็นว่าตอนนี้มันหกโมงครึ่งแล้วแต่เขาก็ยังไม่ขยับตัวซักที

“ก็ว่ากำลังจะไปอยู่เหมือนกันนายนี่ใจร้อนมากเลยนะอยากจะไปเจอคุณหวานเขาใช่ไหมล่ะ”

“นิดหน่อยครับ เดี๋ยวผมจะเปิดโอกาสให้คุณธีอยู่กับคุณเน่น่ตามลำพังนะครับ ส่วนผมจะชวนคุณหวานลงมาหาอะไรกินแถวหน้าโรงพยาบาล”

“นี่นายวางแผนไว้หมดแล้วเหรอรัญ” เขามองท่าทางกระตือรือร้นของหิรัญแล้วถามขึ้น

“ก็ไม่เชิงวางแผนหรอกครับ แต่ผมอยากให้คุณธีกับคุณเนเน่ได้พูดคุยกันโดยไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย เชื่อผมสิครับคุณลองเปิดใจดูสักหน่อยไม่เสียหายอะไรหรอก ถ้าครบสามเดือนแล้วเธอไม่ใช่ก็แค่บอกเลิกไม่ใช่เรื่องยากเลย”

“ฉันเพิ่งรู้ว่าตอนนี้ลูกน้องอย่างนายมีสิทธิ์สั่งฉันด้วย”

“ใครจะกล้าสั่งคุณธีล่ะครับ ผมก็เสนอไปแค่นั้นเอง แต่ถ้าคุณธีไม่สนใจเธอผมจะไปบังคับอะไรคุณธีได้ล่ะ”

หิรัญพูดแล้วยักไหล่ก่อนจะเปิดประตูเดินนำหน้าเจ้านายออกมาเพื่อลงไปเตรียมรถไว้รอเขา เย็นนี้ชายหนุ่มสั่งให้คุณขับรถกลับบ้านไปแล้วจึงเป็นหน้าที่ของเขาที่จะขับรถพาเจ้านายไปยังโรงพยาบาล

“เดี๋ยวแวะร้านเค้กก่อนถึงโรงพยาบาลให้หน่อยนะ”

“คุณธีอยากจะกินเค้กเหรอครับ วันนี้มาแปลกจัง”

“เปล่าหรอกฉันว่าจะซื้อไปฝากเนเน่”

“ถ้างั้นผมลงไปซื้อด้วยแล้วกันผมจะซื้อไปฝากคุณหวาน”

“ทำไมนายจะต้องเลียนแบบฉันด้วย”

“ผมไม่ได้เลียนแบบเลยนครับไหนๆ คุณธีก็ต้องจอดรถที่ร้านนั้นอยู่แล้ว คุณก็ซื้อไปฝากคุณเนเน่สิไม่เกี่ยวอะไรกับผมหรอก ส่วนผมจะซื้อไปฝากคุณหวาน”

เมื่อหิรัญจอดรถที่หน้าร้านเค้กธีธวัชก็ลงไปเหลือเค้กให้ชญานิษฐ์สี่ชิ้น ส่วนหิรัญนั้นกำลังไลน์ไปถามณัฏฐพิมพ์ว่าอยากได้เค้กรสชาติไหนเมื่อได้คำตอบมาแล้วเขาก็สั่งให้พนักงานของร้านเอาใส่กล่องแล้วแยกกันจ่ายเงินกับธีธวัชเพราะอยากจะพูดให้เต็มปากว่าเค้กนี้เขาตั้งใจซื้อไปให้เธอจริงๆ

เมื่อกลับขึ้นมาถึงบนรถหิรัญก็มองหน้าเจ้านายก่อนจะถามเขาด้วยความแปลกใจ

“เมื่อกี้คุณธีซื้อเค้กรสไหนไปฝากคุณเนเน่บ้างครับ”

“ทำไมฉันจะต้องบอกนายด้วยล่ะ”

“ผมก็ถามดูเผื่อเป็นรสที่ไม่ถูกใจขึ้นมา เราจะได้ลงไปเปลี่ยนทันนะครับ”

“นายรู้เหรอว่าเนเน่เขาชอบกินเค้กรสไหน”

“รู้สิครับก็ผมตามเขามานานผมรู้ทุกอย่างแหละว่าเธอชอบกินอะไรหรือไม่ชอบกินอะไร”

“แล้วนายคิดว่าเรื่องนี้นายรู้แค่คนเดียวหรือไง”

“อย่าบอกนะครับว่าตลอดทั้งบ่ายนี้คุณตามไปดูประวัติเก่าๆ ของคุณเนเน่”

“ฉันจะต้องตามไปดูประวัติของเธอให้เสียเวลาทำไมมัน มีทางลัดอยู่นะ”

“ทางลัดยังไงครับ”

“ฉันก็แค่โทรไปถามเพื่อนของเธอไงไม่เห็นจะยากเลย”

“หมายถึงตอนกลางวันคุณโทรหาคุณหวานเหรอครับ นอกจากถามเรื่องความชอบของคุณเนเน่แล้วคุณธีได้คุยอะไรกับคุณหวานหรือเปล่า”

"ถ้าฉันจะคุยอะไรกับเธอมันจะเป็นปัญหาตรงไหน”

“มันก็ไม่ได้เป็นปัญหาหรอกครับ แต่ผมกลัวว่าถ้าคุณติดต่อคุณหวานไปบ่อยๆ เดี๋ยวคุณแน่แน่เธอจะน้อยใจเอานะครับ” อันที่จริงแล้วหิรัญกลัวว่าถ้าหากเจ้านายของตนเองติดต่อกับณัฏฐพิมพ์บ่อยๆ ก็อาจจะทำให้เธอหลงเสน่ห์เจ้านายของตนเองก็เป็นได้ซึ่งหิรัญจะยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นไม่ได้อย่างแน่นอน

“นายไม่ต้องกลัวว่าฉันจะจีบคุณหวานของนายหรอกน่า ฉันตกลงจะเป็นแฟนกับเนเน่ก็ต้องเป็นไปตามนั้น”

“ผมไม่ได้กลัวสักหน่อยเพราะผมรู้ว่าคุณธีไม่มีทางชอบคุณหวานเพราะคุณธีชอบเนเน่”

“ทำไมนายดูมั่นใจแบบนั้นล่ะ”

“เอาเป็นว่าผมมั่นใจมากก็แล้วกันครับ”

“ถ้างั้นนายจะกังวลอะไรล่ะรีบออกรถได้แล้ว” ธีธวัชหันมาสั่งลูกน้องที่เอาแต่คุยจนไม่ยอมขับรถออกไปสักที

เมื่อเข้ามาถึงห้องพักและทักทายกันแล้วหิรัญก็ชวนณัฏฐพิมพ์ ออกมาคุยกันข้างนอกห้องเพราะอยากจะเปิดโอกาสให้เจ้านายกับชญานิษฐ์ได้อยู่กันตามลำพัง

“แผลคุณเป็นยังไงบ้างยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

“ไม่เจ็บแล้วค่ะ หมอให้เนแน่อยู่ในนิ่งๆ แบบนี้แต่ถ้าขยับข้อเท้าก็จะรู้สึกเจ็บนิดหน่อยแต่ไม่มีเลือดออกแล้ว หมอบอกว่าล้างแผลอีกแค่สองวันก็น่าจะกลับบ้านได้แล้วขอบคุณนะคะที่กลับมาเยี่ยมเนเน่อีกครั้ง ทั้งๆ ที่งานผู้บริหารอย่างคุณน่าจะยุ่งมาก”

“ถึงจะยุ่งแต่เราก็ไม่ได้ทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกครับช่วงเย็นก็เป็นเวลาที่ทุกคนจะพักผ่อน คุณเบื่อไหมที่ต้องนอนอยู่บนเตียงแบบนี้”

“เบื่อมากๆ เลยค่ะแต่พรุ่งนี้ก็น่าจะดีขึ้นหมายความว่ายังไงครับ”

“คุณธีดูกล่องนั่นสิคะ” หญิงสาวชี้ไปบนโต๊ะทานข้าวที่ตอนนี้มีกล่องสินค้าวางอยู่เต็มไปหมด

"ทำไมมันเยอะแบบนั้นล่ะครับ”

“ก็เพราะข่าวว่าเนเน่เป็นแฟนกับคุณธีหลุดออกไปเจ้าของสินค้าพวกนี้ก็เลยส่งมาให้เนแน่รีวิวค่ะ”

“คุณจะต้องรีวิวทั้งหมดนั่นเลยเหรอ คงต้องใช้เวลานานมากๆ แน่เลย”

“ก็ประมาณนั้นค่ะ แต่พวกเขาไม่ได้กำหนดระยะเวลาเนน่ก็เลยคิดว่าจะเลือกรีวิวไปวันละนิดค่ะ” ชญานิษฐ์เล่าไปด้วยยิ้มไปด้วย

ธีธวัชรู้สึกว่าการได้คุยกับหญิงสาวคนนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าเบื่อเลย