เล่ห์รัก | EP.5 จูบแรก

ตอนที่ 5

——————————

"อย่า อย่าทำ!!!..."

เฮือก...

อามิเกลสะดุ้งตื่นขึ้นร้องโวยเมื่อในหัวมีแต่ภาพเหตุการณ์ที่เธอกำลังโดนกระทำอยู่ หญิงสาวหายใจหอบลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสำรวจร่างกายของตัวเองมีแต่รอยชำเต็มไปหมด ชุดเดรสขาดแหวกอก

ร่างอรชรเดินหาสิ่งของที่พอจะปกปิดร่างกายได้บ้าง เธอหยิบเสื้อคลุมที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ไปพลางๆ คงจะเป็นของผู้ชายคนนั้น แต่ช่างเถอะดีกว่าไม่มีอะไรปกปิดออกไป

เศษซากถุงยางพวกนี้...แต่เธอไม่เจ็บตรงจุดสงวน เขาคงใช้กับพวกผู้หญิงก่อนหน้านั้น

รีบออกจากที่นี่ดีกว่า คิดได้ดังนั้นหญิงสาวรีบหยิบกระเป๋าใบเล็กของตัวเองแล้วตรงดิ่งไปยังประตูทันที โชคดีที่มันไม่ล็อก เธอค่อยๆ เปิดออกไปมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่พบใครจึงรีบเดินหลบออกมา

อามิเกลหาทางออกไปโดยเลี่ยงที่จะเจอผู้คนให้มากที่สุด ตอนนี้เหมือนบอดี้การ์ดจะน้องลงเมื่อเทียบกับตอนเธอเข้าไปในห้องนั้น ร่างเล็กค่อยๆ ย่องเดินหลบตามซอกมุมมืดของผับจนในที่สุดก็สามารถออกมาโดยไม่ถูกจับได้เสียก่อน

"เธอออกไปแล้วครับนาย" เบนท์ลีย์บอกเจ้านายหลังจากดูกล้องวงจรปิดทั่วผับ

"ปล่อยเธอไปก่อน กูจะไปเอาคืนเมื่อไหร่ก็ได้"

"ตอนนี้พวกมึงรีบตามหาไอ้ไรอันให้กู ไป!!"

ร่างกำยำนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องทำงานชั้นใต้ดินของผับ บังอาจมาลบเหลี่ยมเขาทั้งผู้ชายและผู้หญิงมันต้องเจอดีทั้งสองคน

...

หญิงสาวยืนอยู่ริมถนนเพื่อโบกแท็กซี่กลับร้านเพราะหากกลับบ้านไปด้วยสภาพแบบนี้ใครเห็นเข้าจะพูดไปกันใหญ่ซึ่งเธอก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ร่างเล็กตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเย็นยังดีที่มีเสื้อคลุมตัวใหญ่อยู่ไม่อย่างนั้นเธออาจจะสลบลงอีกรอบก็ได้

อามิเกลทรุดนั่งลงบนโซฟาสำหรับลูกค้าในร้านของตัวเองอย่างหมดแรง

เพื่อนสนิทที่เธอไม่คิดว่าจะหลอกกันได้ลงกลับหักหลังพาเธอไปให้คนอื่นทำร้ายอย่างเห็นแก่ตัว

ไม่มีคนพลุกพล่านและเป็นส่วนตัวมากทั้งที่เป็นผับที่แต่ผู้คนเต็มไปหมด มีแค่การ์ดที่ยืนอยู่ตางจุดตามๆ เป็นระยะอย่างกับถูกกันให้แค่คนที่ได้รับอนุญาตเข้าไปเท่านั้น

…ไรอันไม่น่าจะทำได้ขนาดนั้น ทำไมเธอคิดไม่ได้ตั้งแต่ตอนนั้นกันนะ

"นายไรอัน เพื่อนชั่ว หลอกฉันได้ยังไงกัน...ฮึก..." หญิงสาวปล่อยโฮออกมาท่ามกลางความมืดและเงียบสงัด

ความกลัว ความโกรธ ความเสียใจทั้งหมดรวมกันอยู่ในตอนนี้

กลัวผู้ชายคนนั้น โกรธเพื่อนที่คิดไม่ดีกับเธอ เสียใจที่โดนหักหลัง ตั้งแต่รู้จักกันมาเธอมีความปรารถนาดีหวังดีต่อเพื่อนเสมอแต่สิ่งที่เธอได้รับคืออะไรกัน

'ถ้านายไม่ติดต่อกลับมา เราก็ไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป…เกล'

หญิงสาวตัดสินใจส่งข้อความบอกไรอันเป็นครั้งสุดท้าย เธอไม่รู้ว่าเขามีเรื่องเดือดร้อนหรือมีปัญหาอะไรกับใคร แต่ถ้าผู้ชายคนนั้นกลับมายุ่งกับเธอเพราะยังไม่ได้สิ่งที่ต้องการไป เธอกับเพื่อนคนนี้ก็ไม่มีอะไรจะต้องเกี่ยวข้องกันอีก

ร่างอรชรขึ้นไปชั้นสามซึ่งเป็นห้องนั่งเล่นและมีห้องนอนอยู่ในตัว ยังเหลือตกแต่งอีกนิดหน่อยแต่ก็พอนอนได้ หญิงสาวอาบน้ำใส่ชุดเดิมของวันนี้ออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงสีขาวไร้ผ้าปูที่นอนแล้วผ้าห่ม

...

เช้ามืด หญิงสาวตื่นขึ้นเพราะรู้สึกไม่สบายตัวเหมือนจะไม่สบาย ร่างเล็กฝืนตัวลุกขึ้นกินยากันไว้ก่อนจะกลับบ้านเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาเปิดร้านเหมือนเดิม

"มิเกลเมื่อคืนไม่ได้กลับบ้านเหรอ" โซอี้เดินเข้ามาทักเมื่อเห็นประตูบ้านเปิดอยู่

"อ้อจ้ะโซอี้ พอดีที่ร้านยุ่งนิดหน่อย ดึกมากแล้วเกลเลยค้างที่ร้าน" อามิเกลกระชับเสื้อคลุมขึ้นปิดรอยแดงรอบลำคอระหง

"หน้าซีด ไม่สบายหรือเปล่า" โซอี้ใช้หลังมืออิงหน้าผากของเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร เกลกินยาแล้วล่ะ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ" ใบหน้าหวานส่งยิ้มให้เพื่อน อยู่ที่นี่ก็มีแค่โซอี้ที่ถามไถ่เป็นห่วงเป็นใยเธอบ้างเป็นครั้งคราว

"โอเค เข้าบ้านเถอะ วันนี้อากาศเย็นมาก ฉันจะแข็งตายแล้วเนี่ย" โซอี้ทำท่าทางหนาวเหน็บก่อนจะแยกตัวเดินไปตึกใหญ่

มิเกลก็เป็นอย่างนี้ เจ็บป่วยไม่สบายกายไม่สบายใจก็ไม่เคยจะพูดหรือบ่นออกมาสักนิด เธอนิสัยดีจนอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมคุณท่านถึงใจร้ายกับลูกตัวเองนัก

อามิเกลใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอเลือกชุดมาอีกสองสามชุดเพื่อนำไปไว้ที่ร้านเผื่อได้นอนที่นั่นอีกจะได้ไม่เสียเวลากลับมาที่บ้าน จริงๆ เธอตกลงกับแอลลี่ว่าถ้าหากห้องด้านบนเสร็จแล้ว เธอก็จะขอไปพักที่นั่นหากวันไหนงานเยอะซึ่งแอลลี่ก็เห็นด้วย

อามิเกลถึงที่ร้าน รถดอกไม้ก็มาส่งพอดี เธอจัดเตรียมของเพื่อเปิดร้านเหมือนทุกวัน

ร่างกำยำนั่งอยู่ในรถสปอร์ตหรูสีแดงเพลิงคู่ใจที่จอดหลบมุมอยู่อีกตึกหนึ่ง สายตาคมสีน้ำทะเลมองร่างอรชรเดินเข้าเดินออกหน้าร้านตัวเองไปมา ไม่นานก็มีดอกไม้หลายสายพันธุ์ตั้งวางขายหน้าร้านเต็มไปหมด

"พาร์ทเนอร์ยัยแอลนี่เอง"

กริ๊ง!!

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นการบอกว่ามีคนเปิดประตูร้านเข้ามา

"สวัสดีค่ะ สนใจดอกไม้แบบไหนดีคะ"

เสียงหวานเอ่ยขึ้นแต่ดวงตาหวานยังคงมองหน้าจอคอมคีย์ข้อมูลล็อตดอกไม้อยู่

"สนใจแบบเธอน่ะ สาวน้อย"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด กลิ่นหอมนุ่มละมุนจากตัวเธอทำให้สมองเขาปั่นป่วน

"คุณ!!..."

หญิงสาวสะดุ้งตกใจ ทั้งเสียงและลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอ หันกลับไปก็ตกใจแทบยืนไม่อยู่ เพราะผู้ชายคนเมื่อคืนมายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่เธอก็ไม่รู้ตัว

"หึ"

"ค..คุณ..เข้ามา..ในนี้ เอ่อ..ออกไปนะ"

เสียงหวานเอ่ยคิดๆ ขัดๆ เมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มตัวลงมาใกล้จนจมูกห่างกันแค่คืบเดียว มือบางดันร่างสูงใหญ่ให้ออกไปจากเคาท์เตอร์

"ว๊ายย!!..."

ชายหนุ่มดึงข้อมือเล็กเข้าหาตัวส่งผลให้เธอถลาเข้าไปหาเขาด้วย ก่อนจะดันตัวหญิงสาวถอยหลังจนติดเคาท์เตอร์ ใช้ท่อนแขนสองข้างเป็นกำแพงไม่ให้ร่างเล็กออกไปได้

"เธอเป็นอะไรกับไอ้ไรอัน"

"แล้วคุณล่ะคะ เป็นใคร"

"อย่ามายอกย้อน บอกมา!"

"อ้ะ..ป..เป็นเพื่อน..." ใบหน้าหวานนิ่งหน้าเจ็บเมื่อชายหนุ่มกำข้อมือแรงขึ้น

"เพื่อนกิน เพื่อนนอน หึ คงเป็นเพื่อนนอนสินะ" สายตาคมมองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

"หยาบคาย ปล่อยฉันนะ!!..."

"มันอยู่ไหน!..."

"ไม่ทราบค่ะ"

"โกหก!!"

"โอ๊ย!...ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ"

มือหนาบีบคางมนจนเธอปวดกรามไปหมดก่อนจะก้มลงบดขยี้ริมฝีปากหยักลงบนริมฝีปากเล็กด้วยความรุนแรง

จ๊วบบ!

"..อื้อ!!.."

ดวงตากลมสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจ ลิ้นสากใช้จังหวะที่เธอเผลอเข้าไปสำรวจรอบโพลงปากเล็กอย่างหยาบคายและดุดัน มือบางกำปั้นทุบหน้าอกคนตัวโตระรัวแต่ก็ไม่เป็นผล

"อืมม..อามิเกล.."

หอม หวานราวกับเกสรดอกไม้ก็ไม่ปาน เธอไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเขาไม่เคยเจอหรือผ่านตาเลยสักนิด

"แฮ่ก...อื้อ...อึก..!!.."

เคลย์ตันผละจูบออกให้เธอได้หายใจก่อนจะประกบจูบลงมาใหม่ด้วยความกระหายมากกว่าเดิม ท่ามกลางความขัดขืนของหญิงสาวยิ่งทำให้เขาอยากจะเอาชนะ

"พี่มิเก...ล..เอ่อ.."

นีนเปิดประตูเข้ามาก็เป็นอันต้องตกใจสุดขีดถึงกับพูดไม่ออก ส่วนมิเกลก็ตกใจมากเช่นกันเพราะรุ่นน้องมาเจอเธอในสภาพแบบนี้

เคลย์ตันหยุดการกระทำต่อหญิงสาวก่อนจะกระซิบบอกอะไรบางอย่างกับเธอแล้วเดินออกจากร้านไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีกเลย

"พี่มิเกล...คุณเคลย์ตัน..เอ่อ.." นีนสลับมองสาวรุ่นพี่กับชายหนุ่มที่เดินออกไปเมื่อสักครู่ด้วยความแปลกใจ

'เคลย์ตัน วินซ์ คาสเซียส' พี่ชายของคุณแอลลี่

…ใช่แล้ว เธอเคยเจอเขาครั้งหนึ่งตอนไปหาแอลลี่ที่โรงแรมคาสเซียสเมื่อไม่กี่เดือนก่อน แต่เจอแค่ผ่านๆ มองจากด้านหลังเท่านั้น