ลืมตาในร่างใหม่

“ ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านหญิงเป็นอะไรไปอย่างเด็ดขาด เราจะแต่งงานกัน มีลูกห้าคน ท่านหญิงเคยพูดกับข้า จำได้หรือไม่เล่า ” ชายหนุ่มครวญคร่ำ นั่นยิ่งทำให้อาซินสาวใช้ยิ่งน้ำตาไหล ในที่สุดนางก็ตัดสินใจพูดออกไป มันเป็นฟางเส้นสุดท้ายแล้วในขณะนี้

“ ท่านองครักษ์เจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่ามีนักพรตเทวดาท่านหนึ่งตั้งสำนักอยู่ในหุบเขาไข่มุกดำ ท่านเก่งมากเรื่อง แก้มนต์ดำภูตผี แม้ผู้ใดถูกวางยาท่านก็มีทางแก้เจ้าค่ะ ” หากเป็นเมื่อก่อน องครักษ์หนุ่มคงจะกล่าวว่าสาวใช้เหลวไหล แต่ตอนนี้เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้หญิงคนรักฟื้นขึ้นมาสบตากันอีกครั้งให้ได้

“ อยู่ที่ใด หุบเขาไข่มุกดำอยู่ที่ใด เจ้าจงบอกข้ามา ”

“ ว่ากันว่าห่างไปจากเมืองเรา มุ่งตรงไปทางทักษิณ เลาะเลียบแม่น้ำกวางโหวไปเรื่อย ๆ ผู้คนร่ำลือว่าทางเข้าของหุบเขานั้น จะมีต้นไม้ต้นหนึ่งที่ออกใบเป็นสีดำทั้งต้น ผลของมันเปล่งประกายราวไข่มุกยามต้องแสงจันทร์ นั่นจึงเป็นที่มาของหุบเขาไข่มุกดำ แต่ว่ากันว่าภูตผีปีศาจดุร้ายนัก ข้าเกรงว่า... ”

“ ข้ามิกลัวเกรงอันใดทั้งนั้น อาซิน ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ ข้าก็จะไป และจะนำท่านนักพรตเทวดาท่านนั้นมารักษานางให้จงได้ ”

“ เจ้าค่ะ ข้าเชื่อเช่นนั้นว่าท่านต้องรอดปลอดภัยกลับมา ” พลันร่างสูงใหญ่ขององครักษ์หนุ่มก็ลุกพรวดขึ้น อาซินสะดุ้งด้วยความตกใจ

“ นั่นท่านจะไปนอนหรือเจ้าคะ ” เขาส่ายศีรษะ

“ ข้าจะไปหุบเขาไข่มุกดำ ”

“ ฮะ ตอนนี้เลยหรือเจ้าคะ ! ”

“ ช้าไม่ได้แล้วอาซิน ยิ่งไปไวเท่าไร โอกาสที่ท่านหญิงจะฟื้นขึ้นมาได้ก็มีมากขึ้นเท่านั้น ข้าเชื่อในกระบี่และวรยุทธของตน และรวมถึงหัวใจรักภักดีที่ข้ามีให้นางด้วย ” องครักษ์หนุ่มว่าก่อนจะก้มลงไปประทับจูบที่หน้าผากของท่านหญิงเบา ๆ สาวใช้หันหน้าหนีด้วยความกระดากอาย

“ ท่านหญิง ท่านต้องเข้มแข็งนะพะย่ะค่ะ รอกระหม่อมกลับมา ” แล้วเขาก็หันไปสั่งกับสาวใช้

“ อาซิน เจ้าจงดูแลท่านหญิงให้ดี อย่าให้ผู้ใดเข้ามาในห้องเป็นอันขาด โดยเฉพาะชายาใหม่ผู้นั้น ไม่เกินสามราตรีข้าจะกลับมา ” ด้วยความที่เขามัวหันหน้าไปสั่งการสาวใช้จึงไม่ทันเห็นว่าดวงตาคู่งามของท่านหญิงหลันฮวาเปิดปรือขึ้นแล้วจ้องเสี้ยวหน้าหล่อเหลากับเรือนร่างสูงใหญ่อยู่ชั่วอึดใจ

“ ใครวะ หล่อเป็นบ้าเลย ” ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอเอ่ยเบา ๆ ราวเสียงกระซิบ ด้วยยังมิมีเรี่ยวแรง คนทั้งคู่ที่กำลังสนทนากันอยู่จึงหาได้ยินไม่

“ ขอให้ท่านโชคดี เทวดาฟ้าดินคุ้มครองนะเจ้าคะท่านองครักษ์ ข้าสัญญาว่าจะดูแลท่านหญิงด้วยชีวิต ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ”

“ ขอบใจมาก ถ้าเช่นนั้นข้าไปล่ะ ช้าจะไม่ทันการณ์ ” องครักษ์หนุ่มว่าก่อนผลุนผลันออกไปอย่างรวดเร็วที่คอกม้าตัวโปรด จูงมันออกมาแล้วควบขับลับหายไปกับความมืดแห่งราตรี

เขาจึงไม่ได้ยินที่อาซินวิ่งตามออกไปบอกว่า

“ ท่านหญิงฟื้นแล้ว ท่านหญิงฟื้นแล้ว ! ” ทว่าเมื่อกลับเข้ามาในห้องของท่านหญิงหลันฮวา ความดีใจของอาซินก็ต้องกลับกลายเป็นตกอกตกใจเมื่อท่านหญิงของนางลุกขึ้นมานั่งและเอ่ยถามคำถามแรกกับนาง

“ ที่นี่ที่ไหน พี่เป็นใคร ? ”

“ ท่านหญิง จำกระหม่อมมิได้หรือเพคะ กระหม่อมหูจิ้นซิน อย่างไรเล่าเพคะ อาซินที่เป็นข้ารับใช้ประจำตัวของท่านมาแต่ไหนแต่ไร ”

“ ฮะ อะไรนะ ! ” นางทำตาโตอย่างตกใจ

“ แล้วที่นี่ที่ไหน พูด ! ”

“ จวนท่านอ๋องหงเฟยซานอย่างไรเล่าเพคะ ” จวนท่านอ๋องหง ตอนนี้นางชักจะเริ่มคุ้น ๆ เสียแล้ว

“ แล้วข้าล่ะ ชื่ออะไร ” สีหน้าของอาซินเริ่มเจื่อนซีดขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็ตอบกลับเสียงอ่อย

“ ท่านก็เป็นท่านหญิงหงหลันฮวา ธิดาแต่เพียงผู้เดียวของท่านอ๋องอย่างไรเล่าเพคะ ” คำตอบนั้นทำให้ผู้ที่ลืมตาตื่นขึ้นมาในร่างนี้ถึงกับอึ้ง

ตัวเธอนั้นคือ หยางลี่จือ เด็กกำพร้าที่ทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด เธอเรียนอยู่มหาวิทยาลัยปีสองในปี ค.ศ.2020

สมองของเธอค่อยครวญใคร่ ความทรงจำสุดท้ายคือท่านมาเฟียเฉินโทรศัพท์เรียกเธอให้ไปปรนนิบัติ พร้อมสวิงกิ้งกับบอดี้การ์ด แล้วท่านฉีดอะไรบางอย่างเข้าเส้นให้ จากนั้นเธอก็เป็นลมไป

แล้วทำไมเธอตื่นมาในร่างนี้กันได้เล่า ?